Het idee van incels en hun rivalen op het gebied van seksuele hulpbronnen Inleiding Het is geen geheim dat in onze wereld een groot aantal mensen beperkingen ervaart in de toegang tot de meest elementaire hulpbronnen die onze dagelijkse norm zijn: 32% van de bevolking heeft geen toegang tot zoet water, 9,8% van de mensen heeft honger (heeft geen toegang tot voldoende voedsel), 38% van de mensen kan zich geen gezond voedsel veroorloven, en 13% niet hebben toegang tot elektriciteit en tot 90% ervaart een tekort aan betaalbare woningen voor inwoners van grote steden. Achter deze droge cijfers schuilen de levens van miljoenen en miljarden mensen. Er wordt over gesproken op VN-niveau en op het niveau van individuele staten. En dit is normaal: water, voedsel, onderdak en elektriciteit zijn basisbehoeften die rechtstreeks van invloed zijn op de fysiologische toestand van een persoon. Maar er is nog een behoefte die iedereen hoort in keukengesprekken, maar die niet vanaf de tribune wordt geuit: een gebrek aan seks. En aangezien de ‘top’ dit probleem niet wil oplossen, zijn de ‘bottoms’ aan de slag gegaan. En hun naam is incels. Wie zijn ze, wat willen ze en zit er enige kern in hun redenering? Laten we deze kwestie bekijken vanuit het perspectief van de psychologie. Disclaimer #1: Vanwege mijn benadering van werk, komt het voor dat ik meestal mensen met intellectueel werk adviseer. Het afgelopen jaar waren dit vooral managers en IT-medewerkers. Dit zijn mensen die hun hele leven problemen ‘boven hun hoofd’ hebben opgelost. Deze aanpak laat onvermijdelijk een stempel achter op het individuele en niet-professionele leven. Ik ben bezig met het minimaliseren van de negatieve gevolgen van dergelijke kenmerken. En binnen het raamwerk van de artikelen over deze bron probeer ik professionele ervaringen samen te vatten en nuttige informatie te verstrekken. Definitie en filosofie. Om het probleem te begrijpen, moeten we in het konijnenhol springen en de basisconcepten begrijpen waarnaar we in ons artikel zullen verwijzen redenering. En we moeten beginnen met de definitie van het woord ‘incel’: Incels (Engelse incels, een samenvoeging van het Engelse woord onvrijwillige celibaten – ‘onvrijwillig onthouden (van seks)’) – leden van een subcultuur die zichzelf omschrijven als niet in staat om een seksuele partner, ondanks de wens daartoe. Incels legt de schuld voor onvrijwillige onthouding volledig bij vrouwen, en soms zou Freud hier een paar boeken over hebben geschreven grijs worden in een aantal Russisch- en Engelssprekende gemeenschappen) zijn het niet eens met de definitie dat hun opvattingen als een subcultuur kunnen worden omschreven. Zijzelf positioneren zichzelf als “mannen die het licht hebben gezien”, die de onvolkomenheden en tegenstrijdigheden van de wereld hebben gezien, uitgedrukt in de relaties tussen mannen en vrouwen. Dat wil zeggen, van een individueel probleem van het opbouwen van relaties is er een overgang naar een mondiaal sociaal probleem. En daarom is het juister om ze niet te vergelijken met een subcultuur (conventionele rockers of motorrijders), maar met een politieke partij. Deze zelfbeschikking wordt ondersteund door hun actieve discussie over het concept van ‘seksueel kapitalisme’ of, zoals de incels het zelf vaker noemen, ‘vaginokapitalisme’: seksueel kapitaal / erotisch kapitaal is de sociale macht die een persoon of groep mensen verwerft. vanwege hun seksuele aantrekkelijkheid kun je ook een aantal uitstekende definities vinden die neerkomen op de volgende stelling. En hier zal er een meer ‘incel’-formulering zijn: vaginkapitalisme is een sociaal probleem dat is ontstaan ​​als gevolg van het samenvallen van een aantal factoren, zoals: een tekort aan vrouwen, de noodzaak voor mannen om te strijden om seks, de perceptie van seks als een essentiële hulpbron, de concentratie van de hele hulpbron in de handen, nou ja, niet de handen, natuurlijk, vrouwen. Als resultaat krijgen we een perceptie van seksuele relaties door het prisma van het kapitalisme, waarin we, om toegang te krijgen een seksuele hulpbron die men moet bezitten en bereid moet zijn om andere hulpbronnen (sociaal, economisch, enz.) uit te wisselen. Naar analogie met het conflict tussen kapitalistische en communistisch/socialistische ideologieën nemen incels de positie in van aanhangers van seksueel socialisme (seksualisme?).De vraag rijst: als onder het socialisme de productiemiddelen werden genationaliseerd, wat zou er dan genationaliseerd moeten worden in de hoofden van de incels? De gedachte ontstaat