De nieuwjaarsmarathon van het stellen van doelen voor het volgende jaar begint. De context van de situatie ‘100 wensen voor het nieuwe jaar’ vereist dat je op je tenen staat en naar de maan reikt. We willen succes behalen, ons gewaardeerd voelen en geaccepteerd worden door de glamourfotogemeenschap op het illegale internet. We willen daarom de lat voor onszelf leggen en ‘bovengemiddeld’ zijn. We moeten slim en mooi zijn, en fysiek fit, en stijlvol, en interessant, en succesvol, en spiritueel. Zelfs nu, in omstandigheden van onzekerheid, proberen we boven anderen uit te stijgen: ‘Ik begrijp de situatie beter dan jij’, ‘Ik maak me meer zorgen en lijd meer dan jij’, ‘Ik ben onafhankelijker’, ‘Ik pas me beter aan de situatie aan’ dan anderen.” Onze cultuur vereist dat we onszelf doelen stellen om het gevoel te krijgen dat we beter zijn dan de meesten. Uit onderzoek blijkt dat 90% van de autoliefhebbers zichzelf als vaardiger beschouwt dan anderen. Mensen hebben de neiging hun capaciteiten te overschatten, en de meesten zijn van mening dat hun vermogen om zichzelf objectief te beoordelen bovengemiddeld is. Maar als onze zelfpercepties accuraat zouden zijn, zou de helft van de mensen zeggen dat ze boven het gemiddelde zitten, en de andere helft zou zeggen dat ze onder het gemiddelde zitten. Maar dit gebeurt bijna nooit. De paradox van de situatie is dat we onszelf het komende jaar niet alleen proberen te zien als een “betere versie”, we beschouwen anderen ook als slechter. We streven ernaar de fouten van sterren te zien: belachelijke outfits, vreemde acties, uitvallende lichaamsdelen, dronken vechtpartijen, extra kilo's - nemen onze aandacht in beslag en dwingen ons om door de nieuwsfeed te scrollen. Het opmerken van de tekortkomingen van anderen is een gebruikelijke manier om het gevoel van eigenwaarde te vergroten. En als een positief zelfbeeld buitengewoon belangrijk voor ons is, wordt het succes van anderen een bedreiging voor ons. Een dergelijke sociale vergelijking drijft ons in een gevangenis van isolement en isolatie. Wat gebeurt er als we er niet in slagen de werkelijkheid te veranderen en de mensen om ons heen “patriottischer”, “behendiger”, “succesvoller” en zelfs “bescheiden” lijken te worden: “Anatoly made. geld voor de crisis”, “Mashka en haar man gingen naar Oezbekistan, en vandaar naar Tai, zo zou het moeten zijn”, “Andrey is een held, en jij...”. We brengen een spervuur ​​van zelfkritiek over onszelf heen, waarbij we onszelf wreed en grof devalueren. Imperfectie is iets wat alle mensen gemeen hebben. Wat ons samenbrengt zijn niet de successen, maar het besef van het feit dat we allemaal, met al onze positieve en negatieve ervaringen, in hetzelfde schuitje varen in een zee van onzekerheid en angsten. En soms is het enige dat we kunnen doen simpelweg het roer vasthouden, zonder onszelf te vergelijken of te evalueren met anderen, varend in de hoop een vuurtoren te zien. De vuurtoren die we creëren door te definiëren wat echt belangrijk en waardevol voor ons is. In plaats van 100 verlanglijstjes te maken, schrijf je gewoon op wat waardevol en betekenisvol voor je is. Verleg uw planningshorizon van het ene jaar naar het andere en probeer te begrijpen wat voor soort leven u wilt leiden, waar u op wilt vertrouwen terwijl u door alle moeilijkheden, beproevingen en ontberingen gaat. En er staat misschien maar één waarde op deze lijst, en niet honderd, maar het zal het baken zijn waarmee je naar buiten kunt zwemmen.