Van de auteur: Het is gemakkelijk om te stoppen met roken als je weet waarom. Ik heb het honderden keren gedaan"Mark TwainIk besloot eens om de woorden van de grote schrijver uit eigen ervaring te testen. Ik heb geen honderden "worpen" bereikt. Daarom kan het experiment dat ik door een bijtende natuuronderzoeker en onderzoeker op mezelf heb uitgevoerd om de hypothese van Mark Twain over het gemak van stoppen met roken te bevestigen, in twijfel worden getrokken. Ik slaagde erin het slechts twee keer te herhalen (jeugdige pogingen tellen niet mee). Beide keren waren succesvol... Maar eerst was Grisha drie jaar ouder. Als je zeven of acht jaar oud bent, is er een enorm verschil. Hij was “ervaren”, omdat hij al een “volwassen leven” had meegemaakt. Zomervakantie. Dorp. De stadsjongen wordt uiteindelijk aan zijn lot overgelaten. Een wereld waarin geen school en huiswerk bestaat, en waar de ruimte van het leven niet wordt beperkt door de vier muren van een krap appartement in een metropool en de ‘dagelijkse routine van het schoolkind’, maar door je fysieke mogelijkheden en verlangens. En iets over het weer... Ik weet niet waar Grisha die sigarettenpeuk vandaan heeft, waarschijnlijk heeft hij hem bij een bushalte opgehaald. Het was met een filter en "vet" - ongeveer een halve sigaret. De smaak van de rook bleek walgelijk, en de geur was, op zijn zachtst gezegd, zo-zo. Ik kon twee of drie trekjes nemen “niet in een trekje”, maar ik was trots op de “opname” in de wereld van volwassenen. Trots, als een meisje dat zonder enig plezier haar maagdelijkheid verloor van het proces met een incompetente partner, maar existentiële vreugde ervaart door vrouw te worden. Sinds die zomer is 'roken' een verplicht ritueel geworden in ons jongensachtige leven in het dorp. Het was een avontuur. Eerst moest je het "snappen" - sigarettenpeuken oppakken was de gemakkelijkste manier, maar niet de meest aantrekkelijke of gedurfde. Het meenemen van sigaretten van volwassenen was cooler, maar veel gevaarlijker. Aerobatics is het kopen van een pakket 'Noord' of 'Nieuws' voor iedereen in de winkel met het wisselgeld dat je hebt opgeslagen. Gezien het feit dat de “rokers” niet ouder waren dan twaalf en het zich afspeelde in een dorp waar iedereen elkaar kende, bleek de taak zeer creatief te zijn. We creëerden schuilplaatsen voor opslag, bouwden geheime schuilplaatsen in de omliggende bossen en voelden ons absoluut gelukkig... Sinds de achtste klas rookte ik regelmatig en 'het hele jaar door', soms met pauzes van enkele weken tot een paar maanden. De pauzes waren min of meer bewuste pogingen om ‘te stoppen’. Tegen die tijd begreep ik dat roken geen goede gewoonte is. De omgeving en rituelen die zich in het tienergezelschap ontwikkelden, hadden echter een beslissende invloed. Op een keer, tijdens een van deze nogal lange pauzes, werd ik op een ouderbijeenkomst door onze klasleraar voorgesteld als de ENIGE roker in de klas. Tegelijkertijd wist ze zeker dat ik op dat moment niet rookte, en bijna alle andere jongens in de klas rookten. En het was dubbel beledigend... Nadat ik naar de medische school ging, begon ik openlijk te roken voor mijn ouders, en legaliseerde ik het gebruik als het ware. Hoewel ze het al vele jaren later wisten, vertelde mijn vrouw me over haar formule, over haar bewustzijn, dat haar hielp bij het stoppen met roken: “Ik ben als niet-roker geboren, ik heb sinds mijn kindertijd schone lucht ingeademd, waarom