Van de auteur: Een cliënt kwam naar mij toe met de klacht dat alles in haar leven instortte en zijn betekenis verloor. Geen energie voor verandering. Ik wil op de bank liggen, tv-programma's kijken en slapen in plaats van interessante projecten en nuttige dingen te doen. Een cliënt kwam naar mij toe met de klacht dat alles in haar leven instortte en zijn betekenis verloor. Geen energie voor verandering. Ik wil op de bank liggen, tv-programma's kijken en slapen in plaats van interessante projecten en nuttige dingen te doen. Terwijl ik met haar praatte, herinnerde ik me onwillekeurig mezelf toen ik afstudeerde. Dit was een van mijn eerste serieuze ontmoetingen met vrijheid. Mijn cliënt klaagde dat ze de relaties met familie en vrienden kapot maakte, onbewust uitzetting van de universiteit zocht, en dat alle pogingen om de situatie te corrigeren haar dieper in de crisis sleurden. We noemden deze fase ‘psychologische bodem’. Wat is de reden voor deze aandoening? Om erachter te komen, zullen we terug moeten gaan naar de kindertijd en moeten onthouden wat ons toen motiveerde. Aan de ene kant was er een grote interesse in de wereld, aan de andere kant zeiden volwassenen hoe en wat je moest doen.. (op 3-jarige leeftijd) Waarom? - omdat pap gezond is - Je moet naar school en goed studeren.. (op 10-jarige leeftijd) Waarom? - omdat je anders conciërge wordt “nutteloos voor iedereen.” Je moet zeker gaan studeren, trouwen.. (op 17-jarige leeftijd) Waarom? - want als je dit niet doet, word je geen mens! De lijst kan eindeloos worden voortgezet. De samenleving vond altijd iets voor ons om te doen. Als kinderen begrepen we heel goed wat vrijheid was tegen de achtergrond van de beperkingen die voor ons werden gecreëerd. Maar naarmate we ouder werden, begonnen onze ‘moeten’ te worden verteerd en veranderd in willen of niet willen. Het eerste serieuze 'ik wil' ontstond in de regel met de noodzaak om een ​​beslissing te nemen over een toekomstig beroep. Om dit te doen was het nodig om de balans op te maken, je te wenden tot je dromen en talenten en prestaties uit het verleden te evalueren. Het is belangrijk om te begrijpen dat opgroeien altijd gepaard gaat met het verlies van het ‘externe noodzakelijke’ en de scheiding van ouderlijke figuren. Dit proces kan worden omschreven als het verlies van de externe prikkel tot actie. Er is geen school, leraren, werkgever, etc. Aanvankelijk begint een dergelijke vrijheid bedwelmend te zijn, het lijkt langverwacht en zoet, maar na verloop van tijd begint het bitter te smaken, omdat we nog steeds niet weten hoe we onszelf moeten beheersen. Als je niets anders nodig hebt (er is geen ouder), wat moet je dan doen en hoe te leven? Op het moment van vrijheid (verlies van externe prikkels) stoppen we in het beste geval met handelen. In het slechtste geval worden de bewegingen chaotisch en soms zelfs zelfbeschadigend (adolescentiegedrag). Deze gedragslijn leidt onvermijdelijk tot een doodlopende weg. De schijnbare vrijheid blijkt een illusie omdat het erop aankomt te reageren op wat de wereld ons biedt, in plaats van bewust en verantwoord een pad te kiezen. Dit is vergelijkbaar met het verlies van de wil, omdat de wil zich manifesteert in de keuzevrijheid, die op het moment van crisis nog niet bestaat. Ik zou willen opmerken dat er op elke leeftijd een vrijheidscrisis kan ontstaan. Vrijwel elk verlies van externe prikkels (afstuderen aan de universiteit, stoppen met werken, het beëindigen van een relatie, scheiding van ouders) kan potentieel tot een dergelijk effect leiden. De vrijheidscrisis brengt ons terug in een kinderlijke positie en dwingt ons het opgroeien opnieuw te beleven. Hierover is veel geschreven in boeken over existentiële therapie. Om iemand uit een dergelijke crisis te helpen, is het allereerst nodig om hem te laten zien dat hij al op de bodem staat. Metaforisch gezien is het hetzelfde als het gooien van een reddingsboei naar iemand die aan het verdrinken is. Bewustwording van de bodem is op zichzelf belangrijk. “Ik leef helemaal niet zoals ik wil!” - dit idee kan je aan het vechten maken, het wekt woede en zelfhaat op. De ervaring van ‘bodem’ dwingt ons om de wereld te veranderen, totaal anders dan degene waarvan we droomden. In plaats van ‘moeten’ begint er een nieuw, bewust ‘ik wil’ te verschijnen. Dit is het moment waarop we de crisis beginnen te overwinnen. De bodem is een belangrijk steunpunt waarop je moet leunen om af te zetten. Materiaal gepubliceerd van.