Zelfconcept is een systeem van iemands houding ten opzichte van zichzelf, een algemeen idee van zichzelf. Veel basishoudingen die een persoon in het zelfconcept opneemt, zijn het onderwerp van zijn cognitieve of emotionele vervorming. Waarom? Het zelfconcept wordt gevormd, ontwikkelt zich, verandert in het proces van socialisatie van het individu, in het proces van zelfkennis. . Het beeld van het zelfbeeld wordt ons voor het eerst gegeven door belangrijke volwassenen, mensen in de eerste cirkel. En bij deze beoordeling brengen ze allereerst hun ideeën in over de regels, normen, standaarden, niveaus en criteria voor het beoordelen van zowel de uiterlijke kwaliteiten van een persoon als karakterologische kenmerken, hun ideeën over ‘het mooie en het verschrikkelijke’, juiste en verkeerd, fatsoenlijk, beschamend, enzovoort. Dit kan niveau 1-beoordeling worden genoemd - van belangrijke dierbaren. Op basis daarvan worden niet alleen cognitieve overtuigingen over zichzelf ontwikkeld, de primaire beoordeling vormt ook scriptgedrag de sociale kring, vrienden, idealen. En op elk niveau krijgt ons Valse-ik nieuwe facetten. Daarom is het zogenaamde ‘eigenwaarde’ heel vaak vreemd voor ons, voor ons Echte-ik, een soort ‘buitenaardse jas die niet past’. , die we dragen, maar waar we vanaf willen. Als we de metafoor van ‘de jas van iemand anders’ volgen, dan is het niet zo gemakkelijk voor ons om hem af te werpen, omdat we hem ‘met de beste bedoelingen’ hebben gekregen en we geloven dat hij van ons is, dat we zo zijn. Deze definitie hoor ik vaak in sessies die mensen zichzelf geven: “Dit is wie ik ben.” Maar in feite begrijpt hij niet zo goed 'wat voor soort persoon' een persoon is, en wat hij als 'zijn' kwaliteiten beschouwt, is een gevolg van de mening van anderen. Die eerste beoordeling van mensen in een nauwe kring is voor ons behoorlijk onbewust, kritiekloos geïntrojecteerd en ingebouwd in de psyche. En het is de psyche die aanpassingsmechanismen ontwikkelt, waardoor een Vals Zelf ontstaat om ons aan te passen, om ons in te passen in de realiteit waarin we liefde en erkenning kunnen ontvangen. Uit de praktijk: een cliënt kwam met een verzoek om traumatische afwijzing in een relatie , en de situatie werd keer op keer herhaald. Ik geef een standaardreeks technieken. Een van de belangrijkste die betrekking hebben op het concept 'ik' is een techniek waarbij je jezelf van de beste kant moet zien, nou ja, zodat je direct 'wauw' van jezelf kunt zeggen. En wat? Leeg. De klant zegt: “Niets bijzonders. Nou, universiteit, nou, ik woon op mezelf, nou, ik zorg voor mezelf. Maar het is niet de Staatsuniversiteit van Moskou, het appartement ligt niet op Rublyovka, en dus werkt de relatie niet. Waar moet ik voor prijzen?’ Op de vraag ‘waar hebben mijn ouders mij in mijn kindertijd voor geprezen?’ antwoordt ze: ‘Echt niet, ik was niet iemand die bijzonder was. Ik kan het me niet eens herinneren.’ Het repressiemechanisme is in actie. En zij is het niet die dit zegt. Dit wordt gezegd door haar introjecten - subpersoonlijkheden die een integraal onderdeel van de persoonlijkheid zijn geworden. Introjecten zijn belangrijke volwassenen. Zelfs als ze zich niet precies herinnert welke woorden ze prezen, nam ze de essentie van gedrag en het principe van houding tegenover zichzelf 'één-op-één' over. Waarom komen er geen warme, accepterende relaties tot stand? Omdat ze geen ervaring hebben. Ze kunnen niet worden herkend en gekozen. Stel je voor dat je door een menigte loopt en dan hoor je een bekende stem, intonatie en vang je een glimp op van een bekend gezicht. Geïntroduceerd? Nu zal de aandacht daar worden gevestigd, op een bekend gezicht, een beeld. En de menigte is niet langer zo eng en willekeurig wordt zo dichtbij en begrijpelijk. Zoals Freud zei: we kunnen niet iemand kiezen die niet in onze ervaring zit. Dit is hoe het kiezen van een partner gebeurt. Complex, veelzijdig, op verschillende niveaus van het onbewuste en het voorbewuste. Een beetje van moeder, een beetje van vader, een beetje van hun samenzijn, plus een beetje verwachting van jezelf en de ander - en de liefde zal om veiligheidsredenen altijd kiezen voor het ‘vertrouwde’, wat bekend lijkt. bekend. En dus kiest de cliënt dezelfde functionele partners als zijzelf. En opleiding, en uiterlijk, en aantrekkingskracht. Maar slechts voor een korte tijd. Het is onmogelijk om relaties op te bouwen vanuit het False-I. Het is afhankelijk van de perceptie van een ander, en het zal altijd onstabiel en veranderlijk zijn. Zolang het ‘rooskleurige’ idee van de Ander liefdesverdoving geeft, is alles in orde. Maar hier zijn de functies in relaties?"