heb ik dit nu nodig? ?” Deze formulering heeft mij geholpen mijn eigen rookgeschiedenis te heroverwegen en tot onverwachte ontdekkingen te komen. Ik ontdekte dat ik niet tegen mezelf kon zeggen dat ik “als niet-roker geboren” was... In het appartement waar we woonden rookten alle volwassenen, behalve mijn moeder. Vader, oma en opa, de ouders van moeder. In twee kamers was het altijd rokerig. Mijn grootvader en grootmoeder rookten Belomor, ik herinner me nog goed hoe ze een wattenfilter in de sigarettenhouder stopten, hoe de rook zich door de kamer verspreidde en ik in de armen van mijn grootmoeder zat. Het concept ‘passief roken’ bestond in die jaren nog niet. Ik denk niet dat in de periode dat mijn moeder zwanger was van mij, de rookgewoonten in ons gezin anders waren. Zonder enige metafoor kunnen we dus zeggen dat ik al vóór mijn geboorte sigarettenrook inhaleerde... De paradox van de situatie was dat iedereen unaniem tegen me zei: “Roken is schadelijk, rook nooit!” Als er zo'n bericht is van mamageaccepteerd kon worden, klonk het in de mond van de vader en grootouders, op zijn zachtst gezegd, niet helemaal oprecht. Op mijn naïeve vraag: “Waarom rook je?” (het was nodig om "voor mij" toe te voegen), gevolgd door onbegrijpelijke antwoorden, zoals: "Wij zijn volwassenen" en "Je ziet hoe moeilijk het is om van deze slechte gewoonte af te komen." op dat moment werden alle 'spreuken', die op dit punt van volwassenen kwamen, met wantrouwen en ironie waargenomen. Op de middelbare school hadden we een gezegde: “Roken is schadelijk, roken is giftig, maar ik rook en ik ben heel gelukkig.” En het verhaal van het paard dat stierf aan een druppel nicotine riep bij ons de ironie op: ‘Laat het paard niet roken.’ Roken was een bevestiging van de status van een ‘volwassene’ die ‘mag’. Op school was het ‘vallen voor’ de promotie van een gezonde levensstijl, die afkomstig was van leraren, ‘niet respectabel’. En ze waren niet allemaal niet-rokers. Er gingen meer dan twaalf jaar voorbij voordat deze vervorming in mijn bewustzijn werd gecorrigeerd. Ik kreeg mijn eerste duidelijke voorbeeld van het feit dat “roken schadelijk is voor de gezondheid” in een medisch instituut, en niet in een klas over pathologische anatomie. De leraar liet onze groep de longen van een roker en de longen van een niet-roker zien - het was een indrukwekkend verschil. Zoals de terminaal zieke held van de film 'Route 60' zei: 'Ze schrijven dat roken dodelijk is. En hij doodt.” Tegen die tijd waren mijn grootmoeder en grootvader al overleden, maar ik had de derde hartaanval van mijn grootmoeder en de beroerte van mijn grootvader nog niet rechtstreeks in verband gebracht met hun roken. Net zoals hij de chronische hoest van zijn vader niet associeerde met roken, en zelfs niet met zijn eigen hoest, die al een gewoonte aan het worden was. Dit was natuurlijk een irrationele houding ten opzichte van het onderwerp, maar de vervormingen deden hun werk. De sigaret gaf plezier. En niet zozeer fysiologisch (de fysieke afhankelijkheid van nicotine wordt sterk overdreven), maar eerder ‘procedureel’. Roken en 'rookpauzes' werden een belangrijk tijdverdrijf, een integraal ritueel van een groot aantal levensgebeurtenissen. En het belangrijkste communicatieritueel, ook met meisjes. Van de eerste kennismaking tot het bed en het samenleven. Roken op een algemeen instituutsfeest tijdens een lange pauze, in de kliniek met nachtdienst, bij een