Vaak valt het gezinsleven uiteen, gevolgd door een scheiding. En veel gezinnen die deze fase doormaken, hebben kinderen. Hoe bereid je een kind voor op het feit dat mama en papa niet langer samen zullen leven? Waar kan het toe leiden? De omstandigheden van een scheiding zijn verschillend, de redenen zijn verschillend, maar hoe het ook zij, het is onmogelijk om een ​​kind volledig te beschermen tegen psychologische pijn tijdens een scheiding. Echtscheiding is de vernietiging van zijn wereld; het kind zal het verlies van een van de ouders moeten overleven (zo wordt het verlaten van het gezin ervaren), zich aanpassen aan een nieuw leven en misschien overleven door naar een ander huis of zelfs een stad te verhuizen. Afhankelijk van hun leeftijd, psychologische kenmerken en emotionele toestand reageren kinderen verschillend op dit slechte nieuws. "Kinderen kunnen de situatie waarnemen alsof problemen in de hele wereld hun familie hebben gekozen, dus het is logisch dat ze zich zorgen maken over de toekomst", zegt psycholoog Andrei Belousov. − En de fysiologische gevolgen kunnen nerveuze tics, verstrooidheid en verminderde prestaties op school zijn. Meestal voelt een kind vóór de leeftijd van zes intuïtief de moeilijke situatie in het gezin en reageert hierop met grondeloze grillen en veranderlijke stemmingen. Oudere kinderen gedragen zich bewuster. Maar soms kunnen de emoties van kinderen een spiegelbeeld zijn van die van hun ouders: ze kunnen woede, depressie, wantrouwen, angst, afwijzing en moedeloosheid ervaren. Hoe de woorden te kiezen Als het kind de basisschoolleeftijd heeft bereikt, is het beter om hem over de scheiding te vertellen voordat deze wordt gepleegd, omdat zijn tijdsbesef groter is en een maand als een jaar zal aanvoelen. Als het kind ouder is, kunt u het hem van tevoren vertellen. “En volwassenen moeten het erover eens zijn dat ze, wanneer ze met kinderen praten, niet zullen zoeken naar degenen die verantwoordelijk zijn voor de huidige situatie en zullen proberen de kinderen voor hun eigen kant te winnen”, vervolgt de psycholoog. - Ouders moeten oprecht verteld worden dat ze niet samen kunnen zijn. Zinnen kunnen als volgt zijn: - “Ergens konden we elkaar niet helpen. Wij zijn hier allebei schuldig aan. Ergens konden ze elkaar niet verstaan. En nu is het heel moeilijk voor ons om te verenigen wat kapot is, nu zal het niet hersteld worden, dus zullen we gescheiden moeten leven.” - “De relatie tussen mama en papa is op een dood spoor beland. Het is voor iedereen beter als we een tijdje gescheiden leven. Het gebeurde. Dit is gewoon onze relatie, moeders en vaders. En we houden nog steeds van jou, mij en papa. We zijn gescheiden, maar jij blijft ons kind. Je hebt een moeder, je hebt een vader." Maar het is in ieder geval belangrijk om te praten over wat er is gebeurd, zodat de fantasieën van het kind, gevuld met misverstanden en angsten uit de kindertijd, niet worden ondersteund door de stilte van de ouders en het negeren van deze pijnlijke kwestie. Het is ook belangrijk om aandacht te besteden aan het volgende punt . Volgens de specialist wordt het kind bijna altijd achtervolgd door een schuldgevoel dat hij en zijn fouten de oorzaak zijn van de ouderlijke scheiding. Op dit moeilijke moment is het belangrijk om in de ziel van het kind het idee te houden dat hij niet de schuldige is, zijn ouders houden nog steeds van hem, ondanks persoonlijke ervaringen. En zelfs als vader het gezin verlaat, zal hij altijd een liefdevolle en geliefde vader voor zijn kind zijn. Wanneer de eerste sterke emoties afnemen en de wonden geen pijn meer doen, zal de communicatie met papa doorgaan. Als de kinderen het nieuws van de scheiding hard opvatten, probeer ze dan aan te moedigen en vaker te knuffelen en meer aandacht te geven dan normaal niet doen - Je moet ook niet doen. Spreek in geen geval slecht over de andere echtgenoot: 'Hij is slecht', 'Zij is slecht.' Het is beter om te zeggen: “Het is gebeurd. Wij kunnen niet meer samenleven. Maar ik zal altijd je vader (je moeder) respecteren. "Ik zal papa altijd dankbaar zijn (dankbaar tegenover mama) dat hij jou heeft", vervolgt Andrey. "Bovendien is een veel voorkomende fout het proberen de gevoelens van echtscheiding bij zowel kinderen als ouders te bevriezen, om het 'monster in de kast' te verbergen. en probeer hem daar te houden. Het is beter om je ervaringen te delen met dierbaren die je echt kunnen troosten, of een psycholoog te raadplegen.