Er is al veel geschreven over gaslighting: het is wanneer een persoon, met het oog op uitbuiting, opzettelijk het vertrouwen in de eigen perceptie van iemand anders en zijn vermogen om op zichzelf te vertrouwen ondermijnt. Er is al een ander fenomeen aan de kant van het 'slachtoffer'. van gaslighting: verraadblindheid, of blindheid voor verraad. Mannelijke humor biedt ons veel voorbeelden. Als je betrapt wordt op bedrog, lieg dan en ontken het tot het laatst: ik was het niet, het is niet wat je dacht, zij begon ermee, ik werd erin geluisd, enzovoort. Dergelijke grappen (zeer ongunstig trouwens, kenmerken hun vertaler) kwamen niet uit het niets voort. Als de een liegt, gelooft de ander de leugen. Ik vraag me af hoe dit mogelijk is. Verraadblindheid ontstaat dus wanneer de waarde van de relatie en de angst om deze te verliezen te sterk zijn, wanneer het risico om de relatie te verbreken zo beangstigend is dat de enige manier om dit conflict op te lossen is tussen wat ik doe. ogen zien en wat mijn partner zegt - dit is om te stoppen met het geloven van je ogen, jezelf ongevoelig te maken voor je eigen woede en verontwaardiging, en over te schakelen naar "naar je partner", hem te gaan begrijpen en rechtvaardigen: hij is zo bezorgd, hij is bang voor mij verliezen, dit is een ongeluk, alles is niet zo eenvoudig, hij heeft berouw en zal dat niet meer zijn. Als ik in mijn kindertijd mezelf vaak moest opgeven, mezelf moest verraden, in de overtuiging dat mijn ouders 'dit voor je eigen bestwil is, dan jij. zal je bedanken, je zult denken "ik wil niet", er is het woord "nodig", je moeder probeerde te koken en jij haalt je neus op, ouders voor iedereen die ze voor je hebben opgeofferd, en je bent ondankbaar, " enz., dan zal de gewoonte om anderen te begrijpen en jezelf te verraden blijven bestaan, en zal het moeilijk zijn om jezelf en je gevoelens te vertrouwen, je perceptie van zowel de externe als de interne realiteit. En een ander proces bemoeilijkt het contact met je eigen gevoelens: deze schaamte voor mijn naïviteit. En als je je naïviteit als kind nog steeds kunt vergeven: het kind heeft uiteindelijk geen andere keuze dan zijn ouders te geloven, dan kan het heel moeilijk zijn om je naïviteit als volwassene te vergeven. Je zult de hele geschiedenis van je eigen goedgelovigheid moeten toegeven, dat ‘ik mezelf zo liet behandelen.’ Dit kan erg gênant zijn, en schaamte verhindert het contact met iemands woede, waardoor de dissociatie in stand wordt gehouden.