Marshmallows bedekt met chocolade op de theetafel. Ze zit in een karamelkleurige stola aan de andere kant van het spiegeloppervlak van de smartphone. Ze zegt dat genegeerd worden in quarantaine haar zoete realiteit is. Er blijft een knagend gevoel van afwijzing hangen uit het verleden. En ik maak me zorgen over... de toekomst. 'Ik voel me... Niet alleen, nee. Het is dieper, veel dieper. Ik ben niet alleen. Heb een echtgenoot. Maar hij is, net als een ijsbeeld, helemaal in zichzelf. Wat en wie hem omringt, interesseert hem weinig. We leiden allemaal ons eigen leven.” Cold Dad “Wanneer ervoer jij voor het eerst het gevoel van afwijzing?” - een simpele vraag die je gevoel doet veranderen. Wat te antwoorden? Misschien wel?.. “Toen mijn ouders scheidden, ben ik een tijdje naar mijn vader geweest. Totdat hij tegen mij zei: “Verschijn hier niet meer! Deze ontmoetingen legden te veel druk op mijn zenuwstelsel.” Of misschien... Zelfs vóór de scheiding van mijn ouders... Ik ben 4 jaar oud... "Mijn moeder werkte veel. Mijn vader dronk thuis, nam het eten mee naar zijn kamer en sloot zich af. Ik had honger. Ze klopte op de deur, huilde, vroeg om eten. Geen emoties. En zo verder tot de avond. Op zulke momenten moesten we eten halen bij het tamme konijn.” Niet weer hetzelfde... Wat is het vroegst? Ik weet het niet meer... Quarantaine “In eerste instantie voelde ik me opgetogen. Eindelijk kan ik rusten! Ik kocht wat lekkers en zette een roekenkolonie op van kussens. Ik begon te lezen, schrijven, kijken... Af en toe ging ik naar hem toe, mijn man, en zei: laten we samen een film kijken of praten. En hij mompelt als antwoord: “Geen tijd.” Gaan. Na". En dus de hele dag. En gisteren maakte ik me klaar. "Waar ga je heen?" - Ik ben geïnteresseerd. ‘Ik ga naar mijn vrienden. Ik ben het zitten beu.’ En het spoor verdween, hoe vaak ik ook vroeg om te mogen blijven. Ik dacht dat dit het einde was. Het is tijd om te gaan. Als de quarantaine eindigt... Maar zal ik durven? Vind jij de kracht om weer in jezelf te geloven? Zal ik zelfstandig kunnen leven en zal ik mijn vrouwelijk geluk vinden? Ik twijfel eraan. Maar hoe kan ik me voorstellen dat ik mijn hele leven moet rondhangen met iemand die je altijd negeert of je verkiest boven zijn vrienden, zelfs in noodsituaties? met een bedreiging voor het leven... Voor altijd afgewezen worden door haar man - dezelfde dood, maar langzaam, levenslang. En dit is honderd keer erger dan simpelweg het virus achterlaten. Ik ben al dood in deze relatie. Moet het zijn om herboren te worden?’ Werd wakker. Er zijn kleine wolkjes buiten het raam. Zondag op de kalender. En zonlicht overspoelt de gezellige gehuurde studio. Het was een droom? Het gezicht van een psycholoog in een smartphone die al een jaar in therapie is. Ik fleurde op. Donderdag hebben wij vergadering! Het is dus een droom. Wauw, de quarantaine is al lang voorbij, maar de herinneringen halen me nog steeds in. Ik ben gescheiden van mijn man. Op de salontafel staan ​​met chocolade bedekte marshmallows en muntthee die van de avond niet meer is gedronken. Ik ga me afwassen en... ga aan het werk. Bijeenkomst in de avond. Het leven wordt beter. © 2020 Julia Klimentjeva