Psychotherapie als specifieke menselijke activiteit ontstond niet vanaf het moment waarop het mentale leven werd verdeeld in bewust en onbewust, maar toen het onbewuste een speciale rol begon te krijgen in het bewuste leven. Al meer dan een eeuw geschiedenis is de taak van psychotherapie vrijwel onveranderd gebleven: het bewuste en onbewuste met elkaar verbinden om zo een grotere vrijheid te verkrijgen. Omdat waar we ons niet van bewust zijn de controle over ons blijft behouden, kunnen we het volgende onderwerp aannemen, dat niet verband houdt met de structuur, maar met het ontwikkelingsproces: op het eerste niveau bepaalt het onbewuste het bewustzijn volledig, terwijl op het tweede niveau het onbewuste volledig bepaalt. wanneer elementen van het onbewuste specifiek in het bewustzijn worden geplaatst, begint het datgene waaruit het voortkomt omgekeerd te transformeren. Psychotherapie is een speciaal georganiseerde procedure om het onbewuste in het bewustzijn te plaatsen, om daarin te veranderen wat het bewuste bepaalt. Dit is zo'n grappige herhaling. Om dit proces uit te voeren hebben we bewustzijn nodig als mechanisme voor deconstructie. Het concept van mentaliseren is een van de sleutelconcepten van de psychotherapeutische praktijk. Letterlijk betekent het het vermogen om een ​​symbool te scheiden van de psychische realiteit waarin het verschijnt. Om precies te zijn, om aan te nemen dat dit symbool in een andere psychische realiteit totaal anders zal worden gepresenteerd. Laten we een heel specifiek concept als voorbeeld nemen. Als we het over een appel hebben, moeten we het eerst eens worden over de meest gedetailleerde beschrijving van het item in kwestie: de kleur, geur, variëteit, enzovoort. Maar zelfs nadat je een object maximaal binnen een beschrijvend raamwerk hebt begrepen, zal dit beeld in verschillende bewustzijnsvormen anders bestaan. Wat kunnen we zeggen over concepten die abstracte representatie vereisen? Wanneer een persoon praat over de verschijnselen van zijn mentale leven, kunnen we zijn symbolen decoderen via het coördinatensysteem dat we hebben, maar dit zal fundamenteel verkeerd zijn. Omdat in dit geval het symbool wordt opgesplitst in twee totaal verschillende systemen van betekenisvorming. Binnen het raamwerk van het concept van mentaliseren kunnen we dus spreken over een symbool als ontmoetingsplaats van twee fenomenologieën die elkaar niet in zich opnemen, maar slechts hun eigen grenzen herkennen. Daarom is het beste wat we met iemand anders kunnen doen om hem de voorwaarden te bieden om te onderzoeken hoe zijn mentale realiteit wordt gevormd. Uit welke componenten en lagen bestaat zijn symbool, dat hij bedient om op elkaar in te werken. We kunnen zijn symbool interpreteren door onze inspanningen te richten op het begrijpen hoe zijn bewustzijn werkt. Waarom is dit nodig en is er enig praktisch voordeel aan verbonden? Het lijkt mij heel romantisch dat je de mentale werkelijkheid kunt beschouwen als iets dat voortdurend wordt gevormd en dat geen andere basis heeft dan aandacht voor wat er op elk individueel moment in het bewustzijn verschijnt. Daarom is het leren over je eigen ontwerp heel anders dan het idee van veranderingen die moeten worden aangebracht om resultaten te krijgen. Het is niet nodig om iets te veranderen, omdat het resultaat dat we waarnemen blijkt uit wat onze geest binnenkomt, dat wil zeggen: het wordt gerealiseerd. Het bewustzijn is in de greep van het onbewuste, dat de samenhang ervan bepaalt. Het onbewuste creëert de omstandigheden en kenmerken van ons mentale leven en controleert het op het eerste gezicht. Het onbewuste is metaforisch als een donkere kamer waarin het licht plotseling aangaat - we kunnen de grootte ervan, het aantal voorwerpen op de planken en de intensiteit van hun stoffigheid niet kiezen, we bevinden ons gewoon plotseling in ons bewustzijn, dat wil zeggen een kegel van licht en leer ermee leven. In onze mentale realiteit verschijnt alleen datgene waarop onze aandacht is gericht en in een staat van bewustzijn kunnen we de richting en daarmee de inhoud van dit beeld kiezen. Als in het gewone leven het verleden het heden bepaalt, dan is in een staat van bewustzijn het hedenherschrijft het verleden en verandert daarmee zijn eigen structuur. Bewustzijn heeft betrekking op het bestaan, net zoals reflectie betrekking heeft