Van de auteur: Een cursus met lezingen gegeven in 2008-2009. Wie is Kronos en wat wil hij? Allereerst wil ik een paar citaten van Iamblichus lezen. Iamblichus is de grondlegger van de Syrische school van het neoplatonisme uit de 3e eeuw na Christus, een leerling van Porphyrius, die op zijn beurt een leerling was van Plotinus zelf, de grondlegger van het neoplatonisme. Iamblichus geeft commentaar op Plato's Timaeus de lucht, zodat ze, samen geboren, samen uit elkaar zouden gaan als het uiteenvallen voor hen zou komen. De eeuwige natuur diende als prototype voor de tijd, zodat deze er zo veel mogelijk op kon gaan lijken. Want het prototype is datgene wat in alle eeuwigheid blijft bestaan, maar het beeld is ontstaan, is en zal er in alle tijden zijn.” Dat wil zeggen, het archetype is eeuwig en het beeld dat door het archetype wordt gegenereerd, ontwikkelt zich in de loop van de tijd. In zijn commentaar op Timaeus schrijft Iamblichus: ‘Om deze redenen wordt de tijd, voor zover dat mogelijk is, ook vergeleken met het patroon van de eeuwige natuur, en een bepaalde tijd is als de eeuwigheid, en wordt met zichzelf vergeleken, zoals voor zover mogelijk op basis van zijn uniforme aard, en wordt gecreëerd door één enkele energie, en handelt in overeenstemming daarmee, en geeft een definitie aan alle dingen die ontstaan, zelfs als ze van elkaar verschillen." Iamblichus demonstreert andere argumenten op hetzelfde gebied. onderwerp: "" Want het prototype bestaat en blijft tot in de eeuwigheid bestaan, maar het beeld ontstond, dus hij is en zal altijd blijven." Dus wat in het begrijpelijke bestaat als een paradigma, verandert in een beeld in de wording. En wat daar bestaat volgens de eeuwigheid, hier - volgens de tijd. En wat in het begrijpelijke in het ‘nu’ is volgens zijn wezen, wordt hier in de voortzetting van alle tijd. En het wezen dat daar op gelijkwaardige wijze bestaat, manifesteert zich op deze plek als iets dat aan het worden is en nog zal zijn. En wat daar niet gescheiden is, wordt hier gescheiden. En nu wordt de middelste, tweeledige aard van de tijd duidelijk, want tijd is het midden tussen de eeuwigheid en de hemel; het is tweeledig, omdat het samen met de kosmos ontstaat en wordt geordend door de eeuwigheid; en heerst over de kosmos, en wordt als de eeuwigheid.” Een heel belangrijk punt hierbij: tijd wordt hier zowel geïnterpreteerd als eeuwigheid als als een geordende stroom. En dit gebeurt als het ware gelijktijdig, al is het woord ‘gelijktijdig’ hier niet helemaal op zijn plaats, want eeuwigheid is altijd eeuwigheid. Dit is een enkel moment, dat zich eindeloos uitstrekt. De beroemde mythologieonderzoeker Mircea Eliade benadrukte dat er twee perioden zijn in de geschiedenis van de mensheid: de mythologische periode, waarin de mensheid als het ware buiten de tijd leefde – in de eeuwigheid, en de periode waarin de tijd “overtijd werd” en lineair. In tegenstelling tot prototypes beginnen afbeeldingen zich in de loop van de tijd te ontwikkelen. Daarvoor waren er archetypen, en de mensheid leefde in die tijd volgens archetypische wetten en personifieerde de mythe. Die. alles verliep cyclisch, in de voetsporen van hun voorouders, zonder ook maar één stap terug te doen. Laten we ons vervolgens wenden tot de genealogie en de schepping van de wereld, die ook wordt genoemd in Plato’s Timaeus. In het bijzonder de plaats over het feit dat uit Gaia (Aarde) en Uranus (Hemel) Oceaan, Kronos en Rhea en hun hele generatie werden geboren, classificeert Iamblichus Oceaan, Kronos en Rhea tot de drie sferen tussen aarde en hemel, aangezien ze zich verdeelden het in drieën. De oceaan regeert over alle natte essentie. Rhea is de godin die de vloeiende en luchtachtige ademhalingen bij elkaar houdt. Kronos stuurt de hoogste en meest subtiele plaats van de lucht aan - de ether, die het midden inneemt, want het midden en centrum onder immateriële entiteiten heeft volgens Plato een grotere macht dan wat er omheen is. Als ze verenigd zijn en op elkaar lijken, bewijst Iamblichus dat Kronos een monade is, Rhea een dyade, Ocean een triade, en dan de hele generatie titanen en titaniden. Het is hier heel belangrijk dat Kronos een monade is, als iets ondeelbaars, ook al bestaat het in zijn twee hypostasen als eeuwigheid en tijd. Deze interpretatie van Iamblichus is niet ongegrond, en als we het in de toekomst over Kronos hebben, zullen we dit kort in herinnering brengen. Uranus, daarnahoe hij met Gaia trouwde, hij was bang om te sterven aan een van zijn kinderen, dus toen ze werden geboren, bracht hij ze terug naar de ingewanden van de aarde. En Gaia, uitgeput door de last, overtuigde Kronos, de laatstgeborene, om Uranus te castreren. Kronos werd de oppergod. De sikkel waarmee hij Uranus castreerde, werd door Kronos bij Kaap Drepan (Sikkel) in Achaia in zee gegooid. Deze sikkel werd bewaard in een grot in Zancle (Sicilië). Verder wordt er in de Griekse mythologie gezegd dat met hem een ​​gouden eeuw begon. En de gouden eeuw is de eeuwigheid, waarin mensen in de mythologische tijd leven; Mircea Eliade noemde zo iemand ‘archaïsche man’. En er zijn nog steeds bepaalde stammen op aarde die we archaïsch kunnen noemen, waarin de tijd nog niet is begonnen, zij leven in de gouden eeuw. In de regel zijn dit stammen in de diepten van Afrika, in het noorden van Siberië, enkele indianenstammen, enz. Kronos was ook bang voor Gaia's voorspelling dat een van zijn kinderen zijn daad zou herhalen en hem omver zou werpen. Alles is immers cyclisch. Hier worden we niet geconfronteerd met de mythe van Oedipus, maar met de ontmanning van de vader in nog eerdere stadia. Dit is het begin van de mythe van Oedipus, die geen verband houdt met het bezit van de moeder, maar deze strijd met de vader en zijn onderdrukking begint vanaf het allereerste begin der tijden. Kronos slikte de kinderen die Rhea hem had gegeven de een na de ander in. Dus slikte hij Hestia, Demeter, Hera, Hades en Poseidon in. Uit de vereniging van Kronos met de nimf Philyra (die hij later, uit angst voor Rhea's jaloezie, in een merrie veranderde), werd de centaur Chiron geboren - later een wijze opvoeder van vele goden van de jongere generatie, zwanger van Zeus, die niet wilde om haar laatste kind te verliezen, beviel van hem in een diepe grot op Kreta en verborg het daar, en liet Kronos de steen inslikken. Toen Kronos zich realiseerde dat hij bedrogen was, begon hij over de hele aarde naar Zeus te zoeken, maar Rhea verhinderde hem dit elke keer te doen. Toen Zeus opgroeide, begon hij een oorlog met zijn vader. De geboorte van Zeus is de geboorte van een held die verder gaat dan het stereotype. Aan de ene kant komt hij eruit, maar aan de andere kant komt hij er niet uit, omdat hij ook zijn vader castreert - de tweede ronde van de tijd. Hier verschijnt Kronos opnieuw, zowel als eeuwigheid als als het verstrijken van de tijd, omdat we het hebben over een tienjarige oorlog. Kronos werd door Zeus omvergeworpen en gevangengezet in Tartarus. Volgens de Orphics gaf Zeus, op advies van Nyx, Cronus honing te drinken, viel hij in slaap en werd hij gecastreerd. Op het moment van castratie werd Aphrodite geboren uit het zaad van Kronos. (In de Griekse versie verschijnt hier meestal Uranus). Zeus zette alle titanen gevangen die hem in Tartarus te hulp kwamen. Tartarus is de verste en meest beperkte plaats van Hades. Zeus wierp zijn vader omver, bevrijdde zijn broers en zussen uit zijn baarmoeder, dwong Kronos de kinderen die hij had ingeslikt uit te braken, en regeerde over de wereld, waardoor zijn broers en zussen Olympische goden werden. Het daaropvolgende verhaal is zo bekend dat het geen herhaling behoeft. Volgens een latere versie van de mythe werd Kronos van Tartarus vervolgens verplaatst naar de ‘eilanden van de gezegenden’. Daarom kwam in de hoofden van de oude Grieken het ‘koninkrijk Kronos’ overeen met de fantastische ‘gouden eeuw’. Dat wil zeggen, het was het tijdperk van de ‘eeuwige terugkeer’, waarin de tijd cyclisch bewoog, en in feite bestond er eeuwigheid als monade, die