Van de auteur: Kozhukh Irina Mikhailovna. Hoe overleef je een scheiding?[/url]Hoe overleef je een scheiding of echtscheiding? – dit is een heel moeilijke vraag, het is een zeer complex en vaak langzaam proces! Het is moeilijk om uit elkaar te gaan, ongeacht of je bent vertrokken of in de steek bent gelaten. Maar als dit al is gebeurd – werd je verteld dat ze niet meer van je houden, niet meer bij je willen wonen, je niet willen zien, of iets dergelijks, of heb je de kracht gevonden om om er een einde aan te maken, het is erg moeilijk voor beide partijen. Vragen waarover voormalige geliefden tranen vergieten, zoiets als dit: "Wie zal mij goedemorgen zeggen?" "Wie zal mij nu geliefd noemen?", "En met wie zal ik op zaterdag romantische films kijken?", "Met wie zal ik 's nachts op de schouder rusten en wie zal mij liefdevol uitschelden omdat ik de hele deken heb weggenomen?", " Met wie ga ik nu nieuwjaar vieren?”, “Wie gaat er mee met de feestdagen?” en…….. Al deze vragen lijken op de vragen die dierbaren over hun doodskisten stellen. Ja Ja. Afscheid nemen is een kleine dood! De belangrijkste gevoelens die mensen op dit moment ervaren zijn schaamte, schuldgevoel en angst. Afscheid nemen stelt ons in staat zeer belangrijke, serieuze conclusies te trekken - zowel met betrekking tot onszelf als onze toekomst. En het is tijd om eindelijk te begrijpen en toe te geven: de situatie van scheiding is niet beschamend, niet beschamend, niet vernederend. En dat vinden wij! Misschien begrijpen we het niet, we beseffen het niet, maar dat denken we echt op het moment dat we in de steek werden gelaten. En hierdoor wordt alles alleen maar erger, veel erger - psychologisch. Nee, uit elkaar gaan is niet beschamend, het is niet waar. Het is gewoon heel, heel moeilijk. Mensen die zich in een dergelijke situatie bevinden, dragen een vreselijke last van schuldgevoelens op hun schouders, zonder dat ze zich dat altijd realiseren, maar dit is bijna altijd het geval. Ze geven zichzelf vaak de schuld, maar in de regel niet voor wat ze misschien hadden moeten doen. Meestal blijkt dat voormalige geliefden zich schuldig en beschaamd voelen tegenover anderen (familie, vrienden, collega's) - wat ze zullen doen. denk na, wat zullen ze zeggen. Hoe zullen ze reageren? Maar dit zijn echter absoluut niet hun zaken – de mensen om hen heen. Het stel ervaart een tragedie, dit is hun tragedie, hun pijn en hun schuldgevoel tegenover elkaar. Het is eng, heel eng als je niet weet wat er morgen zal gebeuren! Vaak vertellen onze dierbaren ons dat je jong, slim en mooi bent en dat je nog steeds een prins op een wit paard in je leven zult hebben! Maar... een uur, een dag, een week gaat voorbij, hij is weg en je begint al te denken dat dit de enige persoon was die ermee instemde om bij je te zijn, dik, met een neus, scheve tanden, benen of iets anders defect. Je kijkt naar jezelf in de spiegel en ziet niets moois meer, je begint erover na te denken om alles te veranderen! Had ik tenslotte maar rechtere benen, een dunnere taille, bredere heupen, rozere wangen, dikkere biceps, dikker haar, enz. enz., dan was er niets gebeurd! Maar dat is tenslotte helemaal niet het punt! En als we een relatiebreuk doormaken, moeten we niet nadenken over hoe we voorheen leefden, maar over hoe we in de toekomst zouden moeten leven. Wat is hier op het eerste gezicht het probleem? Grote problemen! Mensen woonden meerdere jaren samen of ontmoetten elkaar. Toen hielden ze op elkaar leuk te vinden - ze konden qua karakter niet met elkaar overweg, hun interesses veranderden, of ze waren elkaar gewoon beu, dus gingen ze uit elkaar. Over het algemeen geen probleem, het is gewoon een dagelijkse aangelegenheid. Waarom jezelf en je kameraad in tegenslag martelen? Natuurlijk is het beter om uit elkaar te gaan. Geef aan jezelf toe dat je een fout hebt gemaakt, ga uit elkaar en begin je leven opnieuw. Geen slecht plan. Maar dit alles is slechts op het eerste gezicht. Bovendien alleen als je zelf nog nooit zoiets in je leven hebt meegemaakt of meegemaakt... In werkelijkheid zijn echtscheiding en scheiding het ernstigste trauma. Dit is hel. Misschien zijn er andere gevallen die de ziel niet beïnvloeden, maar nu heb ik het over echte gevoelens. En dit ongeluk gebeurt vaak zelfs, zoals ze in dergelijke gevallen zeggen, ‘tegen de achtergrond van volledig welzijn’. Daarom is het belangrijk om te weten wat echtscheiding werkelijk is en hoe je er doorheen kunt komen zonder dood te gaan, jezelf te verliezen of in elkaar te