kampvuur, bij een bouwbrigade, op een studentenfeest - geen enkel evenement was compleet zonder. sigaretten. De zin ‘laten we gaan roken’ is zoiets als een wachtwoord geworden, een test om te bepalen ‘vriend of vijand’. Het was onfatsoenlijk om het te weigeren, hoewel het fysieke verlangen om te roken op dat moment niet altijd aanwezig was. Bovendien stak ik vaak een sigaret op in het volle besef dat het nu geen plezier geeft en zelfs onaangename en pijnlijke gevoelens veroorzaakt. De omgeving werd op veel manieren gecontroleerd, waardoor de persoonlijke autonomie aanzienlijk werd verminderd. Maar ik had toen nog niet gedacht in termen van ‘afhankelijkheid – autonomie’. Het is waar dat ik, zolang ik me kan herinneren, als roker altijd de gedachte heb gehad: “De tijd zal komen en ik zal stoppen met roken. Absoluut.” Er kwam een ​​tijd dat mijn rookervaring, passief roken meegerekend, ongeveer vijftien jaar bedroeg. Tegen die tijd was ik al psychiater en psychotherapeut, had ik een uitgebreide praktijk, ook in de therapie van verslaafden (alcoholisme, drugsverslaving) en wist ik heel goed dat ‘stoppen’ een zinloze bezigheid en een onmogelijke taak was. Ik rookte ongeveer 15 sigaretten per dag, soms tot een pakje. Op een dag vroeg ik mezelf af: “Hoeveel sigaretten rook ik bewust, met PLEASURE, met GENIETEN?” Het antwoord verbaasde me, het bleek NIET MEER DAN DRIE!!! Vaker één of twee per dag. De rest zijn geautomatiseerde acties die worden gedicteerd door de gebruikelijke context. Het inzicht dat op dit moment kwam, wordt het best beschreven door de woorden van een personage uit de film “Gentlemen of Fortune”: “En ik zal deze adder veertien jaar lang verdragen voor een of andere slechte... Een of twee sigaretten met plezier en bijna een pak een dag... waarom? Ik kon geen enkele redelijke rechtvaardiging vinden om door te gaan met roken. Ik wilde categorisch niet dat mijn opgroeiende zoon rookte. Hij was toen drie jaar oud. Mijn vrouw en ik hebben nooit gerookt, noch in het bijzijn van hem, noch in het appartement. Maar uit eigen ervaring wist ik heel goed dat de ‘doe wat ik zeg’-strategie niet zou werken. Alleen strategie werkt"doe zoals ik doe". En ik raakte plotseling ook geïnteresseerd in een leven als niet-roker, voor het eerst in mijn ‘volwassen’ leven. Het was een compleet nieuwe ervaring en ik vond het erg spannend. Ik heb een beslissing genomen. Wat er daarna gebeurde was een kwestie van techniek. Het enige dat overbleef was het nauwkeurig formuleren van het verlangen: WAT IK WIL. Ik wilde ‘schone lucht ademen’. In de allereerste dagen zonder sigaretten nam mijn reukvermogen sterk toe. Vooral de geuren van een straat vol auto's en de uitlaatgassen van vrachtwagens en bussen vielen op. De moeilijkste situatie deed zich voor in situaties van ‘gewoon roken’, waaronder het opwarmen van de auto in de ochtend. Het vond plaats in de winter en het ritueel bestond uit het roken van de ‘eerste ochtendsigaret’ terwijl de auto aan het opwarmen was. Ik verving de sigaret door “chupa chups”, een ronde lolly, voor het geval iemand het zou vergeten. Het bleek zeer geschikt en best lekker. Ik heb deze “vervanger” twee maanden gebruikt. Het was grappig om de reactie van mederokers te zien toen ik, op hun aanbod om te roken, lollies in mijn mond stopte. Al snel raakten de mensen om mij heen gewend aan het feit dat ik 'schone lucht inademde', het uitlokken van situaties en aanbiedingen werd steeds