Hij kwam binnen, ging zitten, glimlachte en... viel stil. Een paar seconden later klonk er een beleefd, vragend “Nou?...” “Een goed begin,” dacht ik, “dat was precies wat ik hem bijna wilde vertellen.”... Het vervolg van ons “gesprek” veranderde het begin ervan waardig te zijn: hij stelde zichzelf voor en zei dat hij problemen had nr. Tot mijn stille verbazing antwoordde hij snel dat hij kwam op aandringen van zijn vrouw, die zelf naar een psychotherapeut gaat omdat ze “problemen” heeft met Artem. Er zat niets anders op dan hem te vragen hoe ik voor hem van nut kon zijn. “Ik heb geen idee.” “Antwoordde Artem en ging wat comfortabeler zitten, en mijn humeur verslechterde volledig. Ik had het vermoeden dat hij zou lopen, en de huidige situatie zou zich meer dan eens herhalen. Mijn voorgevoelens bedrogen me niet. Heel langzaam kwam ik erachter dat zijn komst de voorwaarde van zijn vrouw was voor de voortzetting van hun huwelijk haar, hij was erg opvliegend geworden, en het werd moeilijk om met hem samen te leven. Zelf beschouwt hij zijn humeur als gerechtvaardigd, hij heeft zo'n karakter. (Wat een karakter: telefoons uit het raam gooien! Tegelijkertijd - een zachte stem, vriendelijke manieren...) Hij is niet zozeer bang voor echtscheiding als wel dat hij het niet wil: hij heeft veel moeite en tijd geïnvesteerd in deze relatie is zijn leven geregeld, in principe past alles bij hem. De vrouw gelooft dat de psycholoog hun relatie kan beïnvloeden, hij denkt van niet, en gaat haar bewijzen dat ze ongelijk heeft (het is altijd leuk om van een cliënt te horen dat hij alleen naar je toe kwam om je nutteloosheid te bewijzen. ..) Ik uitte mijn twijfels over de vooruitzichten van onze ontmoetingen. Hij glimlachte. Toch vroeg hij mij om met hem samen te werken aan zijn woede. Hij beloofde mij er niet mee te bemoeien ‘mijn werk te doen’ en stemde in met tien bijeenkomsten tegelijk, daarbij verwijzend naar nieuwsgierigheid. Hij uitte zijn bezorgdheid over de ‘invloed van psychologen’ en verborg zijn behoedzaamheid jegens mij persoonlijk niet (vrouw zijn is al slecht). Hij is sociaal succesvol, heeft een goede creatieve positie en heeft dat eerder geprobeerd leg hem uit wat psychotherapie is en wat het anders doet dan 'beïnvloeden'. Of ik was onduidelijk, of hij was niet geïnteresseerd, maar het gesprek kwam niet uit. Het eindigde allemaal met een paar onverschillige knikjes en formele vragen over de procedure van onze vergaderingen. We tekenden een contract en gingen uit elkaar. Eerlijk gezegd heb ik geen verregaande conclusies getrokken: de kans is groot dat hij helemaal niet komt. Zo merkte ze voor zichzelf duidelijke platitudes op: ze is op haar hoede voor vrouwen, begrijpt vragen over gevoelens niet, is koppig (de situatie in het gezin is niet gisteren verslechterd), impulsief, streeft ernaar onafhankelijk te lijken, dat wil zeggen, erg gevoelig voor de houding van anderen. Hij is zich niet bewust van zijn behoeften, verwacht problemen van mij, houdt zichzelf in bedwang - alle mechanismen om het contact te onderbreken zijn aanwezig. De grootste "honger" is hoogstwaarschijnlijk de zorg en aandacht voor de eigen persoon. Wrok, spanning, wraak op de vrouw vanwege ‘misverstand’. Als er sprake is van een ‘behandeling’, zal de veiligheidsfase lang duren en zullen de gevoelens jegens mij op zijn best ambivalent zijn. Onderdrukte agressie kan worden verwacht in de vorm van devaluatie. De verdediger van de persoonlijke integriteit van “alle tijden en volkeren” Erikson zou geïnteresseerd kunnen zijn geweest in de problemen van het integreren van ambivalenties in de fase van autonomie – schaamte, twijfel en verstoringen in het functioneren van de samenleving. overeenkomstige manieren van vasthouden - loslaten (Artem was echt heel gespannen - zelfbeheersing, gaf geen enkele emotie uit, zijn contract alleen zonder te vragen is iets waard!) Maar de belangrijkste psychotherapeutische meester S. Freud zou hoogstwaarschijnlijk de diagnose 'fixatie op het anale stadium”, met zijn karakteristieke kenmerken. En mijn Gestalt-positie was heel eenvoudig: 'als er een dag is, zal er eten zijn', maar als er geen dag is, zal er ook geen proces zijn. Hij kwam naar de volgende bijeenkomst en bevestigde mijn veronderstellingen. Hoewel ‘bevestigd’ een luid woord is, moest elk woord met een ‘tang’ uit hem worden ‘getrokken’. Hij is vaak ergens ontevreden over, maar spreekt er nooit meteen over, en geeft er de voorkeur aan zijn vrouw te verdragen en te straffen met grofheid en grofheid. woede. Na een ruzie, die hij zelf begon, voelt hij zich lange tijd beledigd en komt hij nooit als eerste dichterbij. streeftbenadruk uw juistheid en superioriteit. Hij is van mening dat de vrouw zelf moet raden wat hij wil als ze van hem houdt. Hij leeft in een chronisch depressieve, prikkelbare stemming, niets maakt hem gelukkig, hij is alles beu. Hij zegt dat hij probeert helemaal niets te voelen, 'het is rustiger', en hij onderscheidt alleen die sensaties die op pijn duiden. Zijn behoedzame weerstand tegen therapie en wantrouwen jegens vrouwen in het algemeen werden onmiddellijk een figuur. Ik kreeg de rol toegewezen van een onbeminde leraar die een oninteressant, onnodig onderwerp zou onderwijzen en om opdrachten zou vragen. Tegelijkertijd worden de sturing en controle, en de richting van het ‘onderwijsproces’ uiteraard door mij bepaald. (Er is ook het vooruitzicht: óf hij zal me uithongeren en ik zal “opgeven”, toegeven dat ik hem op geen enkele manier kan helpen, en hij kan trots mijn “hoofdhuid” naar zijn vrouw brengen, of ik zal “ hem verkrachten” en hij zal “splitsen”, wat betekent dat hij zijn ontheiligde tedere ziel zal onthullen, wat onmiddellijke redding vereist). Bovendien word ik, afgaande op zijn afstandelijke - ontevreden - gespannen positie, ook uitgenodigd om zijn favoriete contactmethode onder de knie te krijgen: zijn verlangens raden. Dit is blijkbaar nodig zodat hij niet per ongeluk om iets vraagt ​​dat hem kan worden geweigerd. En alleen hij weigert zijn model, afhankelijk van het ‘trillen van zijn linkerkuit’, en hij is verzekerd tegen alle twijfels en teleurstellingen. Eh, ik begin niet graag met negatieve overdracht! Waarom is een vrouw een bron van spanning en gevaar? Waarom is het zo gevaarlijk om je verlangens te uiten? Om te voorkomen dat u zich zorgen hoeft te maken over