Van de auteur: Dit artikel gaat over het positieve aspect van verliezen, de gevaren van perfectionisme, hulpmiddelen van “Ivan de Dwaas”, enz. Het artikel werd ook gepubliceerd op de website van het Psychologisch Centrum “Another View”. Tenslotte worden tegenwoordig in de titels van boeken en televisieprogramma’s steeds vaker symbolen van successtrategieën aangetroffen. Boeken "Born to Win!", "From Frogs to Princes!", het programma "Star Factory", enz. Er is steeds meer polarisatie in het publieke bewustzijn - winnaars en verliezers. Uiteraard streven kinderen er, eerst onder invloed van hun ouders, en daarna van zichzelf, naar om aan de winnende kant te staan. Maar het is onmogelijk om altijd te winnen, en het lijkt mij dat het probleem met veel moderne mensen is dat ze niet weten hoe ze moeten verliezen. Op het eerste gezicht is alles eenvoudig: de winnaars hebben een goed humeur, de mensen om hen heen zijn trots op ze, maar in geval van mislukking begint verlies problemen, dit is waar de hulp van ouders, dierbaren en in complexere gevallen - een specialist - een psycholoog nodig is. Associaties met woorden: succes - energie, positieve emoties , overwinning, status, prestige, hoog zelfbeeld, erkenning, superioriteit, succesvolle strategie Mislukking, negatieve emoties, vernedering, depressie, laag zelfbeeld, jaloezie, frustratie, wrok hoe te verliezen. Ze nemen verliezen serieus en streven ernaar om dit koste wat het kost te vermijden, alsof hun leven op de weegschaal staat. Zulke kinderen 'knappen' in gewone vrijetijdsspellen de overwinning van hun leeftijdsgenoten, zonder te merken dat er meer langetermijndoelen worden opgeofferd - het opbouwen van goede relaties, een harmonieus verblijf in een team, ze zijn ook niet helemaal adequaat . Bijvoorbeeld. Op de kleuterschool - nieuwjaarsvakantie verslaan goede helden volgens het script de kwaadaardige Baba Yaga. De meeste kinderen beseffen dat het maar een spel is. Maar Kostya uit de voorbereidende groep slaat serieus, uit alle macht, alsof hij echt de Kwaadaardige Persoon is, en geen vermomde leraar. Waarom is het slecht om altijd te streven naar winnen? Zulke mensen putten zichzelf en de mensen om hen heen uit. 2. Hun gedrag duwt hun leeftijdsgenoten van hen weg; de volgende keer worden ze niet uitgenodigd voor het spel. Als ze verliezen, worden ze depressief en gefrustreerd.4. Het zelfrespect van dergelijke kinderen is in de regel ontoereikend en komt niet overeen met de werkelijkheid. In het geval van overwinning - "Ik ben de Koning en God!", In geval van verlies - "Ik ben een non-entiteit!" Er bestaat een gevaar voor het ontwikkelen van een narcistische persoonlijkheidsstoornis. In dit geval zijn winsten net als lucht nodig om je positieve zelfgevoel te bevestigen: “Ik heb het recht om te leven, want ik ben een winnaar!”5. Alleen al de angst om een ​​fout te maken verlamt iemand of houdt hem in spanning, waardoor de kans op verlies groter wordt. 6. Sommige kinderen projecteren hun angst om te verliezen op anderen. Zelfs als ze winnen, voelen ze zich hier niet prettig bij, omdat ze zich voorstellen hoe het verliezende kind het ervaart.7. Zelfs als een kind erin slaagt een tijdje constant te winnen, brengt elke nieuwe overwinning minder vreugde. Je raakt snel gewend aan goede dingen. Om vreugde te voelen, moet je mislukkingen ervaren - anders is er gewoon niets om mee te vergelijken. Elena, bijvoorbeeld, op school brachten stapels certificaten van lof voor uitstekende studies helemaal geen vreugde, maar een certificaat voor de 2e plaats in de klas. De overwinning van een sportteam was prettig, juist omdat het meisje niet vaak in de sport won. 8. Kinderen die winnen ontwikkelen een te gemakkelijke levenshouding. Er bestaat zelfs een uitdrukking over: ‘Leeft speels.’ Natuurlijk is het belangrijk dat het kind voelt dat er een welwillende wereld om hem heen is, maar het is belangrijk dat dit binnen de grenzen van de werkelijkheid blijft. De wens van ouders om ‘ze niet te laten vallen en rietjes neer te leggen’ is soms een ‘slechte dienst’. Het kind leeft in illusies over zijn relatie met de wereld en krijgt vroeg of laat te maken met een ernstige mislukking. Zoals de beroemde kunstenaar Sergei Yursky in een van zijn interviews zei: "Hoop niet dat je kind zijn hele leven langs het granieten pad zal lopen waar jij naast staat."eigenwaarde, maar het is als een glazen omhulsel. Zodra iemand van betekenis deze persoon uitscheldt, valt de schaal in stukken. Perfectionisten. "Ik zal mezelf tot het uiterste martelen, ik zal de beste worden!" plus” Mensen die chronische winnaars zijn, hebben een aantal problemen. Een milde uiting van perfectionisme en neiging tot verbetering in gedrag kan als een deugd worden beschouwd. Maar boven een bepaalde grens kan deze kwaliteit een ernstig nadeel worden dat tijd en moeite kost. Perfectionisme kan zich in verschillende gevallen manifesteren: bijvoorbeeld eindeloos herschrijven van huiswerk of vele uren ‘kijken’ voor de spiegel, wanneer een vrouw onberispelijk haar en make-up bereikt. Sommige mensen merken dat ze verslaafd zijn aan dit gedrag; vaak onhaalbaar, wat op zichzelf gevoelens van woede en ontevredenheid en bitterheid veroorzaakt door onvervulde intenties. Perfectionisten zijn vaak maximalisten: “Als je iets doet, doe het dan met een A-plus, of doe het helemaal niet!” Ze slagen er al een tijdje in om voortdurend te winnen, op het toppunt van succes te staan, en er ontstaat een onbewuste verwachting dat dit altijd het geval zal zijn. Als zo iemand de eerste tegenslagen krijgt, kan er een ontoereikende reactie optreden. Een vriend zegt: “Ik was altijd een uitstekende leerling, een activist, ik werd bijna nooit uitgescholden op school. Ik ging naar de ski-afdeling en op een dag begon de coach ons team uit te schelden vanwege de lage resultaten. Ik kon het lange tijd niet begrijpen dat hij echt boos op ons was, het leek mij dat ik, wat er gebeurde met een grap of een grap, opstond, in zijn ogen keek en lachte, wat hem nog meer in vuur en vlam zette.' en de rusteloosheid is voortdurend hoog. De gewoonte om ‘beter te zijn dan anderen’, ‘op je hoede te zijn’, ‘in vorm te zijn’ kost veel tijd en moeite. Zulke kinderen streven misschien naar perfectie om de tekortkomingen die ze bij zichzelf zien te verbergen. Ze beschouwen zichzelf als slechte, onwaardige en onvolmaakte mensen, en extern gedrag dient als compensatie voor hun interne zelfgevoel. Zulke kinderen worden mentaal gekweld nadat ze de geringste overtreding hebben begaan. Het is moeilijk voor hen om hun emoties te uiten, vooral negatieve emoties: woede, woede, angst. Iets als dit redeneren: “Als ik slechte gedachten heb, betekent dit dat ik een slecht en slecht persoon ben.” Redenen voor perfectionisme: 1. Het resultaat van het opgroeien in een streng gezin, waar veel dingen als ‘slecht’ worden beschouwd en het uiten van negatieve gevoelens niet is toegestaan.2. Kinderen nemen de karaktereigenschappen van hun ouders over en modelleren zichzelf naar hun ‘beeld en gelijkenis’. Als