enerzijds als eeuwigheid handelde, en anderzijds als tijd. Vandaar de invloedssferen: de cycliciteit en de grenzen die met deze cycliciteit samenhangen en waar we onmogelijk overheen kunnen gaan; de lineariteit waarmee Jeugd-Ouderdom wordt geassocieerd, daarom is Kronos zo'n combinatie: de Eeuwige Jeugd en de Oude Wijze; wijsheid die op oudere leeftijd ontstaat; een eindigheid die verband houdt met cycliciteit, maar die ook in lineariteit bestaat, dat wil zeggen dat Kronos verschillende sferen heeft die uit elkaar vloeien en waar mensen elke dag mee te maken krijgen: tijd, beperkingen, depressie veroorzaakt door beperkingen, wijsheid die met de jaren toeneemt, en de dood. is een fundamentele beperking van de gebruikelijke waarneming - het einde van de aardse tijd. In de regel zijn mensen net als Hades bang voor Kronos, in plaats van onschatbare ervaringen uit hun pakhuizen te halen. Zoals Borges’ uitspraak: “de onschatbare ervaring van de dood ontlenen...” Het is onmogelijk om zonder beperkingen te leven. Zonder beperkingen verliest een persoon zijn individualiteit. Eerstde beperking die we altijd bij ons hebben is de huid, de grens van het lichaam. Iemand die zich niet bewust is van zichzelf in het lichaam heeft weinig nut. Een persoon die wegrent voor Kronos, voor het besef van tijd, eindigheid en dood - Heidegger noemde zulke mensen de man van de menigte - Das Man. Het is waar dat zo iemand niet ver zal rennen. De beperkingen van zulke mensen komen plotseling, zonder enige voorbereiding, en veroorzaken hen in de regel het grootste lijden, waarop ze helaas niet zijn voorbereid. Aan de andere kant is depressie als gevolg van beperking een heel goed medicijn, dat je in staat stelt jezelf, je grenzen, de context van je leven, je activiteiten, je emoties, je beeld van de wereld te beseffen, iets opnieuw te evalueren, een inventaris van ervaringen. Een beperkende ervaring is ook een nieuwe ervaring. Maar dit medicijn is niet voor iedereen. Er zijn mensen, en niet al te weinig, die zelfmoord plegen vanwege een depressie. Als ze falen, worden ze geconfronteerd met nog drastischer beperkingen. Ik geloof, ook op basis van archetypische gesprekken met Kronos, dat de mensen die met Kronos in een aantal verborgen, onbewuste conflicten zaten, in confrontatie met hem, het niet aankunnen en zelfmoord plegen. Degenen die schulden hadden verworven, gaven delen van hun ziel aan Kronos in ruil voor het niet opmerken van de tijd, het ontsnappen aan depressies en het niet ouder worden, dat wil zeggen, op de een of andere manier manoeuvreren tussen beperkingen. En wanneer ze met een zeer sterke beperking worden geconfronteerd, kunnen ze daar niet tegen en plegen ze zelfmoord. Dat is mijn theorie. De beperking is best handig als je ernaar kijkt op een grotere schaal dan de schaal van vandaag, omdat het op een gegeven moment de mogelijkheid biedt om over te schakelen van het rigide scenario dat zowel de kleine als de grote context domineerde. Als iemand ergens aan went, ontwikkelt hij een rigide dominant, in dit geval is de beperking nuttig. Het stelt je in staat de signaalstroom naar deze dominante te beperken, en deze begint te verzwakken en de persoon kan overschakelen naar een andere dominante. Dit is moeilijk om te ervaren omdat er een gewoonte is gevormd en het opgeven ervan altijd pijnlijk is... Het kunnen kleine dingen zijn: iemand raakt gewend aan een comfortabele levensstijl en plotseling is er een crisis, enz., waar je naar moet overschakelen een andere levensstijl. Niettemin vindt er een herziening plaats: waarom werd iemand iets gegeven, wat deed hij ermee, hoe ontdeed hij zich ervan... De vraag rijst: worden beperkingen op een onbewust verzoek van de persoon zelf op een hoger niveau gecreëerd of Is dit een beslissing van de goden? Je kunt zien dat alles duidelijk gebeurt volgens de wil van de mens en de goden. Wat is de mens anders dan een verzameling goden? Als we ons onze eerste lezing en de woorden over de totale klant herinneren, is de dialectiek hier erg complex: de goden beheersen de mens, maar de mens controleert ook de goden. Of iets bewust of onbewust gebeurt, wordt geassocieerd met beperkingen, dit is al een kwestie van een andere beperking: de beperking van het bewustzijn. Het bewustzijn kan worden uitgebreid. Daar zijn verschillende middelen voor, variërend van farmacologie en planten, tot oefeningen, meditatie, lid worden van ASC, etc. Hier gaan we ook een relatie aan met Kronos, en deze kunnen we ook tot het uiterste uitbreiden, afhankelijk van hoeveel we aan Kronos verschuldigd zijn. We zijn allemaal dank verschuldigd aan Kronos, iedereen in de kindertijd wendde zich tot hem en ervoer een soort pijn en beperking met een onbewust verzoek, een schreeuw om vrijheid, bijvoorbeeld door luiers - een van de eerste beperkingen in het leven. Iedereen heeft op zijn eigen manier schulden. De vraag rijst: zijn er manieren waarop iemand een deel van de schuld aan Kronos kan terugbetalen? Het afbetalen van de hele schuld is moeilijk en brengt wat wij bevrijding noemen, ook van tijd tot tijd (ik weet niet hoe mogelijk dit is in het menselijk lichaam). Er zijn manieren om ten minste een deel van de schuld af te betalen. Veel mensen, die het wel en niet weten, praten erover op de pagina's van boeken: hier en nu leven, een moment leven als een blijvende eeuwigheid, Kronos verbinden met de Monade in jezelf. Dit is hier en nu, waar vertegenwoordigers van de new age-beweging de laatste tijd veel over hebben gesproken - dit zijn de collecties van Kronosin de Monade: je leeft tegelijkertijd in het moment en in voortdurende eeuwigheid. Als iemand in zo'n stroom terechtkomt, zonder stil te staan ​​bij het verleden en de toekomst, bedenk dan dat hij een deel van zijn schulden aan Kronos afbetaalt. Leven in de stroom. In de stroom van het heden. Maar hier verwarren New Age-vertegenwoordigers veel hierover. Het heden is niet alleen de waarneming van de fysieke zintuigen, het is ook de wereld van de verbeelding (en het is een waanidee om het denkproces als een soort kwaad te beschouwen, dat vanuit het heden in de fantasie vervalt), de wereld van de ziel, die ook in het heden geleefd kan worden. Het heden heeft betekenis als het heden, d.w.z. waardevol, maximaal waardevol, werkelijk bestaand. Verbeelding is iets dat werkelijk bestaat, het is een mentale wereld die niet kan worden genegeerd en gereduceerd tot de functies van fysieke waarneming. Dit is ook een soort castratie, castratie van Kronos, ook een beperking. Je kunt zowel in de innerlijke als de uiterlijke wereld leven, en op de rand ervan, en heen en weer reizen. Het zijn in het heden valt misschien niet samen met het zijn in de huidige biografische tijd, omdat biografie en zielentijd dingen zijn die elkaar soms alleen maar raken, maar meestal liggen hun trajecten op verschillende plaatsen. Het heden is waar je bent, zolang je je ervan bewust bent dat je daar bent. Bewustzijn zelf is wat tijd echtheid geeft. Daarom is ‘hier en nu’ geen afwezigheid van verbeelding, het is een aanwezigheid zowel in de verbeelding als in de fysieke wereld, maar een bewuste aanwezigheid wanneer een persoon nadenkt: waar hij is, waarom, waarom, hoe. Als iemand probeert ‘het moment te stoppen’, gehecht te raken aan iets in de stroom van het verleden of de toekomst, dan verkoopt hij daarmee een deel van zijn ziel aan Kronos, omdat hij in dit geval uit het heden vervalt en geobsedeerd raakt door wat was of zal zijn. Cyclische obsessiviteit is stoppen, uitvallen, een poging om de monade te verdelen. Zijn tijd begint te herhalen, Kronos loopt hem in een lus. Er is hier een groot verschil: je fixeren op iets in de fantasie of in de verbeelding, maar in de verbeelding kun je je bewegen in de stroom van beelden, zonder gefixeerd te raken, gewoon de beelden volgen, observeren, belichaamd in beelden. Beelden zijn vloeibaar, uniek, ze blijven niet hangen in cycli, ze ontwikkelen zich - dit is een voortdurende wederzijdse transformatie. Als je gefixeerd bent op een bepaald beeld, dat