afwijzing? Wie negeerde zijn wensen of verbood hem ze te uiten? Is het trouwens, gezien zijn gedrag en mijn gevoelens hierover (irritatie, verwarring), een wonder dat vrouwen uiteindelijk spitsmuizen naast hem worden... Maar de tweede ontmoeting is niet het juiste moment voor dergelijke interpretaties en ik bleef stil Mijn plan was eenvoudig. Verduidelijk de achtergrond van zijn huidige leven, probeer zijn gevoelens te onderscheiden en wees bewust van momenten van ontevredenheid. Dit zal hem helpen te begrijpen wat hij wil en een verzoek om therapie te formuleren. Je zult vrijwel zonder verzoek aan het werk moeten gaan, en dat is een ondankbare taak, en zomaar word je ervan beschuldigd de tijd en het geld van de klant te verspillen. Bovendien vergt dergelijk werk meer van mijn initiatief en verantwoordelijkheid dan de zijne. Ik besloot dit echter om de volgende redenen te doen. Dit standpunt kan zijn angst verminderen dat “vrouwen altijd iets van mij willen.” De neutraliteit ervan kan worden gehandhaafd totdat hij op de een of andere manier zijn ‘geslacht’ uitdrukt. Het is interessant: zal hij zichzelf tonen als een man of zal Artem alleen maar moeten kiezen om het eens of oneens te zijn met mijn voorstellen. Dit ‘laatste bolwerk’ van zijn vermogen om risico’s te nemen en initiatief te nemen zal hem beschermen tegen zowel de ‘lasten van buitensporige verantwoordelijkheid’ als de ‘geneugten van regressie’. Ik hoopte dat dergelijke steun voldoende zou zijn voor een werkende alliantie. Wat je ook zegt, ik zal onmiddellijk een ‘redelijk goede moeder’ moeten zijn: hem zowel vrijheid geven als hem niet overladen met verantwoordelijkheid. En hoe doe ik dit? Echt niet. Elk werk vereist een alliantie, het is beter als het gebaseerd is op positieve gevoelens. Ik hoopte dat mijn gevoeligheid voor mijn veiligheid mij zou helpen niet te ‘verdrinken’ in de tegenoverdracht van mijn moeder. Verschillende daaropvolgende bijeenkomsten verliepen in dezelfde geest: ‘Ik weet niet wat ik wil’, ‘Ik voel niets’. 'Ik vergeet waar we het over hebben', 'Ik denk er niet over na en ik herinner me je niet.' Voordat Artem steun wilde accepteren, moest hij het proberen. Wantrouwen en devaluatie. Zijn houding ten opzichte van de steun van een vrouw werd de hoofdfiguur van het werk in de veiligheidsfase. Al snel begon ik mijn gevoelens jegens hem te uiten (verrassing, sympathie, irritatie) en vervolgens zacht maar volhardend het feit van hun bestaan ​​te verdedigen, waarbij ik zijn pogingen confronteerde om mijn ervaringen te devalueren of te negeren. Tegelijkertijd was het erg belangrijk om deze confrontatie zo te organiseren dat Artem duidelijk onderscheid kon maken tussen mijn negatieve houding ten opzichte van zijn manier van gedrag en sympathie voor hem persoonlijk als persoon die alleen doet wat hij kan, terwijljezelf de kans ontnemen om hulp te krijgen. Hij liet weinig toe in zijn persoonlijke geschiedenis; er was bijna niets dat ‘de context’ van ons werk overschreed, dus werkten we ‘op de grens van contact’. Bij de vierde bijeenkomst had ik een acute vraag: waar betaalt hij geld voor? Meestal spraken we over hoe hij mijn pogingen ontwijkt om iets over hem te weten te komen en te begrijpen... Al mijn 'vondsten' (bijvoorbeeld: 'Toen je hier zojuist over sprak, merkte ik dat je zuchtte. Wat Is dit voor jou bedoeld?”), vroeg hij meteen: “Echt waar? Dat is me niet opgevallen. Ik heb geen idee. Onderzoek het? Waarom?” Deze ‘bewegingen’ brachten mij in verwarring. Artem “deinsde niet terug”: “Als jij het niet weet, dan weet ik het niet”, of, nog beter: “Wat zal er veranderen als ik dit voel? Ik wil niets anders dan vrede...” De vraag over geld stoorde hem helemaal niet: “Misschien kan ik later evalueren wat er gebeurt, terwijl ik niet weet waar ik voor betaal.” We hebben echter verschillende probleemgebieden aangetroffen: spanning en onzekerheid op het werk, gebrek aan vrienden, onderbroken relatie met mijn vader, voor wie ik sterke ambivalente gevoelens heb (de vader is een succesvolle briljante journalist, rokkenjager en tiran), koud, teruggetrokken in zijn problemen en grieven jegens vader, eindeloos veeleisende moeder. Zijn ouders waren altijd bezig met hun relaties. Artem groeide op in een sfeer van strenge eisen en straffen, vaderlijke spot en moederlijke hysterie. Het was onmogelijk om al deze onderwerpen te benaderen. Op alle vragen over zijn gevoelens toen en nu, als hij het zich herinnert, antwoordde Artem altijd: "Ik weet het niet" en "is dit echt nodig?" Hij vertelde het me met een glimlach, met tegenzin, soms vroeg hij mijn mening en luisterde er vol ongeloof naar. Ik heb het heel lang “uitgehouden”. “Ik heb de achtergrond opgezocht”, “werkte mee aan de fusie”, lag op de loer op zijn gevoelens om “op het spoor te komen” van de behoefte die hem naar mij leidde. Maar hij “gaf” ook niet op: we kwamen niet verder dan korte biografische informatie en een discussie over zijn wantrouwen jegens mij (ik heb nog nooit iemand vertrouwd, waarom gaat het met jou beter?) en therapie (waar kan dit allemaal toe leiden) ?). De retroflectie was in volle bloei: hij was gespannen, op zijn hoede, zat in gesloten houdingen en keek van onder zijn wenkbrauwen , Ik zei dat ik het beu was om hem over het leven te 'ondervragen', en ik begrijp niet wat hij van mij nodig heeft als hij 'niets nodig heeft' van mij (tegelijkertijd zal ik de symbolische laag van de relatie verduidelijken. ..). Hij sympathiseerde oprecht met mij, bijna voor de eerste keer zag ik een uiting van gevoelens van zijn kant, hij verzekerde mij dat er niets tegen mij persoonlijk is. Toen vroeg ik of hij iets met mij te maken had, in de hoop hier tenminste iemand te ontmoeten die hier woonde, maar tevergeefs. Ik ben een aardig persoon die iets voor hem probeert te doen, maar hij begrijpt niet wat. Ik vroeg hoe hij zich voelde in zo’n situatie. Hij antwoordde dat het een beetje ongemakkelijk was, maar hij kon me niet helpen. Tegelijkertijd glimlachte hij voor het eerst koket. Voor mij was dit een teken van een soort ‘loslating’ van hem en ik nam een ​​risico. Ik voel me in de war, alsof jij het niet bent die iets van mij wil, maar ik van jou. En het lijkt erop dat ik dit niet kan bereiken. Je blijft koud tegenover al mijn pogingen. Ik krijg steeds minder vertrouwen in mezelf en elke keer dat je weggaat, ben ik er