Van de auteur: De juiste psychologische houding is een integraal onderdeel van een succesvol afslankproces. Hoe behandel je jezelf zodat dit proces gunstig verloopt? “Behandel hem als een dier - lui, verraderlijk, gewetenloos en sluw. Zie hem als een bastaard die probeert los te komen en weg te rennen... Als je voor resultaten werkt, moet de bastaard (organisme) aan een ketting worden gehouden, idealiter in een staat van stress”, schrijft Lena Miro in haar boek “LJ... oeps! Stranduniform is één-twee-drie.’ Als we afvallen, ‘verzet’ ons lichaam zich daartegen. Hij is niet van plan om af te vallen, hij voelt zich al goed. Het is vertrouwd, kalm, comfortabel en je wilt eten, geen fitness. Dit is begrijpelijk en biologisch natuurlijk. Elk organisme gehoorzaamt aan het principe van homeostase: de wens om zijn gebruikelijke toestand te behouden. Maar hij heeft geen eigen wil, geen eigen verlangens. Hij kan niet ‘lui, verraderlijk, gewetenloos en sluw’ zijn. Wie is het dan? En hoe moeten we ermee omgaan? Het is duidelijk dat we het hebben over een deel van de persoonlijkheid dat pogingen saboteert om zichzelf te beperken in eten en bewegen. Er is ook een deel dat wil afvallen en bereid is zich daarvoor in te spannen. Hoe denk je dat het eerste deel zich zal gedragen als het tweede zegt: "Je bent een lui dier, ik zal je aan de ketting houden"? Probeer jezelf in haar plaats te verplaatsen. Leuk? Waarschijnlijk niet. Wil je aan een ketting zitten? Het is onwaarschijnlijk, maar ik wil losbreken. Dat is vaak wat veel mensen die afvallen doen. Ze gaan kapot. Alsof het uit de keten is. Nadat ze zichzelf erop hadden gezet. Ze eten naar hartenlust na een periode van onthouding, gaan niet meer naar de sportschool, na een reeks uitputtende trainingen, het ene deel, dat wil afvallen, “houdt het aan de ketting”, bekritiseert en scheldt het andere uit, niet bereid om te geven. de gebruikelijke geneugten van het leven oppakken en wachten om wraak te nemen. Het blijkt een vicieuze cirkel te zijn: eerst neemt het ene deel het over, dan het andere, en de kar, dat wil zeggen het gewicht, is er nog steeds. Hoe deze keten te openen? Het idee van Eric Berne dat de menselijke psyche drie toestanden heeft: ouder, volwassene en kind is algemeen bekend geworden. Laten we uitzoeken wie wie is, met wie we te maken hebben. Dus het deel van de persoonlijkheid dat wil afvallen. Ik zal een bepaald algemeen portret beschrijven. Ze heeft een doel, ze weet hoe ze dat moet bereiken. Ze is bereid zich hiervoor in te spannen, beperkingen te accepteren en moeilijkheden te overwinnen. Het lijkt erop dat het een volwassene is. Een evenwichtige beslissing voor volwassenen is een goede motivatie om af te vallen. De Ouder sluit zich ook bij hem aan: hij controleert, verbiedt of staat toe, dwingt of overtuigt, prijst of scheldt, steunt of duwt een deel van de persoonlijkheid weg dat geen ontbering wil verdragen. Soms wispelturig, soms in een slecht humeur. Ze wil zoete, zoute, gebakken, bloemige dingen. Ze zeurt, smeekt en roept volkomen wanhopig: "Geef mij!" of "Ik zal niet!" en krijgt zijn zin. Dit is het Innerlijke Kind. Wie gaat er met kinderen om? Dat klopt, ouders. Onze Innerlijke Ouder communiceert met het Innerlijke Kind over allerlei kwesties, waaronder de situatie van afvallen. Als we afvallen, is dat moeilijk voor het Innerlijke Kind. Hij is moe en wil iets liefs, of misschien een vriendelijke houding, hij voelt zich slecht, en hoe wij op deze toestand van ons reageren hangt af van wat voor soort Innerlijke Ouder we hebben. Als hij streng en wreed is tegenover het Innerlijke Kind, en zijn gevoelens negeert, dan krijgen we intrapersoonlijke conflicten, voortdurende interne spanningen. En aan de oppervlakte is er een schommeling: controle - storingen, controle - storingen. Deze houding ten opzichte van jezelf is onproductief en beladen met depressie. Een alternatief hiervoor dat de vicieuze cirkel doorbreekt, is het leggen van contact met het Innerlijke Kind. Goed contact (niet te verwarren met toegeeflijkheid) met je Innerlijke Kind omvat: aandacht voor zijn toestand en behoeften; het vermogen om te onderhandelen in plaats van acceptatie van zowel positieve als negatieve gevoelens; afwezigheid van zinloze of te strikte verboden;.