Stel je deze situatie eens voor: een kind gaat de tuin in en ziet een groep kinderen met interesse een soort spel spelen. De emoties van kinderen zijn besmettelijk, en onze held wil ook heel graag meespelen met de spelers. Mag ik met jou spelen? - hij wurmt zich verlegen. - Ken jij de regels? - vragen de jongens. - Nee.. - Dit spel moet als volgt gespeeld worden:......(soms de regels). Begrepen? - Begrepen. Onze held zal precies spelen zolang hij dezelfde regels volgt. En als hij het overtreedt, zal het wrede maar eerlijke kinderteam een ​​straf voor hem bedenken, of hem uit het spel verwijderen. Ik vraag mijn jonge klanten vaak wat hun favoriete spel is. Als reactie hoor ik: verstoppertje, inhaalslag, voetbal en meer. Ik vraag: wat zijn daar de regels? Waarom zijn er regels in het spel? Hoe kun je het spel winnen? Is het mogelijk om te winnen als er geen regels zijn of als je ze niet kent? Deze vragen helpen het kind te beseffen dat de regels, zelfs de meest onaangename voor hem, daadwerkelijk nodig zijn: wat is het leven? Kan het leven vergeleken worden met een spel? Hier kun je, net als in een spel, winnen en een succesvol, gelukkig mens worden, of verliezen en aan de kant van deze weg staan. En in het leven zijn er, net als in het spel, regels. Wie moet het kind kennis laten maken met deze regels? Ik denk dat dit het gebied van de ouderlijke competentie is. Wat denk je? Sommige ouders zeggen misschien dat de regels de onafhankelijkheid en het initiatief van het kind beperken. Laten we eens kijken of dit echt zo is. Beperkingen zijn een natuurlijke behoefte van een kind. Oordeel zelf, 9 maanden in de beperkte, krappe ruimte van je moeders buik. Maar hoeveel geluk en plezier schuilt er in deze beperking! Dan is inbakeren ook een soort beperking. Maar het is juist deze beperking die het pasgeboren kleine mensje in staat stelt te kalmeren, geen schade toe te brengen aan zijn gezondheid (omdat hij nog steeds niet weet hoe hij zijn handen moet beheersen en bijvoorbeeld in zijn oog kan komen), en zelfs helpt hij valt in slaap. Beperking kalmeert en verlicht de angst van het kind. Maakt zijn leven veiliger, duidelijker en eenvoudiger. Naarmate het kind ouder wordt, veranderen de beperkingen simpelweg: je kunt je vinger niet in een stopcontact steken, je kunt niet oversteken als de kleur rood is, je kunt niet van 's ochtends tot 's avonds naar tekenfilms kijken, je kunt niet van 's ochtends tot 's avonds naar tekenfilms kijken. eet elke dag chips. Het is belangrijk om te begrijpen dat regels en beperkingen niet hetzelfde zijn. Beperkingen zijn een soort verbod (“Dat mag niet!”). De regels moeten gebaseerd zijn op redelijke beperkingen, maar het moet een soort hint zijn: als dit niet mogelijk is, hoe kan het dan worden gedaan. Bijvoorbeeld: "Je kunt niet op de grond eten!" - dit is een beperking. “Het hele gezin moet aan dezelfde tafel eten” – dit is de regel. Wat zijn de gevolgen voor een kind als er geen regels zijn? Laten we ons even voorstellen: hoe zou je een spel spelen als er geen regels waren? In dit geval kun je het helemaal niet spelen, of spelen zoals je wilt: spring bijvoorbeeld op alle vakjes, pak alle fiches voor jezelf, sla je tegenstanders van het bord... en roep jezelf zelfs uit tot aanval! Maar zullen degenen die met je spelen het leuk vinden als er geen regels zijn in het gezin en het kind mag doen wat hij wil, hoe eerlijk zal het dan zijn om hem te straffen voor iets verkeerds? En hoe zal een kind zich voelen als hij gestraft wordt voor iets waar hij niet eens vanaf wist? Hij zal zich gekwetst voelen en kan zelfs erg boos worden op zijn ouders. Het blijkt dat ze in de volle omvang van de wet zijn berecht, maar dat ze aanvankelijk niet vertrouwd waren met het wetboek van strafrecht.