Is het mogelijk om de routineisering van het leven op te merken? Tijdens het analyseren van mijn gevoelens en het observeren van andere mensen, zie ik verschillende problemen bij het detecteren. Het eerste probleem is dat tijdens het proces van routineisering alle interne ongemakken worden overgedragen op de symptomen van de routine, en niet op de oorzaak ervan. Het tweede probleem is dat na het overschrijden van een bepaald punt de routine veilig begint te lijken, zo niet een paradijselijke lagune, dan zeker een gezellige kennel. Het derde probleem is dat de rebellie uitmondt in de harde realiteit en haar eigen zelfsabotage. Het vierde probleem is dat als je meegezogen wordt in eentonigheid, de interne rebellie wegebt onder auspiciën van “iedereen leeft zo, waarom ben ik beter.” De vragen wie deze ‘iedereen’ is en waarom iemand besluit dat deze ‘iedereen’ zo leeft, worden uiteraard niet gesteld. Ten vijfde - wanneer een nuttige routine en schema die nodig zijn voor mentale stabiliteit (bijvoorbeeld rituelen van tandenpoetsen, eten, lezen voor het slapengaan, enz.) zich ontwikkelen tot een slepend, spontaan, smakeloos leven tijdens het lezen van een Japans verhaal van Kobo Abe, meester van allegorie en avant-garde. Het werk heet: “Woman in the Sands.” Het is natuurlijk gevuld met zoveel betekenissen, mysteries en het feit dat iedereen zijn eigen schaduw zal kunnen vinden van de vraag die aan hem wordt gesteld. Ik zal me concentreren op één ding dat als eerste op mij afkwam. Kortom: in een absurde, maar tegelijkertijd ogenschijnlijk absoluut reële wereld verdwijnt een man en komt terecht in een zandbak, waar hij elke nacht gedwongen wordt zand op te scheppen om van te kunnen leven. Het is moeilijk om de plot van het boek te beschrijven zonder het ook maar een klein beetje zo spannend en fantasmagorisch te laten als het is, maar het is belangrijk om het in ieder geval te proberen. De held gaat op vakantie en gaat op zoek naar nieuwe exemplaren voor zijn insectencollectie. Zijn pad ligt in de duinen, want daar, in het zand, kunnen soorten voorkomen die hem zullen interesseren vanwege hun onopvallendheid en kleine formaat (tenslotte: “wie geobsedeerd is door de manie van het verzamelen, wordt niet aangetrokken door felvleugelige vlinders en libellen”). In het bijzonder is de held op zoek naar een Spaanse vlieg, een van de woestijnbewoners die hij wenst. Meegesleept mist de man de laatste bus en een plaatselijke bewoner helpt hem bij het vinden van onderdak voor de nacht. Deze overnachting is een zandbak met onderaan een hutje. De man wordt daar met een touwladder naar beneden geholpen en wordt daar opgewacht door een vrouw. Ze is opgewonden, heeft haar gezicht beschilderd voor zijn komst en probeert de man duidelijk een plezier te doen. De hut is een zielig gezicht: overal is zand, vocht, eenvoud grenzend aan ellende. De man is verrast door sommige aspecten van het leven op deze plek, sommige vragen stelt hij, andere houdt hij voor zichzelf. De gestelde vragen blijven echter onbeantwoord of de antwoorden zijn langdradig, onduidelijk of mysterieus. De held begrijpt niet dat dit het begin is van zijn "moeras", hij voelt een vangst, maar besluit dat hij er morgen mee zal omgaan door simpelweg deze vreemde plek te verlaten. Ondertussen is de touwladder verwijderd en heeft de lokale bevolking al een schep klaargemaakt waarmee de nieuwkomer door het zand kan graven. De man is ontevreden, maar omdat hij zich schaamt dat de Vrouw aan het graven is en hij aan de zijlijn staat te roken, pakt hij ook een schep. Het handvat van de schop is ongemakkelijk en het werk heeft geen zin voor de held. Gewoon 's nachts in een zandbak zitten, als het zand vochtig is en niet zo veel afbrokkelt, een hut uitgraven. Als ik de ervaringen van de held, de angstaanjagende herstructurering van zijn gevoelens en de instemming met deze gang van zaken achterwege laat, zal ik zeggen dat voor mij het meest nachtmerrieachtige moment het moment aan het einde was. Toen de ontsnapping uit de put zo reëel was en deze geweldige kans kreeg, daalde de held uit vrije wil af in de put, met de gedachte: "En ontsnappen - er zal nog tijd zijn om erover na te denken." "Woman in the Sands" 1963 De lezer begrijpt dat de held in de put blijft, en in de echte wereld waar hij vandaan kwam, oordeelde de rechtbank dat een zekere Niki Junpei, wiens verblijfplaats al meer dan zeven jaar onbekend is, kan worden als dood beschouwd. Dat wil zeggen, het wordt bekend dat de tijd van de man om na te denken minstens meer dan zeven jaar is uitgesteld. Voor mij is het zoiets)