Van de auteur: Geïnspireerd door een recente oproep gerelateerd aan het feit dat een kind van de kleuterschool graag iets ‘pakte’ dat van anderen was, en tijdens de adolescentie resulteerde dit in ernstige problemen . Moeder vroeg om een ​​soort 'test voor kleptomanie'. Het is algemeen bekend dat kleptomanie een ziekte is en dat patiënten (kinderen, adolescenten, volwassenen) behandeld moeten worden, en niet moeten worden opgeleid en gestraft. In dit opzicht zouden de ouders van die kinderen of adolescenten die zich herhaaldelijk ‘eigendommen van anderen hebben toegeëigend’ soms zelfs graag willen dat de onplezierige handelingen van hun kind een medische (waarschijnlijk, vanuit hun standpunt bezien, gunstiger) basis hebben. Maar is alles zo eenvoudig? De term 'kleptomanie' op zichzelf is heel begrijpelijk - de eerste wortel wordt uit het Grieks vertaald als het nemen van andermans eigendom, stelen, en - manie - het is niet moeilijk te raden naar analogie met drugsverslaving, pyromanie, trichotillomanie - dat wil zeggen, een zekere onweerstaanbare aantrekkingskracht, een sterk verlangen. En hier ligt het belangrijkste differentiële diagnostische teken, namelijk wat er met een persoon (kind, tiener) gebeurt op het moment van de diefstal. Als we het hebben over kleptomanie als een stoornis, dan zijn de fundamentele standpunten in dit geval de sensaties en ervaringen die worden ervaren op het moment van het plegen van de diefstal. Het gaat hier niet om het plannen van acties, het vormen van opzet of het nastreven van winst uit diefstal. Het item van de diefstal zelf heeft misschien weinig of geen waarde voor een kleptomaan, maar de drive, de “adrenaline” en het plezier op het moment van diefstal gaan vaak net buiten de schaal vóór de diefstal, de kleptomaan ervaart toenemende spanning, en daarna opluchting komt. Trouwens, kleptomanen beseffen na diefstal vaak de 'ontrouw' van hun daad, hebben oprecht berouw en ervaren een schuldgevoel, wat hen er echter onder bepaalde omstandigheden niet van weerhoudt soortgelijke acties te herhalen heeft slechts 5% van de dieven last van kleptomanie. Om deze diagnose te stellen is uiteraard een consultatie met een psychiater noodzakelijk, mogelijk rekening houdend met de resultaten van een psychologisch onderzoek. Wat diefstal betreft, neemt de variabiliteit van motieven en oorzaken aanzienlijk toe. Kinderen en tieners kunnen diefstal plegen omdat: ze het niet als iets onaanvaardbaars beschouwen (op vrij jonge leeftijd); ze niet kunnen omgaan met het onmiddellijke sterke verlangen om iets te bezitten dat heel aantrekkelijk voor hen is om te stelen om zich onder hun leeftijdsgenoten te vestigen of te worden; de eigenaar van iets dat de aandacht op hem zal trekken, respect, betekenis en misschien ... vrienden zal toevoegen; iemand steelt "op een durf", "zwak", om te bewijzen dat hij tot een bepaalde groep behoort, een bedrijf dat er is; diefstal, geassocieerd met een reactie van protest als reactie op eisen of opvoedingsstrategieën die ondraaglijk zijn voor een kind en iemand doet het uit ‘goede bedoelingen’ – om iemand te helpen die hongerig, ziek is of met andere problemen heeft, soms reëel, soms; fictief; soms is stelen een manier van een kind om de aandacht op zichzelf te vestigen of zelfs om het gezinssysteem te stabiliseren (onbewust natuurlijk); uit angst voor afwijzing en mishandeling en angst voor zijn gezondheid. Maar je moet niet denken dat diefstal altijd geassocieerd wordt met sociale armoede en instabiliteit; Diefstal heeft vele gezichten, net als falen op school of angsten in de kindertijd. In elke specifieke situatie is het belangrijk om te begrijpen dat dit geen slecht kind en een complete delinquent is, maar dat er specifieke redenen en omstandigheden zijn die verklaren waarom hij zich zo gedraagt. de huidige tijd. En de hulp van een psycholoog of psychotherapeut kan heel passend zijn en met goede resultaten, ook al noem je alles wat je zegt.