op het denken. Bewustzijn is het middelpunt van de aandacht niet op een object plaatsen, maar op jezelf als object. Er kan worden gezegd dat het werkelijk menselijke bestaan ​​alleen kan bestaan ​​op het moment dat het door bewustzijn wordt begrepen. In de analytische traditie wordt dit idee bevestigd door de voorwaardelijke opdeling van het zelf in het levende, het levende dat vormgeeft aan wat er gebeurt, en het reflectieve, dat gevormd wordt tijdens de cognitieve verwerking. In de humanistische benadering wordt bewustzijn voorafgegaan door intentionaliteit, dat wil zeggen de vervorming van het perceptuele veld, als een voorafgaande voorwaarde voor oriëntatie. Descartes noemde deze conjunctuur niet-reflectief functioneren; Piatigorsky stelde voor om het bewustzijn te bestrijden, en daarmee niet het bewustzijn zelf te bedoelen, maar het punt waar het stopt. We kunnen zeggen dat bewustzijn ondergeschikt is aan leven, en in dit geval synoniem is met assimilatie. Maar we kunnen bewustzijn ook zien als een proces dat de werkelijkheid vormgeeft, in plaats van deze simpelweg te volgen. Maar hoe kan de werkelijkheid dan worden gevormd als deze vooraf wordt bepaald door onbewuste processen? Bewustzijn werkt feitelijk met kant-en-klare beelden. Je kunt denken dat deze beelden, of gestalts, in het bewustzijn worden geboren en door het bewustzijn worden beheerst op grond van het feit dat ze daarin voor het eerst ontstaan. Dat is echter niet het geval. Als we een stap terug doen, wordt het duidelijk dat deze complete beelden uit kleinere elementen bestaan, zoals lichamelijk ongemak, emotionele reacties, flarden vage gedachten, enzovoort. Met andere woorden: het bewustzijn voegt deze puzzels slechts samen in één beeld en de manier waarop het dit doet ligt daarbuiten. Dat wil zeggen dat zowel de elementen van de uiteindelijke Gestalt als de assemblageprocedure op precies deze manier buiten de jurisdictie van het bewustzijn vallen. Metaforisch gezien lijkt het bewustzijn op een kind dat blij is met een nieuw speeltje, zonder zich af te vragen met hoeveel geld het is gekocht en hoe schadelijk de blauwe kleurstof die het bevat is. Bewustzijn doet deze stap terug, zodat we de kans krijgen om achter de schermen van ons dagelijkse mentale leven te kijken en daar de elementaire eenheden van onze ervaring te zien. Het is mogelijk een voorwaardelijke hiërarchie van het mentale leven op te bouwen zonder de neurofysiologische basis ervan aan te raken. Dus helemaal aan het begin zullen we een stroom van zintuiglijke en lichamelijke sensaties waarnemen, die in het dagelijks leven grotendeels buiten onze aandacht liggen. Vervolgens betreden we door het interpreteren van zintuiglijke patronen het rijk van wat denken wordt genoemd. Dit gebied heeft veel functies en kenmerken, maar hier zullen we ons concentreren op slechts één uniek kenmerk, dat we conventioneel het vermogen zullen noemen om tegenstrijdigheden te vermijden. Het denken, dat werkt op basis van een economisch principe, kan geen tegenstrijdige aannames vasthouden. Om zijn werk te vergemakkelijken, onderneemt het daarom eerder actie om de tegenstrijdige polariteit te elimineren dan een ander abstractieniveau te zoeken voor hun dialectische verzoening. Het denken streeft er dus naar om onzekerheid een stabiele vorm te geven, zij het ten koste van de volledigheid van de representatie. Bewustzijn, bovenaan deze piramide, herinnert ons er voortdurend aan dat de vorm van ideeën in feite vloeibaar is en geen onafhankelijk centrum in zich heeft dat hun betekenis voor eens en voor altijd zou bepalen. Dit idee wordt prachtig beschreven in de boeddhistische traditie. Zo wordt in het boeddhisme tegelijkertijd de dualiteit van het bewustzijn gevestigd en wordt er een methode beschreven om deze te overwinnen. Aan de hand van een alledaags voorbeeld kan dit worden verklaard door het gedrag in twee typen te verdelen: het type dat de neurotische (of welke andere) structuur dan ook versterkt, dat wil zeggen, het vermenigvuldigt eerdere ervaringen zonder er enige verandering in aan te brengen, en het type dat bijdraagt ​​aan de ontwikkeling van een grotere vrijheid. Op het niveau van de boeddhistische metafysica is het denken verdeeld in sensueel, waarin het denken samen met het object ontstaat, en transcendentaal, waarin het denken geen zintuiglijke basis heeft en