De moderne visie op verslavingen beschouwt verslavingen als een soort vertraging in de normale psychosociale dynamiek van persoonlijke rijping. Biologische factoren beginnen een actieve rol te spelen in dit proces in aanwezigheid van actief gebruik van alcohol of andere drugs. Voordien wordt in de dynamiek van de ontwikkeling van verslaving de hoofdrol gespeeld door psychosociale factoren van het leven, het gezin en de microsociale omgeving. Een hoog niveau van archaïsche affectieve disfuncties kan worden beschouwd als het startpunt voor de vorming van verslavingen. Moeilijkheden in de vroege kinderjaren bij het opbouwen van stabiele en emotioneel hechte relaties zijn een voorwaarde voor ernstige verstoringen in het contact met mensen op latere leeftijd als gevolg van de overheersing van een staat van fundamentele angst, een afname van de weerstand van de verslavende persoon tegen stress en de vorming van een diepe angst. De in hem aanwezige behoefte om situaties en toestanden zonder angst te ervaren. De eenvoudigste manier om deze behoefte te realiseren is het aangaan van permanente relaties met levenloze objecten, substanties of processen, en het opbouwen van relaties met echte mensen op basis van het type en de gelijkenis van objecten, omdat subject-subject-relaties zijn te onvoorspelbaar voor een verslaafde; ze vereisen de reproductie van mechanismen van interpersoonlijke perceptie als identificatie, empathie en reflectie, die óf onderontwikkeld zijn als gevolg van affectieve frustratie op jonge leeftijd, óf verloren gaan tijdens het proces van verslavende implementatie. Emotionele relaties met mensen verliezen hun betekenis, en relaties met verslavende middelen worden ‘levendig’ en worden een bron van bevrediging van de behoefte aan veiligheid, comfort en liefde. Een verslavende persoonlijkheid wordt gekenmerkt door moeilijkheden bij empathische interpersoonlijke communicatie met het onvermogen om relaties van partnerschap en respect voor een ander tot stand te brengen, als gevolg van een gebrek aan vermogen om zichzelf als een waardevol en belangrijk onderwerp te ervaren. Het gevolg hiervan is een onvoldoende vermogen om een ​​interne locus of control te vormen en een zwak vermogen tot creatieve retroflectie in de vorm van zelfstructurering, zelfbeheersing en zelfondersteuning. In het psychologische portret van een afhankelijke persoon is het volgende van belang Er kunnen kwaliteiten worden geïdentificeerd: een gevoel van ontoereikendheid in de omgang met de samenleving, een neiging tot narcisme, zelfrechtvaardiging, schending van relaties met het andere geslacht, met een uitgesproken behoefte aan erkenning, een liefdevolle relatie en aanbidding. Een van de meest effectieve vormen van werk in het proces van rehabilitatie van een verslaafde cliënt is groepspsychotherapie, die het mogelijk maakt om tegelijkertijd de doelen van de therapie te realiseren in de epigenetische context van de persoonlijkheidstheorie, die de persoonlijkheidsontwikkeling in verschillende fasen verdeelt en de geleidelijke passage van elke fase. daarvan in de ruimte van therapeutische relaties, en in de context van een schending van de contactcyclus, onderbreking door het individu tijdens verslavende implementatie. In de therapeutische dynamiek van een groep worden twee niveaus van therapeutisch werk onderscheiden, namelijk relaties en. Resonantie tussen het groepsonderwerp en het individuele probleem helpt zowel de individuele verandering als de groepsdynamiek te intensiveren. Het werk van de auteur gedurende lange tijd in psychotherapeutische groepen, waarvan de deelnemers patiënten waren van een gesloten ziekenhuis die een revalidatieprogramma voor chemische afhankelijkheid ondergingen, maakte het mogelijk om de karakteristieke kenmerken van het opbouwen van therapeutische relaties tussen de leider en groepsdeelnemers in verschillende stadia te benadrukken van groepsdynamiek en stadia van psychosociale crises in de individuele dynamiek van elke patiënt. De eerste stap bij de behandeling van verslaafde cliënten is het overwinnen van anosognosie. Groepswerk in deze context onderscheidt zich door de belangrijke structurerende activiteit van de leider, zijn ondersteuning van de processen van het bewustzijn van cliënten over hun ervaringen, de vorming bij cliënten van een gevoel van acceptatie en begrip van de kant van de therapeut en de groepsleden. en aanmoediging voor zelfonthulling in het persoonlijkecontext ervaart