Van de auteur: “Was het maar zo simpel! - dat er ergens zwarte mensen zijn die kwaadwillig zwarte dingen doen, en je hoeft ze alleen maar te onderscheiden en te vernietigen. Maar de grens die goed en kwaad scheidt, gaat door het hart van ieder mens. En wie zal een stukje van zijn hart vernietigen? Om ongeveer elf uur 's avonds bracht de taxichauffeur mij van Vozdvizhenka naar het Centraal Station van de hoofdstad. Het leek erop dat de inwoners van nacht Kiev niet snel naar bed zouden gaan. De drukte op het station en de mensen die met bagage rondscharrelden, zorgden voor een gevoel van chaos. Maar zelfs in deze schijnbare verwarring vond ik mijn ordelijkheid, kalmte en vertrouwen dat mijn trein al op mij wachtte op het perron. Er was nog een half uur te gaan voor vertrek. Ik kom graag vroeg op het station aan - voordat de trein arriveert om in te stappen - zodat ik gemakkelijk mijn kaartje op mijn telefoon kan vinden, met de conducteur kan praten en op mijn gemak naar mijn coupé kan gaan. Ga eerst naar binnen, kleed je om en pak alles wat de tijd zal helpen vullen - 15 uur van punt A naar punt B. En pas dan, misschien vlak voor vertrek, ontmoet je je reisgenoot. Deze keer was alles anders. Toen ik door het rijtuig liep, vond ik de deur van mijn coupé open, en daarin zat een statige oudere vrouw, vergezeld door haar zoon. Toen ze mij zag, zei ze hallo, en het was duidelijk dat ze oprecht blij was: "Godzijdank ben ik een vrouw!" En zodra ze bier gaan drinken, kun je niet meer ademen.’ Toen richtte ze haar aandacht weer op haar zoon en zette het volume van hun afscheid harder. Ik voelde een gevoel van onhandigheid, alsof ik als 'verstekeling' naar de show was gekomen, dat wil zeggen zonder kaartje. 'Ik denk dat ik je verlaat en buiten de deur wacht', perste ik eruit, gedeeltelijk ontevreden de overtreding van mijn gebruikelijke rituelen bij het starten van een reis. - Nee nee! Wat doe je? Waarom? ‘We zijn al klaar,’ zei de vrouw met een licht trillende stem en herhaalde, alsof ze het opzettelijk luid deed, met enkele pauzes: ‘God zegene je, zoon!’ Met Gods zegen! Met God! Om de een of andere reden deed het me pijn aan de oren als ik me tot de Heer wendde. Ik zag een soort demonstratief karakter in dit hele afscheid. Ik wist nog niet dat ik me precies twee weken later deze vrouw zou herinneren, toen mijn twee zonen me naar het LPR-controlepunt brachten en bij het afscheid zouden we niet weten wanneer we elkaar weer zouden ontmoeten. Er komt een brok in mijn keel en ben adembenemend, mijn ogen zullen glinsteren en ik zal denken: "Nou, toen wist ik in de trein zeker dat ik nooit zou huilen als ik afscheid zou nemen van mijn kinderen." Oh, deze categorische "nooit", "helemaal niet" en "altijd"... Ik ging de coupé in en rolde mijn koffer - Hoe groot! - riep de vrouw uit, - het is lastig om met zo iemand te reizen - Wie is lastig? Ik ben comfortabel. Maar als hij je hier in de gang lastig valt, gooi ik hem naar boven. Omdat het echt niet onder de bank past. Nee, nee. Het stoort mij helemaal niet. Maak je niet te veel zorgen over mij. Ik zei tegen mijn kinderen: waarom heb je jezelf zo gestraft dat je zo'n duur kaartje voor mij hebt gekocht?! Waarom heb ik Lux nodig? Ik had in een eenvoudig rijtuig kunnen reizen.’ ‘Waarom heb je mij gestraft?’ Misschien wilden je kinderen je een plezier doen en voor je zorgen? Ja, er waren gewoon geen andere kaartjes! Ik hoef alleen maar naar Kupjansk. Waar ga je heen? - Ik moet tot aan Lisichansk... - Tot aan Lugandon of zo? - Waarom doe je dit? Voor sommigen is Lugansk hun geboorteplaats (als je dat meende). Maar ik ga er pas over een week heen. Ondertussen naar Lisichansk, dan een overstap en meteen door naar Sjchastja. Ik ga mijn moeder bezoeken. - Het wordt dus nog duurder! – zonder op mijn correcties te letten, flapte de vrouw eruit. Ik nam een ​​tijdje pauze en begon na te denken. Waarom corrigeer ik haar? Ze is oud genoeg om mijn moeder te zijn, en ik probeer haar op het ‘rechtschapen pad’ te leiden. Ik herinnerde me hoe sommige van mijn landgenoten zelfs vóór de oorlog naar de hoofdstad vertrokken en hun stad minachtend Lokhansky noemden. Dus waarom zou je deze vrouw niet het recht geven om haar eigen gevoelens te hebben voor de stad waarin ik ben geboren? Na een pauze zei ze weer: 'Wat is dit voor een cv waar niet eens een normaal licht in zit?' 