Van de auteur: Het artikel is het intellectuele eigendom van de auteur. Kopiëren is alleen mogelijk met behulp van een actieve link naar de bron en met vermelding van de volledige naam van de auteur. Labyrinten van onderwijs: vergelijking. Het werd een warme en frisse dag, midden in de zomer. Op de speelplaats voor kinderen wordt, zoals gewoonlijk op dit moment, veel plezier en vreugdevol gelach beleefd. Ik vertraag iets en glimlach om de zorgeloze sfeer. Ik adem de rust, oprechtheid en het bijzondere comfort van deze plek in, ontspan me innerlijk en kijk naar het teamspel van de buurkinderen. En dan dringt de scherpe stem van een van de moeders het kinderlijke rumoer binnen: “Vanya, kijk, je vriend Kirill heeft al vijf punten verdiend, en jij hebt er geen verdiend. Zoon, we moeten het proberen!’ Moeder is duidelijk gespannen en gefrustreerd. Haar zoon, een jongen van een jaar of vijf, verwelkte op de een of andere manier onmiddellijk, verloor zijn levendigheid en enthousiasme, en keek bedroefd naar zijn moeder... Terwijl ik verder ging, dacht ik eraan hoeveel vergelijking onze kinderen omringen. Op scholen en sportclubs, op speelplaatsen en in de straten van de stad, bij wedstrijden en tentoonstellingen vergelijken coaches en leraren, ouders en grootmoeders hun leerlingen, waardoor kinderen consequent in een minderwaardigheidscomplex terechtkomen. Vergelijking kan absoluut elk gebied van het leven van een kind betreffen: spraak, schoolcijfers, netheid, verschillende vaardigheden en capaciteiten. Zelfs uitstraling! Kinderen worden vergeleken met hun broers en zussen, klasgenoten en vrienden, en uiteindelijk met zichzelf op hun leeftijd. Sommige ouders houden de successen van de kinderen van anderen zo nauwlettend in de gaten dat ze geen tijd hebben om voor hun eigen kinderen te zorgen. Bijna ieder schoolkind hoort zoiets als: “Alle kinderen hebben een dictaat geschreven, jij bent de enige die faalt!” Hoe denk je dat jouw zoon of dochter zich voelt als ze zoiets van hun ouders horen? Ik denk dat dit kind de pijn voelt van eenzaamheid, afwijzing en ontoereikendheid. Hetzelfde patroon van relaties met kinderen kan in de voorschoolse periode worden opgebouwd. "Kijk, Yegor is zo sterk en behendig, en jij..." waarschuwt zijn vader de ongelukkige atleet. Het kind is nog klein, maar zijn interne kompas is in de war, hij heeft al geleerd dat hij zich op Yegor moet concentreren, en niet op zichzelf. Dit kind heeft het gevoel dat hij zelf niet goed genoeg is. Immers, als je naasten en dierbaren je niet accepteren, is zelfacceptatie helaas onmogelijk. Wanneer we een kind vergelijken, nemen we hem op in het evaluatiesysteem van goed-slecht, beter-slechter, goed-fout, waarbij we zowel de individualiteit van het kind zelf als de verscheidenheid aan levensverschijnselen die veel verder gaan dan het goede volledig uitsluiten van het coördinatensysteem. -slecht vliegtuig. Het gedrag van een kind dat in een beoordelingssysteem leeft, is niet langer natuurlijk, levendig en actief. In plaats daarvan wordt het reactief, dat wil zeggen: het reageert op de omgeving in een poging negatieve evaluatie te voorkomen. “Kijk eens hoe slank het meisje is, hoe mooi ze danst”, zegt Yulia’s moeder, terwijl ze medelijdend naar haar ietwat mollige dochter kijkt. Yulia is al een tiener en ze kent dit gevoel van vernedering en waardeloosheid, maar ook van jaloezie en woede jegens dat onbekende meisje dat zo mooi danst, heel goed. Op school en onder haar vrienden is Yulia teruggetrokken en ziet ze het vooruitzicht dat al haar inspanningen zullen mislukken. Waarschijnlijk waren de bedoelingen van ouders die vergelijking gebruiken als motivatie voor de prestaties en successen van hun kinderen goed. Misschien willen mama en papa zo hun zoon of dochter laten zien wat ze willen dat ze zijn. Maar het resultaat is het tegenovergestelde. Bij voldoende herhaling leert het kind zichzelf te bekritiseren, te vergelijken en te devalueren. Hij heeft immers ooit in zijn jeugd geleerd dat hij niet aan de eisen van zijn ouders kon voldoen. Diep van binnen is hij er zeker van dat hij alleen maar minachting verdient. Gekweld door de angst om te falen besluit het vergelijkingskind dat gebrek aan initiatief voor hem de veiligste optie is. Hij kiest ervoor ‘niet naar buiten te komen’, ‘niet op te vallen’, op geen enkele manier de aandacht te trekken. Dit zijn precies de kinderen die, als ze het juiste antwoord op de vraag van de leraar kennen, nooit hun hand zullen opsteken. Waarom risico's nemen? Het nemen van risico's in hun beleving is strafbaar. De situatie wordt nog erger als dit lukt!