klaar voor dat deze sessie mijn laatste zal zijn. Dit is onaangenaam. Sorry. Je ziet eruit alsof je op dit moment van iets geniet. Ja Ja. Kan dit vergelijkbaar zijn met elke andere relatie in je leven? Waarschijnlijk. Wat is het mooie ervan? Ik ben kalm, ik heb vertrouwen, ik heb de situatie onder controle. Bij je vrouw lukt het niet altijd, maar over het algemeen heb ik me altijd zo gevoeld als jij nu, bij mijn moeder en vader. Nu heb je de situatie echt onder controle, maar ik wil er niet in blijven. Maar ik heb nooit zomaar weg kunnen lopen als ik iets niet leuk vond... Ik 'greep' vrolijk naar Artems 'zwaktemoment': 'Hier zouden we mee kunnen werken.' Hij werd meteen op zijn hoede: 'Doet dit moet er veranderd worden? Is het mogelijk?” Ik stelde voor dat hij erover nadacht, misschien lijkt zijn vrouw niet zo op zijn moeder,het lijkt hem dat hij op een andere manier met haar kan communiceren, niet alleen door haar ‘in een hoek te drijven’ of haar te straffen als ze daar niet uit vrije wil naartoe gaat. Hij stemde ermee in erover na te denken. Het zou leuk zijn als hij dit gesprek om te beginnen gewoon niet zou vergeten. Het is duidelijk dat de situatie met zijn moeder nog niet is voltooid, hij herhaalt het keer op keer in de ‘hoop’ dat hij óf de vrouw zal dwingen te doen wat hij nodig heeft, óf dat hij verontwaardigd zal zijn over haar ‘niet-naleving’ van zijn eisen. Maar het is onmogelijk om verontwaardigd te zijn, dus blijft hij met wrok handelen, vrouwen straffen en de manier waarop zijn moeder zijn vader beïnvloedt herhalen. Het was slecht om grapjes te maken met mijn vader: zijn eigen agressie was genoeg om elke verontwaardiging te onderdrukken, maar met behulp van wrok was het mogelijk zijn aandacht te trekken. Toen liet hij ze echter toch in de steek. Dus nu reproduceert de moeder dit allemaal met Artyom, waardoor ze haar man en zoon in verwarring brengt en Artyom in woede uitbarst: elke ruzie met zijn moeder voor hem is een bevestiging van haar gehechtheid aan haar vader, en verwaarlozing van hem, Artyoms gedrag Vrouwen is een transformatie van de ervaring van zijn machteloosheid tegenover moederlijke onverschilligheid in actieve actie, waardoor andere vrouwen worden gedwongen zijn aandacht te zoeken, zich onzeker voelen en bang zijn voor een breuk in de relatie met hem. Als ze dit niet doen, straft hij ze zoals zijn moeder hem strafte: door ze te devalueren, door ze te negeren. Als ze dat doen, hebben ze een kans om zijn gunst te winnen. Voor het eerst toonde hij persoonlijke sympathie voor mij en liet hij zich zelfs koketteren, juist toen ik “zwak” voor hem werd en zijn superioriteit erkende. Dit is hoe de problemen van Artem zich manifesteerden in onze relatie: het onopgeloste conflict tussen macht en ondergeschiktheid, en daaronder - de behoefte aan liefde en erkenning, het risico de toch al kwetsbare band met zijn moeder te verliezen. Hij begon hetzelfde spel met mij en bevindt zich nog steeds in de fase van macht en controle. Eigenlijk herwint hij nu zijn macht over een vrouw, verloren met zijn vrouw. En hij gaat ervoor. Ze volhardde, verdroeg en deed ineens iets wat hij zichzelf nooit had kunnen permitteren: ze liet een vervelende situatie voor haar achter, verbrak het contact met hem, werd verontwaardigd... Hij was er nog niet van overtuigd dat zo handelen bij mij ook niet effectief was . Maar ik had hem al in twijfel getrokken met mijn ontevredenheidsverklaring. Geleidelijk werd zijn behoedzaamheid ten aanzien van steun duidelijk: hoewel ik voor hem zorg, ben ik sterk en gevaarlijk, het is moeilijk om mij ‘onderuit te buigen’, maar ik heb macht. boven zijn gevoelens. Hij heeft geen vertrouwen in zichzelf, "verbergt zich", probeert zichzelf niet weg te geven. Zodra ik 'opgeef' en mijn machteloosheid toegeef, ontspant hij merkbaar, hij slaagt erin 'zijn moeder te verslaan', haar te dwingen te zijn wat hij nodig heeft. Mijn plan werkte in die zin dat het hielp de zwakke alliantie te herstellen en een deel van zijn zelfrespect en gevoel van controle over zijn leven te herstellen. Wat zal hij eraan doen? Natuurlijk, vergeten en glimlachen. Ik kon me niets van mijn moeder herinneren, omdat het onaangenaam was. Tegelijkertijd merkte hij op dat hij minder opvliegend werd, en ik merkte dat hij met mij begon te flirten. Het is duidelijk dat het gemakkelijker is om te flirten met een vrouw die haar zwakte al heeft getoond dan om zich in relaties te verdiepen mijn moeder, die was wat ze was en nog steeds is. Aan de andere kant veranderde het figuur, en langs de ‘contactcurve’ kwamen we bijna tot aan de projectie, zoiets, en hij merkte zijn interesse in mij (hoewel hij dat niet echt besefte…). Zijn koketterie is een teken van toegenomen zelfvertrouwen, en ik besloot dat het tijd was om hem aan het contract te herinneren en terug te keren naar het verduidelijken van zijn verzoek om therapie. Artem is duidelijk tevreden met zijn 'overwinning' en in principe houdt niets hem tegen van daar te stoppen. Anders, als hij in dezelfde geest blijft ‘genezen’ (op basis van mijn enthousiasme en zonder zijn ‘pijnlijke plekken’ aan te raken), zal ik geen andere keuze hebben dan hem keer op keer terug te brengen naar het bewustzijn van de manier waarop hij met mij omgaat - hem voortdurend aan het twijfelen aan mijn bekwaamheid en het devalueren van mijn deelname - en de nutteloosheid ervan: ik wil geen "zweepmeisje" blijven en als dit de enige reden is dat hij komt, dan ben ik bereid mijn machteloosheid toe te geven om hem te helpen Enons werk opschorten totdat hij besluit productiever met elkaar om te gaan. Ik zal moeten doen waar hij zo bang voor is: ik beëindig de relatie als het mij niet uitkomt, en ga door de scheiding heen. Het is natuurlijk triest, maar ik zal zijn neurotische behoeften niet bevredigen, vooral omdat hij nauwelijks in deze bevrediging ‘investeert’. Laten we eens kijken hoe hij op dit vooruitzicht reageert en of hij mijn redenen kan accepteren. Dat is wat ik gedaan heb. Ik 'klaagde' over mijn moeilijkheden in een dergelijke situatie, vermoeidheid, het gevaar van een onproductieve verspilling van zijn tijd en geld, en stelde voor om dit als een probleem te concentreren, of erover na te denken om het werk af te maken en op te scheppen! dat hij zich beter voelde, begon hij belangstelling voor het leven te krijgen en bereikte zelfs