minder, en het leven zonder sigaretten werd steeds interessanter. Rond dezelfde tijd werd mijn klasgenoot, een goede vriend en een zware roker, aangekomen uit Amerika. Hij was een van degenen die bijzonder ‘heerlijk’ rookten. Dit was mijn eerste bezoek aan Rusland na een afwezigheid van vijf jaar. Het bleek dat Lyokha ook stopte met roken. Zijn verhaal ging als volgt: 'Weet je, Sanya, ik heb ongeveer een jaar in Amerika gerookt. Maar op een dag besefte ik dat ik te veel betaalde voor mijn plezier. Om te roken moet ik het laboratorium verlaten, vanaf de zevende verdieping met de lift naar beneden gaan, het gebouw de straat op gaan, ongeveer tweehonderd meter om de hoek over een pad in de sneeuw lopen naar een speciaal aangewezen plek en rook daar, in het gezelschap van degenen die trillen in de wind, deze ongelukkige een sigaret. Ik besloot dat het gemakkelijker zou zijn om helemaal te stoppen met roken.’ Tegenwoordig herinner ik me het verhaal van Lesha elke keer als ik mensen alleen en wanhopig zie roken op de veranda op straat of om de dichtstbijzijnde hoek. Jonge vrouwen zien er in zo'n situatie bijzonder expressief uit. Ik kijk er bijna elke dag naar vanuit het raam - alleen staand midden op de tuin, zowel in de sneeuw als in de regen... Het lijkt erg op hoe we op school rookten. Maar we waren tieners, altijd in gezelschap, en dit gedrag had zijn eigen drijfveer, een uitdaging voor leraren en het systeem, een bevestiging van onze status als ‘volwassene’. Ik heb ruim tien jaar zonder sigaretten geleefd. Voor mij was het gemakkelijk; de ervaring van een ‘niet-roken’ leven bleek heel aantrekkelijk. Er waren vrijwel geen rokende mensen of rokende bedrijven in mijn omgeving. Af en toe was er een verlangen om te roken, dit was van korte duur en ging altijd gepaard met een ‘provocerende’ situatie uit eerdere ervaringen. Meerdere keren had ik dromen waarin ik rookte en rookte met plezier. Ik beschouw het eerste experiment om te stoppen met roken dus als behoorlijk succesvol en bevestigt de conclusie van Mark Twain: “Stoppen met roken is gemakkelijk”! 'Laten we gaan roken,' stelde een partner voor een gemeenschappelijk doel voor. 'Ik heb al een hele tijd niet meer gerookt, weet je.' Nou, blijf maar bij mij, als gezelschap zeg maar, een idool. Ik beschouwde het geluk en de hoogste vorm van vertrouwen in zijn gezelschap. Hij rookte ‘heerlijk’. Op een dag werd ik het beu om alleen maar ‘gezelschap te houden’ en begon ik af en toe te roken. Eén of twee sigaretten per dag, en zelfs dan niet iedereen. Het gezelschap van rokers breidde zich uit en joint-rookpauzes werden een stabiel ritueel. Toen gaven ze me een pijp voor mijn verjaardag. Het ritueel werd complexer, werd 'spectaculairer', zijn status en, zoals het mij leek, de mijne groeide. Er was veel ‘tienergedrag’ in mijn gedrag, in wezen infantiel, zeer vergelijkbaar met het gedrag in de tijd toen ik begon met roken. En het was in veel opzichten ‘verslavend’, het betrof niet alleen roken. Na een paar maanden rookte ik ongeacht het ‘gezelschap’; ik wilde geen last meer hebben van een pijp, ik schakelde over op sigaretten. Een sigarettenpauze werd een officiële manier om te ‘ontspannen’ en al snel een reden om vrij te nemen van het werk onder het mom van een ‘rookpauze’. Een collega vertelde me over een soortgelijke ervaring in haar rookpraktijk: ‘Patiënten kwamen binnen stroom, er was geen tijd om naar het toilet te gaan. Had niet.29.10.2015