Een constant gevoel van angst is niet de moeite waard om mee te leven. Bij cognitieve gedragspsychotherapie duurt de correctie niet jaren, en cliënten hebben de angst na een paar maanden onder controle. Trouwens, heel goed nieuws: angst werd aan ons doorgegeven als een belangrijk element van overleven in de primitieve samenleving. Die Andryusha uit het stenen tijdperk die zich geen zorgen maakte, is al lang voorbij. Maar de angstige Kolya, die terugdeinst voor het geritsel, leeft nog steeds in ons. Maar hoe kan ik van de angst afkomen die mij verteert? Wanneer deze aandoening zich voordoet, worden veel essentiële middelen besteed aan zorgen en dit komt tot uiting in de gezondheid, op het werk en in het gezin. Is dit niet het stenen tijdperk en zit de sabeltandtijger mij niet achterna? van een manager die een groepsevenement voor klanten organiseert - conferenties. Ik zal je de stadia laten zien van hoe ons brein zichzelf bang begint te maken en wat er anders moet gebeuren: 1. Het brein herkende het gevaar. Niemand zal de conferentie bijwonen, maar Ik heb het uitgenodigd. Het is juister om de zaken realistisch te gaan bekijken. Alle voorbereidingen zijn op tijd uitgevoerd, alle opdrachtgevers gaven aan aanwezig te zullen zijn. Er zijn geen feiten voor een dergelijke gedachte. 2. Ik begin het gevaar toch tot een catastrofe te verheffen. Vier klanten hebben zich niet afgemeld, en ik weet dat andere managers zich op dezelfde manier hebben afgemeld en dat 95 procent van de klanten niet is gekomen. Ik mis. Er zal een evenement zijn voor één persoon. Het is juister als dit - dan herinner ik het me en bedenk wat het ergste scenario is. Maar het ergste is het schrijven van een toelichting zonder sancties. 3. Ik begin de situatie onder controle te krijgen. Het is hysterisch om je collega’s te bellen om te zien of ze alles hebben gedaan, of ze iedereen hebben uitgenodigd, om twee keer per dag klanten te bellen en te schrijven om te zien of ze op het evenement aanwezig zullen zijn. Het is op deze manier juister: ik stop en laat de situatie los. 4. Ik ren weg van angst en situaties die dergelijke toestanden veroorzaken. Nadat ik het evenement heb georganiseerd, besluit ik dergelijke vormen van werk niet meer uit te voeren. Het is juister: we moeten alarm slaan! Ik plan zoveel mogelijk evenementen en ren richting angst en deze situaties. Ik wens je veel succes bij het werken met je angst!