een oplossing voor een al lang hangend probleem op het werk. En hij stelde nog drie ontmoetingen voor! Uit emotie wilde ik hem iets als souvenir geven. Als een materieel teken van zijn kracht en macht. Ik stemde in met deze “marteling met sinaasappels”! Ik miste de volgende vergadering, die over twee weken zou plaatsvinden. Maar ik vergat het! Trouwens, voor het eerst in mijn leven... Wat is mijn weerstand? En ik wil niet weer nutteloos zijn. Ik begon boos op hem te worden, maar ik vond hem leuk vanwege zijn beleefdheid en ironie, en ik sympathiseerde gewoon met hem. Het was mijn medeleven dat hij op geen enkele manier accepteerde, hij was gewoon verrast dat ik het was, maar hij voelde zelf niets tijdens zijn verhalen. Bovendien was het juist deze afwijzing van mijn steun die steun voor hem was; hij bewees opnieuw voor zichzelf dat hij niemand nodig had. Blijkbaar was mijn nalatigheid een uiting van actie; ik bleef overgeleverd aan de genade van introjecten, ik hield een behoorlijke hoeveelheid woede en vermoeidheid tegen. Door de sessie over te slaan, wilde ik hem vertellen dat ik het uit kon maken, dat ik hem niet genoeg nodig had om mijn gevoelens van vermoeidheid en woede te overwinnen. En toen kwam de ‘tijd van verandering’. Bij de volgende bijeenkomst sprak hij over zijn vader, een despoot en psychopaat, die alleen maar bezig was met de concurrentie met zijn moeder en zijn professionele ‘grootheid’. Hij vertelde over de warme gevoelens die hij had voor zijn moeder, het medelijden met haar, die werden ingeperkt door de angst dat ze ‘in haar nek zou gaan zitten’ als ze zijn warmte voelde, en dat hij niet zou kunnen weigeren en zou worden afgewezen. Tegelijkertijd is Artem ervan overtuigd dat zijn moeder bereid is alles voor hem te doen en dit vergroot zijn schaamte en schuldgevoel tegenover haar, vooral als hij haar iets moet weigeren. Trouwens, Artem accepteert niets van haar en tot nu toe is deze bereidheid alleen in woorden aanwezig. Ik stelde voor dat Artem instemde met enkele van haar voorstellen om haar beloften te testen, dit zal meer duidelijkheid en realisme brengen in zijn beeld van de zijne. moeder. En hij nam het aan en stemde ermee in! Zijn gevoelens en houding ten opzichte van zijn moeder zijn ambivalent: hij is boos op haar en ontevreden, maar tegelijkertijd heeft hij warmte voor haar, die belangrijk is om te behouden. Bovendien komt noch de ene noch de andere pool tot uitdrukking in de relatie met haar, wat hem in een ‘neurotische neiging’ houdt – zowel hier als daar halverwege. Artem merkte dat deze bijeenkomst anders was dan de vorige. Hij is toegankelijker en opener, we hebben belangrijke onderwerpen in zijn leven kunnen bespreken. Hij zei dat hij een beetje verbaasd was over zichzelf, maar hij was tevreden... Ik was verrast en ontroerd, wat ik niet verborg. Artem schaamde zich een beetje en bood onmiddellijk aan mij een lift te geven. Ik weigerde: het heeft geen zin om de grenzen van de relatie te verwarren, vooral omdat een dergelijke ‘behendigheid’ waarschijnlijker een teken is van pogingen om mij uit de therapeutische positie te ‘slaan’ in een ‘gewoon vrouwelijke’ positie, waarin hij zich nu voelt zelfzekerder. Dit is het eerste signaal dat we met succes de veiligheidsfase in onze relatie doormaken en doorgaan naar de volgende fase, gehechtheid. Het lijkt erop dat mijn nalatigheid ‘impact heeft gehad’. Artem was “bang” dat ik hem zou “verlaten” voordat hij klaar was om te vertrekken. Hij ‘besloot’ mij het ‘voedsel’ te ‘voeden’ dat ik ‘lekker vind’ om onze relatie in stand te houden totdat hij er klaar voor was om er een einde aan te maken. Het risico om de relatie te beëindigen deed hem besluiten genegenheid te ontdekken, althans indirect, en zo twijfels en schaamte te overwinnen. Dit is een heel riskante stap voor hem, in zijn ouderschapvoor het gezin kunnen dergelijke acties op welke manier dan ook worden aangepakt - van spot tot obsessief 'vastklampen' aan hem. Volgende vergadering. Artem zei dat hij vaker aan zijn moeder begon te denken en met medelijden en warmte merkte dat ze oud werd. Hij klaagde dat hij mentaal de ongegrondheid van haar beweringen begreep, maar hij voelde zich elke keer schuldig en was daarom boos op haar. Hij gaf helaas toe dat schuldgevoel zijn belangrijkste gevoel is in zijn relatie met zijn moeder, en hij ziet geen zin om zich erin te verdiepen, omdat het altijd zo is geweest. Ik vestigde zijn aandacht op het begin van onze sessie, op verdriet en medelijden. Hij was het ermee eens dat hij hiermee begon, maar schakelde op de een of andere manier gewoonlijk over op schuldgevoel en woede. Toen vroeg ik welke gevoelens moeilijker voor hem waren, en hij was verrast toen hij merkte dat verdriet en medelijden moeilijker waren dan schuldgevoelens. Na een minuut vroeg hij ongelovig en enigszins chagrijnig of ik wilde zeggen dat hij zijn gevoelens kon kiezen. Dit is precies wat ik wilde zeggen. Ik sprak meer in detail over mijn vader, over de eindeloze strijd om de macht tussen zijn ouders, tot wie Artem zich nooit wendde met zijn moeilijkheden of vreugden, hij was gewend alles met zijn eigen geest uit te zoeken. , voortdurend twijfelend of hij gelijk had. Het was een lang en droevig verhaal, aan het einde waarvan hij zich veel minder gespannen voelde dan normaal. Hij vroeg me een paar keer of mijn houding tegenover hem aan het veranderen was; hij was niet gewend vrouwen over zijn familie te vertellen, uit angst dat ze zouden denken dat hij een zwakkeling was. Mijn houding veranderde natuurlijk, maar helemaal niet in de richting van het devalueren van hem, maar in de richting van meer respect en sympathie voor hem. Dit antwoord maakte hem eerder van streek dan blij; dit is precies hoe hij de houding ten opzichte van een zwakkeling ziet. Hoe behandelen ze een sterke man? Ze zijn bang voor hem. Op dit punt kon ik mezelf niet inhouden en antwoordde ik direct dat mijn houding ten opzichte van mannen heel anders is dan de houding van zijn moeder tegenover hen, en dat hij gelukkig lang niet zo op zijn vader lijkt als Artem opfleurde. En ik denk echt dat ik erg op hem lijk, en het is verschrikkelijk. Hij is een schurk. ​​Maar tegenover je vrouw gedraag je je bijna hetzelfde als hij. Hoe gebeurde dit? Eerlijk gezegd dacht ik altijd dat het geen zin had om terug te gaan naar het verleden - je kunt