In mijn vorige artikel schreef ik al dat de wortels van psychosomatische problemen liggen in de vroegste periode van iemands leven – in de kindertijd. En de vorming van psychosomatische reacties is gebaseerd op schendingen van interactie en interactiesituaties, uiteindelijk – de problemen van de primaire moederfunctie. Wat is het doel van deze functie? Simpel gezegd: hoe moet een moeder zich met haar baby gedragen, zodat de dreiging van psychosomatiek voor hem minimaal is? Laten we proberen de hoofddoelen van de moederfunctie, de belangrijkste taken van de moeder, te formuleren: - de eerste taak is zorg, bevrediging van lichamelijke, fysiologische, instinctieve behoeften. Opwarmen, voeden, baden... is een andere, allerbelangrijkste taak: het kind beschermen en beschermen. Bescherm tegen aanvallen, bedreigingen, gevaren voor het milieu en (!) tegen schadelijke, overmatige stimulatie, tegen overmatige stimulatie van buitenaf. Maar ook door het gebrek aan dergelijke opwinding, door de armoede aan prikkels. Dat wil zeggen, het is uiterst belangrijk om de noodzakelijke en voldoende hoeveelheid externe stimulatie te bieden totdat de psyche van de baby sterker wordt en leert zichzelf zelfstandig te verdedigen tegen hyperstimulatie en overmatige informatie, of om het gebrek daaraan te compenseren. Dat wil zeggen, de moeder speelt de rol van een soort ‘lont’ voor de psyche van de baby, zodat het kind, als er iets gebeurt, ‘de stekkers niet uitschakelt’. Deze uitgeslagen stekkers zijn de beruchte psychosomatische reacties. Maar aangezien alle mensen vanaf hun geboorte diep individueel zijn, en het absoluut onmogelijk is om ze te meten en een statistische norm van toelaatbare stress af te leiden, ligt de nadruk bij het oplossen van dit probleem vooral op moederlijke empathie. De moeder kan alleen voelen wat nodig is voor de baby, wat genoeg is en wat te veel is. En voelen voor het kind is een zeer belangrijke taak voor de moeder vanaf de allereerste dag dat de baby verschijnt (ik denk niet eens de geboorte, maar de conceptie van het kind) - het is noodzakelijk om de aangeboren ritmes te raden die kenmerkend zijn voor de baby kind en volg ze, waarbij conformisme en buitenlandse schema’s worden vermeden. We weten allemaal hoe moeilijk en pijnlijk het is om je aan te passen aan tijdsverschillen of om te werken met een schema dat tegen de biologische klok ingaat (wanneer een ‘nachtbraker’ om vijf uur ‘s ochtends wakker moet worden en naar zijn werk moet, of een ‘leeuwerik’ ” merkt dat hij tot diep in de nacht doorwerkt). Je kunt je voorstellen hoe pijnlijk het is voor een kind om de biologische ritmes van zijn kleine lijfje te verstoren. Aan de andere kant zijn kleine, gedoseerde, aanvaardbare frustraties nodig om de ontwikkeling en vorming van een goed functionerende Superego-structuur te motiveren - om te reageren op de "juiste" acties van het kind met intonaties, bewegingen, aanrakingen - en deze als reactie te ontvangen op uw acties, waarbij u de behoeften van het kind correct raadt - dus communicatie, contact en interactie worden gevormd. Het is noodzakelijk om te zorgen voor een constante oorzaak-en-gevolg-relatie tussen gedrag, gevoelens en lichamelijke reacties. “De competentie van het kind leidt tot de competentie van de moeder. De competentie van de moeder onthult de competentie van de baby” (Cosnier). En tot slot, praktisch het belangrijkste: de moederfunctie kan niet correct worden uitgevoerd zonder de deelname van de vader. Alleen de vader kan de vorming van eindeloze symbiotische relaties voorkomen van een tweetal dat gedoemd is tot resonante overexcitatie. Echte of fantasievolle vaderloosheid is bijvoorbeeld altijd aanwezig in de anamnese van astmatische kinderen. Flexibiliteit, volheid en een gezond, stabiel ritme in de communicatie - dit is wat uw baby een goede psychosomatische weerstand zal geven. Het begin van deze communicatie ligt in de uitwisseling van blikken en aanrakingen. Visuele en tactiele beelden vormen de basis voor de vorming van ideeën over zichzelf en anderen, de basis voor mentale internalisatie. Het beoordelen van de psychosomatische weerstand van een kind betekent in de eerste plaats het beoordelen van zijn vitaliteit en liefde voor het leven. En wie, anders dan een moeder, kan werkelijk de reserve van liefde voor het leven van haar baby voelen en begrijpen of ze allebei hulp nodig hebben??