een kind bijvoorbeeld voortdurend hoort: "Iedereen in ons gezin was een uitstekende leerling!" Het is moeilijk voor hem om een ​​goede student of een C-student te zijn. Op het eerste gezicht zouden zulke mensen goede, verantwoordelijke werkers moeten zijn, maar niet alles is zo eenvoudig, omdat ze hebben een aantal “complexen” die hun activiteiten verlammen.1. Het complex van een “excellente student” is om alles met een “A+” te doen of om het helemaal niet te doen. Wanneer een kind (of een volwassene) eindeloos bezig is met de voorbereidingen voor een activiteit, zodat hij op een dag later (over 5 minuten, 2 dagen, een paar maanden) alles perfect kan doen - huiswerk of renovatiewerkzaamheden in het appartement 2. " Vergelijkingscomplex." Het kind begrijpt dat het hem niet zo goed (mooi) zal lukken als zijn moeder, oudere broer, vader, vriend - wat betekent dat het beter is om helemaal niets te doen. Door zich te concentreren op winnen lijkt het kind essentiële delen van zichzelf te negeren - zwakheden, angsten, die in de toekomst een hulpbron zouden kunnen worden. Natuurlijk heeft hij geen gevoel van integriteit van zichzelf, er wordt veel energie besteed aan het onderdrukken van deze zwakken delen, waarbij hij ze van zichzelf afwijst. Het gevolg van dit gedrag kan zijn: Nachtmerries. Als we uitgaan van het concept dat alle elementen van een droom verschillende delen van de dromer zijn, dan zou een voorbeeld van zulke nachtmerries kunnen zijn: de vervolging van het ego van de droom door bedelaars, arme mensen, zieke dieren (d.w.z. de personificatie van deze zwakke mensen). delen - figuren afhankelijk van de dromer). De angst en lafheid van het kind zelf worden niet onderkend en als een soort projectie naar de buitenwereld overgebracht. De angst voor de dood wordt bijvoorbeeld omgezet in de angst voor een heks,buitenaardse wezens, geesten, etc. Behandeling met psychosomatiek. Ziekte is een objectieve reden om niet voor de overwinning te vechten, een kans om te weigeren deel te nemen aan olympiades, tests en sportcompetities. Het is echter precies wat niet wordt geaccepteerd dat een hulpmiddel kan zijn. Zwakke delen van de persoonlijkheid kunnen, met wat ondersteuning en training, een volwassen staat bereiken en een steun voor een persoon worden. Een jongen met een kwetsbaar lichaam is bijvoorbeeld geen 'machoman' geworden met opgepompte spieren. Hij gaf toe: “Ja, ik ben fysiek zwakker dan veel jongens!” Hij ontwikkelde het vermogen om goed te schaken en fysiek sterke leeftijdsgenoten te verslaan, waardoor hij hun respect verdiende. In sprookjes verslaat Ivanoesjka, de dwaas, slimme en verraderlijke helden. Narren zijn niet bang om de waarheid tegen de macht te spreken. Dwazen (gezegend) hebben volgens religieuze mensen de gave van waarzeggerij van de groep "Tatu" "Ik ben gek geworden ..." De kracht van heldinnen is waanzin - vrijwillige erkenning hiervan ontwapent: "Mam. , papa, vergeef me ..." Programma "Verborgen camera" vanaf het scherm met Met behulp van een video doen ze een beroep op ons: "Mensen, wees dom, wees niet bang om te experimenteren, probeer onconventionele bewegingen, vergeet congressen, laat je creatieve kant zien!” De video's en hun deelnemers zitten vol energie. Cliënten die op dit pad psychotherapie ondergaan, krijgen ook vitaliteit, energie voor nieuwe prestaties en de verloren vreugde van het zijn. Wees je bewust van je 'domme deel' - laat ruimte in het leven voor geïmproviseerd, risico en kinderachtigheid, zodat het leven niet verandert