toch niets repareren. Maar het blijkt toch niet zo'n verleden te zijn? werd op de een of andere manier sentimenteel. Wat is daar mis mee? Dit is vreemd en past niet bij mij. Wat als ik zo blijf? Misschien is dit invloed? Nou ja, natuurlijk invloed. Ik verberg mijn gevoelens niet om je heen, ik let op wat je zegt en hoe je je voelt, en je begint je gevoelens te onthullen. Alles ligt in jouw macht: als je niet wilt, sluit je je weer af. En dat is waar. Onze tijd was om, en hij vertrok in gedachten. Mijn hoop kwam weer tot leven dat hij dat wel zou doen. kauw er allemaal op” tussen de sessies door. Al vroeg begon ik te hopen op ‘het doorwerken van de ouder-kindrelatie’. De volgende ontmoeting vond enerzijds plaats in voortdurend "Ik dacht niet" en "Ik weet het niet" over moeder-vader-eenzaamheid-vrouw, en aan de andere kant flirtte Artem roekeloos met me en stelde voor om uit te breiden de therapie voor nog drie sessies. Als we dit in professionele taal vertalen, kon ik in dit stadium zijn kinderlijke deel ondersteunen met mijn aandacht en sympathie, waardoor zijn volwassen mannelijke deel zich kon versterken en manifesteren in zijn relatie met mij. Artyom komt geleidelijk uit de fusie, de verstening gaat voorbij, hij neemt zelfs het initiatief in zijn relatie met mij, de vrouw bleek niet zo gevaarlijk voor hem te zijn als hij had verwacht. Ik denk dat er meerdere factoren een rol speelden. Ten eerste mijn geduld met zijn teruggetrokkenheid en behoedzaamheid, waarbij ik hem accepteer als ‘ongemakkelijk’ zoals hij nu is. Ten tweede, het openbaar maken van mijn gevoelens van vermoeidheid en irritatie, en hem keuzevrijheid geven met betrekking tot het voortzetten en beëindigen van onze relatie, mijn bereidheid om te stoppen als ik me “verveel”. In de derde plaats een gedoseerde verantwoordelijkheid, die geleidelijk toenam, in verhouding tot zijn bereidheid om een ​​relatie met mij aan te gaan. Ten vierde mijn openheid voor machteloosheid en de erkenning van zijn controle over de situatie, die hebben bijgedragen aan het herstel van de zijnezelfvertrouwen en tenslotte de dreiging van breuk en herhaling van de traumatische situatie, waardoor hij het risico nam in contact te komen met zijn gevoelens, waardoor hij steun en zijn “angsten” voor het contact met mij kon aanvaarden (of ik hem nu ga vernederen of iets voor mezelf ga eisen) kwam niet uit. Het was precies deze ervaring die hem in zijn kindertijd werd ontnomen, toen hij, vanuit de zwakte van de kindertijd, onmiddellijk werd geconfronteerd met de eisen van de volwassenheid. ongepast voor zijn leeftijd, wat leidde tot mislukkingen en voortdurende twijfels over zichzelf en zijn daden en schaamte voor mogelijke mislukkingen. En falen in een dergelijke situatie was hem eenvoudigweg gegarandeerd. Deze ervaring zorgde ervoor dat er een positieve overdracht ontstond, die de negatieve en ambivalente overdracht uit de vorige fase verving. Aan de andere kant slaagde hij erin in contact te komen met gevoelens die al lang ‘begraven’ waren, en dit gebeurde enigszins onverwacht voor hem. Bovendien besefte hij dat het juist ‘deze ervaringen’ zijn waar psychotherapie mee te maken heeft; Dit verhoogde zijn angst en bracht ons terug. Hij uitte zijn bezorgdheid over het feit dat hij niet over zijn gevoelens zou kunnen praten op de manier waarop hij ‘er ​​behoefte aan had’, laat staan ​​ermee zou ‘werken’. De angst om schaamte te ervaren in een relatie met mij is teruggekeerd. Zijn stop bij de gehechtheidsfase is heel begrijpelijk, vooral in het perspectief van langdurig werk, dat wil zeggen een langdurige relatie, en zijn onwil om mij dichterbij te laten komen. zijn leven. Wanneer de relatie stabiel wordt en de ontwikkeling ervan gepland is, verliest hij de vrijheid, wordt hij boos op zichzelf en streeft hij ernaar onafhankelijk over te komen, tot het punt dat hij de vrouw en de relatie met haar devalueert. Dit schept bij hem een ​​sterke ambivalentie, een spanning die hij bij mij wil vermijden. Hij heeft al zo'n relatie met zijn vrouw en tegelijkertijd wil hij twee relaties niet 'uitstellen'. Misschien voelt hij in onze relatie een verleiding, die voor hem gevaarlijk is om aan toe te geven, een verleiding die de zijne dreigt te herhalen. chronisch trauma van instabiliteit en onbetrouwbaarheid van de gehechtheid van een vrouw. De relatie met zijn vrouw gaat door voor zover hij al teleurstelling in haar als moederfiguur heeft ervaren en een tegenafhankelijke wraakzuchtige positie heeft ingenomen, die hij uitdraagt. Hij is nog niet teleurgesteld in mij, dus hij is bang voor een voortzetting dat bedreigt hem met het risico van teleurstelling en het risico van verdere charme en realisatie van zijn gefrustreerde behoefte aan bescherming en genegenheid. Tijdens de volgende drie bijeenkomsten boekten we geen vooruitgang. Hij kwam niet terug op de onderwerpen van zijn vrouw en ouders, meestal 'hij wist van niets', maar hij flirtte veel met mij, waarop ik zijn aandacht vestigde. Hij gaf toe dat hij in mij geïnteresseerd is, hij ontvangt graag mijn aandacht, maar dit is niet iets waarvoor hij bereid is geld te betalen. Hij gaf toe dat hij tijd nodig had om te controleren of hij vrij genoeg was en of zijn leven voorspoedig was. Alles is in orde, de cheque stelde hem tevreden. Bij het afscheid bedankte Artem mij en zei dat hij indien nodig opnieuw contact met mij op kon nemen, maar hij vermoedde dat dit niet nodig zou zijn. Nou, wat kan ik zeggen... Uiteindelijk is het niet mijn taak om de cliënt te onderzoeken op de kwaliteit van het bewustzijn van wat er gebeurt, maar om zijn toestand te helpen verbeteren. En dit is bereikt. Ik kon reageren op de onuitgesproken boodschap van de cliënt, zijn ‘hongerige’ en, tegen de tijd van onze ontmoeting, verbitterde kinderachtige deel ‘voeden’, waardoor zijn humeur en spanning in zijn relatie met zijn vrouw minder relevant werden. Hij wilde niet in de richting gaan van het verduidelijken van wat er in zijn gezin gebeurde en van de veranderingen in hun leven samen. Ik deed alles wat ik kon zonder de grenzen van de cliënt te overschrijden en zonder zijn verlangens te vervangen door de mijne. Neurotici zijn goed voor hun geduld, het vermogen om langdurige stress te weerstaan, hun verdediging is rigide maar betrouwbaar. Helaas zijn het juist deze prachtige eigenschappen die hen vaak dwingen