is het dan, je bent uit het heden gevallen. Dit is de moeite waard om op te letten. Je kunt zelfs repeteren zoals een acteur een rol repeteert, waarbij je jezelf mentaal naar het podium verplaatst. Maar dit zal een levend werk van de ziel zijn, een levend verblijf in een beeld dat voortdurend in ontwikkeling is, altijd nieuw. Als je van hetzelfde geniet of er juist bang voor bent en er voortdurend in blijft zitten, dan ben je in een cyclus terechtgekomen. Dus je kunt in de verbeelding zijn, je kunt in de fantasie zijn, het zal levend zijn, echt, als je het beeld volgt, zijn levende ontwikkeling, zijn zelforganisatie, zoals de wetenschapper zou zeggen. Achter de waterval van keuzes, achter de waterval van splitsingen die dit beeld transformeren in reeksen van andere beelden. Als we het over een ander aspect hebben: in het hier-en-nu zijn, in de eeuwigheid, in het volgen van het beeld en tegelijkertijd in het zijn. de archetypische huidige tijd leidt iemand naar Wijsheid. De wijsheid die een persoon haalt uit reflectie in de juiste staat, uit ascese als beperking, uit elke reflectie over de eindigheid, over de dood. Alleen een neuroticus denkt op een gefixeerde manier over de dood, duwt tegen een barrière aan, fixeert zich op deze barrière en blijft daar. Je kunt op verschillende manieren over de dood nadenken, waarbij je je meditatief overgeeft aan beelden. Kronos wordt immers, net als de dood, in sommige culturen soms afgebeeld met een zeis. De middeleeuwse filosoof en alchemist werd vaak afgebeeld op gravures aan een bureau waarop een schedel met lege oogkassen stond als herinnering aan de eindigheid en reflecties over de dood, beperkingen en de kwetsbaarheid van het menselijk bestaan. Maximale wijsheid ontstaat door bewustzijn van deze dingen. Daarom, wanneer Kronos een persoon een beperking oplegt in onderlinge overeenstemming met zichzelf, die hij in feite als een van de elementen betreedt, dan heeft de persoon een kans om enigszins wijzer te worden. Van welke dan ookbeperkingen, zelfs van de geringste, zelfs van een verkoudheid die iemand twee dagen lang neersloeg, waardoor het vermogen werd beperkt om zijn levensstijl actief voort te zetten. Of te laat komen voor een trolleybus of trein, wat de mogelijkheid beperkt om ergens op tijd te komen, biedt de mogelijkheid om na te denken, d.w.z. geef je over aan de stroom van beelden. Er is geen tijd te verliezen. Of beter gezegd, het is mogelijk om het te verliezen als u zich er niet van bewust bent. Je denkt misschien dat je iets specifieks moet doen, maar in plaats daarvan zit je bijvoorbeeld in een soort gedwongen isolement en doe je het niet. Maar dit is geen feit dat wat je denkt, is wat je echt nodig hebt. Mentaal heb je plannen gemaakt, de plannen zijn niet uitgekomen, je voelt je benadeeld, beperkt - dit is menselijke domheid, maar als je dit beseft, kun je wijzer worden, want op dit moment vindt het werk van de ziel plaats. Als je door deze depressie gaat, ren er dan niet voor weg, probeer niet meteen goed te maken wat je zogenaamd gemist hebt, maar denk er meditatief over na, in contact met de tijd. Een andere vraag rijst: waar ligt de grens waar je kunt begrijpen of je je moet terugtrekken of moet vechten? Je kunt tenslotte niet zomaar met de stroom meegaan en je bij het kleinste obstakel terugtrekken; er zijn dingen die een soort van overwinning vereisen. Sommige mensen vechten en winnen, sommigen trekken zich terug als ze met obstakels worden geconfronteerd, sommigen vechten tegen windmolens. Het antwoord zou kunnen zijn: beide zijn logisch. Voor elke keuze zijn er gidsen van verschillende archetypen. Als iemand met windmolens vecht, betekent dit dat een van de goden hem opdracht geeft dit te bestrijden en er ervaring mee op te doen. De vraag rijst: waar is de keuze van een persoon als, volgens deze logica, iemand hem voortdurend aanstuurt? De keuze van een persoon is om te luisteren naar de stem van deze of gene god, figuurlijk gesproken, om op deze of gene straal te rijden, om te luisteren naar de stem die eist zich terug te trekken, of de stem die eist om te vechten. De stemmen komen uit verschillende hypostasen, van verschillende goden, ze geven verschillende ervaringen, en het is onmogelijk om te zeggen dat een van hen correcter is. Wat gebeurt er als er in de ziel van een persoon geen enkel graantje zit dat aan de persoon persoonlijk toebehoort? Er is hier sprake van een dialectiek: - alles behoort hem toe, alle goden behoren hem toe, in zekere zin stuurt hij zichzelf via de goden, mythologische en archetypische karakters. Hier is het de moeite waard om niet letterlijk te begrijpen dat de mens uit goden bestaat, of dat goden de mens maken, of dat goden als een marionet aan de touwtjes van de mens trekken. Alles is hier tegelijk. De mens is een verzameling goden, dit is wat hij is, alle goden behoren hem toe. Elke god beweegt hem in de richting van een bepaald soort motieven, gevoelens, denken, sensaties. Je hoeft de taal van de goden niet te gebruiken, je kunt het opsplitsen volgens een aantal andere psychologische modellen, motivaties en waarden. Het is gewoon zo dat de taal van de goden de taal is van een levend, mythologisch beeld van de wereld. Als we de ziel waarnemen als een reeks zintuiglijke en figuurlijke kanalen die alle goden met elkaar verbinden, dan bestaat het werk van de ziel uit een constante keuze tussen deze motieven. Welnu, ik heb hier al over gesproken in de laatste lezing in de passage over het concept van omstandigheden bij het regisseren. Er zijn veel situaties waarin de geest struikelt over de beperking. Onder hen moet men leren onderscheiden waar de beperking opzij moet worden geschoven, ruimte geven aan creativiteit en kennis van de aard van de dingen met de geest, en waar de geest niet moet proberen het onverklaarbare uit te leggen, omdat dit een volkomen totale mislukking zal zijn. zinloos gevecht met windmolens. De geest heeft een duidelijk functioneel doel: het beschrijven en inventariseren van bepaalde verschijnselen wanneer de beschrijving wordt gemaakt. Er zijn verschijnselen die fundamenteel onbeschrijfelijk zijn, althans in deze tijd, en dat is soms meteen duidelijk. Misschien ontbreekt de taal omdat de geest ook met taal werkt. Taal omvat ook afbeeldingen. Er is een beroemde zin van de twintigste-eeuwse filosoof Ludwig Wittgenstein: “De grenzen van mijn wereld zijn de grenzen van mijn taal.” Ik geloof dat deze zin tot op zekere hoogte van Kronos tot hem kwam. Taal is tenslotte ook een systeem dat zichzelf ontwikkelt, dat groeit, zich vertakt, ergens op een doodlopende weg terechtkomt, ergens zich vertakt in nieuwe trends, en misschien over duizend jaarmensen zullen de kans krijgen om te beschrijven wat nu onbeschrijfelijk is. Maar nu, als er geen taal is om het te beschrijven, is het alsof je met je hoofd tegen een muur slaat. Er zijn dingen die fundamenteel irrationeel zijn en die op basis van de omstandigheden van deze tijd nu niet beschreven hoeven te worden. En slechts weinig mensen die een hoog niveau van taalontwikkeling hebben bereikt, zijn mensen voor wie elk woord wemelt van een reeks beelden die beperkt zijn voor anderen die geen enkele ervaring hebben. Dit zijn grote filosofen, denkers, cultuurexperts, wetenschappers, mystici en andere mensen die zo’n taalruimte kunnen betreden die veel dingen verklaart. Maar helaas begrijpen de meeste mensen ze niet. We lezen bijvoorbeeld een boek van een moderne filosoof, bijvoorbeeld Derrida, Deleuze, Foucault: individuele woorden zijn begrijpelijk, maar de betekenis ontsnapt omdat er geen figuurlijke verbindingen zijn, maar we hebben dit niet nodig - dit is een beperking voor ons , die we om de een of andere reden niet hoeven te begrijpen. De beelden zijn met elkaar verbonden door veel verschillende verbindingen vanuit verschillende kanten, vanuit verschillende invalshoeken en contexten. Het is mogelijk om dit intuïtief te begrijpen, maar het is moeilijk te beschrijven, hoewel dergelijke pogingen worden ondernomen door mensen die een