op zichzelf bestaat.door zichzelf. Als we deze logische lijnen combineren in één conceptuele ruimte, blijkt dat bewustzijn een soort deconstructie van gebruikelijke vormen van denken produceert, waardoor het denken terugkeert naar het niveau waarop het vrij wordt van andere objecten van de geest die het bepalen. Het bewuste wordt bepaald door een bepaalde toestand van het onbewuste, die niet de inhoud ervan kan zijn, dit zeer ongrijpbare deel van de ervaring. Om dit te begrijpen is het noodzakelijk om naar een andere bewustzijnsstaat te gaan. Het boeddhisme werkt niet met het concept van het onbewuste, maar heeft vergelijkbare constructies, niet qua structuur, maar qua effect. Volgens het begrip van het boeddhisme bestaat een persoon dus uit een reeks blokken, of skanda's, waarbij het bewustzijn tot het vijfde en laatste blok behoort. Metaforisch gezien wordt bewustzijn gelijkgesteld met de eter, terwijl de andere skandha's betrokken zijn bij het bereiden van het voedsel. Het bewustzijn neemt een geforceerde positie in, is tevreden met wat er in andere blokken gebeurt en kan daar geen invloed op uitoefenen. Skanda, die verantwoordelijk is voor causaliteit, vormt feitelijke ervaring uit de herhaling van oude dingen. Dus aan de ene kant is het bewustzijn ondergeschikt aan de activiteit van eerdere skanda's, en aan de andere kant kan men alleen daardoor beperkingen overwinnen, aangezien ontwikkeling alleen kan plaatsvinden als er iets voorheen ongeconditioneerds in de ervaring verschijnt de toestand hier en nu, die wordt geactualiseerd door bewustzijn, is de ruimte waarin ervaring kan ontstaan, en niet alleen maar kan voortduren als iets dat voor eens en voor altijd is vastgelegd. Net zoals het brein ernaar streeft een compleet beeld te geven van iets dat een detail is van een breder perspectief en daardoor betekenissen afsnijdt die niet binnen deze grenzen vallen, legt ons gedrag de situatie ook vast in een gebruikelijke reactie. Dit doet denken aan een situatie waarin de moeder het kind te snel te hulp schiet, waardoor het kind niet de kans krijgt zijn creatieve initiatief te uiten. Nieuw gedrag vergt een inspanning die je in staat stelt de onzekerheid te verlengen, omdat het een prachtige en verschrikkelijke staat van gewichtloosheid creëert, waarin ik niet op iets anders kan vertrouwen dan wat nu verschijnt. De paradox van de ontwikkeling is dat de cliënt alleen kan vertrouwen op zijn vorige ervaring, ook al is deze traumatisch. Voor hem blijkt het herhalen van een trauma-ervaring betrouwbaarder dan het verwerven van iets nieuws. Het moment van de overgang van het oude patroon naar het nieuwe is de focus van therapeutisch werk. Het verbazingwekkende is dat iemand traumatische en beperkende ervaringen voor niets anders gebruikt dan om zijn zelfgevoel te bevestigen. Dit fenomeen wordt in detail besproken in de theorie van objectrelaties. Volgens dit model wordt de huidige toestand van het individu bepaald door de configuratie van het zelf die in de vroege kinderjaren werd gevormd in de poging van het kind om een ​​autonoom bestaan ​​van de psyche te bereiken. Als een bepaalde ontwikkelingstaak niet wordt voltooid op de leeftijd waarop deze is gesteld, verdwijnt deze nergens, maar probeert deze onder ongepaste omstandigheden te worden opgelost. Met andere woorden: de traumatische ervaring wordt herhaald om te worden voltooid, maar heeft niet de mogelijkheid om dit te doen op dezelfde gronden waarop deze is ontstaan. Aan de andere kant zegt dezelfde theorie dat de persoon relaties nodig heeft in plaats van relaties tevredenheid. Wat in de vroege kinderjaren direct werd bevredigd en als garantie diende voor de fysieke en mentale overleving, kan in de meer volwassen kindertijd symbolisch worden bevredigd en gericht zijn op het herstructureren van het reeds gevormde zelf. Het is het onvermogen om de behoefte aan gehechtheid op een symbolische, in plaats van een infantiele manier te bevredigen, dat ertoe leidt dat traumatische ervaringen niet kunnen worden verwerkt. Een persoon kan ofwel bevestiging zoeken van bestaande betekenissen, en dan zal hij onvermijdelijk teleurgesteld zijn dat hij geen macht heeft over de situatie, ofwel nieuwe betekenissen creëren in een veranderde realiteit. De taak van de therapeut lijkt veel op de taak om tijdens de vorming van een kind een goede ouder te zijn