Van de auteur: Fragment van correspondentie over poëzie “Antwoord op de leegte” Ik zei ooit tegen mezelf: elk gedicht kan worden gelezen zoals het is geschreven, en zo’n mogelijkheid bestaat altijd, ondanks het verschil in interpretaties, ervaringen, associaties... het is moeilijk, heel moeilijk, maar het gebeurt misschien... Je hoeft alleen maar af te stemmen, te leven, te ervaren, te volharden, volwassen te worden, te wachten op een innerlijke duw - en in jezelf Er wordt iemand geboren die deze betekenissen kent... Veel schrijvers voorzien hun gedichten van herinneringen aan de verschillen tussen de auteur en de lyrische held. Op deze manier lijken ze zichzelf in de steek te laten – tenslotte, als het niet van zichzelf is, van wie dan wel? Ligt hier niet de eerste scheiding van betekenissen, gevolgd door de moeilijkheid van het lezen? Om jezelf in de steek te laten, om afstand te nemen, om je bijna neerbuigende houding ten opzichte van het “lijden en woelen van de held” te tonen... Het lijkt mij dat er te veel belang wordt gehecht aan het strakke “imago van de auteur.” Wie is hij? Is het verplicht om te corresponderen met het gemiddelde idee van een gereserveerde, cultureel intelligente persoon, een beetje eigenzinnig, maar zijn ‘gezicht’ behoedend voor de druk van het onbewuste? Dit ‘gezicht’ verraadt tenslotte zijn zwakte, en alleen de ‘lyrische held’ die alleen in de steek wordt gelaten, moet de klap van de werkelijkheid weerstaan, al uitgeput, ontdaan van bloed, in de steek gelaten door zijn wantrouwige commentator... Als we het over onthechting hebben, dan is dit zou in veel grotere mate onthechting moeten zijn van de “auteur” in plaats van van de “held”. Onthechting is inherent aan de aard van degenen die in poëzie leven. Hij kent de vloeibaarheid van zijn wereld veel beter dan het ego van de auteur, en grijpt aan elke strohalm in pogingen om de zelfidentificatie te behouden... De fragmentatie van onze talen wordt bepaald door onze angst voor het onbewuste, voor een levend wezen dat breekt door in poëzie, die aandacht en liefde eist. Dit monster van ons, onze Frankenstein, is alleen verschrikkelijk omdat niemand zijn liefde en levenskracht kan accepteren en verdragen - en deze kracht wordt gedwongen een uitweg te zoeken waar deze het minst wordt verwacht... en de eerste om te verraden hij is de "auteur"... Maar wie zal de hele weg met de held meegaan, wie zal zijn wonden genezen en het eens worden over het belangrijkste? We laten onszelf in de steek - dat is de hele reden dat levendigheid en authenticiteit ons dagelijks leven en onze relaties verlaten, en ons op hun beurt overgeven aan de saaiheid, eentonigheid en zintuiglijke armoede van het omringende landschap. En waarom wordt de terugkeer naar onszelf gezien als ballingschap, als achteruitgang, als verlies van tijd en verlies van kansen? voor volledige toewijding - dit lijkt mij de enige kans om weerstand te bieden en menselijk te blijven. Laat ze lopen, zonder tijd te hebben om een ​​spoor in het zand achter te laten, en zich opnieuw te verstoppen in deze onverschillige zee... zo onverschillig, zo stil, onmerkbaar voedend, verzorgend en opnieuw duwend naar de kust, de stevige, genadeloze kust, zodat de de verschijning zal opnieuw verschijnen... altijd onuitgesproken, halfgetrokken, te weinig stem... laat ze hun eerste klanken leren uitspreken... Wie ze zijn en waarom ze komen, wat hun kracht en doel zijn, zullen ooit verschijnen later. Misschien zal het dan blijken dat de 'auteur' slechts een verlichte cirkel is op een tafel bij een lamp, naar het licht waarvan motten massaal samenkomen... massaal in een natuurlijk verlangen om herkend en verteld te worden voordat ze onvermijdelijk in de duisternis verdwijnen. .. dus is het de moeite waard om je “gezicht” af te wenden»?