In mijn praktijk is er de laatste tijd een toestroom van cliënten met een sociale fobie. Godzijdank zijn deze mensen gekomen en maken ze behoorlijk goede vooruitgang in het werken aan hun ziekte. Maar ik weet ook dat er mensen zijn die om de een of andere reden geen specialisten bereiken en blijven lijden. Ik zou deze kleine reflecties graag aan zulke mensen willen opdragen en hen willen aanmoedigen, zodat ze in de eerste plaats kunnen begrijpen wat er met hen gebeurt en in de tweede plaats een stap in de richting van hun vrijheid kunnen zetten samenleving zelf, maar die situaties die verband houden met het zijn in deze samenleving. Een persoon die aan een sociale fobie lijdt, is bang om belachelijk gemaakt te worden, bang om in een ongemakkelijke positie te verkeren. Als hij zich in een situatie bevindt waarin hij, naar het hem lijkt, zal worden geëvalueerd, ervaart hij ernstige angst, die in sommige gevallen in paniek verandert. aanvallen (een ernstige aanval van angst, die gepaard gaat met een sterke hartslag, snelle ademhaling en een gevoel van controleverlies). Sociale fobie is, net als elke andere fobie, absoluut irrationeel, dat wil zeggen dat deze niet op echte feiten is gebaseerd het kan niet worden begrepen of genezen met behulp van logica. Het is gebaseerd op de fantasie van de persoon die het ervaart, dat er zeker iets met hem zal gebeuren waarvoor hij door anderen belachelijk zal worden gemaakt en veroordeeld. Het is voor zulke mensen erg moeilijk om hun activiteit in de samenleving te tonen, ze kunnen geen nieuwe kennissen maken. en oude verbindingen verdwijnen in de loop van de tijd, omdat het na verloop van tijd steeds moeilijker wordt om ze in stand te houden. Over het algemeen is het de angst om negatief beoordeeld te worden. Aan de andere kant lijden deze mensen aan een toegenomen perfectionisme; het is belangrijk dat ze alles perfect doen, en als dat niet het geval is, is het beter om helemaal niets te doen, zodat niemand hen beoordeelt of belachelijk maakt. Als we de oorzaken van sociale fobie in ogenschouw nemen, kunnen we zeggen dat de oorsprong ervan in de opvoeding ligt. Meestal zijn dit geïnternaliseerde angsten van moeders die angstige moeders hun kinderen bijbrengen. Onthoud waarschijnlijk - spring niet, ren niet, je valt, je breekt jezelf - dit is op jongere leeftijd. Het volgende is de favoriet van de ouders: wat zullen mensen zeggen, wat zullen ze denken, elkaar niet ontmoeten, niet communiceren, "het in de zoom brengen", enz.? Over het algemeen is de belangrijkste boodschap dat de wereld een onveilige plek is, en dienovereenkomstig bestaat de menselijke omgeving alleen maar om je belachelijk te maken en te veroordelen. Dan verergeren de school en de relaties van leraren het probleem. De omgeving van kinderen is een zeer wrede omgeving en belachelijk gemaakt worden vanwege bepaalde tekortkomingen, het geven van 'bijnamen' en etikettering wordt als bijna de norm beschouwd. Leraren leveren ook hun bijdrage - voortdurende kritiek, en het beoordelingssysteem zelf voor kinderen die onzeker zijn over zichzelf is gewoonweg pijnlijk en ondraaglijk - nog erger: instituut, een nieuwe, onbekende omgeving! Ook al werd je gepest op school, kende je daar tenminste iedereen al en begreep je wat je van wie kon verwachten, hier is alles nieuw en wordt het probleem meestal erger. Je moet nog steeds veel onafhankelijke beslissingen nemen, en de situatie bij elke keuze voor een sociale fobe is een situatie die vergelijkbaar is met de keuze tussen de dood en het leven, aangezien het maken van een fout beangstigend en praktisch onmogelijk is Er worden steeds uitgebreidere sociale verbanden gelegd, evenals de angsten die daarmee gepaard gaan. Sociale fobie is gelukkig een objectief beoordeelde zaak: een persoon begrijpt goed dat er iets mis is met hem en dat er iets moet worden gedaan. Maar helaas wenden zulke mensen zich, vanwege de specifieke kenmerken van hun ziekte, zelden tot een psycholoog om de heel begrijpelijke redenen die hierboven zijn genoemd - dit is een nieuw contact en nogmaals - wat zullen ze van mij denken? Maar het is niet mogelijk om zo'n probleem als sociale fobie alleen aan te pakken! Daarom gaan zulke mensen meestal met hun ziekte om met behulp van medicijnen die angst verlichten - alcohol, drugs, pillen... Ik denk dat wat er daarna gebeurt, niet de moeite waard is om te beschrijven. Ook wordt depressie voor zulke mensen helaas een bijna constante metgezel. Maar als specialist kan ik zeggen dat sociale fobie lange tijd met succes kan worden behandeld en behandeld, maar ik herhaal:.