Wie binnenkomt zonder te kloppen, vliegt geluidloos naar buiten - een tienerrijmpje. Tieners hangen ze op de deur van hun kamer of afdeling in een zomerkamp. Soms hangen ze een bordje op de deur van het hotel: 'niet storen .” De tiener woont nog steeds in het huis van zijn ouders, maar geeft al grenzen aan, scheiding, het recht op persoonlijke ruimte, als je de grens wilt oversteken, moet je toestemming vragen. Of een hotelbordje op de deur geeft aan of dat wel het geval is het is überhaupt de moeite waard om te kloppen. Als in het gezin de grenzen van de tiener worden gerespecteerd, eindigt alles met verschillende "wegwijzers". Als het voor ouders moeilijk is om de aanwezigheid van territoriale (en in feite persoonlijke) grenzen van hun volwassen kind te accepteren, beginnen er 'deuroorlogen' - het doorknippen en ontmantelen van sloten door verschillende deelnemers aan de evenementen. Voor mij gesloten deuren naar de kamers van familieleden zijn normaal en goed. (Ik heb het niet over de kamers van kleuters die constant toezicht nodig hebben) Het is geweldig als mensen de mogelijkheid hebben om privacy te hebben, niet alleen op het toilet. Ik heb natuurlijk alles vereenvoudigd. er is een ouderslaapkamer met eigen deurtaboes, een woonkamer waarvan de deuren niet gesloten mogen zijn, behalve in bepaalde situaties, discussies, gesprekken die niet bedoeld zijn voor de oren van kinderen. Ongescheiden mensen die in symbiotische relaties leven, worden bang gemaakt door gesloten deuren binnen het appartement. Waarom is het moeilijk voor hen om in eenzaamheid te zijn - voor hen is het geen eenzaamheid, maar ernstige eenzaamheid, ze moeten op zijn minst constant een andere persoon zien. De vraag is of anderen voortdurend zichtbaar willen zijn. De noodzaak om bij een tiener aan te kloppen veroorzaakt enkele problemen. Een tiener kan van achter de deur zeggen: niet nu. En als iemand gekwetst wordt door afwijzing, zal dat hem pijn doen. Ik sympathiseer echt met degenen die in krappe omstandigheden leven. Gezinnen waar het juist om deze reden moeilijk is om territoriaal te differentiëren. De eerste twintig jaar van mijn leven heb ik redelijk comfortabel geleefd in een groot gemeenschappelijk appartement in Sint-Petersburg. Ik kende geen ander leven en geen andere troost. Alles beviel mij, behalve dat ik nooit alleen kon zijn als ik dat wilde. Behalve de badkamer en het toilet, maar daar blijf je niet lang in een gemeenschappelijk appartement. Dus ik wens iedereen: gezonde en flexibele grenzen. Heeft u problemen met grenzen? Bel 8-921-919-85-59, ik adviseer persoonlijk en online