hun werk halverwege af te maken, nadat ze de eerste verbetering hebben bereikt, of een sterke weerstand te ontwikkelen tegen elke inmenging in hun interne ruimte, zij het ongemakkelijk, maar stabiel en vertrouwd. Werken met een neuroticus die niet ‘opgesloten’ is, is bijna hopeloos. Geen motivatie voor jou, geen medewerking. Gezien dit alles, doe ik dat nietIk probeerde Artem 'naar geluk te slepen' en was behoorlijk tevreden met ons werk. Ik had ook een vaag vermoeden dat veranderingen in zijn leven onvermijdelijk waren, en ik sloot het hervatten van de therapie niet uit. En zo gebeurde het. Drie maanden later kwam hij opdagen, volkomen verloren en wanhopig. Er bleef geen spoor over van de voormalige teruggetrokken, ironische, fysiek beperkte en sedentaire Artyom. Ze verliet hem. Ze kwam gewoon en zei: ga bij je moeder wonen, ik ga van je scheiden. De twee belangrijkste vragen die hij beantwoord wilde hebben, waren wat hij nu moest doen en hoe het gebeurde. Een uur lang sprak hij snel en verwarrend, maar uiteindelijk slaagden we erin een versie te formuleren van wat er gebeurde. Het onmogelijke gebeurde. Zijn controle werkte niet. De manier waarop zijn moeder hem altijd dichtbij hield – veeleisend en devaluerend – rechtvaardigde zichzelf niet. Zijn vrouw deed wat hij niet kon: voor zichzelf zorgen en een relatie verlaten die haar niet bevredigde, in plaats van door zelfverloochening zijn gunst te blijven verdienen. Daarna kalmeerde hij een beetje, en ik was opnieuw verbaasd over het vermogen van neurotici om zelfs op kritieke momenten contact te houden met de werkelijkheid. Artem voelt zich rot, hij wil iets aan deze aandoening doen, en hij gaat met alles akkoord, zolang ik hem maar help. Hij begrijpt er niets van, weet niet wat hij moet doen en vraagt ​​om advies over hoe hij dit alles kan doorstaan. Het moment waarop de fusie wordt afgebroken, is altijd moeilijk. Gevoelens zijn volledig in de war, wrok, woede en wanhoop worden in één bal gemengd, het gevoel van de eigen integriteit en continuïteit gaat verloren. Over drie dagen hebben we de volgende bijeenkomst gepland. Gedurende deze tijd vroeg ik hem om niet zoveel mogelijk alleen te blijven, zijn gevoelens op te schrijven naarmate ze in hem veranderen, en met de nodige contacten met zijn vrouw, niet te proberen haar te betrekken bij het verduidelijken van de relatie Het analyseren van de oorzaken van wat er is gebeurd en het doormaken van trauma’s uit het verleden is nu volkomen ongepast. De eerste stap is om op de een of andere manier te accepteren wat er is gebeurd, een manier te vinden om naast je gevoelens te leven en deze te uiten. Dergelijk werk zal ook een vorm van zorg voor Artem zijn, omdat het gericht zal zijn op zijn ervaringen en gevuld zal zijn met aandacht voor hem. Er zijn inderdaad verschillende sessies besteed aan het consequent bespreken van tegenstrijdige gevoelens en het luisteren naar zijn klachten, actieve goedkeuring en steun van iedereen zijn pogingen tot zelfhulp Toen het vertrek van zijn vrouw onomkeerbaar werkelijkheid werd, werden we geconfronteerd met verschillende vragen. Waar moeten we voor werken: een breuk of pogingen om zich te herenigen met mijn vrouw. Wie van hen zal deze beslissing nemen, hoe lang zal hij wachten op haar terugkeer, wat zal voor hem een ​​teken zijn dat verder wachten nutteloos is. Hoe kan hij omgaan met verdriet, woede, wrok, schaamte en eenzaamheid? wat heeft hij niet gedaan, dus hoe kunnen we ervoor zorgen dat dit niet meer gebeurt? Het einde van ons werk zal komen als hij klaar is met het ‘achtervolgen van gedachten’ over zijn vrouw en leert hoe hij op een andere manier relaties met vrouwen kan opbouwen. Het plan is grandioos. De implementatie ervan begon met het verhelderen van dezelfde vragen: wat hij wil en wat hij verwacht van de hervatting van onze bijeenkomsten. Nou, dat weet hij natuurlijk niet! De ‘nieuwe ontwikkeling’ bestond uit zijn directe verzoeken aan mij om iets met hem te doen zodat zijn leven ‘gemakkelijker’ zou zijn, en zijn bereidheid om ‘te doen wat ik aanbeveel’. Het resultaat van onze tweede ontmoeting was een 'levensplan zonder vrouw' en de aanduiding van het verzoek: 'begrijpen wat ik wil - het uitmaken met haar of haar terugkrijgen.' De volgende paar bijeenkomsten probeerde hij voor zichzelf uit te zoeken wat hem het meest getraumatiseerd had en waarom. Ik heb het ontdekt. Voor Lena bleek zij zelf belangrijker te zijn dan hij. Haar keuze voor haar eigen welzijn is een verboden actie voor hem, en haar vermogen om zonder hem te overleven is een complete verrassing. Tegen de tijd dat Artem enige betekenis aan zijn lijden gaf, begon zijn vrouw een beetje met hem te communiceren en dit 'verbeterde' hem duidelijk: er was minder angst, hij begon boos op haar te worden en niet alleen maar in een depressie te zinken. Rond deze tijd realiseerde hij zich echter dat hij niets zou doen om haar terug te krijgen en de relatie met haar te verbrekenHet zal ook niet op eigen initiatief gebeuren. Ze wil mijn hulp bij het organiseren van contact met haar op de minst traumatische manier voor zichzelf. We moeten hulde brengen aan zijn verdriet: Artem werd "inschikkelijk" en voerde "eerlijk" alle plannen uit die hij tijdens de sessies schetste, dat wil zeggen, hij accepteerde en gebruikte hulp. Het is merkwaardig dat hij mij tijdens deze werkperiode bijna niet kwelde met zijn machteloosheid en wanhoop, hij gedroeg zich als een “goede gehoorzame jongen”, zonder koketterie of “sabotage”. In sessie 7 was hij “sterker geworden” en raakte hij een beetje gewend aan zijn nieuwe toestand. En zo begon het. Ik ben geen vrouw. Hoe kan ik hem steunen? Hoe kan ik nuttig voor hem zijn? Volledige afschrijving - alsof er geen eerder werk is geweest. Hier raakten we voor het eerst zijn schaamtegevoel aan: een vrouw mag geen zwakte tonen. Het versterken van zijn grenzen leidde tot de heropleving van projecties en het herstel van de ambivalentie jegens mij, vooral jegens mij. Ik herinnerde hem eraan dat ons contract inhoudt dat hij hem helpt zijn behoeften te identificeren, en dit is hoe ik nuttig kan zijn. Als deze kwestie hem niet langer interesseert, is het echt de moeite waard om te bespreken wat ik voor hem kan doen. Ik was me ervan bewust dat een dergelijke reactie een behoorlijk ernstige frustratie was voor de lijdende persoon, maar