'Ik denk dat zodra de trein gaat rijden, het licht zal verschijnen.' En het loopt tegen middernacht. Waarom hebben we wanneer licht nodig?tijd om te gaan slapen? - Nou nee, ik zal nog steeds lezen. Ik kan het me niet veroorloven om naar bed te gaan zonder te lezen. Ze haalde een boek uit haar tas en legde het op tafel. Er was voldoende licht om de afdruk van een gouden kruis op de enigszins versleten omslag te zien. Er liep een lichte rilling van vervreemding over mijn ruggengraat, en mijn hand reageerde door naar mijn boek te grijpen dat naast me lag. Een kortzichtig persoon gaf het mij de dag ervoor. Er stonden ook kruisen op en het heette: “Ik werk op de begraafplaats.” Tegen de avond van die dag had ik er al drie verhalen uit gelezen en ik had helemaal geen zin om ze met mijn medereiziger te bespreken. Ik wilde met ze leven, ze begrijpen en op mijn eigen manier voelen. De ochtend is wijzer dan de avond. Ik verstopte mijn boek en ging op zoek naar een reden om het gesprek te beëindigen. Om precies 23.20 uur begonnen de wielen van de trein te rammelen. Ze deden het licht aan, maar na alle avondprocedures draaide ik me naar de muur en, terwijl ik mijn hoofd bedekte, begon ik me te herinneren hoe ik vroeger graag sliep met het geluid van koetswielen. Tu-duh, tu-duh, tu-duh, tu-duh... Misschien deed het lichte schommelen van het rijtuig me denken aan het schommelen van de wieg. En terwijl de trein reed, sliep ik, maar zodra hij stopte, werd ik wakker en wachtte tot hij weer in beweging kwam, zodat ik in een zoete en serene slaap kon vallen. Ik herinnerde me een interessante en opgewekte medereiziger die mij in de trein naar mijn gevoelens vroeg: “Hoe zou je het zeggen? Word ik gereden of ga ik? Hoe voel jij je in de trein? En na mijn gedachten over dit onderwerp legde hij op zijn eigen manier uit: "Als je voor de kop van de trein zit, dan rijd je, en als je achteruit zit, nemen ze je mee!" Blijkbaar ben ik met deze herinnering in gedachten met een glimlach op mijn gezicht in slaap gevallen, want verder kan ik me niets herinneren. Tot mijn verbazing heb ik voortreffelijk geslapen en de volgende ochtend ontbeten met gebak uit de taartenwinkel van tante Klara uit Vozdvizhenka, en dronk wat gedroogd fruit uzvara. Mijn buurman sliep nog en ik droomde al over de tijd dat we in Kupyansk zouden aankomen en ik helemaal alleen in de coupé zou achterblijven. Ze werd twee uur voordat ze op de plaats arriveerde wakker en daar was ik enorm blij mee. 'Ik kan twee uur met haar communiceren', dacht ik. – vroeg de vrouw mysterieus, terwijl ze een takje verse dadels uit de zak haalde. ‘Dit zijn dadels,’ antwoordde ik. ‘Hoe weet je dat?’ Je koopt meestal gedroogd – ik heb het op palmbomen gezien... – Zie je dit? Olijfolie uit Israël! Ik ging naar heilige plaatsen en bracht ze hierheen. Je vertelt je moeder dat je er elke ochtend een eetlepel van moet nemen. Het is goed voor uw gezondheid. Voor de uwe? Misschien. Maar de lever van mijn moeder accepteert zo'n recept niet. - Nou, dan neem je het zelf voor je gezondheid, net als ik! Kijk! - Ze goot wat olie in de dop van de fles en dronk het op. Meestal kook ik er gewoon mee, maar ik dronk het 's ochtends niet. Ik zal het proberen... – Wat zeg je?! Koken ermee is duur! – Wat maakt het uit? Ik betrapte mezelf erop dat ik een toon gebruikte die ik helemaal niet leuk vond. De vrouw is 76 jaar oud en ik probeer haar te ‘behandelen’. We moeten deze manier van doen opgeven en proberen van hart tot hart met haar te praten. Waarom ga je naar Loegansk? Wat moet je daar doen? – mijn medereiziger veranderde van onderwerp: “Ik zal mijn vrienden bezoeken, ik zal mijn zonen zien.” Waarom vraag je dat? - Ja, ik vraag me af hoe het nu met ze gaat? Ben jij tevreden met het leven? Zij waren het – het volk van Loegansk – die alles begonnen zijn, deze hele staatsgreep en ook de oorlog. En hoe leven ze nu? Ze bleef niet stilstaan ​​bij haar politieke conclusies, bij het nadenken over Poetin en, overigens, over de pech die Oekraïne had met zijn presidenten. Ik luisterde gewoon een tijdje en probeerde een neutraal standpunt in te nemen: hier is een persoon, en hij heeft deze mening. Aan de andere kant zijn er andere mensen, en zij hebben ook hun eigen mening over deze kwestie. Maar toen trok de Bijbel die op tafel lag mijn aandacht, en ik stelde mijn “ongemakkelijke” vraag: “Wat zegt dit boek van jou?” Houdt God van Poetin? Natuurlijk niet! - antwoordde de vrouw scherp - Hij houdt niet van zulke mensen - Het blijkt vreemd! Mijn grootmoeder vertelde me dat God van iedereen houdt. Misschien had ze een ander geloof: God houdt alleen van degenen die zich bekeren van hun zonden! – verklaarde mijn metgezel, niet zonder plechtigheid. ‘Weet je dat zeker!