het verslavende subject een staat van fundamentele angst, veroorzaakt door de ineenstorting van het verslavende ego, dat verantwoordelijk is voor de implementatie van verslavend gedrag, de actualisatie van de behoefte aan emotionele acceptatie door een significante ander, wat in de therapeutische context is de leider, en de daarmee samenhangende traumatische ervaring van affectieve disfuncties in de vroege objectrelaties van de cliënt. Het verlangen om negatieve emotionele ervaringen te vermijden die verband houden met iemands lage waarde en zelfspot, de angst voor afwijzing door iemands naaste omgeving met een verborgen behoefte om geaccepteerd te worden. bij hen roept het onvermogen om de affecten die verband houden met intimiteit te moduleren, beschermende formaties op die vastzitten in polariteit ten opzichte van de groep en de leider. Een poging om controle te krijgen over negatieve ervaringen manifesteert zich in patronen van onderbrekende situaties die potentieel de dreiging van schaamte of vernedering met zich meebrengen, wat zich kan uiten in een pathologische fusie tussen de groep en de leider, of in een voortdurende confrontatie met de groep. en de leider, die iemands eigenaardigheid en verschil met anderen benadrukt. In deze fase van het werk kunnen onderwerpen van persoonlijke problemen zoals seksuele en erotische gevoelens jegens de leider en groepsleden aan de orde komen. Daar zijn verschillende redenen voor, en een daarvan is het onthouden van seksuele relaties tijdens de periode van actieve implementatie van verslavend gedrag. Plezier uit seksuele relaties wordt vervangen door het effect van plezier uit contact met een verslavend middel. De behoefte aan voorwerpen van liefde verdwijnt en het onderwerp afhankelijkheid voelt zich onkwetsbaar. Tijdens het rehabilitatieproces beginnen seksuele behoeften onderkend te worden en krijgen ze een subject-subject oriëntatie in de vorm van seksuele aantrekking tot groepsleden. De manifestatie van erotische overdracht in relatie tot de leider in deze fase van de therapie is vaak de realisatie van de wens om het therapieproces te beheersen door middel van corruptie, het in diskrediet brengen van een belangrijke figuur van de therapeut, en een manifestatie van agressie van het narcistische register. Seksuele fantasieën jegens de therapeut zijn agressief van aard, met elementen van seksueel of psychologisch misbruik; de leidende thema's van de relatie zijn thema's als dominantie en afhankelijkheid. Seksueel getraumatiseerde cliënten kunnen, vanwege een toegenomen verlangen naar angstaanjagende herhaling, proberen de therapeut te verleiden. In deze situaties speelt onbewuste identificatie met de agressor een rol als een manier om de mogelijkheid van herhaling van de traumatische situatie te voorkomen. De manifestatie van erotische gevoelens jegens de leider in deze fase van het werk vormt dus een krachtige competitieve uitdaging voor het narcisme van de therapeut. Voor een positieve doorgang van deze fase is het belangrijk om het contact van de therapeut met zijn eigen gevoelens, de fenomenologie van de cliënt en het bewustzijn van de realiteit van het therapeutische contract en de huidige kenmerken van het contactproces met de cliënt in stand te houden. De volgende fase van het therapeutische proces houdt verband met het schuldbesef en het gevoel van afhankelijkheid van de eigen emotionele toestand van een significante ander en de externe wereld. In relaties met groepsleden wordt de neurotische vector bijgewerkt, komen thema’s van kind-ouderrelaties vaak naar voren en worden de rollen die plaatsvonden in de gezinsstructuur van de cliënt op anderen geprojecteerd. In dit stadium heeft de aantrekking tot de therapeut de kenmerken van overdrachtsliefde, gebaseerd op ongerealiseerde oedipale verlangens en een poging deze te sublimeren in de feitelijke relaties van de therapeutische ruimte. Overdrachtsgevoelens omvatten alle componenten van het proces van verliefdheid: projecties op de therapeut van volwassen aspecten van het ego-ideaal, ambivalentie ten opzichte van het oedipale object, infantiele seksuele verlangens en de strijd daartegen. De verzwakking van deze gevoelens in de therapie vindt meestal plaats door ze te verschuiven naar toegankelijke objecten in het leven van de cliënt. In een ziekenhuisomgeving, waar seksuele relaties verboden zijn, ontstaan ​​verzoeken om conflictsituaties op te lossen in relaties met een seksuele partner die.