Van de auteur: je kunt dit artikel lezen in het huidige tijdschrift voor vrouwen “OsobaYa”Ouders zijn zeer terughoudend om hun kinderen de tekortkomingen te vergeven die ze zelf hebben aangeleerd hen. Maria Ebner-Eschenbach Het gebeurde lang geleden: toen mijn man en ik op bezoek gingen bij mensen, had mijn man zaken met de eigenaar. Terwijl de mannen hun zaken aan het beslissen waren, gingen de gastvrouw en ik in de keuken zitten om over onze eigen, ‘meisjesachtige dingen’ te praten. De eigenaren hadden destijds een kind, een jongen van 4-5 jaar oud. Het is duidelijk dat de volwassen jongens hem wegstuurden, dus het kind rende naar ons, meisjes, en begon om ons heen te zweven: 'om zijn oren te verwarmen.' Om te voorkomen dat het kind alleen maar ging friemelen, vroeg ik hem om voor zichzelf te zorgen, d.w.z. schenk mij wat thee in. De jongen rende vrolijk weg om aan het verzoek van zijn tante te voldoen. Maar op dat moment greep de gastvrouw zijn initiatief en deed alles zelf. De jongen verliet beledigd de keuken. Ik vroeg de gastvrouw: “Waarom deed je dit?” Het antwoord verraste me: “Hij zal de beker breken!” Laten we het nu eens hebben over wat er werkelijk is gebeurd. Wij meisjes dromen altijd van een sterke man op wie we kunnen vertrouwen, die ons zal beschermen en ons altijd zal helpen. En dat is oké. Het enige probleem is dat wij dit zelf niet toestaan. Een treffende illustratie van het ‘verbod’-mechanisme is het hierboven beschreven verhaal. Niemand zal ontkennen dat de beste manier om de wereld te begrijpen is door je eigen fouten te maken... helaas. En cognitie bij een kind gebeurt vooral via tactiele sensaties: je moet aanraken, proberen, demonteren, breken. En dat is ook oké. Maar het is precies op dit pad van kennis dat zorgzame ouders verschijnen die, nadat ze al dergelijke ervaringen hebben gehad, proberen 'het kind te beschermen'. Op hun eigen manier hebben ze gelijk, omdat ze gedreven worden door een goede bedoeling. Maar we weten allemaal: de weg is geplaveid met goede bedoelingen... waar? In onze pogingen om te beschermen verbieden we immers feitelijk kennis. En in het verhaal dat ik vertelde verbood de moeder het kind eigenlijk om verantwoordelijk te zijn voor de vrouw (!) en ook voor zichzelf. Zelf maakte ze een keuze tussen ‘verantwoordelijkheid’ en ‘een ongebroken beker’. De beker wint! Weet je, bij het houden van seminars/bijeenkomsten met ouders kom ik heel vaak het feit tegen dat ouders chaotische verboden maken, zonder absoluut te begrijpen waar dit toe kan leiden. Maar dat neem ik ze niet kwalijk. Meestal gebeurt dit niet uit boosaardigheid, maar uit onwetendheid. In dergelijke gevallen laat ik bewust alle details van mijn werk achterwege, anders zal ik een boek moeten schrijven en geen artikel. Maar de essentie van mijn werk komt neer op het besef dat het aantal verboden aanzienlijk kan worden verminderd als je eenvoudigweg begrijpt dat alle verboden neerkomen op drie categorieën: Verboden die het leven beschermen. De eerste vereisen strikte uitvoering. Om dit te doen, hoeft u alleen maar alles zelf te regelen, bijvoorbeeld de ramen sluiten als u boven de tweede verdieping woont. De tweede - je hoeft het alleen maar in een eenvoudig schema te koppelen: mama's "nee" = "fysieke pijn" (ik heb het niet over mishandeling). Om te voorkomen dat mijn kind in een open vuur terecht zou komen, liet ik hem ooit de brandende lamp aanraken. Toen had ze er spijt van, maar herinnerde haar eraan: 'Ik zei dat je het niet kon, maar je luisterde niet naar mij.' De derde categorie wordt gevormd op basis van jouw levensprincipes en vereist ALTIJD een gedetailleerde uitleg – waarom het “onmogelijk” is, waar dit toe kan leiden. Maar het werkt als je een autoriteit bent voor je kind. In alle andere gevallen krijg je simpelweg weerstand. Aan het einde van mijn artikel wil ik jullie er nogmaals aan herinneren: jullie, ouders, zijn alleen zo slim geworden omdat jullie de kans hadden om te leren. Geef uw kinderen dezelfde kans en ze zullen u zeker verrassen. Ik vind het zelfs leuk J. Veel succes voor jou!