Er zijn verschillende perspectieven op het begrijpen van de concepten van projectieve identificatie en tegenoverdracht. Beide concepten zijn controversieel in therapeutische wetenschappelijke kringen. Er wordt aangenomen dat S. Freud het fenomeen van tegenoverdracht negatief beoordeelde en daarin een groot obstakel zag voor de vooruitgang van het analytische proces. Freud zag dit bevestigd door zichzelf te onderzoeken, maar ook door de voorbeelden van C. Jung en S. Spielrein, S. Ferenc en anderen. In een brief aan Jung (gedateerd 7 juni 1909) schreef hij: “Zulke ervaringen, hoewel ze zijn pijnlijk, moeten onmogelijk worden vermeden. Zonder hen zullen we het echte leven niet kennen en niet weten waar we mee te maken hebben. Ik ben zelf nog nooit zo betrapt, maar ik ben er vaak dichtbij geweest en heb het moeilijk gehad om eruit te komen... Ze (deze ervaringen) helpen alleen maar bij het ontwikkelen van de dikke huid die we nodig hebben en bij het beheersen van de ‘tegenoverdracht’. "wat uiteindelijk een voortdurend probleem is voor ons allemaal. Ze leren ons onze eigen affecten op het beste doel te richten.’ In de moderne psychoanalyse wordt tegenoverdracht (CT) gedefinieerd als de onbewuste reactie van de psychoanalyticus op de overdracht van de patiënt, of als alle emotionele reacties van de analist op de patiënt. O. Kernberg noemde dit de klassieke en totalistische benaderingen. In de klassieke versie vormt CP een belemmering voor het werk van de analist, en de oorsprong ervan ligt in de neurotische conflicten van de arts. Vertegenwoordigers van verschillende scholen voor objectrelaties houden zich aan een meer totalistische kijk op CP. Volgens G. Etchegoen geven ze een positieve beoordeling van CP, zien ze daarin een onvermijdelijk en noodzakelijk element van het analytische proces en gebruiken ze het als een hulpmiddel om de patiënt te begrijpen. In objectrelatietheorieën blijkt CP een onvermijdelijke aanvulling op therapie te zijn, omdat Het ego is op alle terreinen van activiteit onderhevig aan potentiële conflicten. “Er zijn geen autonome, conflictvrije gebieden… en dit geldt ook voor het ego van de analist”, zegt R. Hinshelwood. Klein geloofde dat CP zijn oorsprong vond in het idee dat de persoonlijke ervaringen van de analist in de eerste plaats, maar niet uitsluitend, een product zijn van de projectieve identificatie (PI) van de patiënt. “Dit is het belangrijkste en potentieel meest bruikbare aspect van tegenoverdracht.” Zelfs P. Heimann (1950) was ervan overtuigd dat de CP de creatie van de patiënt is. "De analist ervaart subjectief wat kan worden opgevat als een representatie van bepaalde aspecten van de psyche van de patiënt." Ze beschouwde het mechanisme van projectie en PI als een centraal onderdeel van de CP. O. Kernberg formuleerde een complexe CP-theorie, die illustreert hoe het idee van PI de opkomst van CP verklaart, hoe “de onopgeloste conflicten van de analist, geactiveerd door het materiaal van de patiënt, een belangrijk onderdeel vormen van de tegenoverdrachtsreactie.” Greenberg, een vertegenwoordiger van Latijns-Amerika, ontwikkelde de Kleiniaanse benadering van de studie van pc. Hij benadrukte dat “in reactie op de PI van de patiënt de analist reageert met zijn eigen PI, d.w.z. In een intense overdracht-tegenoverdrachtrelatie vindt wederzijdse projectie plaats. Bijgevolg bevat de CP onvermijdelijk een mengsel van elementen, waarvan de projectie aan beide zijden van de bank plaatsvindt." Hij bracht ook het idee naar voren van fundamentele verschillen tussen projectieve tegenidentificatie en CP. In het laatste geval ervaart de analist, die zich identificeert met het object van de patiënt, het als zijn eigen object... het object van de patiënt vertegenwoordigt het interne object van de analist... De analist reageert passief op de projectie van de patiënt, maar hij doet dit op basis basis van zijn eigen angsten en conflicten." Met projectieve tegenidentificatie blijkt de reactie van de analist “onafhankelijk te zijn van zijn eigen conflicten en voornamelijk of uitsluitend overeen te komen met de intensiteit en kwaliteit van PI van de kant van de analysant.” Depressive Anxieties” (1959), analyseerde Greenberg het geval van een patiënt die de analist al tijdens de eerste sessie het gevoel gaf dat hij een lijk analyseerde. Toen hij met deze patiënt begon te werken, merkte de analist met humor op dat de patiënt hem ‘met een lijk wilde