Van de auteur: Dit is geen artikel, maar een literair verhaal. Dit verhaal vertel ik vaak als ik met kinderen werk. Ze motiveert ze heel goed. Het verhaal kan gebruikt worden in de praktijk van een kinder- en jeugdpsycholoog. Dit prachtige verhaal speelde zich af in een klein stadje, waarvan we de naam liever verbergen. Het vertelt over twee twaalfjarige jongens, en het gebeurde vrij recent. Het begon allemaal toen Umar en Idris op een vroege lentedag besloten een wandeling te maken aan de rand van de stad. Het was een vrije dag, dus ze konden lopen zonder aan lessen te denken. De jongens woonden niet zo ver van de buitenwijken van de stad en gingen daarom vaak naar de nabijgelegen bosgordel. Het was helemaal niet eng en nogal een drukke plaats. Er waren daar altijd veel vakantiegangers, en iets verder weg, vlakbij de rivier, op de gebouwde dam, kon je altijd vissers tegenkomen. Niet ver daarvandaan stond een klein huis met een laag hek. Dit huis trok de aandacht omdat het apart stond van alle anderen, en iedereen wist dat de wachter van de dam erin woonde. Iedereen kende en respecteerde hem als een fatsoenlijk, vriendelijk en eerlijk persoon. De naam van de wachter was grootvader Ahmad. Hij was niet eenzaam, maar integendeel, zijn kinderen en kleinkinderen kwamen hem vaak opzoeken en de tuin stond bijna altijd vol met gasten. Dit is bijna altijd het geval geweest, maar vandaag de dag niet meer. Blijkbaar hebben de kleinkinderen en kinderen besloten hun tijd dit weekend anders te besteden. En zo bevonden onze vrienden zich bij de dam tussen de vissers. De jongens waren altijd nieuwsgierig om te zien hoe ze vis visten. Dus deze keer keken de jongens, leunend op de reling, aandachtig naar de drijvers. Ze merkten niet eens hoe grootvader Ahmad hen benaderde. ‘Assalamualaikum,’ begroette hij de jongens. ‘Vaalaikumassalam, grootvader Ahmad,’ antwoordden de jongens. - Waarom sta je hier verveeld, is er echt niets te doen? – vroeg de wachter. “Nee, zo zijn wij...” antwoordde Umar. “Wij kijken gewoon hoe ze vis vangen.” Zo praatten ze ongeveer tien minuten lang. De oude man vertelde ons waarom de dam nodig was en hoe belangrijk het was om het waterpeil in de rivier te controleren. En de jongens deelden hun indrukken van hoe een visser erin slaagde een grote vis eruit te halen. - Wil je dat ik je fietsen geef? - zei de wachter plotseling. “Mijn kleinkinderen nemen ze sowieso niet meer, ze zijn blijkbaar volwassen geworden.” - Wij willen!!! – riepen de vrienden vrijwel unaniem uit. ‘Kom dan maar met mij mee, ze staan ​​midden in de schuur,’ stelde de oude man voor. Het was een vrij korte wandeling van de dam naar het huis van de wachter, maar het leek de jongens dat ze een hele kilometer hadden gelopen, ze wilden zo graag rijden. Toen hij het huis bereikte, nodigde de wachter zijn metgezellen uit om buiten te wachten. Er was geen limiet aan de vreugde van Umar en Idris toen een minuut later grootvader Ahmad verscheen, met twee fietsen aan het rollen. Je kunt niet zeggen dat ze nieuw waren, maar ik kon ze niet eens oud noemen. Het waren hetzelfde model, maar ze onderscheiden zich door kleur: de ene was groen en de andere was blauw. – Groen is van mij! – schreeuwde Idris en besloot meteen wie wat zou krijgen. "Hier, neem ze mee, nu zijn ze van jou", zei de oude man, "vertel je ouders dat ik ze aan je heb gegeven." Idris nam een ​​groene fiets voor zichzelf en Umar kreeg een blauwe. De jongens bedankten de oude man lang, waarna ze besloten meteen op de fiets naar huis te rijden. Zodra ze vertrokken, verdween de vreugde van Idris onmiddellijk. De fiets die hij zo snel had uitgezocht bleek defect te zijn. Neen, hij was niet gebrekkig in de volle zin van het woord. Je kon erop rijden, maar het was heel erg krap. Het kostte veel moeite om de pedalen te laten draaien. De fiets van Umar is een heel andere zaak. Het was gemakkelijk te hanteren en een waar genot om te rijden. 'Wacht,' stopte Idris, 'ik kan niet normaal rijden, ik ben echt krap, laten we ons omkleden.' "Maar je riep zelf dat de jouwe groen is, nu is het te laat om iets te veranderen", antwoordde Umar hem. ‘Het is nog niet te laat, ik wist het niet, het is zo oneerlijk,’ begon Idris tegen te werken, ‘ofwel veranderen we, ofwel zal ik geen vrienden met je zijn.’ Ze maakten een korte tijd ruzie, maar uiteindelijk gaf Umar toe. Hij vond de fiets niet zo belangrijk om over te vechten.met een vriend. En, dacht hij, het kan waarschijnlijk worden opgelost, en het is niet zo belangrijk. Ze wisselden van fiets en vervolgden hun weg. Toen begreep Umar waarom Idris zo woedend ruzie maakte. Het bleek dat het besturen van zo'n voertuig niet zo leuk is. Nadat hij op de een of andere manier thuis was aangekomen en zijn ouders alles had verteld, besloot Umar zijn nieuwe auto te gaan repareren. Hij heeft het achterwiel uit elkaar gehaald, alles binnenin gesmeerd en weer in elkaar gezet. Tot zijn onaangename verrassing loste dit het probleem niet op; de motor bleef nog steeds erg strak. Ongeacht wie de reparatie op zich nam, het resultaat was hetzelfde. Uiteindelijk besloot iedereen dat dit een fabricagefout was en dat het onmogelijk was om deze te repareren. Omdat hij moeite had met het accepteren van het feit dat het onmogelijk was om de fiets te repareren, besloot Umar ermee te rijden zoals hij was. Elke dag gingen zij en Idris een blokje om wandelen. Dag na dag rijden raakte Umar gewend aan het omgaan met een krappe fiets en had niet meer zo veel last. Hoewel hij sneller moe werd dan zijn vriend, hield hij hem nog steeds bij. Zo ging de lente voorbij en begon de zomer. Onze helden reden niet alleen op de fiets, ze studeerden ook goed. En Umar hield ook van lezen, en niet alleen boeken, maar ook lokale kranten. En in een ervan zag hij een aankondiging dat er medio juli in hun stad een wielerwedstrijd onder jongens zou worden gehouden. Er werd vooral opgemerkt dat kinderen van elf tot veertien jaar mee mochten. En onze helden waren pas dertien. Umar informeerde zijn vriend hierover en ze begonnen zich voor te bereiden. Om te beginnen namen de jongens contact op met het organisatiecomité om te worden opgenomen in de deelnemerslijst. Elke dag gingen ze fietsen en probeerden meer te rijden dan de dag ervoor. In anderhalve maand tijd verdubbelden ze bijna hun afstand, en dit gaf hen een grote kans om te winnen. Daarnaast waren ze erg benieuwd wat de hoofdprijs zou worden. Het enige wat erover bekend was, was dat het een aangename verrassing was. En toen naderde de dag van de wedstrijd. De vrienden stonden 's ochtends vroeg op en reden op de fiets naar het stadsstadion. Toen ze ter plaatse aankwamen, hoorden ze dat de registratie net was begonnen. Verrassend genoeg besloten niet zo weinig tieners om deel te nemen aan de competitie, of beter gezegd, er waren er ongeveer honderd. Al ter plekke kwamen ze erachter dat de wedstrijd in verschillende fasen zou worden gehouden: in elke race zouden er tien mensen zijn. En de winnaar is degene die tien ronden rond het stadion in de snelste tijd aflegt. Ze leerden ook dat elke cirkel gelijk is aan een halve kilometer, dat wil zeggen dat ze in tien cirkels een afstand van vijf kilometer moeten overbruggen. Dit was een afstand die bijna gelijk was aan de afstand die Umar en Idris tijdens hun fietstochten aflegden. Ze kwamen er ook achter dat ze niet op hun eigen fietsen moesten rijden, maar op fietsen die speciaal voor de wedstrijd waren meegebracht. Dit was eerlijk, aangezien sommige jongens sportfietsen hadden, die in veel opzichten superieur waren aan de auto's van andere jongens. Uit de geposte lijst leerden de jongens dat Idris in de top tien stond en Umar in de negende. En zo begon de competitie. De top tien begon en het aftellen begon. Tijdens het fietsen bleek dat niet alle jongens alle tien rondjes konden rijden zonder te stoppen. Sommigen gaven het op bij de vijfde, anderen bij de voorlaatste. We moesten lang op onze beurt wachten, maar die kwam. Idris 'achternaam werd aangekondigd en hij liep de stadionlijn op. Umar wenste hem veel succes en geduld. Idris vocht hard voor de overwinning en nam in de achtste ronde al de leiding. Hij begreep dat hij om te winnen niet alleen negen concurrenten voor moest zijn, maar ook op tijd het beste resultaat moest laten zien. In de tiende ronde begon zijn kracht hem te verlaten, maar Idris wist nog steeds als eerste de finish te bereiken. Nadat hij zijn race had beëindigd, ging hij, nauwelijks met zijn voeten slepend, naar zijn vriend. Nadat ze op een bank waren gaan zitten, begonnen de vrienden te wachten op de beurt van Umar. We hoefden niet lang te wachten en toen werd Umars naam aangekondigd via een megafoon. Idris wenste hem succes en schudde hem de hand. Zodra Umar op de fiets stapte, voelde hij dat het erg licht was, en nadat de start was aangekondigd en iedereen naar voren snelde, kende zijn vreugde geen grenzen. Dat was hij al vergeten.