We blijven een belangrijk aspect van de activiteiten van elke onderneming in overweging nemen: conflictbeheersing in een organisatie, aangezien we de tekenen van een conflictsituatie kennen, de patronen van ontwikkeling van conflicten, het identificeren van de motieven en doelen van de partijen bij het conflict. Door zijn ware belangen in een specifieke situatie te realiseren en een gezamenlijke zoektocht naar oplossingen te organiseren, kan een manager managementproblemen veel effectiever oplossen integraal onderdeel van menselijke relaties, en daarom bestaat het zolang een persoon bestaat. Zoals de Amerikaanse psycholoog B. Wool opmerkte: “Het leven is een proces van het oplossen van een oneindig aantal conflicten. De mens kan ze niet vermijden. Hij kan alleen beslissen of hij deelneemt aan het nemen van beslissingen of dit aan anderen overlaat.” Een manager op elk niveau moet vaardigheden ontwikkelen in het rationeel omgaan met conflictsituaties, wat inhoudt dat hij niet alleen een adequate strategie (of een combinatie van strategieën) moet kiezen, maar ook een reeks optimale tactieken en hulpmiddelen om een ​​tegenstander te beïnvloeden. Opgemerkt moet worden dat de keuze voor conflictbeheersingsinstrumenten in een organisatie grotendeels wordt beïnvloed door de eerdere ervaringen van deelnemers aan conflictinteractie, hun houding ten opzichte van de huidige conflictsituatie en de belangrijkste parameters van interactie. De houding van de deelnemers aan het conflict begint op zijn beurt kenmerken van het conflict te bepalen, zoals: – de nagestreefde doelen, – de perceptie van de partner van de situatie, – de ‘reikwijdte’ van het onderwerp van onenigheid, – de aard van interactie met de partner, – de middelen die worden gebruikt om de partner te beïnvloeden. Gebaseerd op een generalisatie van de resultaten. Analyse van de opgemerkte kenmerken van specifieke conflicten kan verschillende modellen van conflictontwikkeling onderscheiden: samenwerkingsmodel, samenwerkingsmodel, concurrentiemodel: Fig. 1. Modellen voor de ontwikkeling van conflictinteractie (volgens N.V. Grishina) Op basis van een bepaald type interactie is het raadzaam om een ​​keuze te maken ten gunste van een of andere gedragstactiek in een conflictsituatie. In algemene termen kunnen gedragstactieken bij conflicten worden omschreven als een reeks technieken om een ​​tegenstander te beïnvloeden, een middel om een ​​strategie te implementeren, en dezelfde tactieken kunnen binnen verschillende strategieën worden gebruikt. De Duitse filosoof en socioloog G. Simmel stelt dat het uiten van vijandigheid in conflicten een positieve rol speelt, omdat het het behoud van relaties in stresssituaties mogelijk maakt, waardoor de desintegratie van de groep wordt voorkomen, wat onvermijdelijk is in het geval van een conflict. verdrijving van vijandige personen. Dreiging of druk, die als destructieve acties worden beschouwd, kan bijvoorbeeld worden gebruikt in het geval van de onwil of het onvermogen van een van de partijen om boven bepaalde grenzen toe te geven van het Openbaar Bestuur onder de president van de Russische Federatie: “De acties van veel tegenstanders van het conflict, ongeacht het type ervan (met uitzondering van intrapersoonlijke), worden gekenmerkt door stereotypering: de gebruikte tactieken en technieken vervangen elkaar in een bepaalde volgorde , ze zijn zelf niet divers. Dergelijk stereotiep gedrag wordt bepaald door de ‘focus’ van het individu op het conflict, de sterke invloed van negatieve emotionele toestanden, die op een specifieke manier de perceptie van de werkelijkheid veranderen. Daarom verlopen veel conflicten volgens hetzelfde patroon, waarbij dezelfde technieken en tactieken worden gebruikt.” Over het algemeen worden harde, neutrale en zachte tactieken van conflictinteractie onderscheiden: Figuur 2. Tactieken voor het beïnvloeden van een tegenstander in een conflict (volgens N.I. Petrova, aangepast door de auteur) De belangrijkste kenmerken van de tactieken voor het beïnvloeden van een tegenstander zijn als volgt: Tactiek voor het vangen en vasthouden van het object van het conflict. Gebruikt in conflicten waarbij het object materieel is. Tactiek van fysiek geweld (schade). Er worden technieken gebruikt zoals de vernietiging van materiële