Als twee beroemde exponenten van het poststructuralisme hebben Jacques Lacan en Jacques Derrida een diepgaande invloed gehad op de moderne filosofie, literatuur, culturele en sociale wetenschappen. Ze bekritiseerden allebei klassieke ideeën over taal en bewustzijn en stelden nieuwe benaderingen voor voor de analyse van de taalkundige en culturele praktijk. Een van Lacans belangrijkste bijdragen aan het poststructuralisme was zijn gebruik van de psychoanalyse om taalstructuren te analyseren. Hij ontwikkelde het concept van de ‘spraakhandeling’, waarbij taal wordt gezien als een manifestatie van het onbewuste, en niet simpelweg als een reeks symbolen en tekens. Lacan betoogde dat taalkundige tekens symbolisch van aard zijn en geassocieerd worden met onbewuste, verborgen betekenis. Hij benadrukte ook dat taalkundige tekens en symbolen kunnen variëren afhankelijk van de context en sociale praktijken die hun betekenis bepalen. Lacan ontwikkelde ook het concept van de "spiegelfase", waarin het jonge kind zijn beeld in de spiegel als een apart beeld begint waar te nemen. werkelijkheid, los van zijn eigen lichaam. Hij betoogde dat dit proces de sleutel is tot de vorming van de individuele persoonlijkheid en de illusie van eenheid en integriteit creëert. Lacan benadrukte echter ook dat deze illusie onstabiel is en verstoord wordt in het onbewuste. Derrida concentreerde zich daarentegen op de kritiek op de klassieke filosofie en verkende de fundamenten van de taalkundige en culturele praktijk. Hij stelde het concept van ‘deconstructie’ voor, dat bestaat uit het analyseren van hoe taal binaire tegenstellingen creëert en in stand houdt, zoals spiritueel en materieel, reëel en ideaal, natuur en cultuur, enz. Derrida voerde aan dat deze tegenstellingen niet absoluut zijn, maar eerder voortkomen uit verschillende culturele en historische contexten. Hij stelde voor om deze tegenstellingen te ‘deconstrueren’ en hun verborgen aannames en dubbelzinnigheden bloot te leggen. Hij bekritiseerde ook het concept van aanwezigheid, dat betoogde dat de werkelijkheid volledig aanwezig en toegankelijk zou kunnen zijn voor taalkundige representatie. Beide filosofen bekritiseerden dus traditionele ideeën over taal en bewustzijn en ontwikkelden nieuwe benaderingen voor de analyse van taalkundige en culturele praktijken. Beiden waren van mening dat taal en cultuur niet neutraal of transparant zijn, maar eerder bepaalde machtsverhoudingen en ideologische aannames weerspiegelen. Lacan en Derrida verschilden echter ook in hun benadering en benadrukten verschillende aspecten van taal en bewustzijn. Sommige critici wijzen op de beperkingen en moeilijkheden bij het toepassen van de concepten van Lacan en Derrida in de praktijk en wetenschappelijk onderzoek. Sommigen beschuldigen hen ervan dat ze zich te veel op taal concentreren en andere factoren negeren, zoals materiële omstandigheden, sociale relaties en politieke structuren. Hun theorieën en concepten blijven echter de moderne filosofie, literatuur, kunst en sociale wetenschappen beïnvloeden, wat aanleiding geeft tot debat en nieuw onderzoek op het gebied van taal en cultuur..