bepaald taalniveau spreken. Daarom is taal een heel belangrijk iets; het verlegt werkelijk zijn grenzen als je het door je heen laat stromen en beseft wat er door je heen stroomt, de hele onderlinge verbinding van beelden achter elk woord en elke zin beseft. Dit is de uitbreiding van de grenzen van de taal, en daarmee de uitbreiding van het bewustzijn. Soms kun je heel, heel veel in één woord begrijpen, omdat het vele interpretaties kent. En hoe meer interpretaties je kunt zien in een woord, zin, tekst, hoe groter de ruimte van je taal en je wereld. Laten we terugkeren naar de hypostase van Kronos: de fundamentele beperking, die ook veel interpretaties kent, is de dood. Hier is een citaat van Hillman: “Omdat we zo weinig verbinding hebben met de dood die we in onszelf dragen, lijkt het alsof deze van buitenaf op ons ‘bespringt’, als een externe kracht. Waar we ons in onszelf niet van bewust zijn, lijkt altijd van buitenaf te komen. De theologie heeft altijd geweten dat de dood de voornaamste zorg van de ziel is. Theologie houdt zich in zekere zin bezig met de dood, met zijn sacramenten en begrafenisrituelen, en beschrijvingen van hemel en hel. Maar de dood zelf staat nauwelijks open voor theologisch onderzoek. Religieuze canons waren een gevolg van de dogma's van het geloof. De macht van het priesterschap ontleende zijn macht aan de canons, die een uitgewerkt standpunt over de dood vertegenwoordigden. Deze positie kan variëren afhankelijk van de vorm van religie, maar bestaat altijd daarin. De theoloog weet wat zijn standpunt is ten aanzien van de dood. De Schrift, traditie en professionele vaardigheden helpen de theoloog bij het uitleggen waarom de dood bestaat en welke daden er in verband daarmee van hem worden verwacht. De hoop van de psychologie van de theoloog en zijn macht is de leer van het leven na de dood. Theologische bewijzen van het bestaan ​​van de ziel zijn zo verbonden met de canons van de dood – de canons van onsterfelijkheid, de zonde van de wederopstanding, de Dag des Oordeels – dat de openlijke studie van de dood de basis zelf van de theologische psychologie in twijfel trekt. We moeten niet vergeten dat de theologische positie begint aan de tegenovergestelde pool van de psychologische. Het begint met dogma's, niet met gegevens; van versteende, levenloze ervaringen. Theologie vereist van de ziel de basis voor een verfijnd systeem van geloof in de dood, dat één aspect van religieuze macht vormt. Als er geen ziel zou zijn, zou de mens verwachten dat de theologie er een zou uitvinden om de oude exclusieve rechten van het priesterschap op de dood te legitimeren.’ We weten niet op welk punt in elk leven iemand statistisch gezien de dood ingaat. We weten niet wat de vruchttijd is die aan een persoon wordt toegewezen vóór de dood. We weten niet of de ziel überhaupt sterft. Voor het eerst uitgesproken door Plato in de dialoog ‘Phaedo’, herhaald in andere bronnen en op andere momenten overdreven, weerlegd, uit de context gehaald, bleek de filosofische stelregel waar te zijn: filosofie is het verlangen naar de dood en het sterven. Meestal de filosoofbekeek het leven vanuit het gezichtspunt van de dood, en de dood vanuit het gezichtspunt van het leven. Leven en dood komen samen de wereld binnen; ogen en de kassen waarin ze zich bevinden, worden op hetzelfde moment geboren. Op het moment van zijn geboorte is iemand al oud genoeg om te sterven. Terwijl hij blijft leven, blijft hij sterven. De dood nadert voortdurend, en niet alleen op dat moment, dat door de geneeskunde wordt bepaald en wettelijk is vastgelegd. Elke gebeurtenis in mijn leven draagt ​​bij aan mijn dood, en we creëren onze dood door van dag tot dag te leven. Logischerwijs kan er een tegenovergestelde visie bestaan: elke actie die tegen de dood is gericht, elke actie die zich tegen de dood verzet, is schadelijk voor het leven. De filosofie kan leven en dood in eenheid beschouwen. Voor de filosofie is het niet nodig dat ze elkaar uitsluitende tegenpolen zijn, door Freud gepolariseerd in de beelden van Eros en Thanatos. De dood is de enige absolute realiteit in het leven, de enige garantie en waarheid. Vanwege het feit dat het de enige toestand is waar al het leven rekening mee moet houden, is de dood het enige dat a priori aan een persoon toebehoort. Het leven rijpt, ontwikkelt zich en streeft naar de dood. Het blijkt dat de dood haar ware doel is. Wij leven om te sterven. Leven en dood zitten in elkaar vervat, vullen elkaar aan, zijn alleen begrijpelijk in termen van elkaar. Het leven krijgt zijn waarde door de dood, en het nastreven van de dood is het soort leven dat filosofen vaak aanbevelen. (in het bijzonder, te beginnen met Socrates) Als alleen de levenden kunnen sterven, leeft alleen de stervende werkelijk. Bij monde van Socrates zei Plato dat filosofie een repetitie voor de dood is. Dit is een vorm van sterfelijke testen. Ze werd ook wel 'sterven aan de wereld' genoemd. Uiteraard is de dood niet alleen de dood van het fysieke omhulsel, het is een vertrek uit de wereld, een scheiding van de wereld om de wijsheid van het leven te begrijpen. De eerste boodschap bij het verwerken van welk menselijk probleem dan ook is om te proberen het als je eigen ervaring te beschouwen. Een persoon begrijpt de essentie van het probleem door zich ermee te verbinden. Hij benadert het probleem van de dood door te sterven. En we sterven voortdurend, vanaf de geboorte. De benadering van de doodsvraag vereist een dagelijkse dood in de ziel, vergelijkbaar met hoe het lichaam in het vlees sterft. En net zoals het lichaamsvlees wordt vernieuwd, wordt de ziel herboren na het ervaren van sterfelijke ervaringen. Sterfelijke ervaringen zijn belangrijk, ze komen soms voor als loutering, soms als resultaat van een of andere vorm van meditatieve praktijken, thanatotherapie, het nemen van LSD, soms als gevolg van een levenscrisis en beperking. Bijgevolg bestaat het werken aan het probleem van de dood zowel uit het sterven voor de wereld met haar illusoire, die ons de hoop ondersteunt dat de dood niet werkelijk bestaat, als uit het ‘sterven in het leven’, als een manifestatie van nieuwe vitale interesse in de essentie ervan. Omdat leven en sterven in deze tegenstelling elkaar vooronderstellen, verhindert iedere handeling die de dood tegenhoudt het leven. ‘Hoe’ sterven betekent niets minder dan ‘hoe’ leven. En hier keren we opnieuw terug naar Chaika. Naar de monoloog van de Wereldziel, geschreven door Kostya Treplev: “Mensen, leeuwen, adelaars en patrijzen, geweiherten, ganzen, spinnen, stille vissen die in het water leefden, zeesterren en vissen die niet met het oog konden worden gezien - Kortom, alle levens, alle levens, alle levens zijn, nadat ze een trieste cirkel hebben voltooid, vervaagd... Duizenden eeuwen lang heeft de aarde geen enkel levend wezen gedragen, en deze arme maan steekt tevergeefs zijn lantaarn aan . De kraanvogels worden niet meer gillend wakker in de wei, en de meikevers zijn niet meer te horen in de lindebossen. Koud, koud, koud. Leeg, leeg, leeg. Eng, eng, eng. (Pauze). De lichamen van levende wezens verdwenen in stof, en de eeuwige materie veranderde ze in stenen, in water, in wolken, en de zielen van hen allemaal versmolten tot één. De gewone wereldziel ben ik... ik... ik heb de ziel van Alexander de Grote, en Caesar, en Shakespeare, en Napoleon, en de laatste bloedzuiger. In mij versmolten het bewustzijn van mensen met de instincten van dieren, en ik herinner me alles, alles en elk leven in mezelfIk ervaar het zelf weer. Ik ben alleen. Eens in de honderd jaar open ik mijn lippen om te spreken, en mijn stem klinkt dof in deze leegte, en niemand hoort het... En jij, bleke lichten, hoor me niet... In de ochtend baart een verrot moeras jij, en je dwaalt tot het ochtendgloren, maar zonder gedachte, zonder wil, zonder de beving van het leven. Uit angst dat er geen leven in jou ontstaat, de vader van de eeuwige materie, de duivel, voert elk moment in jou, zoals in stenen en in water, een uitwisseling van atomen uit, en je