overladen’. De patiënt probeerde te plaatsenin de analist, zijn dode deel - zijn zus, die in de vroege kinderjaren zelfmoord pleegde. Greenberg analyseerde zijn eigen fantasie om met een lijk te werken. Dit hielp hem om met de situatie om te gaan. Hij legde dit incident uit als een manifestatie van projectieve tegenidentificatie, een reactie op de PI van de patiënt. In dit geval “houdt de analyticus op zichzelf te zijn en verandert hij in wat de patiënt onbewust wil dat hij is, zonder dit te kunnen vermijden.” Maar G. Etchegoen merkte bij het beschouwen van dit geval op dat de deelname van de analist aan de tegenoverdracht hier niet kan worden afgewezen, al was het maar omdat “elke analist zich verantwoordelijk voelt voor de patiënt, vooral in de eerste sessies.” Dit komt overeen met de opmerkingen van Balint (1950): “dat zowel patiënt als analist libidineuze investeringen in elkaar en in de analyse hebben... De beschrijvingen van beide deelnemers blijven onvolledig als één van de belangrijkste eigenschappen wordt verwaarloosd, namelijk dat alle deze verschijnselen doen zich voor in de relatie tussen twee mensen, in een voortdurend veranderende objectrelatie." Deze visie op analyse ligt volgens R. Hinshelwood dicht bij de ontdekking van S. Freud (1912) dat analyse betrekking heeft op communicatie tussen het onbewuste van de patiënt en de analyticus, en dat de overdracht van onbewuste boodschappen, die plaatsvinden op niveaus dieper dan oppervlakte-uitwisseling vormt een zeer belangrijk onderdeel van het analytische proces. “De arts moet zijn onbewuste, als een waarnemend orgaan, omzetten in het onbewuste van de patiënt, de geanalyseerde persoon waarnemen als een telefoonontvanger, een waarnemend membraan...” Ondanks de tegenstrijdige opvattingen over het begrip van CP, zijn de meeste analisten het er nog steeds mee eens die CP omvat een reeks emotionele reacties op de patiënt, inclusief overdrachtsreacties. Veel vragen vereisen echter hun eigen antwoorden en verder onderzoek. Is de CP bijvoorbeeld uitsluitend een projectie van de innerlijke wereld van de patiënt? Is alleen PI het belangrijkste mechanisme van CP? Bestaat de CP werkelijk uit geprojecteerde elementen van vroege mentale toestanden die Klein definieerde als de ‘paranoïde-schizoïde positie’? Blijkbaar is CP een complex fenomeen. Het bevat afgeleiden van de projecties van de patiënt (via PI) en de psyche van de analist (zijn persoonlijke geschiedenis en conflicten), situaties van overdrachtsrelaties ‘hier en nu’. Zoals Isaacover (1963) het stelt: ‘tijdens het analytische uur vormen het onbewuste van de patiënt en het onbewuste van de analist een tijdelijke alliantie die communicatie tussen de partijen mogelijk maakt.’ Het is mogelijk een heel spectrum van CP-reacties te beschrijven, van vormen bij neurotische patiënten tot de reacties van psychotici. Hoe verder we ons verwijderen van de ‘neurotische pool’ en de ‘psychoticum’ benaderen, hoe meer de overdracht van de patiënt tussen verschillende invloeden op de CP van de therapeut een steeds groter aandeel krijgt, in tegenstelling tot het aandeel dat wordt bepaald door het verleden van de therapeut. Bij het werken met borderline- en ernstig regressiepatiënten ervaart de analist de zaken anders dan bij het werken met neurotici. “Hoe meer gedesintegreerd de patiënt is, zegt M. Little (1951), des te noodzakelijker zal hij een analist nodig hebben die goed geïntegreerd is.” Volgens Fliess kan de therapeut door de PI van een diep gestoorde patiënt een meer uitgesproken regressie in de CP ervaren. Een dergelijke tegenidentificatie, sterk en langdurig, brengt zeer vroege objectrelaties tot uitdrukking. Het gevaar van het aangaan van een dergelijke ‘chronische identificatie’ is te wijten aan het feit dat we het hebben over een onderdrukte of afgesplitste vroege identiteit, die gepaard gaat met een zeer pijnlijke, traumatische relatie-ervaring die de sfeer van het Zelf niet kon integreren. op het moment dat deze vroege identificaties plaatsvonden. Vroege zelfidentiteit omvat ook de resultaten van pregenitale agressieve impulsen (identificaties van ongewoon agressieve aard), archaïsche vormen van zelfverdediging en vooral het PI-mechanisme, zoals beschreven door M. Klein, P. Heimann en G. Rosenfeld. O. Kernberg (“Notes on countertransference”, 1965) is van mening dat bij PI de impuls die op een extern object wordt geprojecteerd, zich niet distantieert vansfeer van