dat, aangezien het “productiemiddel” een vrouw is, vrouwen genationaliseerd moeten worden. En niet alleen hun personeelsbestand, maar ook de sfeer van het intieme leven. In feite bepleiten de Incels staatsregulering van de seksuele kwestie (en de meer ‘liberale’ partijen spreken, om zo te zeggen, over het gelijktrekken van het aantal mannen en vrouwen, en de ‘radicalen’ pleiten voor de legalisering van verkrachting). de strijd tegen het kapitalisme... maar thema's en methoden veroorzaken deze droefheid in de ogen. Verder worden de ideeën van de hierboven beschreven seksualiteit bevestigd door een vrije interpretatie van feiten uit de evolutiebiologie, marginale psychologische theorieën en pseudowetenschappelijke stromingen zoals de frenologie. ideeën over het verband tussen de vorm van de schedel en persoonlijke kenmerken). Het is nogal ironisch dat de intrekking van het recht van vrouwen op veiligheid en hun eigen definitie van seksuele activiteit wordt gepresenteerd onder de saus van het idee van 'strijd voor gelijke rechten'. En nu is het tijd om te praten over de persoonlijke kenmerken van mensen die dat wel doen belijd de logica van incels Persoonlijke kenmerken Laten we een typisch beeld schetsen van een persoon die gefascineerd is door de ideologie van incels: dit is een man van 18 tot 35 jaar oud, die geen seksuele ervaring heeft of zeldzame, overwegend negatieve seksuele ervaringen heeft gehad. ervaringen, en heeft vertrouwen in zijn onvolmaaktheid of zelfs minderwaardigheid. Hij schrijft zijn mislukkingen in interpersoonlijke relaties toe aan aangeboren (bijvoorbeeld uiterlijk) of door ouders gedefinieerde tekortkomingen (bijvoorbeeld armoede). Tegelijkertijd hecht hij grote waarde aan zijn morele kwaliteiten, zoals het vermogen om te accepteren, lief te hebben en empathie. Hij wordt vaak geconfronteerd met afwijzing door vrouwen en heeft er moeite mee, en misschien weigert hij in de toekomst pogingen tot dit soort interactie volledig. De aanwezigheid van meer seksueel succesvolle vrienden en kennissen in de buurt vergroot het gevoel van eigen minderwaardigheid. Geleidelijk aan kan hij de contacten met hen verminderen. Omdat het verlangen naar acceptatie niet verdwijnt, vindt hij een samenleving waarin hij het gevoel heeft dat hij thuishoort, waar hij wordt geaccepteerd. Een gemeenschap van dezelfde seksueel onsuccesvolle (ik benadruk, naar hun mening onsuccesvolle) mensen met soortgelijke problemen. Ondanks het feit dat dit een gemeenschap is van seksueel onsuccesvolle mensen, willen ze zichzelf niet als verliezers identificeren. En dat kunnen ze niet, omdat niemand het narcisme heeft geannuleerd op het gebied van hun morele kwaliteiten. Sociogram van een typische incel-gemeenschap - geen enkele vrouwelijke figuur en sterke verbindingen binnen de groep. En er wordt een interessante combinatie verkregen: aan de ene kant. het idee “Ik voel me slecht, mijn relaties werken niet”, aan de andere kant: “Ik sta zo knap in een witte jas.” Dit creëert cognitieve dissonantie, wat onaangenaam is voor een persoon. Het is moeilijk om uw incompetentie op het gebied van interpersoonlijke relaties toe te geven of enkele (misschien zelfs objectieve) tekortkomingen te accepteren - hiervoor zult u uw "witte jas" moeten uittrekken. En de enige beschikbare optie als je ‘goed en ongelukkig’ kunt zijn, is de positie van het slachtoffer. Dit is een term die uit het lexicon van de wetenschappelijke psychologie komt (vanwege de negatieve connotaties en het risico op hertraumatisering). dat kenmerkt een aantal psychologische kenmerken van mensen die de neiging hebben in een afhankelijke positie of risicovolle situaties te vervallen. Dergelijke kenmerken omvatten bijvoorbeeld passiviteit, het onvermogen om persoonlijke grenzen te verdedigen en het delegeren van verantwoordelijkheid. En dan is de logica eenvoudig. Als er een slachtoffer is, is er ook een agressor. De verdeeldheid tussen “vrienden en vijanden” in de onderdrukte delen van de samenleving komt heel duidelijk tot uiting. En hoe sterker de verdeeldheid, des te sterker zal de afwijzing van sommige mensen door anderen zijn: wij hebben geen seks - jij wel! Wij hebben geen financiële middelen - jij wel! zijn geboren zonder vagina - en jij.. Het gevoel van onrechtvaardigheid is absorberend, het wil zich in actie uiten, maar wordt geconfronteerd met een gevoel van machteloosheid. En hier komt een belangrijk punt naar voren: in plaats van zichzelf en hun vaardigheden voor interactie met de wereld te ontwikkelen, richten incels hun