Een keer tijdens een van de sessies met mijn therapeut, toen ik mijn tranen niet kon bedwingen, zag ik haar blik, waarin, zoals ik nu begrijp, veel sympathie zat. Toen zag ik medelijden in hen, een neerbuigende houding tegenover mij, alsof ik een soort kind was, en ik was verrast door de mate van irritatie die vanbinnen opkwam. Ik wilde echt dat ze op dat moment haar mond zou houden en niet meer zo naar me zou kijken. Zozeer zelfs dat ik mij vernederd voelde. Mijn contact met mijn eigen innerlijke kind werd toen volledig verbroken. En elk contact met iets kinderachtigs veroorzaakte een golf van woede, agressie en een verlangen om al deze kinderachtigheid te vernietigen. Ik kon de Peppa Pig-tekenfilms waar mijn kind dol op was niet bekijken. Ze irriteerden mij. Ik was geïrriteerd door de naïviteit, de spontaniteit, de spontaniteit, het gebrek aan nadenken, het onvermogen om de gevolgen zelfs tien stappen vooruit te berekenen. Alles wat kinderachtig was, was voor mij ongepast in deze wereld. Een wereld waarin je volwassen moet zijn. Waar je alles moet kunnen doen, alles moet berekenen, alles moet controleren, alles aan moet kunnen. Als je niet alles zelf aankunt, ben je waardeloos. Schaamte, schuldgevoel, teleurstelling en een aanhoudend verlangen om te verdwijnen beheersten de interne bal. Dit is een interne figuur of, in andere bronnen, een intern object dat dringend wordt gecreëerd door een kind dat zich in een situatie van traumatische ervaringen bevindt. Als er veel pijn is, is het onduidelijk wat je ermee moet doen, er zijn geen middelen om de ervaring te verwerken, maar op de een of andere manier moet je overleven . Vaak uit de meest destructieve delen. En vanuit zijn ideeën over deze volwassenen, hun capaciteiten, hun almacht, enz. De tiran gaat met zijn taak om door het gewonde kinderlijke deel van de ziel af te snijden en het diep, diep in de kelder op te sluiten, waar het bewuste – gezonde deel – van de psyche heeft geen toegang. Het gezonde deel voelt geen pijn meer. Ze kan blijven leven, zich op de een of andere manier aanpassen, op de een of andere manier functioneren in de wereld. Toegegeven, dit is een zeer verminderde werking, omdat samen met het innerlijke kind en zijn pijn, sluit de tiran ook de toegang af tot de hulpbronnen waarover het kinderlijke, levende deel beschikt. En hij reageert met de reacties uit het eerste deel van de post, als hij naast zich iets ziet dat met de kindertijd te maken heeft. Voor een normaal, gewoon levend kind is het leven een spel. Het is gevuld met verlangens en emoties. Hij weet wat hij wil en wat hij niet wil. Hij is blij als er iets goeds gebeurt. Huilt als er iets gebeurt, als hij gekwetst is of gewoon verdrietig. Speelt, creëert, is geïnteresseerd. Rusten als je moe bent. Hij weet hoe hij moet leven en diep moet voelen, het leven moet voelen. Ons innerlijke kind kan high worden van een sneeuwvlok die op zijn neus valt. Wees blij als je wordt overvallen door de zomerregen. Of luid verontwaardigd en weigerend als ze hem iets proberen op te dringen dat hij niet nodig heeft of niet bij hem past. Hij voelt zijn grenzen goed aan en weet deze te beschermen, soms op manieren die in de ‘normale’ samenleving worden bestempeld als ‘ugh, hoe is dat mogelijk!’ Eigenlijk is het de taak van de beginfase van de therapie om een ​​Zorgzame Innerlijke te helpen vormen Volwassene, om het kinderlijke deel van de ziel te bevrijden uit zijn kelderopsluiting, om het Kind te helpen alle oude pijn te doorstaan, alle gevoelens die bij hem in de kelder zijn ingekapseld, om hem te troosten en terug te brengen naar de familie van interne objecten. Geef zowel het kind als de mogelijkheden/mogelijkheden waartoe hij toegang heeft terug, terwijl u tegelijkertijd de paranoia van de tiran kalmeert en met hem onderhandelt. Laten we niet vergeten dat het werd gevormd als verdediging, en als iemand het overleefde, kon hij zijn taak volbrengen. Het hoeft niet te worden verwijderd. En hier gaan de eerste niet over de tijdsperiode, omdat het soms jaren duurt om via het systeem van de meest serieuze verdediging van de tiran de ‘kelder’ te bereiken. PS Soms breekt er een gewond kind uit en dan beginnen meestal alle verhalen, waar ik me dan heel erg voor schaam, schuldig ben en onduidelijk is hoe ik dit had kunnen laten gebeuren. Maar daarover een andere keer meer. Mijn hoofdblog met alle nieuwe artikelen en discussies staat nu in telegram https://t.me/anastasiaaverburg. Doe met ons mee!