het Zelf en wordt niet ervaren als een buitenaards Zelf, en daarom wordt er niet afstand van genomen, dat de relatie van het Zelf tot deze geprojecteerde impuls behouden blijft, waarbij het Zelf empathisch verbonden blijft met het object. De angst die verschijnt als gevolg van de projectie ‘verandert nu in een angst voor het object, en daarom ontstaat de behoefte om dit object onder de knie te krijgen en er controle over uit te oefenen, zodat het onder invloed van een impuls het Zelf niet aanvalt. De grenzen tussen het Zelf en het object beginnen te verdwijnen (verlies van zelfgrenzen), omdat de geprojecteerde impuls behoort nog steeds gedeeltelijk toe aan het Zelf, en daarom smelten het Zelf en het object op dit gebied chaotisch met elkaar samen. Op zo'n moment wordt de analyticus met verschillende gevaren geconfronteerd: de mogelijke opkomst van oude angsten als gevolg van impulsen van een sterk tot uitdrukking gebrachte agressieve aard die gericht zullen zijn tegen de patiënt, het vervagen van de ik-grenzen bij deze specifieke patiënt; om de patiënt te domineren, omdat de patiënt identificeert zich met een bedreigend object uit de eigen geschiedenis van de therapeut. De meeste geanalyseerde analisten zijn in staat de perceptie van hun eigen agressieve impulsen te weerstaan, deze te verwerken en zo de patiënt te helpen, waardoor hij een deel van het emotionele vertrouwen krijgt. In het PI-proces vervallen slechts enkele delen van het zelf van de analist in empathische regressie. Het meer volwassen hoofddeel van het Zelf wordt gereed gehouden om te functioneren. Het omvat ook het volwassen deel van de zelfidentiteit met adaptieve en cognitieve structuren. PI vernietigt de grenzen van het Zelf op het gebied van de interactie tussen analist en patiënt. Meer volwassen I-functies die normaal gesproken I-grenzen stabiliseren, zullen deze verliezen compenseren. Als de analist er niet in slaagt zich los te maken van de CP, raakt hij steeds meer verstrikt, wat zelfs maanden kan voortduren. De literatuur (Cohen 1952, Glover 1955, Little 1951, Menninger 1958, Winnicott 1960) beschrijft bepaalde tekenen en symptomen van dergelijke processen. O. Kernberg geeft in zijn boek ‘Agressie in persoonlijkheidsstoornissen en perversies’ een aantal voorbeelden waarbij de analist bijvoorbeeld wantrouwend is geworden tegenover een patiënt of zelfs paranoïde fantasieën heeft dat de patiënt hem kwaad kan doen en zich zelfs voorstelt hoe dit zou kunnen gebeuren. ; of de analist merkt dat zijn interne reacties op een bepaalde patiënt zich uitbreiden, d.w.z. Tot de emotionele reacties van de analist behoren ook andere personen die iets te maken hebben met zijn relatie met deze patiënt, enz. Zo slaagde de patiënt erin de stabielere en volwassener ik-identiteit van de analist binnen de therapeutische relatie te vernietigen, en ‘dupliceerde’ de therapeut de emotionele positie van de patiënt, zonder dit proces te kunnen beheersen. Daarom is bij het werken met diep achteruitgaande patiënten een bepaalde externe structurering belangrijk, d.w.z. duidelijke formulering van de grenzen van het gedrag en handelen van de patiënt. Binnen het raamwerk van CP-reacties onderscheidt H. Rucker (1957) twee soorten identificaties: concordant en complementair. Bij concordante identificatie identificeert de analist zich met het overeenkomstige deel van het mentale apparaat van de patiënt, d.w.z. Ik ben bij I, Super - Ik ben bij Super - I. De analist ervaart hetzelfde gevoel als de patiënt. Empathie kan worden opgevat als een directe manifestatie van concordante identificatie. In termen van de objectrelatietheorie identificeert concordante identificatie de analyticus met dezelfde representatie die wordt geactiveerd bij de patiënt: Zelf met Zelf, object met object. H. Deutsch introduceerde het concept van complementaire identificatie, waarbij de analyticus de gevoelens ervaart die de patiënt aan zijn overdrachtsobject toekent. De analyticus kan zich bijvoorbeeld identificeren met de functie van het superego van de patiënt, als een streng verbiedende vader, en de neiging voelen om de patiënt te bekritiseren, de schuld te geven, hem te domineren, terwijl de patiënt bang is, zich onderwerpt of protesteert de analist en de patiënt zijn soms tijd, representaties van het Zelf en het object worden uitgespeeld, overeenkomend met bepaalde geïnternaliseerde objectrelaties. Bijvoorbeeld: ‘een analist kan zich gedragen»