Probeer jezelf en anderen te observeren: hoe vaak hoor je WIJ in de toespraak van een moeder die over haar kind praat? Hoe vaak hebben kinderen in dergelijke omstandigheden problemen met hun gezondheid, met zindelijkheidstraining, met spraak, met aanpassing aan de samenleving, enz.? Hoe vaak woont een 40-jarige jongen bij zijn moeder of krijgt hij ernstige problemen... Het begint allemaal klein, vanaf het allereerste begin: eerst: "We draaiden ons om" (alsof moeder leerde rollen opnieuw), "We hebben onze eerste tand geknipt" ( Het lijkt erop dat moeder, net als een haai, op haar leeftijd een extra rij nieuwe tanden heeft. Er is natuurlijk geen tijd voor grappen), "We gaan nog steeds niet naar het potje” (ik vraag me af hoe jullie het voor elkaar krijgen om samen op het potje te zitten?), “Wij wel.” gingen naar de kleuterschool/school” (Jij, als volwassene, ging weer naar de kleuterschool of school? Wat een onzin!), etc. Houd er rekening mee dat elke moeder die over haar ernstig zieke kind praat, niet zegt dat hij het was die een serieuze therapie of operatie heeft ondergaan, maar dat hij spreekt alsof zij zelf alle medicijnen tegelijkertijd heeft ingenomen of onder het mes van de chirurg ligt OVERAL!!! De baby heeft in zo’n situatie geen autonomie! Daarom is alles gemakkelijk uit te leggen: er is verwarring in de geest van de baby over wie wat doet, bijvoorbeeld: “Mama vertelt anderen/aan de telefoon altijd dat we naar het potje gaan. Gaan mama en ik samen naar het potje? Maar dit is onmogelijk! Het lijkt alsof ik alleen op het potje zat, maar zij niet, maar ze zegt nog steeds WIJ. Waarom zou ik met mijn moeder naar het potje gaan? zorg.” Het hoofd van de baby is in de war. Hij begrijpt helemaal niet wat hij wel en niet nodig heeft. Daarom is de kans groter dat hij onverantwoordelijk wordt. Zijn moeder weet het altijd en beslist voor hem, geen stap opzij, zonder gezamenlijke discussies. In zo'n 'moederval' heeft het kind helemaal geen motivatie! Het kind heeft geen VERLANGEN! Al zijn verlangens werden weggenomen door zijn moeder, die nooit uit de denkbeeldige relatie wilde komen, d.w.z. voor wie het lijkt dat alles wat goed voor haar is, noodzakelijkerwijs goed is voor het kind. Helaas zit hij aan de lijn. Moeder en kind zijn niet geestelijk gescheiden. Beste moeders en toekomstige moeders! Als je wilt dat je kind zich normaal ontwikkelt, zich normaal aanpast aan de maatschappij en zijn eigen levenspad creëert met zijn eigen verlangens, probeer hem dan deze kans te geven door simpelweg alles bij de naam te noemen: als je kind iets wel/niet heeft gedaan, zeg het dan, praat met de mensen om je heen, aan de telefoon met je grootmoeders en vriendinnen, over hem. Prijs zelfs voor de kleinste dingen. Het kind zal dus het verlangen hebben om nog grotere hoogten te bereiken. Met jouw steun en erkenning van hem als individu met zijn eigen verlangens, creëer je een platform voor hem om vertrouwen in het leven te hebben. Over het algemeen is de keuze, zoals u al begrijpt, aan u: stop met het leven van een kind en leef uw eigen leven, of... Geluk voor iedereen vanaf elke echte seconde