Ik zal je vertellen over mijn favoriete pad. Ik merkte het niet meteen op, ik liep er niet ver vandaan op het gras en de aarde, tussen hoge eiken . Maar soms, als het regende, moesten we dit pad volgen. Het duurt iets langer, een volle minuut. Maar wat een uitzicht biedt het elke ochtend. Ik heb hem niet altijd opgemerkt. Meestal was ik verzonken in mijn sombere gedachten over hoe ik weer vroeg opstond en niet genoeg slaap kreeg. En dus elke doordeweekse ochtend, 5 keer per week. Als ik je vertel dat ik in anderhalve maand verliefd ben geworden op het opstaan ​​en dat ik met gemak opsta, geloof je me dan? En terecht. Geloof het niet) Mensen noemen zulke mensen uilen, maar in de psychologie zijn ze een laat chronotype. Ik hou ervan om 's avonds wat tijd voor mezelf te hebben, nadat de kinderen in bed liggen en slapen. Drink cacao en een broodje, bekijk korte video's, lees en studeer soms zelfs. Dit is mijn tijd, tijd voor mij. Maar de wereld is van leeuweriken (vroege chronotypes), dus je moet je kind vroeg naar school brengen en daarom ook opstaan. 'S Ochtends spaar ik elke minuut van mijn slaap, dus ik heb tot in het kleinste detail berekend hoeveel tijd we moeten ons klaarmaken, ontbijten en reizen. De planning is duidelijk en nauwkeurig, wij houden ons er voor 97% aan. Dit is het eerste punt. Waarom staan ​​mensen niet graag op in de ochtend? Ik denk dat velen het met mij eens zullen zijn dat mensen er vaak niet van houden om zichzelf uit een zachte, warme deken de koude lucht van een appartement in te slepen. Ik vind het niet zo leuk. Daarom is hier mijn punt twee. Ik heb het probleem opgelost met behulp van een airconditioner: bij het eerste alarm zet ik de kamerverwarming aan, en als gevolg daarvan sta ik warm op, en dit is +20 voor mijn humeur. Sta op zonder te onderhandelen. Punt drie. Als de wekker gaat (dit is mijn derde en laatste), zetten de gedachten in mijn hoofd hun orgel aan: nou, de laatste minuten zijn voorbij, ik moet opstaan, ik heb er geen zin in. En ik ben het echt eens met dit nummer, omdat ik het zelf heb gecomponeerd, maar op dit moment is het nutteloos. Je moet nog steeds opstaan ​​en je humeur zal verpest zijn voordat je zelfs maar naar het toilet gaat. Dus om half acht, als de laatste wekker afgaat, stap ik meteen uit bed. Geen aanhouden, geen verzachting. Wekker - stond op - ging. Vierde punt. Ik geef mezelf de tijd om na het opstaan ​​te ‘lijden’. Ik heb een experiment uitgevoerd, ik dacht dat het me 1 minuut kostte. Alle. Terwijl ik het ontbijt voor het kind maak, geef ik mezelf de tijd om te zeuren als ik dat wil; klaag indien mogelijk, en dan verlies ik mijn interesse erin. Dat wil zeggen, de moeilijkste tijd duurt 1 minuut. En je hoeft jezelf niet de hele dag te belasten en te lijden. Dus hier is het vijfde punt. De meest tedere en geliefde. Die waarmee ik mijn verhaal begon. Opstaan ​​is natuurlijk gaaf, maar je moet jezelf nog steeds mee naar buiten nemen. Nat, koud, winderig, regenachtig... Wie zou daar naartoe willen? Dus het kan me niet zoveel schelen, om eerlijk te zijn. Maar ik heb mijn crash, mijn leven, mijn strand - mijn pad. Dat is elke dag hetzelfde, maar dan anders. Die elke dag een beetje verandert, die mij elke dag met iets nieuws begroet. En ik leg dit moment vast op een foto. Elke ochtend, 5 dagen per week. Is het mogelijk om een ​​kans te missen en te zien hoe het er vandaag de dag uitziet? P.S. Ik ben nu ongeveer 5 maanden bezig met dit experiment. Ik merkte dat ik de meeste dagen niet eens 's ochtends last heb. Ik sta gewoon op, ik doe gewoon wat ik moet doen. Meld u aan voor een consultatie, abonneer u op het telegramkanaal en ontvang een waardegids cadeau