zijn terugkeer naar de narcistische manier van omgaan met mij was een slechte prognose voor het doen van ‘rouwwerk’ en het verwerken van het trauma van de scheiding. Het hielp. Hij gaf toe dat mijn daden waarde voor hem hebben, dat ik over het algemeen de enige persoon ben die nu ‘naast hem’ staat. Met deze bekentenis keerden zijn verdriet en woede jegens zijn vrouw terug. Hij gaf toe dat hij er goed uit wilde zien in mijn ogen, was verrast door mijn niet-oordelende houding en begon zijn woede vrijmoediger te uiten. Hij vertelde me dat hij zijn hond martelde en op wrede wijze gehoorzaamheid van hem eiste. Het bleek dat hij hierin op zijn vader leek, die nooit een kans miste om zijn macht te tonen. De vader was trots op zijn wreedheid en verweet Artyom voortdurend dat hij te zacht was. Artyom haat hem hiervoor nog steeds en het is een onaangename verrassing voor hem om te zien dat zijn eigen gedrag zo veel lijkt op dat van zijn vader. Toen hij hierover sprak, voelde hij zich schuldig en blij vanwege zijn wreedheid. Dus de andere pool van zijn relatie met zijn vader kwam voor hem beschikbaar: bewondering voor zijn doorzettingsvermogen en prestaties. Bij de volgende stap besefte Artyom dat het de kracht van zijn vader was die hij nu miste: zijn vader zou nooit lijden onder een vrouw, in plaats daarvan zou hij een manier vinden om haar te straffen. Hoe walgelijk het ook is (voor hem nu), hij heeft zijn vader en zijn steun nodig. Zo begon een nieuw langetermijnonderwerp. In de volgende sessie spraken we over episoden van oneerlijke bestraffing door de vader. De inzet van retroflectie maakte het mogelijk om veel woede op de vader te uiten, om je kracht te voelen door het accepteren van woede en om je eigen waarden vast te stellen die anders zijn dan die van de vader werd het mogelijk om zijn positieve eigenschappen te zien: intelligentie, vastberadenheid, vastberadenheid. De vader bleek de persoon wiens advies het meest waardevol zou zijn. Over het algemeen verliep het 'hete stoel'-werk, dat daardoor zeer effectief bleek te zijn, uiterst langzaam. Artyom vond het moeilijk om zich met zijn vader te identificeren, zo vreemd en onbegrijpelijk; het kostte veel moeite om zich tot hem te wenden, wat in de eerste plaats een gevoel van angst en vervolgens schaamte veroorzaakte. De vraag van Artyom aan zijn vader klonk als: "Wat moet ik doen?" Het is erg moeilijk om woorden te vinden in de plaats van de vader, er is veel woede op zijn zoon omdat hij niet is wat zijn vader wil. De vader weet zelf niet hoe Artem zou moeten zijn, maar duidelijk niet zoals hij is: "Hoe durf je mij hierover te vragen, je zou het zelf moeten weten, aan de slag gaan." Artem voelt zich klein en hulpeloos, en voelt een sterke woede die hij onderdrukt. Opeens verdwenen alle gevoelens. Hij begrijpt ook niet wat hij voor mij voelt, hij is een beetje beschaamd en verward, een vaag schuldgevoel. Het lijkt erop dat het voor hem toch niet veilig is om zijn woede in mijn bijzijn te uiten. Hij versmelt weer, nu met zijn fantasieën over mij en mijn houding ten opzichte van zijn woede. Bij de volgende sessie werd Artem opnieuw geconfronteerd met zijn gelijkenis met zijn vader. Het is gelukt om toe te wijzengevoelens van woede, irritatie, gebrek aan zelfbeheersing en intolerantie jegens een andere persoon, en ontdekken dat er achter de agressie zwakte en angst schuilt. Artem zei dat zijn vader dit nooit aan iemand had durven toegeven, zelfs niet aan zichzelf. Mijn vader beschouwde zulke bekentenissen altijd als zwakte en ontkende alles wat hij niet leuk vond aan zichzelf. Ik vroeg Artem naar zijn gevoelens voor zijn vader. “Hij is gevaarlijk, maar tegelijkertijd is hij een beetje zielig en schijnbaar onstabiel.” Onverwacht voelde Artem zich sterker. Het bleek dat hij nu veel meer spijt had van de onmogelijkheid van een nauwe band met zijn vader dan van woede en wrok jegens hem. Een paar dagen later belde hij en zei dat hij was gestopt met het martelen van zijn puppy. Eenvoudig en mooi : toe-eigening van de afgewezen gevoelens maakt een persoon holistischer en geeft toegang tot nieuwe hulpbronnen, waaronder liefde. De verzachting van het interne conflict in verband met zijn vader verminderde de algehele stress van Artyom. Hij begon meer met collega's te communiceren en zijn vrouw minder tot ruzie uit te lokken, en verhuisde uiteindelijk naar zijn moeder. Uiteraard kwam het onderwerp relaties met zijn moeder naar voren. Wat Artem vooral irriteerde was haar onthechting, gecombineerd met wreed gezeur en beschuldigingen die onverwacht en onvoorspelbaar opkwamen. Het leek hem over het algemeen dat zijn moeder geen onderscheid maakte tussen hem en zijn vader; haar beschuldigingen bevatten beweringen die niets met Artem te maken hadden en eisen waaraan hij niet kon voldoen. Dit veroorzaakt woede en wrok bij hem, die hij zelf kinderachtig noemde. Soms verliest hij zijn geduld en schreeuwt tegen haar, waarna hij acuut medelijden met haar voelt, schuldgevoelens en dan weer wrok. Het was moeilijk om met deze wrok te werken. Artem ging resoluut "zitten" in de "kinderplaats" en drong aan op zijn recht op "een goede moeder krijgen", en niet op deze "heks". Al mijn pogingen om de andere pool van wrok, anders dan woede, te ontdekken, stuitten op zijn ‘Ik heb het recht!’ en “De ergste!”, “Ik wil me niet eens voorstellen wat ze zou kunnen voelen.” Promotie werd mogelijk nadat ik me bij zijn woede kon aansluiten en de gerechtigheid ervan kon bevestigen. Het lijkt erop dat dit precies is wat hij nooit heeft gekregen: het recht om te beslissen wat eerlijk voor hem is en wat niet, op basis van zijn gevoelens. Zodra hij dit deed, smolt zijn woede weg en veranderde in spijt en diepe droefheid vertelde Artem over mijn medeleven. Hij werd op zijn hoede en vroeg waarom ik dit zei, waartoe het hem verplichtte. (Op dit punt had ik echt medelijden met hem, wat een ervaring uit mijn kindertijd - geen enkele genegenheid “gratis”! Ik zweeg hierover om hem niet nog meer bang te maken of in verlegenheid te brengen). Ik antwoordde dat het belangrijk voor mij is om te delen wat ik heb, het verplicht hem tot niets, ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn gevoelens. Hij slaakte een zucht van verlichting en bedankte hem. De volgende keer sprak hij over zijn schuldgevoel jegens Lena en zijn dankbaarheid jegens