verandert voortdurend. In het universum blijft alleen de geest constant en onveranderlijk. Als een gevangene die in een lege diepe put wordt gegooid, weet ik niet waar ik ben of wat mij te wachten staat. Het enige dat niet voor mij verborgen blijft, is dat ik in een koppige, wrede strijd met de duivel, het begin van materiële krachten, voorbestemd ben om te winnen, en daarna zullen materie en geest in prachtige harmonie samensmelten en zal het koninkrijk der wereld zal komen. Maar dit zal alleen gebeuren als, beetje bij beetje, na een lange reeks van millennia, de maan, de heldere Sirius en de aarde in stof veranderen... Tot dan, horror, horror...' Is dit niet de stem? van Kronos, zo briljant waargenomen door Tsjechov , en in de mond van Nina Zaretsjnaya gestopt. Ja, het onbewuste blijkt onuitputtelijk. Wij kunnen, net als zwemmers, langs de golven van de oceaan glijden, en er stijgt altijd iets nieuws uit de diepte naar de oppervlakte. In het leven, net als in de psyche: we worden voortdurend geconfronteerd met de noodzaak om ons aan te passen aan nieuwe omstandigheden. Als we sterfelijke zorgen afwijzen, verwerpen we de meest essentiële vraag van het leven, waardoor het leven onvoltooid blijft. In dit geval verhindert de organische dood ons de confrontatie aan te gaan met fundamentele vragen en ontneemt ons de kans op verlossing. Om een ​​dergelijke toestand van de ziel te vermijden, traditioneel een vloek genoemd, moeten we tot de dood komen voordat deze tot ons komt. Hier is het passend om ons opnieuw te wenden tot de god-heerser van het koninkrijk van de doden - Hades en de context ervan uit te breiden ideeën over hem: Als Zeus optreedt als keizer, dan is Hades als een kardinaal, en beetje bij beetje een grijze kardinaal. De stem van Zeus is luid, direct en nauwkeurig. Hades volgt omslachtige paden door de roep van instincten. Ze zouden direct zijn als mensen hun instincten zouden kunnen voelen en ervaren. Dat is de reden waarom de lagere goden zich nu manifesteren en klaar zijn om mensen delen van hun ziel te geven, omdat de verbinding met instincten is verdwenen (behalve kleine stammen die verbonden zijn met de aarde, boeren die leven volgens gezonde instincten), wat betekent dat nog een beetje meer en de mensheid over het algemeen naar het niets zal vliegen, iets van de aarde, fysiek of in een soort psychose, een massaal vertrek uit het lichaam. In ruil voor het feit dat mensen de van Hades geleende kracht zullen teruggeven, geeft hij aardsheid terug, omdat ze hem in pijnlijke situaties meestal precies die delen van de ziel geven die verband houden met de ervaring van lichamelijkheid, met de sensatie van het lichaam, pijn . En zonder het gevoel van het lichaam is een persoon geen persoon meer. Hoe schokkend het voor sommige spirituele zoekers ook mag klinken, een persoon is in de eerste plaats een lichaam. Ze zullen geen enkele geest vinden totdat ze zichzelf door het lichaam ervaren. Soms moet een persoon door pijn en ziekte worden teruggebracht naar het lichaam. Anders rent iedereen naar de geest en laten we het fysieke, het menselijke, weggeven om geen pijn te ervaren. Oh, het doet me pijn, oh Hades, help! - het klinkt van nature anders, het klinkt onbewust, in de baarmoeder, in de kindertijd en vaak ook in de volwassenheid. Het komt voor dat iemand denkt dat hij zich tot God of een soort god wendt, of eenvoudigweg intern om hulp schreeuwt, maar de oproep belandt in de Hades omdat hij pijn ervaart. ‘Verdoof mij!’ - het is alsof de persoon zegt: - oké, je hebt contact opgenomen - neem wat pijnstillers - je bent gedeeltelijk niet meer in je lichaam. Het zal gemakkelijker voor je zijn, je zult neurotisch worden. Neurotici hebben veel minder problemen dan een gezond mens, omdat hij zich binnen de vier muren van zijn neurose voor het leven verschuilt. Gedurende de lange millennia van deze gunsten aan de goden is een bepaalde grens in deze processen benaderd, dus de lagere goden zijn klaar om contact te maken, om schulden te aanvaarden. Dit hele complexe systeem van de totale klant, dat een persoon traint, is gebouwd over technieken die de meest geavanceerde Zen-mentoren gebruiken om hun paradoxale bewegingen uit te bouwen. UDe totale klant beschikt over veel verfijndere mechanismen, technologieën en provocaties en rendementen. Als je meedoet aan dit spel, speel je met volle teugen. Ik herhaal, nu is er een kans om terug te verdienen, om schulden af ​​te betalen. De strategie van Hades is simpel: hij intimideert, provoceert, brengt iemand op de rand van leven en dood, met als gevolg dat iemand het leven meer waardeert als hij meer waarde hecht aan het leven. hij komt tot deze rand. Sommigen die een deel van hun ziel aan hem of een andere god hebben verkocht, kunnen het leven niet tegelijkertijd waarderen, nou... Het spel wordt in zekere zin niet volgens menselijke regels gespeeld, het is moeilijk voor een persoon om deze regels te begrijpen, en als Als hij daarin slaagt, begrijpt hij dat er geen illusies bestaan ​​over humanisme en veiligheid. Alles gebeurt in de echte modus: oorlogen, rampen, dit alles wordt aan een persoon gegeven om te ervaren als ervaring, de meest waardevolle ervaring van pijn, ontbering, verlies, angst voor de dood, uiteindelijk de dood zelf. Sommige goden gedragen zich als een psychotherapeut, troosten, waarschuwen, moedigen aan, sommige provoceren, sommige regelen moeilijke situaties, maar de persoon kiest zelf, omdat hij de totaliteit van deze goden is. Ik hoor vaak van mensen die channelen dat ze een bewustzijnsniveau bereiken waarop alles schittert en glanst. “Beste mensheid, alles komt goed, we houden van jullie.” Wij hebben natuurlijk lief, maar met een bijzondere liefde, echte goddelijke liefde, die ook het toebrengen van pijn, lijden, dood en al het andere met zich meebrengt. Voor hen is het belangrijk dat de mens de school van de goden doorloopt en zichzelf van hen bevrijdt, en dat de goden zich van de mensen bevrijden en er een geheel nieuwe beschaving ontstaat. Mensen hebben in zekere zin goden geschapen, en nu spelen de goden met mensen. Hier is de dialectiek wederzijds, schijnbaar onbewust van de kant van mensen... En zo leren de goden ons, door op deze manier te spelen, hoe we onszelf kunnen bevrijden. Een lastig proces is evolutie. Ik heb al gezegd dat Hades onderwijst door middel van angst, angst, hopeloosheid, depressie en wanhoop. Zeus bijvoorbeeld door de vervoering van succes, geluk. Maar vanuit goddelijk oogpunt zijn al deze gevoelens niet beter of slechter dan elkaar, ze geven allemaal ervaring, ze moeten allemaal worden doorlopen om een ​​ander niveau van menselijkheid te bereiken. Sommige mensen begrijpen deze lessen, anderen niet; de mensheid heeft te veel barrières opgeworpen in de vorm van mentale constructies, dogma’s, obsessies, enz., en is vergeten hoe ze de directe taal van de goden moet waarnemen. Omdat zelfs dromen voor mensen onbegrijpelijk zijn geworden, ook al worden dromen al 2000 jaar ontcijferd, hebben we nu een psychotherapeut nodig om de signalen van intuïtie te begrijpen die tijdens het analyseproces door dromen komen. Intuïtie is onze stem. Het gevoel van depressie werd een reden om zelfmoord te plegen, ook al was het voor iets heel anders bedoeld. Angst wordt gezien als een excuus om van jezelf weg te rennen, je in jezelf terug te trekken, jezelf te isoleren of, op zijn best, een psychotherapeut te bezoeken, en angst moet als een instinct worden geleefd en gevoeld. Allerlei dogma's en leringen, religieus en wetenschappelijk, politiek en theologisch, rukten de mens los van de taal van de goden, en deze werd niet langer begrijpelijk. De lessen van de goden begonnen uitsluitend door het hoofd te worden waargenomen in de slechtste zin van het woord - door dogma's, overtuigingen, religieuze preken uit boeken, informatie die niet werd verteerd, niet als ervaring werd ervaren. Het pad naar de goden is tegelijkertijd een pad naar instincten, en niet ergens naar een onbekende geest. De geest is ook een instinct, hij is