Wie kan een psycholoog helpen? En er is nog steeds weinig veranderd; alle drie deze methoden zijn nog steeds de belangrijkste. Helaas krijgt de genezende werking van het woord, dat nu psychocorrectie of psychotherapie heet, een veel minder bescheiden rol dan het verdient. Elke persoon leeft in zijn eigen innerlijke wereld van ideeën over zichzelf en het omringende universum, en de basiseenheid van onze interne ideeën is het woord. Deze ideeën komen niet altijd overeen met de werkelijkheid, waardoor lijden en ziekte ontstaan. We verwachten bijvoorbeeld een heel andere houding ten opzichte van onszelf dan wat we daadwerkelijk tegenkomen. Dit geeft aanleiding tot interne ervaringen en als deze aanslepen, put dit onze ziel uit en lijdt de ziel - dit heeft zeker invloed op het lichaam. Het is niet voor niets dat moedeloosheid als de ernstigste zonde werd beschouwd als een directe weg naar ziekte en dood. En natuurlijk heb je hier in de moderne tijd de hulp nodig van een specialist in je ziel - een psycholoog of psychotherapeut. In het gewone bewustzijn is het soms moeilijk te begrijpen hoe geestelijk lijden zich kan manifesteren. En het eerste waar ik de aandacht op zou willen vestigen is de zogenaamde groep neurotische stoornissen in de moderne wetenschap. Als de slaap verloren gaat en zorgen geen gelegenheid bieden om uit te rusten en te herstellen, leidt dit alles uiteindelijk tot uitputting en mogelijke ziekte. Er kunnen angsten en angsten verschijnen die een grote verscheidenheid aan kleuren hebben - angst voor gesloten ruimtes, angst voor dieren, angst om een ongeneeslijke ziekte op te lopen, angst voor openbare toiletten en zelfs exotische angsten - om gedood te worden door een meteoriet. In de regel kunnen bij dergelijke problemen rituelen ontstaan die op zichzelf ongemak beginnen te veroorzaken: handen wassen, een bepaald ritueel van 's morgens opstaan, speciale magische acties. Elk symptoom wordt, vanuit het standpunt van het moderne wetenschappelijke concept, beschouwd als een signaal van een staat van problemen. Een mentaal symptoom in de vorm van gedrags-, emotionele en andere manifestaties duidt ook op de aanwezigheid van een intern probleem. Als een persoon dit probleem op neurotisch niveau niet aankan, wordt het geleidelijk omgezet in een lichamelijk symptoom. Traditioneel zijn er in onze cultuur effectieve methoden tegen alle mentale tegenslagen: alcohol, overmatig eten, enz. Maar door het verlichten van mentale stress en het bieden van noodhulp veranderen ze vaak zelf in een ernstig verslavingsprobleem. En dus wordt het probleem erger: ik ben geboren voor geluk, maar er ging iets mis. Dit schema kan worden overwogen aan de hand van het voorbeeld van het probleem van overgewicht. In de regel leiden stressvolle situaties tot meer eetlust en wil je iets lekkers eten. Dit zal het probleem natuurlijk niet oplossen, maar het zal je enige tijd bevrijden van de onderdrukking van het lijden. En als dit gedrag keer op keer wordt herhaald, ontstaat er een lichamelijk symptoom: overgewicht. En volgens talrijke onderzoeken is dit de oorzaak van 95% van de gevallen van obesitas. Maar is er een uitweg? Helaas wortelt het begrip en de behoefte aan psychologische hulp nog steeds nauwelijks in ons publieke bewustzijn. In tegenstelling tot Duitsland, waar ik de kans kreeg om een opleiding en stage te volgen, zoeken ze daar bij problemen de hulp van een specialist... Naïeve mensen geloven dat ze zich volledig bewust zijn van hun daden en gedachten. Dit is een van de prachtige illusies die ooit werden verdreven door de werken van S. Freud en zijn volgelingen. Veel mensen vinden het uiterst moeilijk, en vaker zelfs simpelweg onmogelijk, om zichzelf te abstraheren en hun problemen als van bovenaf te bekijken. En velen blijven hoe dan ook hun specifieke gedragsscenario implementeren. Maar als je ernaar kijkt, kan elk symptoom, of het nu ziekte of lijden is, worden beschouwd als een signaal dat dit gedragsmodel en deze interne houding ontoereikend bleken te zijn en mij uiteindelijk naar dit probleem hebben geleid. Dit kan worden geïllustreerd aan de hand van het probleem van overgewicht.Stel je eerst eens voor dat een baby in haar armen aan de melk van zijn moeder zuigt. Krijgt hij op dit moment alleen voedingsstoffen binnen? Samen met melk ontvangt hij