In het leven ontstaat er vaak een geschil: wie kiest wie? Een man is een vrouw of een vrouw is een man Oh, hoe lijkt het ons vaak in onze ziel, dat wij, mannen, beslissen: Nee! We kiezen alleen die vrouwen die ons al hebben gekozen (N. Dorizo). Hoe minder we van een vrouw houden, hoe meer ze ons leuk vindt. (Poesjkin) Ja, misschien stelt de mensheid deze vraag al heel lang. Wie kiest wie en wat bepaalt deze keuze? Wat beïnvloedt dit en hoe moet dit proces worden beheerd? In het Turkse achterland (voornamelijk in dorpen) bestaat de volgende gewoonte van matchmaking. Een bruid die wil trouwen (of haar ouders die haar willen uithuwelijken) plaatst een kruik op het dak van het huis (daken in Turkije zijn meestal plat). De omringende bruidegommen gaan, nadat ze de kruik hebben gezien en de toestemming van hun ouders hebben verkregen, naar het huis van de bruid in het gezelschap van een mannelijk familielid (meestal een oom - bijna iedereen heeft ze, aangezien de meeste gezinnen op het platteland grote gezinnen hebben). Als je het huis binnenkomt, begint er een gesprek over kleinigheden (niet over het doel van het bezoek). Tijdens het gesprek krijgen de gasten koffie geserveerd, die door de bruid zelf wordt bereid. Als de koffie zoet is, betekent dit ‘ja’, de bruid stemt ermee in om met deze bruidegom te trouwen, als de koffie bitter is (d.w.z. zonder suiker), dan ‘nee’. Dienovereenkomstig proeven de bruidegom en koppelaars onmiddellijk de koffie (zonder enige discussie over het onderwerp van het bezoek) en begrijpen ze alles. Hoe kan dit vanuit ethologisch perspectief worden geïnterpreteerd? Een kan en koffie zijn uiteraard een signaalsysteem (zoals paringsliederen bij vogels, het bloeien van veren bij een pauw, bepaalde geuren). Maar ik zie dat de wortels van dit gebruik wat dieper liggen. Nou, ze hebben het op een competente manier bedacht, zonder belediging, zonder schandalen, en vooral: op een eerlijke en eenvoudige manier. En ze zeggen ook dat achterlijke mensen in de outback leven. Naar mijn mening is dit gebruik een uitstekend model, zou je kunnen zeggen, een standaard voor hoe de keuze van een partner zou moeten plaatsvinden in onze moderne samenleving. En degene die in zijn huwelijksaspiraties het dichtst bij dit model staat, ontvangt een grotere prijs dan anderen. Hoe kan deze gewoonte worden overgebracht naar onze, om zo te zeggen, rails van de moderniteit, onze realiteit? Als een meisje wordt gevraagd: “Waarom draag je make-up?”, is het gebruikelijke antwoord vaak: “Voor mezelf.” Ja, voor mezelf. Het zou interessant zijn als ze aan een meisje uit die outback zouden vragen: “Waarom heb je de kruik op het dak gezet?” ze zou ook zeggen: “Voor mezelf.” Eigenlijk, ja, zoek een echtgenoot voor jezelf. Meisjes moeten dus begrijpen waarom ze zich 's ochtends poetsen en aankleden, voordat ze de wereld in gaan. Zij zijn degenen die de kan op het dak van hun huis plaatsen, zodat potentiële vrijers hem zullen opmerken. En hoe meer van hen (bruidegoms) er zijn, dat wil zeggen, hoe meer bruidegommen hun kruik zien, hoe groter hun mogelijkheden zullen zijn om kandidaten voor hun hand en hart te selecteren, waardoor ze uiteindelijk een betere keuze kunnen maken. Ben het ermee eens dat een breed scala aan ‘kies wat je wilt’ voor de meeste mensen de voorkeur verdient boven een beperkt ‘neem wat ze geven’. Hoewel meer keuze sommigen natuurlijk tot de situatie van Buridan kan leiden, maar ik ben nog steeds voor keuze. Nou, hoe zit het met de jongens? Welnu, onze jongens hebben veel meer problemen dan de jongens uit het bovenstaande voorbeeld, waar alles eenvoudig en duidelijk is. Ze zien deze kruik niet omdat ze er niets van weten, of ze weten niet waar ze moeten kijken. En het komt voor dat andere voorwerpen vaak worden aangezien voor een kruik, die meisjes, die niet bekend zijn met deze eenvoudige regel, die als het ware geen vrijers meer nodig hebben, omdat ze een man en kinderen hebben, deze vaak in overvloed op hun ‘dak’ uitstrooien. .” Meisjes, als je geen nieuwe plannen maakt voor je volgende huwelijk, omdat je er op dit moment al een hebt gehad, breng arme mannen dan niet in verleiding, ze weten niet of het meisje vrijgezel is of niet. En wees dan niet verontwaardigd over het ‘brutale pesten’ van jou, een getrouwde dame, want misschien staat jouw ‘kan’ op het ‘dak’ van je huis. In alle culturen gooit een vrouw tijdens een bruiloft opzettelijk verleidelijke eigenschappen weg : Russen binden een sjaal en verbergen hun haar, sommigen laten hun haar afscheren, anderen krijgen een gewaad. De essentie van deze acties is het verminderen van de seksuele aantrekkelijkheid en het geven van een duidelijk signaal