Ik denk dat je uit elkaar moest gaan. En je herinnert je hoe pijnlijk, bitter, pijnlijk en ondraaglijk het is. Vooral als jij het niet was die de man verliet, en omgekeerd. Het is verschrikkelijk om je verlaten te voelen. Dit is vergelijkbaar met verraad. Toen je liefhad, vertrouwde je hem je geheimen toe, hij kende je zwakheden. En plotseling vertrekt hij... Het is goed als hij uitlegt waarom en het is goed als hij erin slaagt het uit te leggen met waardigheid en met respect voor jou en je huidige relatie uit het verleden. Wat als je hoort dat hij weggaat omdat hij verliefd is geworden op iemand anders?! Of rent hij gewoon weg als een lafaard, zonder iets te zeggen, zonder je telefoontjes te beantwoorden? “En ik dan”, denk je, “afvalmateriaal????” Het gevoel van eigenwaarde zakt onder nul, je probeert het antwoord te vinden op de vraag “Waarom?”, je overspoelt je kussen en je vriendin met tranen, je haat je dader en gaat wraak op hem nemen, of je ontwikkelt een plan om hem koste wat het kost bij je te houden Soms lijkt het ons dat er meer scheidingen in het leven zijn, aangezien afscheid nemen veel moeilijker is dan ontmoetingen en kennissen. Waarom is het zo moeilijk om over scheidingen heen te komen? We komen één keer op deze wereld, maar we verlaten hem vele malen: wanneer we afscheid nemen van onze favoriete plekken, van dierbaren, van vertrouwde omstandigheden. En de herinnering aan pijn is behoorlijk sterk, dus het lijkt erop dat er meer scheidingen zijn dan ontmoetingen die gepaard gaan met de scheiding van een man en een vrouw die eeuwen teruggaat: toen ze haar kostwinner naar de jacht stuurde of naar de oorlog ging, deed de vrouw dat ook. Ik weet niet of ze hem levend zou zien. Maar helaas zijn er situaties waarin scheiding onvermijdelijk is - ik bedoel niet tijdelijke scheiding, maar scheiding voor altijd. Helaas gebeurt dit. De relatie is verouderd en moet eindigen. Maar hoe doe je het goed? We doen dit zo goed als we kunnen, en daarom slepen deze relaties soms voor onbepaalde tijd aan, lijden we en voelen we ons ongelukkig. Door ‘lukraak’ afscheid te nemen, veroordelen we onze ooit geliefde persoon tot het leven met het gevoel van ‘Ik werd in de steek gelaten’, de pijn is als het geloei van een dier: een persoon lijdt, begrijpt niet waarom, weet niet hoe hij daar verder moet leven Het zijn geen mooie scheidingen, het doet altijd pijn. Maar je kunt op de juiste manier uit elkaar gaan, zonder gekweld te worden door schuldgevoelens, zonder de persoon met wie je het uitmaakt te beledigen. Denk je dat dit mogelijk is?