in een leven. sombere plichtsvervulling. Bron "Incompetent" komt dicht in de buurt van de hierboven beschreven toestand. De betekenis: wanneer iemand een taak wordt toevertrouwd, doet hij die heel slecht, en de volgende keer zal hij er niet toe worden gedwongen. Hierdoor blijft een goede relatie behouden: “Ik heb zo mijn best gedaan!”, en de hoop dat dit werk in de toekomst vermeden zal worden. Reacties op verlies: - interne factoren "het is je eigen schuld!" externe factoren - omstandigheden of mensen om je heen zijn in extreme termen schadelijk. Interne mensen geven zichzelf de schuld van alles en nemen de verantwoordelijkheid voor alles, inclusief het weer. Toen de Challenger bijvoorbeeld neerstortte, schreef een leraar uit New York aan de afdeling ongevallenonderzoek: ‘Het is mijn schuld. Ik heb twee keer geld aan dit project gedoneerd.” Externaliteiten – “Ik ben blank en donzig, ik bevond me in slechte omstandigheden, dit is het lot, Rock!” Deze persoon is dus gedoemd tot passiviteit, kan niets aan zijn leven veranderen worden gevormd tijdens de kindertijd. Een kind bezeert zichzelf bijvoorbeeld aan een stoel en slaat hem: “slechte stoel!” Het is goed dat hij zijn negatieve emoties uit, het is slecht dat zijn ouders hem zijn eigen bijdrage aan deze botsing met de stoel niet uitleggen. Een redelijke houding ten opzichte van verliezen. In de eerste plaats is verliezen een ervaring. Het kan negatief zijn, maar het is een ervaring die een bepaalde waarde heeft. Als je deze ervaring correct analyseert, kun je begrijpen wat precies tot de mislukking heeft geleid, wat er moet worden gedaan om dit in de toekomst te voorkomen, en niet voor de tweede keer op dezelfde hark te stappen. Dit komt tot uiting in de uitspraken en spreekwoorden: “ Wie niets doet, maakt geen fouten.”, “Voor één die verslagen is, geven ze er twee ongeslagen.”, “Degene die niets doet, maakt geen fouten.” Je kunt lang praten en kritiek leveren, maar iets doen is veel moeilijker. (voorbeeld: de situatie met mijn diploma). Als je jezelf niet het recht geeft om fouten te maken, is het onmogelijk om iets te leren. Manieren om het vermogen om te verliezen te ontwikkelen: 1. Allereerst moeten ouders kalm zijn over hun eigen verliezen - dit niet als een ramp zien, maar als een waardevolle ervaring die kan worden geanalyseerd; - een stabiel, adequaat gevoel van eigenwaarde hebben en zich goed voelen, zelfs in geval van mislukking; voorbereid op de volgende verliessituatie, ga er rustig mee om: "Ja, dit is onaangenaam, maar dit is geen reden om de moed te verliezen en jezelf te straffen!" Het is noodzakelijk om deze houding aan het kind over te brengen - in gesprekken, via jouw gedrag in reacties op zijn mislukkingen en de mislukkingen van iemand die dicht bij hem staat. 2. Analyseer samen met het kind zijn mislukkingen en kijk wat zijn prestaties verhinderde. Splits het mondiale doel op in:kleiner en beter haalbaar. Bekijk de situatie op een nieuwe manier en merk enkele voordelen op. 3. Straf niet voor verlies, zowel fysiek als mentaal. 4. Probeer te voorkomen dat het kind negatieve emoties in zichzelf vasthoudt die veroorzaakt zijn door mislukkingen - woede, wrok. Leer hem dit op een constructieve manier te doen, niet om zich te schamen voor deze emoties, maar om hun bestaansrecht te erkennen. 