storten. We zijn natuurlijk allemaal verschillend, maar met de absolute individualiteit van iederDe persoonlijkheden, psychologische ervaringen en reacties van de deelnemers aan het drama zijn meestal dezelfde. Een scheiding is een ernstig trauma. Je moet het kunnen overleven. Een scheiding is geen ongeluk. Het is een natuurlijk resultaat van een lange en moeilijke relatie tussen twee mensen. En om er op dit moment achter te komen wie gelijk heeft en wie ongelijk, is een volkomen nutteloze zaak en zonder enige betekenis. Het is moeilijk om het gevoel over te brengen dat iemand ervaart als hij erachter komt dat hij in de steek is gelaten. De dood Ons hele leven bestaat uit een veelheid aan zeer verschillende gewoonten, te beginnen met de gewoonte om roggebrood en gebakken melk in de winkel te kopen en elke ochtend koffie met kaneel te drinken terwijl we naar het programma ‘Good Morning, Country’ luisteren. Dit zijn allemaal gewoonten die we hebben gevormd onder invloed van externe omstandigheden, vaak met de deelname van een andere, naaste persoon. De manier waarop je elke dag naar je werk gaat is een gewoonte. Hoe u wilt dat de zaken op uw werkblad worden gerangschikt, is een gewoonte. De manier waarop uw man of vrouw u naar uw werk vergezelt en de manier waarop u problemen oplost, is een gewoonte! Als een vriend je op een andere manier meeneemt naar je werk, zul je ongemak ervaren. Als uw mappen in strijd met de vastgestelde regels worden herschikt, ervaart u irritatie. Als uw man of vrouw iets leert, zult u boos zijn. De aard van deze negatieve emotionele reacties is een schending van de gebruikelijke levensorde. Voor onze subcortex is verstoring van de gebruikelijke levensorde synoniem met een ramp. ‘Als het leven is veranderd, zijn er dus enkele nieuwe gevaren in het leven verschenen’, zo redeneren onze hersenen. En er ontstaat angst - de kracht die een dier nodig heeft om te wennen aan nieuwe, veranderde bestaansomstandigheden. Integendeel, als 'alles weer normaal wordt', ervaren we aangename gevoelens van kalmte en rust - 'nou ja, alles is gelukt, alles. is als voorheen, alles is beter geworden...' Nu we zijn teruggekeerd naar de vorige, bekende, op en neer onderzochte realiteit, ervaart ons instinct van zelfbehoud echte vreugde - elk pad hier is hem bekend, elke struik is gecontroleerd, je kunt nergens bang voor zijn en leven, diep ademhalen. En tot slot, de derde - dat volgende?! Verder - leegte. Een absolute, ondoordringbare, verlammende, gapende leegte. De toekomst, onze manier van denken over morgen, is immers ook een gewoonte. Als ons leven afgemeten en kalm stroomt, begrijpen we waar we ons morgen zullen bevinden - wat er zal gebeuren, waar we heen zullen gaan, wat we tegen wie zullen zeggen, wat we zullen doen. Natuurlijk bestaat de toekomst nog niet, deze bevindt zich altijd in onze verbeelding, altijd hypothetisch. Het moet nog gebeuren en niemand weet hoe het werkelijk zal zijn. Maar in ons bewustzijn is de toekomst er altijd, ‘standaard’ aanwezig. Ja, we zouden ons niet eens kunnen bewegen als we niet ‘wisten’ wat er daarna zou gebeuren! Er zit altijd een toekomst in ons hoofd. Altijd. Maar niet nu. Daarom hebben we, als we over echtscheiding horen, het gevoel dat we gestorven zijn. Onze toekomst stort immers in, ze bestaat niet meer. Ons zandkasteel, dat we jarenlang zo hard hebben gebouwd, stort als een kaartenhuis in elkaar. De tranen stikken. Ze stromen in beken. We willen ons verstoppen, verstoppen, verdwijnen. En op dat moment wil je ergens heen rennen, haasten - zonder het pad of de weg te onderscheiden, niet wetend, niet ziend, zonder enig idee van het doel. Soms ren je gewoon thuis, tussen familie en vrienden, de meest nabije en dierbaarste mensen, op je bank, schijnbaar in warmte en comfort, je weet niet hoe je moet leven, je kronkelt op deze bank omdat het wel kan. Je kunt een houding niet vinden, zodat je zo'n houding kunt vinden en daarin kunt bevriezen, zodat er zo'n houding ontstaat, zodat je in ieder geval een tijdje geen pijn voelt, pijn omdat je dat niet doet weten hoe te leven. En dit is zo'n pijn, waar zoveel van is, het past niet in je, en je kunt met deze pijn niet naar de dokter gaan, je zult niet kunnen formuleren wat pijn doet. En je kunt aan niemand, zelfs aan je naasten, uitleggen wat er gebeurt. Er is een soort ziel, iets doet pijn... Echtscheiding is een echte dood, maar niet van een persoon en zelfs niet van een relatie, maar van een ‘deel van de hersenen’. Dat deel waar ze worden opgeslagen!