De zin van het leven is perfectie bereiken en daarover aan anderen vertellen. Bach “The Seagull Called Jonathan Livingston” Er gingen meer dan tien jaar voorbij toen ik voor het eerst het boek van R. Bach “The Seagull Called Jonathan Livingston” tegenkwam en ik wist toen niet waarom er maar één zin in mijn geheugen bleef hangen – degene die ik aanhaalde als een epigraaf. Deze zinsnede leek alsof de bliksem door de horizon sneed, ook al is het boek prachtig en staan ​​er veel slogans in. Ik stelde niet de vraag “waarom?”, ik heb gewoon al die jaren geleefd, ik heb anders geleefd, volkomen onbewust en onverantwoord, maar de innerlijke wetenschap dat ik alles kan, dat mijn leven alleen van mij afhangt, dat als iemand dat kan , dat betekent dat ik het ook kan - deze kennis is altijd bij mij geweest. Het was op de een of andere manier logisch en gewapend beton voor mij. En blijkbaar is dit mijn kennis, die 'uit het niets' reageerde toen ik Bach las. En blijkbaar leidde deze kennis van mij mij naar COACHING. Het duurde echter vele jaren, en pas na al die jaren werd mij duidelijk wat mij verbindt met Jonathan de zeemeeuw. Ik zie coaching als de perfecte manier om verandering te bewerkstelligen. Volledige wijzigingen. Dit nu modieuze woord dringt steeds meer door in de hoofden van het Sovjet-Russische volk. Sovjet – want in de Sovjet-Unie – liepen in formatie en leefden volgens bevel. En het feit dat je het lef had om op de een of andere manier anders te zijn dan alle anderen, kan veel kosten. Zelfs als je in Rusland bent geboren, zijn je ouders, grootouders, veel eerder geboren - en ze zijn er nauwelijks in geslaagd om deze invloed te vermijden. Het concept van coaching werd in 1974 bedacht door de Amerikaanse coach T. Gallwey. En in Rusland verscheen coaching halverwege de jaren negentig. Het woord ‘coaching’ wordt vanuit het Engels vertaald als ‘training, mentoring, tutoring, consulting’. Maar deze definities hebben weinig nut, omdat geen van de vertaalde woorden is coachend. Er zijn veel definities van coaching en elke definitie onthult de essentie, dus het is niet mogelijk om de juiste eruit te pikken. Het lijkt mij dat je het moet voelen of zelf moet creëren. T. Gallwey definieert coaching als volgt: “Dit is de onthulling van het potentieel van een persoon, met als doel zijn effectiviteit te maximaliseren.” Ik vond een definitie van Marina Melia die mij dichter lijkt: “Coaching is een dialoog tussen een cliënt en een coach, gericht op het realiseren, formuleren en bereiken van de werkelijke doelstellingen van de cliënt, het ontsluiten en realiseren van zijn persoonlijke potentieel.” Dit is een bijzondere vorm van begeleiding, ongebruikelijk in onze ervaring. En zelfs het woord counseling past hier niet. Omdat de coach geen recepten geeft, niet zegt “doe dit of dat en je zult gelukkig zijn”, weet de coach het niet! Een coach wordt gedreven door geloof in een persoon. Vertrouwen in mensen, het proces, het leven - dit moeten we nog leren! – opent geweldige mogelijkheden. Daarom schijn ik te zeggen: “jij en ik zijn van hetzelfde bloed.” Ik ben niet langer een leraar, goeroe, groot en slim. En tegelijkertijd ben je geen student meer, klein, dom. Het wordt gemakkelijker voor je om te beseffen dat je de sterren kunt bereiken of gewoon in jezelf kunt geloven. Een van de belangrijkste principes van coaching is: ‘Ieder mens is goed.’ Goed - in de zin van correct. In ons leven klopt alles en is er voor alles een tijd. Omdat niemand ons het recht heeft gegeven om te beoordelen wat wel en niet zou moeten zijn, wie van ons beter is en wie slechter. Als we zeggen dat we het beter weten, verklaren we onze superioriteit. Uit gewoonte. We zijn allemaal kinderen van dezelfde schepper, en als dit bestaat, dan moet het zo zijn. Maar deze taak is niet eenvoudig: loslaten, oplossen. We weten tenslotte wat het beste is, we zijn gewend alles onder controle te hebben, het leven in eigen hand te nemen, de koe bij de horens te vatten en door te gaan naar de barricades. Het hele leven is een strijd! Alleen met wie en wat? We zijn gewend om naar iets in het leven te streven in overeenstemming met het ‘moeten’, ‘verplicht’, ‘het is gebruikelijk’, ‘net als Vasya’ opgelegd door de samenleving, omdat we zijn vergeten wie de belangrijkste persoon in ons leven is. Zoals de driejarige zoon van mijn vriend tegen me zei: "Jij bent de kleine!" Deze man weet zeker of hij Smesharikov of een ontwerper wil knuffelen.