de warmte van de handen van zijn moeder, liefde en zorg, en tegelijkertijd een gevoel van veiligheid en stabiliteit. En al daar, aan het begin van het leven, wordt een onbewuste verbinding gevormd: gevoed worden betekent geliefd zijn, omringd zijn door zorg en veilig zijn. Als je al als volwassene in moeilijke situaties verkeert, als er niet genoeg liefde is, is er een gebrek aan vertrouwen in de toekomst (bijvoorbeeld verlies van een baan, verraad van een partner, enz.), en deze zijn de basisbehoeften van elke persoon – dit eetmechanisme wordt ingeschakeld. En met een paar lekkere hapjes kun je de situatie het hoofd bieden en de ondraaglijke onderdrukking van het lijden verlichten. De taak van spoedeisende zorg is voltooid, maar als dit 'medicijn' vaak wordt gebruikt, treedt na een tijdje een 'bijwerking' op: er wordt overgewicht afgezet. Naar analogie kunnen we praten over alcohol, een legale psychotrope drug, d.w.z. Het heeft een effect op de psyche, waardoor de overmatige druk van spanning wordt verlicht, waardoor u kunt ontspannen. Hoewel het na een tijdje vaak een serieus probleem wordt, omdat het zichzelf integreert in de structuur van de psyche en een stabilisator van de toestand ervan is. In dit opzicht kan een symptoom worden beschouwd als een poging, ook al is deze ontoereikend, om met een intern conflict om te gaan dat niet wordt gerealiseerd en een diepe basis heeft. Wanneer een persoon mentaal lijdt, is het hem niet duidelijk waar dit lijden vandaan komt van. Het is veel gemakkelijker om dit waar te nemen als er een specifiek orgaan is dat dergelijk lijden veroorzaakt. Zo vindt de omzetting (overgang) van geestelijk lijden in een lichamelijk symptoom plaats. Daarnaast is er nog één ding... Bij geestelijk lijden wordt dit gezien als een bedreiging, zoals ze zeggen: 'gek worden'. Onthoud van A.S. Poesjkin: “God verhoede dat ik gek word. Het is beter om een staf en een reistas te hebben...’ Daarom is het koste wat kost noodzakelijk om de lichamelijke basis van geestelijk lijden te vinden, en zo’n basis wordt onvermijdelijk onbewust gevonden. Bovendien is ziekte de objectieve reden voor mijn falen. En dit is een duidelijk voordeel van het lichamelijke symptoom. Hier hebben we het over psychosomatische symptomen en stoornissen. Ik krijg vaak vragen over de principes van psychologische interactie: is dit een behandeling door te praten of wat? En in hun mond zijn er tonen van teleurstelling, want het is niet voor niets dat de volkswijsheid zegt: praten is geen tassen verplaatsen. Vandaag zou ik een paar woorden willen zeggen over wat spraak voor een persoon betekent. Een persoon kan alleen spreken wat hij kan begrijpen. Een veel voorkomende misvatting is dat iemand er vertrouwen in heeft dat hij zich volledig bewust is van zijn toestand en dat hij zich bewust is van zijn gedrag. Op de vraag: hoe voel je je nu, zullen weinigen echter een adequaat antwoord geven. De antwoordmogelijkheid, zoals uit de nieuwsfeed over het welzijn van de astronauten, is ‘prima’, wat niets betekent. Maar dit wordt het wetenschappelijke woord ‘alexithymia’ genoemd, wat het onvermogen betekent om iemands ervaringen in woorden uit te drukken, en dit is een van de belangrijkste symptomen van elke psychosomatische ziekte. Als de structurele eenheid van het lichaam een cel, een orgaan is, dan is een integraal onderdeel van de psyche (althans het bewuste deel) het woord spraak. Het structureren van mentaal materiaal met behulp van spraak vormt de basis van elke psychologische hulp. Met behulp van spraak krijgen we controle over onze staten. Hoe verschilt een mens van bijvoorbeeld een hond, die ook de beginselen van bewustzijn heeft? Het feit dat een persoon zich bewust is van zijn bestaan als een afzonderlijk zelf, wat de structuur is van zelfbewustzijn en vastgelegd in taal. In alle eerlijkheid moet worden opgemerkt dat sommige individuen in hun ontwikkeling niet ver achterlopen op hun kleinere broers. Het is vreemd dat maar weinig mensen de vraag stellen hoe de pil werkt: hoe bijvoorbeeld het actieve bestanddeel wordt afgeleverd bij het doelorgaan, hoe het andere organen beïnvloedt, hoe het uit het lichaam wordt verwijderd, enz. Op het gebied van psychocorrectie rijzen er vragen over het hoe en waarom. Het is vermeldenswaard dat in het pragmatische Westen geld.