Van de auteur: Waarom weten we niet hoe we moeten liefhebben? Waar kan ik deze liefde voor mezelf vandaan halen? Wat moet er gebeuren en welke stappen moet ik zetten? Ik geloof niet in mezelf... Ik geloof niet dat ik mijn leven kan veranderen... Niets lukt ooit voor mij... Zelfs als ik iets ga doen? van plezier verbrand ik snel en raak nog meer teleurgesteld in mezelf... Luiheid, vermoeidheid, apathie - dit zijn mijn constante metgezellen de laatste tijd... Geen kalmerende middelen helpen... Niets maakt me gelukkig in het leven, ik haal uit naar mijn kinderen, ik wil mijn man helemaal niet zien, alles aan hem irriteert me... Ik begrijp dat het leven aan mij voorbijgaat, maar wat kan ik doen, hoe ik anders moet gaan leven... Dit is een soort compote van wat ik gewoonlijk hoor tijdens de eerste kennismakingsconsulten. Het is verbazingwekkend hoeveel vrouwen soortgelijke ervaringen hebben... En het is heel triest dat er nog meer mensen zijn die zelfs bang zijn voor zichzelf en toegeven dat er iets mis is. ... We zetten een masker op van succes en betekenis, maar we voelen ons ziek van onszelf... Over wat voor soort harmonie, vreugde en liefde kunnen we praten als wanhoop en woede van binnenuit worden verscheurd... Als je dat niet doet weet wat je moet doen met de last van onopgeloste problemen, problemen die alleen maar op je hoofd proberen te vallen en je nog meer verdoven. En de tijd is niet langer een helper, de pijn van grieven wordt niet overstemd, zelfteleurstelling wordt intenser en het leven alleen maar. verdiept zijn kleuren van jaar tot jaar. Er zijn veel redenen die deze toestand kunnen verklaren... Maar het allereerste is dat ons niet is geleerd om van onszelf te houden en onszelf te accepteren met al onze sterke en zwakke punten, zwakheden en onvolkomenheden. We hebben geleerd om ons van onszelf af te wenden: toen ze dat probeerden Pas ons aan de algemene normen aan en vergeleek ons ​​met onze leeftijdsgenoten. Als ze vergaten ons te prijzen of onze successen niet opmerkten. Als ze niet zeiden: 'Ik hou van je' en 'Je bent mijn beste' zeker slagen.” Toen ze probeerden al onze problemen op te lossen en beslissingen voor ons te nemen. Toen ze onze gevoelens ontkenden en ons verboden: huilen, boos worden, beledigd zijn. Toen we onze ambities beperkten tot onze eigen grenzen: “Waar ga je heen , het zal je niet lukken.” Dus nu blijkt dat deze allesomvattende liefde voor jezelf nu diep onder het puin van grieven en teleurstellingen ligt... Het is in een stevige greep gebonden door eindeloze angsten en twijfels... De pijn van afwijzing, verdriet over gemiste kansen , het schuldgevoel over iemands waardeloosheid wordt verpletterd onder zware onderdrukking... Onmogelijk met zo'n bagage geniet van het leven... Je ogen gloeien niet van geluk als je ziel zo vol puin is... Het is onmogelijk om van iemand te houden oprecht en zonder pretenties terwijl de liefde voor jezelf wegkwijnt in een onbekende gevangenis. Vandaar de apathie, de luiheid, de verveling in plaats van de stroom van liefde en universeel geluk... Er is eenvoudigweg geen kracht meer... Ze smelten allemaal samen om nauwelijks de tijd te markeren, terwijl ze de 'geaccumuleerde rijkdom' achter zich aan slepen. Maar hoera, dit is geen doodvonnis! En er is een oplossing voor dit probleem. Bevrijding van emotionele rotzooi opent altijd de stroom van vitale energie... Gedachten beginnen op een heel andere manier te stromen... Je wilt meteen wat je wilt! om je tot jezelf te wenden... Plotseling blijkt dat je iets hebt om van te houden en jezelf te waarderen... Om de een of andere reden sta je jezelf toe onvolmaakt te zijn en accepteer je jezelf als echt, zoals je bent... Je bent vervuld van kracht om verder te gaan... Met een oprechte glimlach en ogen die gloeien van geluk! En dit is helemaal geen ingewikkelde wetenschap... Toen ik dit zelf leerde, was mijn leven in volle gang... Vroeger leek het meer op een stilstaande plas, begroeid met moerasmodder, maar nu is er een hele snelle stroom, en fris, verkwikkend en glashelder. Dit is een stroom die zich vult met energie, kracht, zelfvertrouwen... En beetje bij beetje neemt het alle ballast weg die ik door de jaren heen heb opgebouwd en die ik ook met me mee moest dragen. Alles waar ik al jaren naar streefde en met kleine stapjes liep, begon vorm te krijgen, alsof het vanzelf zou gaan zoals het zou gaan. Ik kon het me zelf niet eens voorstellen en was bang om te denken dat het echt zo zou zijn beter voor mij. De juiste mensen begonnen op het juiste moment te arriveren, informatie en meer... Tegelijkertijd is mijn ziel volkomen kalm, kalm en vrij, hoewel onweersbuien heel vaak overboord voorkomen. Dit is een verbazingwekkende toestand en het is de moeite waard om te leren.