Van de auteur: Het originele artikel bevindt zich op: Vroeger leek het mij dat er aan iedereen en altijd hulp moest worden geboden , om mensen letterlijk in geluk te veranderen, was ik erg van streek toen al mijn briljante, slimme adviezen en artikelen niet werden opgeëist en ongebruikt in het leven. Tijdens bijzonder moeilijke periodes begon ik alle ondankbare mensen te haten die niet begrepen wat een geschenk en licht alles wat ik doe brengt. Ik zwoer dat ik in de toekomst niets meer zou doen en bleef ze haten. Maar er kwam niets goeds uit deze haat, dus na verloop van tijd was ik opgelucht, en ik bleef opnieuw schrijven. Van tijd tot tijd ontving ik woorden van dankbaarheid, er kwamen warme recensies en dit gaf me een tijdje gemoedsrust Ik maakte me de hele tijd zorgen. De vraag is waarom mensen de hulp niet aannemen die zo genereus en vrijelijk wordt verdeeld. Het lijkt erop dat als je eet, je dat niet wilt, dus waarom eet je niet, hè? Ik doe mijn best voor jou, klootzak. Zodat jij gelukkig en succesvol bent. En dus stoorde het me totdat ik op een seminar terechtkwam waar mij werd gevraagd een vragenlijst in te vullen en alle kwesties op te sommen die mij aanbelangen. Ze beloofden ze te beantwoorden en mij aanbevelingen voor het leven te geven. Ik vulde het formulier in en begon te wachten. En dus wachtte en wachtte ik, maar er kwam nog steeds geen antwoord. Ik ben al boos en verontwaardigd begonnen te worden over waarom dit gebeurt en hoe ik zo vaak werd misleid. Ik deelde deze gedachten met iemand die dit masterseminarie al vele malen had bijgewoond. En hij zei tegen mij: "Masha, er is geen verzoek om hulp in je stem." Ik zeg: “Hoezo niet? Ik schreeuw gewoon letterlijk over de noodzaak.’ En hij vertelt me ​​zoiets als: je bent je eigen vraag en je moet in een staat van ondervraging zijn, en geen antwoord krijgen. Toen begreep ik niet meteen wat dit betekende. Het leek mij dat ik hulp nodig had, maar dat blijkt niet zo te zijn? Maar als dit werd gehoord door iemand die gewoon aanwezig was bij de seminars, dan begreep de meester zeker alles. Ik was een tijdje verontwaardigd, maar accepteerde het als de waarheid. Omdat iets in mij zei dat dit het geval was. En na een tijdje werd het echt heel moeilijk voor mij, en op dat moment begreep ik wat een echte hulpvraag betekende. Ik schreef aan de meester, stelde mijn vraag, en hij antwoordde mij. Wat ik voor mezelf uit deze situatie heb geleerd, is dat totdat iemand klaar is om naar je te luisteren, totdat hij echt naar hulp verlangt, hij die nooit zo erg zal accepteren. als mogelijk. En in dit geval zal alle hulp zijn als voedsel in een toch al volle maag. Er kan iets binnenkomen, maar in principe moet je erop voorbereid zijn dat het overgeeft. Er komen twee gelijkenissen in je op. Eén gaat over een leerling die naar de leraar kwam voor kennis. Maar voordat hij hem iets leerde, stelde de leraar voor om thee te drinken. Alleen hij bleef thee in het kopje gieten totdat het water op de vloer begon te stromen. De student schreeuwde: wat is hij aan het doen, ziet hij niet dat het water eruit stroomt. En de leraar antwoordde: “Net zoals water deze volle beker niet kan binnendringen, kan er niets nieuws in je hoofd komen dat overloopt van kennis. Je moet eerst ruimte maken voor het oude.” De tweede gaat ook over een leraar en een leerling die advies kwamen vragen over hoe je de wijsheid van het leven kunt leren. Als antwoord op deze vraag nam de leraar de leerling mee en stak zijn hoofd in een emmer water. Hij hield hem daar totdat de student zich begon los te maken. Toen de leerling vroeg wat het was, antwoordde de leraar. ‘Hoe graag had u behoefte aan frisse lucht toen u daar was?’ De student antwoordde dat hij dat heel graag wilde en dat dat het enige was waar hij aan kon denken. En de leraar zei: "Als je nu zowel de wijsheid van het leven als de lucht wilt kennen, zul je het weten." De meeste mensen zoeken geen hulp. Ze surfen op internet voor advies en ideeën, absorberen elke dag tonnen informatie, eten alles op een rij: van katten en roze citaten tot filosofische reflecties over het onderwerp geluk en leven. En ze hebben geen behoefte om hun probleem ECHT op te lossen. Ja, over het algemeen zijn er enkele problemen. Maar ze blijken draaglijk. Dat wil zeggen: dat doen ze niethet leven zo ingewikkeld maken dat u bereid bent uw kopje leeg te drinken en alleen maar na te denken over hoe u een oplossing kunt vinden. Om nog maar te zwijgen van het feit dat het advies van dien aard kan zijn