onlosmakelijk verbonden met het lichaam of de menselijke vorm. In het ultieme stadium, ja, is dit een overgang naar een ander niveau van de mensheid, wanneer een persoon door zijn lichaam en emoties, en instincten, en persoonlijkheid leeft, en zichzelf dan gaat realiseren in compleet andere grenzen van de collectieve wereld, alleen dan is de mogelijkheid van de geest voor hem geopend, daarvoor de geest - een lege abstractie. De geest is in alles verspreid, in de goden, in de ziel, in het lichaam. Deze verdeling van geest – ziel – lichaam is zo willekeurig, zo essentieel verkeerd, omdat ze allemaal zo met elkaar verweven zijn dat het in principe onmogelijk is om één ding te isoleren. Ze kennen geen grenzen, ze zijn allemaal één conglomeraat. Een persoon wil bijvoorbeeld een soort pijn vermijden en een deel van zijn ziel aan Hades geven, het komt naar hem toe om op de een of andere manier te trainen, d.w.z. hij neemt haar mee door de kringen van zijn koninkrijk, laat haar dit alles zien, geeft haargelegenheid om aan te raken. Maar op dit moment mist een persoon niet alleen een ziel, maar is een deel van zijn lichaam ook van hout, een bepaalde spiergroep is samengedrukt als een knobbel, in de regel worden gladde spieren, skeletspieren en orgaanspieren geassocieerd met Hades . Die. hij gaf zowel ziel als lichaam tegelijk. En het wordt chronisch, de pijn en een deel van het lichaam worden niet gevoeld - het is een spierklem, een blok - het is in het bezit van Hades. Maar niet alleen in het bezit van de soort, het maakt daar een soort ervaring mee en moet worden teruggegeven. Omdat dit bovendien diepgewortelde zaken zijn die verband houden met Hades, kunnen deze diepe spasmen zelfs met een massage niet worden bereikt. Sommige gebieden van de gladde spieren die niet kunnen worden bereikt, zijn chronisch gespannen, en zelfs als iemand bijvoorbeeld met zichzelf werkt en een meester in diepe massage kan vinden die deze klemmen kan bereiken, dan is het maximale wat hij kan doen deze spanning een tijdje ontspannen. een dag of twee, misschien wel een maand - met verschillende sessies. Maar je zult niet de hele tijd naar de massagetherapeut gaan, omdat de reden niet het lichaam is, maar het feit dat de ziel (een deel van de ziel) zich in Hades bevindt. Dit is als een persoon een onbewust 'contract' heeft met Hermes of Athena of iemand anders, dan kun je hier de gevolgen ervan wegnemen met lichaamsgericht werk - diepe massage, yoga, Qigong en andere soorten lichamelijke oefeningen, en als het 'contract' 'is bij Hades, of erger nog, bij Tsjernobog, dan kun je je hier niet beperken tot lichamelijk werk. Maar ik herhaal, dit is het moment waarop de lagere goden klaar zijn om spanning uit zowel de botten als de diepe spieren los te laten, als iemand zich oprecht en vooral tot de juiste persoon wendt. Dit is mogelijk omdat lichaam, ziel en geest onafscheidelijk zijn. En het hele punt is of iemand er klaar voor is, ermee instemt de beslissing te nemen om niet in een wereld te leven die gebouwd is op illusies van veiligheid, maar om in zijn leven zowel pijn als afschuw te accepteren vanwege het feit dat hij zal sterven (Heidegger noemde dit de De horror van het niets die iemand ervaart wanneer hij zich tot in het diepst van zijn ziel realiseert dat hij richting de dood leeft: van het zijn naar de dood begint het echte pad naar zijn echte zelf, en dat gaat helaas door horror en pijn veel informatie die mensen nog niet hoeven te weten. Voor het grootste deel zijn mensen eenvoudigweg niet klaar voor de enorme hoeveelheid informatie die in het collectieve onbewuste is opgeslagen. Voor sommigen wordt een psychotherapeutische dosis van deze informatie onthuld, voor anderen wordt een diepere dosis existentiële informatie onthuld, voor ieder naarmate hij of zij er klaar voor is. Hoe kunt u contact opnemen en deze informatie openbaar maken? - Het recept is uiterst eenvoudig: leef je gevoelens, ervaar pijn, afschuw, extase, liefde, woede... geef het niet op, ren niet weg en het contact komt in de mate dat je openstaat. Niet noodzakelijkerwijs door woorden - misschien door gevoelens, intuïtie, dromen, sensaties... Nogmaals, die eigenschappen van jou die je als negatief beschouwt: hebzucht, gierigheid, wraakzucht, het verlangen naar vernietiging - het is niet nodig om ze te onderdrukken en te doen alsof je een ‘brave jongen of meisje’ zijn. Hebzuchtig - geef het tenminste aan jezelf toe, verdrijf dit bewustzijn niet, leef het, geniet ervan - je had het ooit nodig, dus houd jezelf niet voor de gek, misschien kun je het loslaten als je leeft en het beseft wees een dialoog met Hades. Stel je open voor jezelf, geef het toe, verberg je niet in vermomming, dit alles zit in ieder mens, dus er zal contact zijn, dialoog, deze vorm ervan, want voor dialoog is het niet alleen nodig rationeel begrip en woorden, door de Op deze manier is dit de minst effectieve vorm van contact. Eeuwenlang, vooral in de westerse beschaving, heeft de mensheid gevoelens verdeeld in goed en slecht en vlucht daarom weg van de ‘slechte’, zelfs tot het punt dat ze ze in het onbewuste onderdrukt. Zo trappen mensen in hun eigen valkuilen. Dit is vergelijkbaar met de situatie waarin je ooit besloot niet te poepen om schoon te zijn, je hebt een dag of twee niet gepoept, daarna begon je te poepen, maar je verzekerde iedereen op elk kruispunt dat je niet had gepoept. En nu zeg je dit al twee- of drieduizend jaar. Laten we zeggen dat ik me realiseerde dat ik nergens anders heen kon en ik moest bekennen, maar het is al ongemakkelijk - zoveel eeuwen lang, met schuim op de mond, beweerde ik dat ik schoon was. Je moet deze onhandigheid overwinnen; er is geen ander recept. Zo kun je je reputatie verliezen“goed en correct”, maar dichter bij het leven komen. Al deze ‘correctheid’ en ‘goedheid’ zijn trucs van de geest. Ja, ooit creëerden de goden de voorwaarden voor de verdeling in “goed” en “slecht”, maar al het leren is doelgericht en historisch, nu zijn andere tijden, de mensheid heeft zijn gezicht al in de modder gestoten, het is tijd om terug te keren tot het leven, tot levende instincten. De goden zijn precies instincten! God, de natuur, dat is één ding. Om te zeggen dat God “niet poept” (metaforisch), dat hij wit en donzig is, dat hij niets met lichamelijkheid te maken heeft, is stom, dit is een vergissing... De Grieken stonden dichter bij de goden, ze respecteerden de lichamelijkheid, begreep dat het lichaam-ziel-geest één ding is en dat het onmogelijk is ze te scheiden, behalve misschien voor het gemak, als een coördinatensysteem. God is het instinct van het leven, als we het hebben over het Ene... Primaire instinct. Het heeft alles, dag en nacht, inspiratie en saaiheid, geboorte en dood. Goden bevinden zich niet ergens ver van het lichaam, van de materie, ze weerspiegelen verlangens, instincten, behoeften, waarden, motivatie, emoties, gevoelens, sensaties. Het is niet iets vluchtigs, los van het lichaam. En er is geen verdeling in het basale en het sublieme, enz. Al deze categorieën ontstaan ​​als gevolg van een sociale orde, maar om de een of andere reden was het nodig en toegestaan, zonder de samenleving zou het niet hebben bestaan, en zonder de samenleving zou een persoon niet kunnen evolueren. Er is hier sprake van een zeer complexe dialectiek... De samenleving beperkt, drukt, onderdrukt, maar zonder is onmogelijk... Dus: God is instinct. Kronos en Hades vormen een complex instinct: het instinct van de dood. En niet alleen de fysieke dood, maar juist die sterfelijke ervaring die de ziel zo nodig heeft en waarover bijvoorbeeld James Hillman spreekt. Laten we terugkeren naar 'The Seagull' hij is overtuigd van de zinloosheid van zijn ambities en, belangrijker nog, dat hij in het laatste bedrijf van het toneelstuk Nina Zarechnaya is tegengekomen, op wie hij verliefd was, ondanks haar verraad met Trigorin, die de belichaming was van Psyche - de Ziel, en dat zag zij is het beeld van de Ziel, heeft allang de relatie verloren, noch met het jeugdige ideaal van de