inspanningen op zelfrechtvaardiging.door overtuiging van de juistheid van iemands standpunt. Eerlijk gezegd moet worden opgemerkt dat er nog andere voorbeelden zijn die helaas helemaal niet bemoedigend zijn: George Sodini opende het vuur in de gezondheidsclub LA Fitness. Drie vrouwen werden gedood en negen anderen raakten gewond. Hij uitte naar verluidt seksuele frustratie en klaagde over de voortdurende afwijzing door vrouwen; Elliot Rodger doodde zes mensen en verwondde veertien anderen op Isla Vista. Roger noemde zichzelf een incel en liet een manifest van 137 pagina's en een YouTube-video achter waarin hij zijn onvrijwillige celibaat beschreef en hoe hij wraak wilde nemen omdat hij door vrouwen was afgewezen. Nikolas Cruz doodde zeventien mensen en verwondde er zeventien meer als gevolg van de schietpartij op Stoneman Douglas middelbare school. Gemotiveerd door andere extremistische opvattingen had Cruz eerder online gepost dat "Elliot Roger niet vergeten zal worden." Een laatste vraag: kan het ronduit onaantrekkelijk worden genoemd? Op basis van het bovenstaande kunnen we aannemen dat er twee dominante gedragsstrategieën zijn volgens het Thomas-Killman-schema: aanpassing (het afzien van een claim op een hulpbron en een poging om de aanspraak op een hulpbron te delegeren). oplossing van het probleem aan een derde partij) en confrontatie (in het geval van radicaal geweld dat verkrachting aanpakt of goedkeurt). Tegelijkertijd domineren de meest productieve strategieën (niet de enige correcte, maar productieve in de meeste situaties), zoals compromissen en samenwerking, duidelijk niet. In dit geval kunnen we praten over een laag niveau van menselijk aanpassingsvermogen. Wat is het gevaar van incel-gemeenschappen en incel-ideologie? Naast de hierboven beschreven radicale beslissingen, die tot moorden en zelfmoorden leiden, is het grootste gevaar de vorming van destructieve rigide gedragspatronen die verband houden met de weigering van verantwoordelijkheid voor het eigen leven, verminderde zelfkritiek, de vorming van een negatieve houding ten opzichte van de wereld en de mensen daarin, verhoogde stressniveaus, stereotypering van mensen en hen a priori voorzien van negatieve eigenschappen, desocialisatie. De combinatie van deze parameters verkleint de kans op een productieve oplossing voor de huidige situatie en vergroot de risico's van externe en auto-agressie. Zit er enig gezond verstand in deze ideologie? de psychiater die zei dat delirium niet alleen een symptoom is van een psychiatrische ziekte, maar wanhopige pogingen van een vervagend bewustzijn om op de een of andere manier de fragmenten van de werkelijkheid in een systeem te structureren. Ondanks het feit dat het volgen van de incel-ideologie geen psychiatrische ziekte is (hoewel het deze niet uitsluit), ben ik een voorstander van het idee dat als een idee eenmaal is ontstaan, er zeker een gezonde korrel in moet zitten. Ook al heeft het de meest lelijke scheuten opgeleverd. Laat me je eraan herinneren dat incels het idee van een gebrek aan seks als een hulpmiddel voor een aantal mensen beschouwen. En het hebben van ongelukkige mensen is een probleem voor de samenleving als geheel. Maar zelfs als we afstand nemen van het beoordelen van de incel-gemeenschap en haar invloed op de levens van andere mensen, is hier een interessant punt: de keuze voor een seksuele partner, die voorheen een objectieve genetische, economische en sociale achtergrond had, is nu praktisch gescheiden ervan. Laat me het uitleggen. Vroeger, toen er nog geen anticonceptie was ontwikkeld en seks meer werd bekeken vanuit het perspectief van voortplanting of, op zijn minst, in verband met het risico op ongewenste zwangerschap, dan de selectie van een seksuele partner op basis van externe aantrekkelijkheid (a). fenotypisch teken van een goede gezondheid), vond sociaal en financieel succes (een garantie of op zijn minst een kans voor het voortbestaan ​​van de vrouw en toekomstige nakomelingen) plaats. Maar in de moderne wereld, wanneer een persoon objectief alleen of zelfs als alleenstaande ouder kan overleven, en anticonceptiemethoden een hoge effectiviteit hebben bewezen, worden sommige van de voorheen adequate vereisten irrelevant. En in de cultuur en onze perceptie van een andere persoon blijven deze vereisten bestaan. En deze moeilijkheid bij het scheiden van het seksuele van het sociale in de moderne wereld is het probleem dat wordt benadrukt door het bestaan ​​​​van de incel-ideologie. Conclusie De hierboven beschreven gedachten , Naar mijn mening