haar. Zijn schuldgevoel nam af in verhouding tot zijn dankbaarheid. (Voor een neuroticus is het een gewoonte en gemakkelijk om schuldgevoelens te ervaren, vooral omdat schuldgevoelens vasthouden aan relaties die zonder schuldgevoelens op instorten staan: terwijl je schuldig bent, blijf je wachten op straf of verdien je vergeving.) Voor Artem is de ervaring van dankbaarheid altijd moeilijk geweest. Dit is begrijpelijk: de ervaring van dankbaarheid ‘verwarmt’ relaties, versterkt de interne verbinding met een ander, en dit is beladen met afhankelijkheid en lijden als iemand niet weet hoe hij ‘weg moet gaan’ wanneer dat nodig is, voor zichzelf moet zorgen, uiting geven aan zijn ongenoegen. Samen met de terugkeer van zijn agressie herstelde Artem zich en de ervaring van dankbaarheid. En plotseling ontdekte ik dat het dankbaarheid was die mij in staat stelde Lena ‘los te laten’, de spanning te verminderen en de wrok jegens haar te verzachten. We bleven werken aan de relatie met mijn moeder. Artem heeft het gevoel dat ze ‘hem vastgebonden houdt’. We hebben een 'sculptuur' gemaakt - een model van zijn relatie met haar, en het bleek dat hij zich ongemakkelijk voelde om zo dicht bij zijn moeder te zijn, maar warm en hij wilde niets veranderen. Hij is gecomprimeerd, warm en erg eenzaam. Onze posities waren symmetrisch en ik ging ervan uit dat zijn moeder naast hem hetzelfde voelde. Artem was verrast. Toen stelde ik voor om iets te veranderen en hij draaide mij naar hem toe. In deze positie voelden we ons allebei zelfverzekerder en kalmer.Aan het einde van de sessie merkte Artem op dat het gemakkelijker voor hem was om aan zijn moeder te denken, dat ze op de een of andere manier menselijker was geworden en dat hij medelijden met haar had. Ik stelde voor dat hij zich dit gevoel gewoon zou herinneren en zijn moeder ermee zou benaderen toen voelde hij acuut de wens om Lena te bellen. Natuurlijk is het makkelijker. Alleen in dit geval is het nutteloos. Interessant genoeg boekten we geen vooruitgang in de volgende sessie. Hij jammerde opnieuw en klaagde dat Lena niet van hem hield, dat hij eenzaam was en niet wist hoe hij moest leven. Het bleek dat Lena hem de dag ervoor belde en om iets vroeg, dat wil zeggen dat ze hem liet begrijpen dat ze hem nodig had. Als hij steun krijgt van Lena, waarom heeft hij mij dan natuurlijk nodig bij mijn moeilijke werk? Het uiten van deze observatie ‘bracht hem tot bezinning’: hij ‘herinnerde’ zich dat de scheiding al had plaatsgevonden, Lena zou niet terugkeren, en hij moest er overheen komen, en op zo’n manier dat hij niet hetzelfde zou herhalen. met andere vrouwen. Artem is al ‘bewust’ genoeg geworden om de gelijkenis van zijn relatie met zijn moeder en met Lena te voelen. Dit maakt hem bang en dwingt hem om stappen te zetten in de richting van het oplossen van het interne conflict met zijn ouders. We zijn weer aan het werk. Deze sessie bleek een keerpunt. Artyom slaagde erin zich met zijn moeder te identificeren, ‘haar te zijn’, wanneer de kleine Artyom zich tot haar wendt voor liefde en troost. In de plaats van zijn moeder voelde hij alleen maar ergernis en schaamte. De klachten van het kind vonden hem onaangenaam en hij probeerde het gesprek met hem snel te beëindigen. Hij zei rechtstreeks namens zijn moeder: 'Ik heb niets voor je.' Toen hij terugkeerde naar zijn kleine zelf, ervoer hij acute teleurstelling, wrok en angst. Dit zijn precies de gevoelens waarmee hij bleef nadat hij gedurende zijn jeugd met zijn moeder had gecommuniceerd. Ik raakte hem aan en vroeg hem een ​​beetje in deze gevoelens te blijven hangen. riep Artem. Hij huilde een hele tijd en zei dat de hoop hem verliet, en toen hij afscheid nam van het kinderlijke beeld van een vriendelijke moeder die gewoon ‘wakker moest worden’, besefte hij dat hij een volwassene was, onafhankelijk, omringd door verschillende mensen, inclusief degenen die bereid waren hem te steunen als hij ze zelf niet wegjaagt en beledigt. Aan het einde van de sessie zei Artem dat hij zich realiseerde in welke eenzaamheid zijn moeder leeft en haar hele leven heeft geleefd, bezig met vruchteloze pogingen om haar koude en harde vader voor zich te winnen, hoeveel wanhoop er in haar zit en hoe weinig 'moeder'. ze heeft. Dit is triest, maar begrijpelijk. Verschillende daaropvolgende sessies waren gewijd aan het verwerken van nieuwe ervaringen: de erkenning van zijn behoefte aan zijn moeder, haar vervreemding en onbeschikbaarheid, de angst om weer afhankelijk te worden van haar, de aanvaarding van zijn liefde voor haar. ondanks alle beledigingen die ze hem heeft aangedaan. Het werk verliep verre van soepel, met woede, reacties op grieven en eisen, maar ik kon het gevoel niet achterlaten dat hij de belangrijkste stap al had gezet, hij was in staat ambivalente gevoelens voor zijn moeder te accepteren, waardoor hij de empathie kon herstellen voor haar en neem afscheid van de hoop uit zijn kindertijd op de ‘terugkeer van een goede moeder’, die je kunt verdienen door jouw lijden en geduld. Vanaf dit moment begon de laatste, derde fase van ons werk. Hij zei dat hij terugkeerde naar zijn oude zelf, wie hij was na het leger. We begonnen te werken aan wat er vandaag de dag in zijn leven is: relaties met collega's, zijn angst om er slecht uit te zien en zijn ongemak om altijd goed te zijn, zijn haast bij het contact en het verlies van gevoeligheid door deze haast. Gewoon, gedetailleerd werk op de grens van contact, met pogingen om zijn interne haast te vertragen en zijn eigen gevoelens op dit moment te onderscheiden. Het werk wierp zijn vruchten af: op een gegeven moment zei Artem dat hij sympathie en interesse in de vrouw voelde, en probeerde niet overhaast een gesprek met haar aan te gaan en de ontwikkeling van de relatie niet te overhaasten. Hij zei dat het rustiger en op de een of andere manier betrouwbaarder was, alsof hij tijd had om rond te kijken en te begrijpen wat hij wilde. Tijdens een van de bijeenkomsten begon hij te praten over uit elkaar gaan. Het was zowel professioneel als menselijk prettig dat Artem zelf een paar sessies voorstelde ter afsluiting en afscheid, om de resultaten en plannen voor de toekomst samen te vatten. Ons werk naderde zijn voltooiing. Artem, die zijn pijnlijke ‘interne verschijnselen’ had meegemaakt, raakte opnieuw geïnteresseerd in het huidige leven en onze relatie