Veel fysiologische problemen leggen beperkingen op aan het gedragsrepertoire. Voor iemand met een gebroken been is het moeilijk om het huis uit te komen, voor een ernstig allergisch persoon is het moeilijk om het juiste gerecht in een restaurant te kiezen, voor iemand met griep is het beter om in bed te blijven, iemand bij epilepsie moet altijd rekening worden gehouden met de waarschijnlijkheid van een aanval. Dit zijn objectieve beperkingen waaraan helaas niet kan worden ontkomen. Maar omdat het menselijk brein een grote professional is in piekeren, kunnen objectieve beperkingen overwoekerd raken door denkbeeldige beperkingen. Dit gebeurt heel vaak bij het prikkelbaredarmsyndroom: de onvoorspelbaarheid van de symptomen zet de hersenen ertoe aan steeds meer nieuwe manieren te bedenken om zichzelf ertegen te beschermen onveilig, onaangenaam of zelfs angstaanjagend lijkt. Vermijdingsgedrag bij PDS kan logischerwijs in twee categorieën worden verdeeld: Functioneel. Bij het prikkelbaredarmsyndroom zijn er niet alleen ‘problemen in het hoofd’, maar ook specifieke lichamelijke klachten. En als je in 9 van de 10 gevallen na een kopje kefir diarree krijgt, dan is het vermijden van de consumptie van kefir functionele vermijding. Dit is de implementatie in de praktijk van de objectieve beperkingen die IBS oplegt. Dit is een vermijding die gepaard gaat met denkbeeldige beperkingen die overwoekerd zijn door objectieve beperkingen. Drink bijvoorbeeld niet alleen kefir, maar ook alle zuivelproducten en gefermenteerde melkproducten, zodat God verhoede dat diarree begint. Kies niet zorgvuldig een gerecht in een café met vrienden, maar sluit gezellige bijeenkomsten in een café helemaal uit. Beperk fysieke activiteit niet na een zware maaltijd, maar wees in principe op uw hoede voor elke fysieke activiteit. Disfunctioneel gedrag lijkt ons niet zo als we het vormen. Ons angstige brein zegt: “Hé, laten we dit ook opgeven, dan hebben we alles onder controle en zijn we veilig!” En dan van een andere, derde, vijfde of tiende - en hier zijn het de tralies van een gevangeniscel waar het leven ooit bloeide. Beschermend gedrag Deze zin betekent allerlei rituelen waartoe we onze toevlucht nemen om de intensiteit van onze ervaringen te verminderen sensaties wanneer ze al zijn ontstaan. Die. wanneer sommige symptomen van PDS zich al hebben gevoeld: pijn, een opgeblazen gevoel, mogelijke drang om te poepen, winderigheid, misselijkheid, enz. Hier zijn voorbeelden van beschermend gedrag bij PDS: Het nemen van medicijnen waarvan de noodzaak twijfelachtig is. Naar het toilet gaan, zelfs als er geen uitgesproken drang is om te poepen. Zoeken naar alle dichtstbijzijnde toiletten op de kaart. Proberen afgeleid te worden praten, scrollen door sociale netwerken, ademhalingsoefeningen, muziek, etc. n. Uit het openbaar vervoer stappen (en vanaf een drukke plek), zelfs als het de verkeerde halte is. Plannen abrupt veranderen en naar huis terugkeren in plaats van wat je wilde of moest doen Al dit soort gedrag lijkt u misschien heel correct en nuttig. “Als mijn maag zich begint om te draaien, moet ik dan wachten tot ik in mijn broek heb gepoept?” De valkuil is dat dit gedrag de kans niet verkleint dat je in je broek schijt. In dit artikel heb ik gedetailleerd besproken waarom het zien van je ervaringen als een probleem dat moet worden opgelost, ze alleen maar erger maakt. Kortom: met elke episode van beschermend gedrag versterk je de overtuiging van je psyche dat er iets gevaarlijks gebeurt. Hierdoor neemt het stressniveau niet af, maar juist toe, en kunnen daarmee ook de lichamelijke klachten toenemen. Elke iteratie is een nieuwe wending van een taps toelopende, strak gedraaide spiraal. Het brein identificeert wat er gebeurt als steeds onveiliger, en zoekt steeds kieskeuriger en koortsachtig naar verlossing. Alles wat voorheen belangrijk voor je was: een geliefde zien, wandelen, nieuwe sneakers kopen, sporten in de sportschool - want deze periode houdt op te bestaan, wordt onbereikbaar door paniekerige concentratie op=)