Van de auteur: Het artikel is in 2013 gepubliceerd in het tijdschrift "Ptz". WAAR TEGEN MOETEN KINDEREN WORDEN BESCHERMD? 1 juni is Internationale Kinderdag. In dit verband stel ik voor om in het juninummer te bespreken wat naar mijn mening een zeer belangrijke vraag is: waartegen moeten we onze kinderen beschermen? We zullen niet ingaan op de kwesties van het garanderen van de fysieke veiligheid van het kind, maar zullen praten over de houding en acties van ouders gericht op de zorg voor en bescherming van kinderen tegen “gevaarlijke” aspecten/vooruitzichten van het leven. En laat ik het zo zeggen: ouders in onze cultuur blinken uit in ‘beschermen’, en doen dit soms te lang en buitensporig... De meesten van ons (als ouders) moeten leren vertrouwen, accepteren, geloven en afstand nemen van onze kinderen. Waar gaat dit eigenlijk allemaal over?... Laten we er eens achter komen... Het verlangen om voor uw kind te zorgen en het tegen tegenslag te beschermen is het instinct van elke normale ouder. En dit is biologisch volkomen gerechtvaardigd als we het hebben over een pasgeborene en een baby. Om zich echter te kunnen ontwikkelen, moet een persoon (iedereen – klein, opgroeiend of al volwassen) twee diepe psychologische behoeften bevredigen: de behoefte aan steun (zorg, zorg, acceptatie) en de behoefte aan vrijheid (onafhankelijkheid, eenzaamheid, keuze). En het is heel belangrijk dat ouders begrijpen dat naarmate het kind opgroeit, zowel het evenwicht als de manier waarop aan deze behoeften wordt voldaan verandert... En als wij (ouders) ons kind willen beschermen, moeten we er in feite voor zorgen dat hij sterk wordt zonder ons, zodat hij ons niet meer nodig heeft. In de psychologie zeggen ze dat een kind dat opgroeit ‘zijn eigen ouder wordt’. En als dit gebeurt, kunnen wij (als ouders) onze ouderlijke plicht als vervuld beschouwen. De taak is paradoxaal, maar de enige die psychologisch gezond is. Ouderliefde is, in tegenstelling tot andere soorten liefde, niet gericht op het dichter bij elkaar brengen, maar op het weggaan (en dit betekent niet dat kinderen voor altijd “afgesneden” zijn van hun ouders; bij een gezonde ontwikkeling van de gebeurtenissen is het de andere kant op rond: als ouders hun eigen kinderen niet verhinderen op te groeien, dan hebben ze warme, gelijkwaardige relaties). Hoe wordt de steun en bescherming van de ouders uitgedrukt als een kind klein is? Ten eerste, in werkelijkheid - bij fysieke ondersteuning: we houden de baby in onze armen, bij de hand, op onze knieën, daarna zetten we hem vast op een glijbaan, op de fiets, op schaatsen, enz. We vertellen hem wat hij wel en niet moet doen (omdat het gevaarlijk is) - en het kind gelooft ons over het algemeen. Hoe kunnen we zijn behoefte aan vrijheid bevredigen? Wij laten je klimmen waar het naar onze mening niet gevaarlijk is; speel met iets dat niet prikt of snijdt. En al op jonge leeftijd is het nodig om de juiste balans te vinden tussen beperkingen = zorg en keuze = vrijheid. Veel ouders vragen: “Op welke leeftijd kun je je kind een keuze bieden?” Ja, op zijn vroegst. Ook al zal het voorlopig zo'n denkbeeldige keuze zijn (nou ja, bijvoorbeeld tussen de ene gezonde pap en de andere gezonde pap), laat het kind het zelf maken! Op deze manier leren we hem geleidelijk beslissingen te nemen, dat wil zeggen: OM TE GAAN MET VRIJHEID. Maar het vermogen om vrijheid te gebruiken is de belangrijkste vaardigheid waarmee een volwassene zichzelf kan beschermen (dat wil zeggen: de juiste beslissingen voor zichzelf kan nemen). Naarmate het kind ouder wordt, bezet het geleidelijk steeds meer psychologisch terrein (of verovert het, op verschillende manieren in verschillende gezinnen). Dat wil zeggen, hij is bereid om steeds meer zelf te beslissen of, omgekeerd, helemaal niet te beslissen (wat overigens ook zijn keuze is). En hier is het heel belangrijk dat ouders het volgende begrijpen: niet alleen de balans tussen behoeften is veranderd: het lijkt erop dat het kind/de tiener nu meer vrijheid en minder zorg nodig heeft. Dit is niet helemaal waar. Ja, we hebben absoluut meer vrijheid nodig. Maar het volwassen kind begrijpt de zorg nu anders. Zorgen voor een tiener is niet ‘een hoed opzetten, het is koud!’, maar respect tonen, zijn interesses accepteren, in hem geloven als persoon en het recht erkennen om te zijn wie hij is. Als we het over tieners hebben, leren we ouders meestal om hun kind meer vrijheid te geven, minder!