Een kunst voor alle kunsten is de kunst van het verliezen. Begin, net als op school, met de eenvoudigste dingen: je wierp een blik op de zigeunerzoom van oktober, voordat je zelfs maar tijd had om te knipperen - en twee uur waren al tevergeefs voorbijgevlogen. Of er is ergens een sleutelbos kwijtgeraakt. Dan adressen, telefoonnummers van vrienden - het zal allemaal wegdrijven als u uw notebook per ongeluk in een plas laat vallen... Verder - meer, sneller. De kunst van het verliezen is eenvoudigweg het vermogen om te zeggen ‘geen probleem’. Steden waar je bent geweest, waar je van droomde om te bezoeken, laat ze gemakkelijk achter, als sigarettenpeuken. Kijk: ik heb vijf landen verlaten waar ik me 'voor altijd' heb gevestigd, en de 'enige' vrouwen - minstens drie... Maar dit is niet de limiet van vaardigheid. Als je zelfs de woorden vergeet, dan zul je ze vinden, zonder ernaar te zoeken wat dan ook, een eikelhoed, de gescheurde voering van de mantel, en probeer het eens met je vingers - en kijk, het stond de naamloze man, alsof deze straat naar het verleden op hem wachtte, een ronde deur op de dag waarop je begon cursus in de kunst van het verlies. (Alexey Andreev) Wat is dit verlies? Als je naar buiten gaat en de schone herfstlucht inademt – een beetje koel, maar gevuld met de delicate geur van bladeren – wat voel je dan? Een hele wereld die onder de hemel voor ons openstaat, zodat we die kunnen kennen en ervan kunnen houden? Wat kunnen we verliezen naast onze eigen illusies en misvattingen? Het verliezen van dierbaren is altijd moeilijk. Maar we verspillen ook tijd als we ons met alle macht vastklampen aan alles wat vertrouwd en gewoon is geworden. Dit lijkt ons handig, acceptabel en zelfs enigszins correct. Maar elke keer dat we eraan denken om niet langer vast te houden aan deze bekende dingen, worden we gehuld in angst. We zijn bang, we zeggen: 'Wat zal er gebeuren als ik ga lopen? Wat gebeurt er als ik opsta en besluit een gelukkig leven te leiden in plaats van een goed leven?” We hebben zo'n 80 jaar gekregen, en deze tijd besteden we aan onbeminde banen en mensen die helemaal niet interessant voor ons zijn. We zijn te bang voor zoiets als verlies. We vergeten altijd dat alles tijdelijk is en dat elk verhaal vroeg of laat moet eindigen, zodat er een nieuw verhaal kan beginnen. Je kunt geen nieuw huis bouwen op de plek van een oud huis; Het nieuwe is geen voortzetting van het oude, maar een afstand doen van het oude. Het leven is als een rivierstroom: hij moet stromen en veranderen. Als iemand zich met alle macht vastklampt aan iets uit het verleden, dan is hij gesloten voor het heden – gesloten voor de kansen die het heden biedt. Het is onmogelijk om een ​​nieuwe relatie te beginnen als de oude niet zijn voltooid, net zoals het onmogelijk is om het leven volledig vanuit een nieuw perspectief te heroverwegen als je blijft vasthouden aan oude kennis. Een compromis kan zelden helpen; meestal betekent deze aanpak dat een persoon niet klaar is om het oude los te laten, maar in dit geval zal het nieuwe niet volledig in zijn leven kunnen komen. Het is niet zo eng om los te laten. Dit kan in het begin alleen maar beangstigend zijn: we zijn zo ontworpen dat als we relatief veilig zijn, we deze veiligheid zullen verkiezen boven de kansen die echt bij ons passen. Dit lijkt misschien op een sprong in het diepe, maar het leven kan niet anders: we moeten vertrouwen en gaan. Wat heeft het voor zin om langs een pad te lopen waar alles bekend is? Wat voor soort avontuur is dit als er in eerste instantie een kaartje met alle aanwijzingen werd gegeven? "Binnen zes maanden ontmoet je je geliefde of minnaar, binnen een jaar krijg je kinderen, binnen twee maanden ga je naar die en die baan..." Waar dit alles het mysterie en de intriges van het leven is, die maakt het zo levend, echt? En als je op sterfbed ligt, wat kun je dan tegen jezelf zeggen? Zult u zeggen: “Ik leefde goed, ik deed alles wat ik moest doen”? Of zul je spijt krijgen van gemiste kansen, leven van salaris tot salaris met een datsja en één keer per jaar vakantie? Ze zeggen dat je beter spijt kunt hebben van wat je hebt gedaan, dan van wat je niet hebt gedaan. Ten goede of ten kwade kunnen we activiteit in deze wereld niet vermijden - iedereen moet iets doen, op de een of andere manier veranderen. Als een persoon op zijn plaats bevriest, begint hij langzaam te sterven: hij heeft geen motivatie of verlangen om te leven. En dit gebeurt omdat hij zich met alle macht aan zijn verleden vastklampt - hij volgt de paden die hij al heeft bewandeld. Opnieuw en opnieuw. Door dezelfde sensaties en beelden te ervaren, stoppen de hersenen met het bouwen van nieuwe neurale verbindingen.