Wrok is een zware last voor de ziel. Door tijd te verspillen met het verwijten van andere mensen, steel je het van jezelf Om verschillende redenen is het mogelijk dat u iemand uit uw verleden niet kunt ontmoeten en persoonlijk met hem kunt praten. Om dit te doen, kun je de volgende oefeningen gebruiken om je te helpen verbinding te vinden, zelfs buiten de tijd. Dit zijn heel eenvoudige en tegelijkertijd diepgaande oefeningen. Ze zullen je helpen je sterke gevoelens in symbolische vorm uit te drukken. Maak eerst een lijst van mensen met wie je wrok koestert. Schrijf vervolgens een brief aan elke persoon op je lijst, in het besef dat hij deze nooit zal lezen, en dat jij dat wel doet schrijf nu, het zal voor altijd jouw geheim blijven. Met deze brief verzacht u niet alleen uw ziel, maar kunt u misschien ook anders naar uw relaties kijken en deze veranderen. Zo'n brief zal je helpen voorkomen dat je de ander pijn doet. En emoties die op deze manier worden uitgedrukt, zullen bijdragen aan het vrijkomen van creatieve energie. Het is beter om dit werk samen met je ouders te beginnen. Het is belangrijk om te begrijpen dat er niets mis mee is om jezelf boos te laten worden op je ouders. Het is normaal om boos te zijn, het hoort bij het opgroeien. Maar het is belangrijk om te leren hoe je woede in een veilige richting kunt kanaliseren en er vanaf kunt komen, in plaats van het te onderdrukken. Woede betekent niet dat je slechte ouders hebt of dat ze niet van je hielden. Ze deden hun best. Neem een ​​stuk papier en schrijf de grieven op die je je herinnert. Schrijf alle grieven op tegen je vader en moeder (of ze nu nog leven of niet) of tegen de belangrijke mensen die hen hebben vervangen. Je moet niet veel tijd besteden aan nadenken en herinneren. Begin gewoon met schrijven zonder te proberen te begrijpen wat je schrijft. Het is voor jou nu alleen belangrijk om uitdrukking te geven aan wat al heel lang naar de oppervlakte komt. Probeer op dit moment niet aan moraliteit te denken, laat uw gedachten gewoon op papier verschijnen, zoals dat vanzelfsprekend is. Stel jezelf vragen: “Wat vind ik van deze persoon? Wat voel ik voor hem?” Schrijf alles op wat in je opkomt. Laat je interne censor een tijdje achter je en laat ons gewoon luisteren naar wat er van binnenuit komt. Het zal je misschien erg verbazen als je hoort dat er veel verdriet en woede in je schuilt. Wees niet bang voor je gevoelens. Blijf gewoon opnemen. Probeer het niet in samenhangende zinnen uit te drukken, zelfs als het je alleen maar een hoop emoties lijkt. Sta jezelf toe om te vloeken, boos te worden en alles uit te drukken wat al heel lang kookt. Het belangrijkste is om jezelf niet in bedwang te houden of jezelf ergens in te beperken. Schrijf totdat je je moe voelt en alles hebt gezegd wat je wilde. Als je klaar bent met je brieven aan je ouders, kun je verdergaan met de overige mensen op je lijst. Dit kan op een vergelijkbare manier worden gedaan. Hoogstwaarschijnlijk zal de wrok niet onmiddellijk en volledig verdwijnen, omdat het tijd kost om er overheen te komen. Geef jezelf de tijd. Hoe sterker het psychologische trauma, hoe langer het zal duren. Je mag jezelf in geen geval overhaasten. Haast je niet om van het stadium van boosheid naar het stadium van vergeving en dankbaarheid te gaan. Wees tolerant ten opzichte van jezelf en accepteer dat dergelijk werk een bepaalde hoeveelheid interne kracht van je vergt. Dus als je je bij het schrijven van een brief overweldigd voelt door gevoelens van woede en wrok, en je niet klaar bent om rechtstreeks naar het podium te gaan. van vergeving, raad ik je aan om in dit stadium voorlopig te stoppen, meer tijd aan deze gevoelens te besteden totdat je beseft dat je klaar bent voor de volgende. Maak er bijvoorbeeld een regel van om elke keer een 'boos' bericht aan de dader te schrijven dag voor een maand. Mis geen dag. Schrijf wat je wilt en geef jezelf er niet de schuld van. Je moet minstens een pagina schrijven. En zelfs als je het gevoel hebt dat je geen speciaal verlangen meer hebt om beschuldigende toespraken te schrijven, is het nog steeds de moeite waard om door te gaan met schrijven.