bezittingen, fysieke druk, het blokkeren van de activiteiten van anderen, enz(schade). Meestal wordt deze tactiek gebruikt door de sterkere partij, die ook grote kansen heeft om zijn eigen middelen te versterken. Deze tactiek veroorzaakt belediging bij de tegenstander, schaadt trots, waardigheid en eer. De uitingen ervan: belediging, grofheid, beledigende gebaren, negatieve persoonlijke beoordeling, discriminerende maatregelen, laster, verkeerde informatie, bedrog, vernedering, strikte controle over gedrag en activiteiten, dictatuur in interpersoonlijke relaties. In diskrediet wordt gebracht door harde kritiek en uitsluiting. Merk op dat dergelijke kritiek in wezen eerlijk kan zijn, maar dat deze een vorm aanneemt die de tegenstander tot overhaaste acties of uitspraken uitlokt. Deze techniek wordt bijna altijd gebruikt bij emotionele conflicten met een verticale oriëntatie. In dit geval beschuldigt een van de tegenstanders de ander, die de belangen van een groep, collectief of organisatie verdedigt, ervan puur persoonlijke (vaak egoïstische) belangen te hebben verborgen, die voor hem in feite de belangrijkste zouden zijn. Druk tactiek. Het scala aan technieken omvat het presenteren van belastend bewijsmateriaal en chantage. Risico. Deze tactiek is ontworpen voor het effect van verrassing. De risicovolle partij onderneemt een reeks snel op elkaar volgende, de meest effectieve acties, waarop de tegenpartij simpelweg niet anders kan dan reageren. Zo plaatst de risicovolle partij zijn tegenstander onder omstandigheden van grote tijdsdruk, wat hem, in combinatie met informatieonzekerheid, dwingt blunders en fouten te maken. De ervaring leert dat het doorgaans degenen zijn die minder kansen hebben of minder kansen hebben om hun hulpbronnen te versterken, die risico's nemen. Wachten, “de vorige toestand behouden.” Deze tactiek, die de schijn heeft van het beëindigen van een conflict, wordt vaak gebruikt om aanvullende informatie te verkrijgen over de tegenpartij, haar middelen, manieren om deze te vergroten, en om de indruk te wekken vreedzaam te zijn. Wachtend, het gebrek aan actie van een van de tegenstanders creëert een soort situatie van onzekerheid, en onzekerheid genereert spanning. In dit geval zijn de tegenstanders, die vanwege het conflict zelf in een staat van spanning verkeren, ook onderhevig aan extra stress vanwege de onzekerheid van de situatie. Velen kunnen deze dubbele druk niet weerstaan ​​en ondernemen actie, die meestal verkeerd is. Dit dient als informatie over de toestand van tegenstanders en hun capaciteiten. Als het proces vertraging oploopt, kan de wachtende partij zelf enkele voorzichtige acties ondernemen, zelfs kleine concessies, om een ​​bepaalde reactie van de tegenstander uit te lokken en de nodige informatie te verkrijgen. De wachttechniek wordt vrij vaak gebruikt in conflicten waarbij de middelen van de tegenstanders ongeveer gelijk zijn. Als de tegenstander de desinformatie gelooft en deze accepteert als de ware stand van zaken en machtsevenwicht, zet dit hem ertoe aan actieve acties te ondernemen, die in feite worden uitgelokt en daarom onjuist zijn. Als gevolg hiervan worden zijn kansen op succes sterk verminderd. Demonstratie van het versterken van de eigen hulpbronnen. Deze tactiek bestaat erin dat een van de partijen de ander demonstratief op de hoogte stelt van de reële mogelijkheid om zijn eigen middelen zodanig te vergroten dat deze de middelen aanzienlijk zullen overlappen. Deze tactiek is bedoeld om een ​​geprogrammeerde reactie van de tegenstander uit te lokken: een uitweg uit een conflictsituatie, omdat zijn werkelijke capaciteiten zwakker zullen lijken, of hem dwingen te onderhandelen en een compromis te zoeken tegen voor hem ongunstige voorwaarden. Dit is een nogal sluwe tactiek die acteervaardigheden vereist van de partij die er gebruik van maakt. Alles verloopt meestal volgens het volgende scenario. Op zeer vriendelijke, bijna vaderlijke toon wordt tegen de tegenstander gezegd: “...Ik behandel je heel goed, ik sympathiseer zelfs oprecht met je, dus ik wil je waarschuwen dat je in een heel slecht verhaal verwikkeld bent geraakt. Weet je dat ik... dat de persoon van wie hij afhankelijk is... mijn geliefde is...' enzovoort. Het belangrijkste is om je tegenstander ervan te overtuigen