Van de auteur: Een artikel over hoe te leven na verraad. Mijn licht, spiegel, vertel me, vertel me de hele waarheid, ben ik de schattigste ter wereld, de meest blozende en witste van allemaal? Er is geen sprake van verraad. Totdat je plotseling iets over haar ontdekt. ​​Tot die tijd kun je bij jezelf denken wat je wilt. En blozender, en witter, en duurder, in het algemeen de enige. Maar er is niemand in de buurt: er zijn geen verleidingscursussen, er zijn geen alleenstaande vrouwen die al deze haken, gepassioneerde blikken en aantrekkingskrachten kennen, er zijn geen getrouwde vrouwen die niet vies zijn van plezier maken met hun pannen, er zijn geen vrouwen die zijn bedrogen door hun echtgenoten en nemen wraak in bed met andere getrouwde mensen, in mislukte pogingen om de eeuwige pijn te verlichten. Maar het feit is al gebeurd, maar om de een of andere reden ging de echtgenoot niet weg, en hoe moet je dan leven? Het is nog steeds onmogelijk om te leven. Er is een nieuw stukje geschiedenis en het staat koppig op de eervolle eerste plaats in de ranglijst van dagelijkse gedachten. Het leven om ons heen gaat gewoon door, maar schittert met andere kleuren. Soms onvoorstelbaar sappig en helder, en soms grijs en bewolkt. Het is onmogelijk om verraad te vergeven. Verraad staat altijd aan de zijlijn en kijkt of je het overleeft of niet. En ik wil iets zwaars naar haar gooien om haar te laten verdwijnen. Voor altijd. En alles zal hetzelfde zijn: bloemen, donzige wolken, zomerregen, de ogen van een geliefde, gelach... En als je niet genoeg kracht hebt, val je, sla je met je vuisten en schreeuw je: waarvoor? Waar is de straf voor? Dan komt er begrip en dan: “Waarom heb ik dit allemaal nodig?” Er circuleren slimme zinnen: de test wordt gegeven op basis van iemands kracht; we groeien alleen in moeilijkheden; dit is een nieuwe stap in je relatie. Een tijdje richt je je borst en kijk je naar de toekomst, in de hoop jezelf daar gelukkig en wijs te zien. Maar uit de vage silhouetten komt niets naar voren. Alleen eeuwige pijn. En het blijkt dat je met pijn kunt leven. Neem de kinderen mee naar de tuin, serveer het diner aan je man, woon ouder-leraarbijeenkomsten bij, communiceer met vrienden en zucht slechts af en toe... Kan de inheemse aarde beledigd zijn? Is het mogelijk om iemand te vergeven als hij op vakantie naar een ander land is gegaan? En is vergeving het punt? De man keek, raakte aan, at, werd geïnspireerd door de schoonheid en kwam naar zijn thuisland. Hij wilde teruggaan. Hij voelt zich goed. En je partner voelt zich echt goed. Hij was onder de indruk, pakte het uit en proefde het. Hij heeft iets dat nooit in dit land zal zijn. Omdat dat land nieuw en ongewoon is, met andere geuren en gebruiken, zonsondergangen en bloemen. En Hij begrijpt je diepe ervaringen echt niet. Je verandert niet, zoals de foto's buiten het raam in een trein. Je ontmoet Hem, ofwel onder de kinderen of overladen met werk, of je bent al meer dan een maand samen. Je hebt geen tijd voor relaties. En waarschijnlijk zou hij gespannen kunnen worden en zeggen: "Wees anders, wees charmant, anders voel je je erg aangetrokken tot de zijkant, op het werk klikken zulke schoonheden op hun hielen, het is adembenemend!" , je zou je geliefde antwoorden, zodat Hij snel naar hen toe zou gaan, zonder zich om te draaien. En daarom vertelde Hij je niets en loste hij de kwestie anders op, met minder kosten. Of misschien niet om die reden. Vaak zijn het cirkelvormige gedachten als: ‘Ik had het ook anders kunnen doen, ga naar een psycholoog, zoek het uit.’ Of doe iets anders. Geef bloemen, een jurk, of in het slechtste geval een ring.” Maar dit is zo'n lange klus. En hier is het dan, zonder enige moeite. En ze wachten, en ze houden van, en zonder kinderen, en ze zetten je op een kinderstoel, en ze geven je de grootste kom. Wie zou dit weigeren? Alleen de zeer verlichte, en misschien niet menselijke. Ik heb er nog geen ontmoet. Wat vrouwen bedoelen met het concept VERANDERING is zelfs voor hen niet duidelijk. Dit is een mengeling van concurrentie met een rivaal, de ineenstorting van de hoop van een kind op een eiland van zekerheid in deze wereld, angst voor een nieuw leven zonder vertrouwen in een geliefde, verdriet over dat zelf, een zorgeloze vrouw uit het verleden die nooit meer zijn, het onvermogen om begrepen te worden, pijn in eenzaamheid en de onvermijdelijkheid van het leven met al deze nieuwe bagage. En er ontstaan ​​nieuwe vragen waarop nog geen antwoorden bestaan. Maar ik geloof dat de antwoorden zullen verschijnen, als je ernaar zoekt. Als je keer op keer valt en opstaat, wetende dat miljoenen vrouwen over de hele wereld hun hand naar je zouden uitstrekken en je stilletjes met begrip in de ogen zouden kijken. Weet dat je niet de enige bent... Als je het artikel leuk vond, vind het dan leuk. Schrijven