Wereldziel (waarover hij schreef), noch met Psyche, dat ook zij werd meegezogen in routine en kleinburgerschap - hij, een onvoorbereid, zwak ego , pleegt zelfmoord - schiet zichzelf neer. Maar de held die alle personages in 'The Seagull' belichaamt, zou ik zeggen, is een soort held van onze tijd, die overgangstijd, waarin het oude is vernietigd en het nieuwe nog niet is ontstaan, deze held is schizoïde - zijn ego is opgedeeld in verschillende fragmenten, in plaats daarvan een jong, zwak ego, d.w.z. - Kostya, er blijft een ouder, maar ook zwak ego - Trigorin, die ook niet ontsnapte aan de omhelzing van de Grote Moeder. Naast leeftijd en sociale status heeft hij dezelfde problemen, namelijk een obsessie met een moedercomplex door een connectie met Arkadina - een onvolwassen en eigenzinnig verwende Anima. Was de dood van Kostya, een zwak ego, tevergeefs en bracht het geen enkele transformatie met zich mee? De sterfelijke ervaring waar Hillman om vraagt, is tenslotte gebeurd... Tsjechov laat ons op een kruispunt achter en eindigt het stuk met de zelfmoord van Treplev, en het lijkt mij dat hij heel verstandig handelt: hij leert niets, maar leidt ons naar een keuze. Net zoals inderdaad in “Ivanov” en in “Three Sisters”, waar Tuzenbach sterft in een duel, wat een onvolwassen motivatie vertegenwoordigt voor het werk van de ziel - maar zal er een nieuwe, volwassen motivatie voor in de plaats komen? – ONBEKEND, we beslissen zelf, net als in The Cherry Orchard, al het oude sterft, de boomgaard wordt gekapt, de herinnering aan het verleden sterft - de oude dienaar Firs... Tsjechov, anticiperend op Jung en Hillman, en vele andere psychologen en filosofen die vóór Tsjechov zelf en na hem leefden, brengt ons in elk van zijn toneelstukken (misschien, behalve vaudevilles) naar het moment van transformatie, onvermijdelijk verbonden, zoals Hillman bewijst, met een sterfelijke ervaring voor de ziel, en verlaat ons dan alleen met onszelf... Laat me mezelf nog een citaat geven van Hillman, uit zijn werk 'Suicide and the Soul'. 'De filosofie zou ons vertellen dat we ons dag na dag voorbereiden op de dood. Ieder van ons bouwt zijn eigen ‘schip des doods’ in zichzelf. Vanuit dit gezichtspunt doden we, door onze eigen dood te creëren, elke dag onszelf, zodat iedereen dat ook doetde dood is zelfmoord. Of het nu ‘door een leeuwenaanval, een val in een afgrond of koorts’ is, elke dood is onze eigen creatie. En we mogen niet met Rilke vragen: “O God, geef ieder mens zijn eigen dood”, aangezien dit precies het soort dood is dat God ons geeft, ook al begrijpen we het niet, omdat we er niet van houden. Wanneer iemand het frame van zijn leven als een gebouw opbouwt, trap voor stap, verdieping voor verdieping beklimt, om vervolgens uit een hoog raam te stappen of te vallen door een hartaanval of beroerte, realiseert hij zich dan niet zijn eigen creatieve plan? Is zijn eigen dood hem niet gegeven? Vanuit dit oogpunt lijkt zelfmoord niet langer een van de manieren om de dood binnen te gaan, aangezien in dit geval elke dood zelfmoord is. Vanuit filosofisch oogpunt bouwen we, door bewust naar de dood te lopen, een beter ‘schip’. . Idealiter wordt het, naarmate het ouder wordt, steeds onverwoestbaarder, zodat de overgang naar het uit elkaar vallende vlees zonder angst, op een tijdige en gemakkelijke manier kan plaatsvinden. Deze dood die we in onszelf bouwen is een eeuwige structuur, een ‘vreemd, mysterieus schip’ waarin de ziel leeft omringd door rottende, tijdelijke, sterfelijke dingen. Maar de dood is geen gemakkelijke zaak; en doodgaan is een lelijk, wreed en pijnlijk proces. Daarom zou de bewuste beweging in de richting van de dood, zoals voorgesteld door de filosofie, de belangrijkste menselijke prestatie moeten worden, belichaamd in de beelden van de helden van onze religie en cultuur. Zolang we niet voor de dood kunnen kiezen, kunnen we niet voor het leven kiezen. Totdat we een beslissend ‘nee’ tegen het leven kunnen zeggen, wat niet echt hetzelfde is als een ‘ja’-antwoord, is het enige wat we kunnen doen meegaan met de stroom van de collectieve stroom, de rivier van het leven. Een individu dat zich tegen deze stroom verzet, ervaart de dood als het eerste van alle alternatieven, want hij die tegen de stroom van het leven ingaat, is de tegenstander ervan en wordt geïdentificeerd met de dood. Nogmaals, een sterfelijke ervaring is nodig om jezelf af te scheiden van de collectieve stroom van het leven en om individualiteit in jezelf te ontdekken.’ De sterfelijke ervaring brengt individualiteit voor ons. Bovendien komen de helden van Tsjechov naar voren toen ik schreef over de belangrijkste omstandigheden waarin religieuze dogma’s op een onbewust niveau instortten onder invloed van omstandigheden als het darwinisme, het freudianisme, het nietzscheanisme, de atoomtheorie, enz. Het is nog niet gebouwd - een opmaat naar de ervaring van dood en wedergeboorte, die nog niet is aangebroken. We zijn nog steeds in onze massa aan het koken in de overgang tussen de 12e en 13e Arcana van de Tarot. En Tsjechov schrijft hierover: “Individualiteit vereist moed. En sinds de klassieke oudheid wordt moed in verband gebracht met zelfmoordargumenten: het is zowel noodzakelijk om een ​​moeilijke levenstest te kiezen als om door eigen beslissing het onbekende binnen te gaan. De ziel ondergaat vele sterfelijke ervaringen, en toch gaat het fysieke leven door; en net als het fysieke leven ten einde loopt, creëert de ziel vaak beelden en ervaringen die de continuïteit van verschijnselen laten zien. Bewustzijn als proces lijkt eindeloos. Voor de ziel is noch onsterfelijkheid een feit, noch is de dood het einde. We kunnen onsterfelijkheid noch bewijzen, noch weerleggen. De psyche laat deze vraag open.” Dit is hoe Hillman kijkt naar de kwesties van de ziel, zelfmoord en de ervaring van de dood. En nu kunnen we vanuit deze standpunten terugkeren naar de plot van Tsjechovs “Three Sisters”, nadat we het hele verhaal al hadden gehad conceptueel apparaat geassocieerd met Kronos, Hades en 13-m lasso, met de filosofie van Hillman. Kunnen we zeggen dat we, door dit verhaal te beleven, moed tonen, of op zijn minst de mogelijkheid hebben om dit te tonen? Als ik even afstand neem van deze vraag, zal ik uitleggen dat ongeacht of we klassieke werken, sprookjes en mythen hebben gelezen of niet, we deze verhalen potentieel in onszelf dragen – ze zijn archetypisch, dat wil zeggen: elk van deze plots is een pad in het labyrint van de Ziel, dat we hebben afgesproken te beschrijven als een polytheïstische, niet-structurele wortelstok (meer hierover in de eerste lezing). En hoe meerhoe meer de ziel is ontwikkeld, des te waarschijnlijker is het om langs een steeds groter aantal paden te lopen die elkaar tegenkomen en elkaar hier en daar kruisen, om het maximale aan archetypische plots en hun variaties in je leven uit te putten, of zelfs om nieuwe paden te creëren en nieuwe kruispunten met je leven - met elke generatie doorgaan met het creëren van een Wereldziel, wat naar mijn mening de taak van de mens is. Laten we opnieuw naar de plot van "The Three Sisters" kijken, en tegelijkertijd zullen we de methode gebruiken waarmee Jungs leerlinge Maria Louise von France sprookjes interpreteerde. Drie zussen: Irina, Masha en Olga - dit zijn drie hoofdfuncties (sensueel, intuïtief en zintuiglijk), de vierde is een ondergeschikte functie (te oordelen naar de plot, hoogstwaarschijnlijk - denken) - dit is hun broer Andrei, die veelbelovend toonde, maar zoals het voorbestemd is om een ​​ondergeschikte functie te zijn, en onontwikkeld bleef. Bovendien is het door deze functie dat we in de plot van "Three Sisters" onder de invloed komen van de schaduw Anima, gemanifesteerd in het beeld van Andrei's vrouw Natasha. Tuzenbach is een motivatie voor de ontwikkeling van een zintuiglijke functie (Irina, die droomde van WERK, net als andere functies), maar de motivatie is niet gewenst, komt eerder uit de geest, en is daarom eenvoudigweg gedoemd tot de dood (Irina houdt niet van Tuzenbach , en stemt