5. Zoek ter compensatie een activiteit waarbij het kind succesvol zou zijn. 6.Help de vorming van voldoende eigenwaarde en bied ondersteuning. Als er een lange periode van mislukking is, kan het kind frustratie ontwikkelen. Tekenen van deze toestand: - veel agressie - jegens de winnaar of jegens zichzelf; "Ik zal niet opnieuw slagen!"; regressie naar eerdere ontwikkelingsstadia, een afname van de complexiteit van gedrag dat inherent is aan een bepaalde leeftijd. Bijvoorbeeld bij kinderen van 5-7 jaar - duimzuigen, bij adolescenten - spelen met poppen en auto's, enz. Als er tekenen van frustratie zijn, is het raadzaam om hulp te zoeken bij specialisten in de kinderpsychologie. De druk van het sociale ‘moeten winnen’-principe in onze cultuur is vooral sterk op jongens. Ondanks de wettelijke gelijkheid van mannen en vrouwen in de samenleving, is er sprake van een dubbele standaard: verschillende systemen van eisen met betrekking tot mannen en vrouwen. Traditionele stereotypen van mannelijkheid, verspreid door de massamedia, omvatten veel meer normen voor een winnaar, een overwinning -win warrior, dan stereotypen van vrouwelijkheid. Het beheersen van iemands sociale rolgedrag is bij jongens in onze samenleving complexer en pijnlijker dan bij meisjes. De redenen voor dit fenomeen zijn de volgende: 1. Het identificatieproces is moeilijk, omdat er is geen rolmodel. Het ‘vrouwelijke’ onderwijs overheerst in de samenleving – vertegenwoordigers van ‘verzorgende’ beroepen (onderwijzers, leraren, artsen) zijn meestal vrouwen. 2. De communicatietijd met moeders is veel langer dan die met vaders. 3. De jongen wordt beschreven zoals hij zou moeten zijn, maar er zijn geen echte acties om deze kwaliteiten te demonstreren. Een meisje - wat ze zou moeten kunnen doen en er is veel te doen om deze vaardigheden onder de knie te krijgen, de eisen van ouders voor jongens klinken ongeveer zo: “Je moet dapper zijn, wilskrachtig, sterk, een succesvolle carrière hebben. de toekomst, een goede prestigieuze baan hebben, enz.” Voorbeelden van enkele berichten: "Jongens huilen niet!", "Je moet je angst en zwakte niet tonen!" welke jongens kunnen leren deze vereisten te implementeren, omdat Huishoudelijk werk wordt traditioneel beschouwd als vrouwenwerk, en ploegen, zaaien en jagen zijn niet meer nodig als voorheen. Het beeld van een ‘echte man’ wordt in het publieke bewustzijn ongewoon hardvochtig neergezet; elke gedragsafwijking van dit beeld wordt buitengesloten en wreed belachelijk gemaakt wees er één zonder chronisch winnen. Bijvoorbeeld: een zorgzame vrouw en moeder, de eminence grise in het gezin, een romantische jongedame, een geëmancipeerde amazone, een zakenvrouw - al deze beelden laten de mogelijkheid van mislukking toe. Maar voor het beeld van een 'echte man', dat door de massamedia wordt uitgezonden, is dit onmogelijk - hij moet voortdurend concurrenten verslaan - in de strijd om vrouwen, prestigieuze banen, macht. Misschien is dit een van de redenen voor de opkomst van mannelijke homoseksualiteit, wanneer vertegenwoordigers van het sterkere geslacht bewust hun eigen mannelijkheid weigeren, om niet deel te nemen aan de concurrentiestrijd. Een andere vorm van reactie op het rigide stereotype van een 'echte man' zijn verschillende informele groepen: rockers, motorrijders, sportfans,. skinheads, satanisten, enz. Deze groepen hebben veel parafernalia die de externe mannelijkheid en agressiviteit benadrukken: leren jassen met brede schouders, zware ruwe laarzen, kettingen, metalen klinknagels en spikes, symbolen van de dood. Deze groepen stellen je in staat je eigen mannelijkheid te ontwikkelen op manieren die alternatief zijn voor de samenleving; de cultus van de winnaar is daar erg sterk.