dat het erg onaangenaam is om het op te volgen. Neem bijvoorbeeld de verantwoordelijkheid voor je leven alleen op jezelf en stop met het afschuiven van de schuld op de mensen om je heen. Waarom is het zo moeilijk, ik kan beter wat meer katten bestuderen of iets gemakkelijkers zoeken. Bijvoorbeeld hoe je de vrouwelijke energie kunt vergroten door te winkelen. Eenvoudig, effectief, vreugdevol. Denk anders aan het leven, doe wat oefeningen... Dat... Het moet snel en gemakkelijk zijn. Het is beter om pijn te verlichten dan te opereren. Het is beter om een ​​pleister op te plakken dan om af te spoelen. En hierin zijn de meeste mensen hetzelfde. En ik ben hetzelfde. Er zijn vragen die om een ​​oplossing schreeuwen, dan geef ik daar mijn volledige aandacht aan. En er zijn vragen die op de achtergrond blijven hangen. Natuurlijk zou het fijn zijn als ze op de een of andere manier opgelost zouden worden, maar over het algemeen zal ik niet veel moeite doen om ze op te lossen. Als ik ‘hulp bied’, ga ik ervan uit dat ik weet WAT anderen nodig hebben. En het allerbelangrijkste: ik denk dat ze deze hulp ECHT nodig hebben. Maar ze hebben haar misschien niet nodig. Ik heb haar nodig om mij het gevoel te geven dat ik slim, belangrijk, gevend, nobel en, ten slotte, een geweldig persoon ben in alle aspecten. En ze hebben haar niet nodig. Ze kunnen gemakkelijk leven zoals ze leefden en gelukkig zijn met hun manieren om met mijn moeilijkheden om te gaan. En ik besefte dat het helpen van anderen in dit geval slechts mijn verwachting is. Maar dit is niet alleen mijn vraag. Dit is een grote vraag voor alle mensen die onderwijzen, verlichten en kennis overbrengen. In werkelijkheid zijn slechts enkelen bereid te accepteren dat hun hulp niet nodig is voor anderen. Deze narcistische vector van de Messias is altijd onzichtbaar aanwezig niet nodig? Dit is tenslotte zoiets cools en belangrijks! Ik heb er zoveel uren over besteed en er zoveel moeite in gestoken! Ik weet hoe het moet, maar jullie allemaal niet. En over het algemeen is het niet duidelijk hoe je leeft zonder deze slimme kennis en mijn instructies. Verdere variaties zijn mogelijk van: 'Neem maar aan, alsjeblieft, ik doe alles voor je, nou, wil je dat ik ook voor werk?' Jij?" tegen de afwijzende - "Alle idioten zelf begrijpen niet wat ze verliezen, ze hebben hun geluk gemist, ik ga naar de bergen om te mediteren en zen te leren, en laat ze in hun ellebogen bijten. Al degenen die lesgeven, trainen,." onderwijzen, verlichten, moeten twee gedachten begrijpen: 1. Als mensen hulp nodig hebben, zullen ze erom vragen. 2. Als je erop staat anderen te helpen, en zij weigeren het, dan heb je deze hulp hoogstwaarschijnlijk meer nodig. En nu is het mijn taak om te accepteren dat ik zal overleven, zelfs als anderen niets van mij nodig hebben Ik heb één beslissing: mijn machteloosheid overleven om iedereen in geluk te veranderen (dankzij de grote ik) en de onvolmaaktheid van het leven te accepteren. Elke ‘leraar’ gaat door zijn eigen pad om dit feit te accepteren. We zijn geen messias om voor te bidden voor. Wij zijn ministers voor degenen die het nodig hebben. En dit is een heel ander wereldbeeld. Je eigen unieke medicijn uitvinden, zodat mensen er behoefte aan hebben, in de rij gaan staan ​​en om hulp smeken. Dit is een voorbeeld van een niet-gevoede ‘leraar’ die compenseert vanwege zijn belang door mensen die hem nodig hebben. Want als mensen hem niet nodig hebben, zal hij dan blijven? Niets! Wie is hij zonder een leger fans en volgelingen - niemand. Om nog maar te zwijgen van het feit dat hij zonder klanten simpelweg geen geld heeft. Het ego vereist eer en lof. Het is gemakkelijk om anderen iets te leren. Het is moeilijk om niet les te geven. Het is gemakkelijk om te leven als je de levens van anderen verandert. Het is moeilijk om je gewone wereldse leven te leiden, zonder dankbaarheid en zelfvernietiging. Kennis moet worden verspreid, maar niet gedwongen worden gebruikt. Ieder mens heeft zijn eigen pad en zijn eigen leven. En totdat hij klaar is voor verandering, zal hij doof blijven voor alle hulpmogelijkheden. En als je bang bent dat hij arm, onverlicht en analfabeet zal blijven, onthoud dan dat iedereen zijn eigen karma heeft, en als hij lessen nodig heeft, het leven zelf. zal dit allemaal doen, maar laat anderen leven en zelf kiezen wat ze nu nodig hebben. En als je er met jouw hulp niet overheen kunt komen dat anderen je niet nodig hebben, dan is het misschien tijd om die hulp zelf in te schakelen. :).