ermee in met hem te trouwen, alleen zou ik niet graag een oude vrijster willen blijven zoals mijn oudere zus Olga, en toch proberen te gaan werken). De hoofdfunctie is sensueel (Olga), maar hij houdt zich ook niet bezig met zaken, preciezer gezegd, volgens de definitie van de hoofdfunctie - in het bedrijfsleven (een leraar in een gymzaal), maar routinematige zaken waar hij wel vanaf wil, maar waar hij niet vanaf kan komen van, nadat hij aan het einde van het stuk slechts een promotie had gekregen in hetzelfde routinewerk (gymnasiumdirecteur). Masha, die de intuïtieve functie verpersoonlijkt, ontwikkelt zich ook niet; ze heeft zich als het ware gevestigd in de kleinburgerlijke wereld die haar domme oude echtgenoot Kulygin personifieert, en slechts de schijn van een romantische liefde voor kolonel Vershinin, een liefde. voor iets onwerkelijks, iets dat, in de woorden van Vershinin zelf, niet zo snel zal gebeuren - “tweehonderd of driehonderd jaar na ons”, brengt alleen de schijn van deze liefde een frisse geur van de bries met zich mee die is binnengevlogen een korte tijd en laat alleen maar nostalgie toe naar wat had kunnen zijn: etherische dromen waar je zo graag in wilt geloven, en die volkomen onrealiseerbaar zijn voor een intuïtieve hulpfunctie. En op de begane grond woont een oude vriend van de familie, die ooit hopeloos verliefd was op de overleden moeder van de zussen en Andrei, de oude dronken dokter Chebutykin, die onvervulde dromen, melancholie en een last van herinneringen verpersoonlijkt, waaruit momenten van spontaniteit en zelfs opgewektheid en kattenkwaad leiden soms af, in de beelden van jonge mensen, vrolijke officieren Fedotik en Rode, maar die zijn helaas van zeer korte duur, zeer episodisch... Stafkapitein Solyony, over wie we hierboven al hebben gesproken , is ook episodisch, maar op zijn eigen manier episodisch - hij doemt voortdurend op de achtergrond op, net als een momento meer - hij is in feite niet alleen een herinnering aan de dood, maar die schaduwfiguur waarin de dood (althans voor de vergezochte motivatie - Tuzenbach) was al rijp vanaf het begin van de actie en wachtte pas aan het einde ervan in de coulissen. De wraakzuchtige Aleko, de depressieve Lermontov, de afgewezen minnaar wachten nog steeds op hun kans. Een kleine dood, de dood van illusie, hoop en de onvermijdelijke botsing daarna met Kronos - dit kan zinvol zijn... als we, althans kortstondig, door dit complot in een bepaalde context van ons leven heen, de moed vinden om niet om weg te rennen van Kronos, laten we de les opdrinken die voor ons is voorbereid. Alle klassiekers leren iets: Shakespeare, Dostojevski, Tolstoj... Tsjechov leert niet. Hij leidt de ziel naar de splitsing waar we Hades en Kronos ontmoeten en laat ons daar achter. In ELK toneelstuk en in vele verhalen brengt hij ons naar deze ontmoeting. Maar hij verspreidt ook de sleutels om Kronos te ontmoeten tijdens de toneelstukken. Hij beoordeelt niemand. Hij laat zien: dit is het. Hij heeft bijna geen duidelijke karakters, goed of slecht. Er zijn mensen met hun existentiële vacuüm. En sommigen van hen, en dus bepaalde delen van onze persoonlijkheid, zijn niet bang om aan zichzelf toe te geven dat ze verliezers zijn (wat de moderne tijd is).een persoon die door reclame is gezombeerd). En dit zijn zeer belangrijke innerlijke stemmen die duidelijk te horen zijn in momenten van wanhoop: Andrei's monoloog uit 'Three Sisters': 'Ik zeg het gewoon en ga weg. Nu... Allereerst heb je iets tegen Natasha, mijn vrouw, en dat heb ik al vanaf de dag van mijn bruiloft gemerkt. Als je het wilt weten: Natasha is een geweldig, eerlijk persoon, rechtlijnig en nobel - dat is mijn mening. Ik houd van en respecteer mijn vrouw, begrijp je, ik respecteer en eis dat anderen haar ook respecteren. Ik herhaal, ze is een eerlijk, nobel persoon, en al je ongenoegen, vergeef me, zijn slechts grillen... (Pauze.) Ten tweede schijn je boos te zijn omdat ik geen professor ben, ik ben er niet bij betrokken. wetenschap. Maar ik dien in de zemstvo, ik ben lid van de zemstvo-raad, en ik beschouw deze dienst als even heilig en hoog als dienst aan de wetenschap. Ik ben lid van de Zemstvo-raad en ben er trots op, als je het wilt weten... (Pauze.) Ten derde... moet ik ook zeggen... Ik heb een hypotheek op het huis gelegd zonder je toestemming te vragen... Ik Ik ben hier verantwoordelijk voor, ja, en excuseer mij alstublieft. Ik werd hiertoe aangezet door schulden... vijfendertigduizend... Ik speel niet meer met kaarten, ik ben er lang geleden mee gestopt, maar het belangrijkste wat ik ter verdediging kan zeggen is dat jullie meiden, jullie een pensioen krijgen. , maar dat deed ik niet... inkomsten, om het zo maar te zeggen... (Pauze.) Ze luisteren niet. Natasha is een uitstekend, eerlijk persoon. (Loopt zwijgend over het podium en stopt dan.) Toen ik trouwde, dacht ik dat we gelukkig zouden zijn... iedereen zou gelukkig zijn... Maar mijn God... (Huilt.) Mijn lieve zusters, lieve zusters Geloof me niet, geloof het niet...' Hij vindt de kracht om toe te geven dat hij een verliezer is. Maar misschien zal de figuur van Andrei, opgegraven in de hoofden en zielen van sommigen van ons, ons helpen dit in een bepaalde context van het leven te accepteren en uit deze staat te komen. Want alleen door te accepteren kun je veranderen. Dokter Chebutykin komt uit dezelfde plaats, in een staat van eetbuien: “Verdomme allemaal... verdomd... Ze denken dat ik een dokter ben, ik weet hoe ik allerlei ziekten moet behandelen, maar ik weet absoluut niets, ik ben alles vergeten wat ik wist, ik herinner me niets, absoluut niets. Afgelopen woensdag behandelde ik een vrouw met Zasyp - ze stierf, en het was mijn schuld dat ze stierf. Ja... Ik wist vijfentwintig jaar geleden iets, maar nu herinner ik me niets meer. Niets... Mijn hoofd is leeg, mijn ziel is koud. Misschien ben ik geen persoon, maar ik doe alleen alsof ik armen en benen heb... en een hoofd; Misschien besta ik helemaal niet, maar het lijkt mij alleen dat ik loop, eet, slaap. (Huilt.) Oh, als ik maar niet bestond! (Stopt somber met huilen.) De duivel weet het... Eergisteren was er een gesprek in de club; ze zeggen Shakespeare, Voltaire... Ik heb niet gelezen, ik heb helemaal niet gelezen, maar op mijn gezicht liet ik zien dat ik had gelezen. En anderen ook, zoals ik. Vulgariteit! Gemeenheid! En de vrouw die hem woensdag vermoordde kwam in me op... en alles kwam in me op, en mijn ziel voelde krom, walgelijk, walgelijk... hij ging en begon te drinken...' En hij heeft de moed om te bekennen. En Kostya Treplev midden in het stuk. Maar Treplev gooit deze zin nog steeds bitter weg, omdat hij nog niet heeft geleefd, maar toch begonnen de eerste noten van het leven: “Het begon vanaf die avond toen mijn stuk zo dom mislukte. Vrouwen vergeven mislukkingen niet. Ik heb alles tot het laatste restje verbrand. Als je eens wist hoe ongelukkig ik ben! Je afkoeling is verschrikkelijk, ongelooflijk, alsof ik wakker werd en zag alsof dit meer plotseling was opgedroogd of in de grond was gestroomd. Je zei net dat je te simpel bent om mij te begrijpen. O, wat valt er te begrijpen?! Ik vond het stuk niet leuk, je veracht mijn inspiratie, je beschouwt me al gewoon, onbeduidend, alsof er veel van zijn... (Stampelt met zijn voet) Wat begrijp ik het, hoe begrijp ik het!' deze helden vielen in een nieuwe eeuwige terugkeer. Andere stemmen brengen ons op deze momenten immers in verwarring en we rollen terug naar waar we waren. En het effect van transformatie zal optreden als je Andrei, Kostya Treplev, Ivanov, Chebutykin in jezelf opgraaft, ze hoort en accepteert, deze waarheid laat plaatsvinden (zelfs al was het in een beperkte context), en hier komt de uitgang naar een nieuwe weg van het labyrint Soms sterft iets oud en achterhaald, zoals een dierbare jeugdherinnering - dit is Firs in de finale van The Cherry Orchard. En een sterker ego wordt geboren, misschien is Ermolai Lopakhin een voorbeeld van een sterk ego. Hij heeft serieuze plannen. Hij vindt een oplossing: hakken.