Van de auteur: Het artikel is geschreven voor de site Het idee om dit artikel te schrijven ontstond na een gesprek met een vriend die niet wist hoe hij zich moest gedragen tegenover een familielid wiens zoon overleden: “Zes maanden zijn verstreken sinds de begrafenis. Ik denk elke dag aan haar en haar overleden zoon. Ik wil heel graag naar haar toe gaan en steun bieden, maar dat doe ik niet. Ik voel me schuldig, maar ik kan niet gaan. Ik weet niet wat ik haar moet vertellen.” Door mijn beroep, het werken met mensen die een verlies hebben geleden, hoor ik vaak klachten van hen dat vrienden en kennissen niet meer komen of bellen. Dit maakt de eenzaamheid nog nijpender. Ik moet ze uitleggen dat mensen vaak contact vermijden, niet omdat ze niet willen communiceren, maar omdat ze simpelweg niet weten hoe ze moeten helpen en bang zijn om de gevoelens van de rouwende persoon onder ogen te zien. Maar naaste mensen kunnen ook steun bieden aan de rouwende persoon zonder toevlucht te nemen tot de hulp van specialisten. Correct verleende hulp kan een aantal gevolgen voorkomen die zich kunnen ontwikkelen bij iemand die verdriet heeft meegemaakt. Het basisprincipe van het werk van een psycholoog is: “Doe geen kwaad!” werkt ook in relaties met rouwende dierbaren. Voordat u psychologische hulp aan een ander biedt, moet u uw toestand adequaat beoordelen: beschikt u over voldoende interne middelen om te helpen? Hoe voel je je? Weet je wat je moet doen? Zullen uw daden de staat van verdriet verergeren? Als het antwoord op al deze vragen bevestigend is, dan is er een mogelijkheid om nuttig te zijn bij het helpen van uw geliefde door bepaalde aanbevelingen op te volgen. Fase van shock en ontkenning Shock kan zich manifesteren als verdoving. Een persoon in deze toestand reageert slecht op prikkels, is in zichzelf gekeerd en communiceert weinig. Dit kan enkele uren tot enkele dagen duren. Acties die u kunt ondernemen: Wees in de buurt, streel uw hand, knuffel, - onderhoud tactiel contact. Keer onopvallend terug naar de realiteit: vertel iets, vraag naar enkele organisatorische kwesties, naar de externe realiteit. Probeer over het verlies te praten. , over de overledene. Kan zich manifesteren als motorische agitatie. Een persoon verliest het vermogen om logisch te denken en beslissingen te nemen. Tegelijkertijd ontwikkelt hij overmatige, slecht gecontroleerde motorische activiteit. De persoon begint doelloze en betekenisloze bewegingen en acties te maken, de spraakactiviteit neemt toe, terwijl het vermogen om te redeneren en complexe verbindingen tussen verschijnselen tot stand te brengen wordt aangetast. Acties die u kunt ondernemen: Probeer geen ruzie te maken, stel geen vragen, houd de zijne niet in bedwang behoefte aan actie. Kalmeer de persoon en geef hem een ​​gevoel van veiligheid. Het wordt aanbevolen om met een kalme stem en bevestigende zinnen tegen hem te praten, en zijn angsten voor eenzaamheid, hulpeloosheid, angst voor de dood, de toekomst, enz. niet te negeren. Onthoud: zowel verdoving als motorische opwinding zijn beschermende reacties van de psyche om de energie te behouden die een persoon nodig heeft om contact te maken met de buitenwereld en verdriet. In een situatie waarin u wordt geconfronteerd met het gedrag van een rouwende persoon, vergelijkbaar met wanen of hallucinaties, haast u niet om dringend een psychiatrisch noodteam te bellen. Observeer de verandering in het gedrag van de rouwende persoon in de loop van de tijd. Waanvoorstellingen worden gekenmerkt door valse, vervormde, volledig onlogische ideeën of conclusies, waarvan een persoon niet kan worden ontmoedigd. Hallucinaties manifesteren zich meestal in het feit dat een persoon ervaart een gevoel van de aanwezigheid van een overledene, hoort zijn stem, ziet hem, praat met de overledene. De psyche accepteert actief niet wat er is gebeurd. In de eerste fase gaat een emotionele shock gepaard met een poging om de realiteit van de situatie te ontkennen, en daarom probeert de persoon zich voor de realiteit te verbergen in een fictieve wereld, illusies, fantasieën, die onder deze omstandigheden de schijn van wanen en hallucinaties kunnen uitlokken. . Als u dergelijke manifestaties ziet, wees dan niet ongerust, maar observeer een tijdje (meerdere dagen, weken). Als de situatie niet verbetert en er bij de rouwende persoon wanen en hallucinaties blijven bestaan, zoek dan speciale hulp.Hulp Acties die u kunt ondernemen: Als de rouwende persoon, in tegenstelling tot voor de hand liggende feiten, beweert dat de overledene nog leeft, maak dan niet actief bezwaar, maar ga er ook niet mee akkoord. Dit is zijn psychologische verdediging van het ontkennen van het verlies. Antwoord ontwijkend: ‘Alles gebeurt’, ‘Ik hoop het ook.’ Dezelfde reactie zou moeten optreden in gevallen waarin de rouwende persoon lijkt te twijfelen aan het feit van de dood van een geliefde. Geef de rouwende persoon een opdracht die hij in zijn huidige toestand aankan. Hierdoor kan de rouwende persoon extra zelfvertrouwen krijgen, en daarmee ook zelfbeheersing. Als je hiervoor een reële kans hebt, vertel de rouwende persoon dan dat je hem niet in de steek zult laten, maar voor hem zult zorgen gedurende de hele periode van acuut verdriet. Fase van acute gevoelens (woede, agressie, frustratie, angst, wrok, ergernis, enz.). etc.) Ondanks Ondanks het feit dat een persoon op deze wereld komt en deze wereld met rust laat, zijn we bij onze geboorte in eerste instantie erg afhankelijk van anderen. Het kind kan nog niet voor zichzelf zorgen. Hij heeft voedsel, warmte, bescherming, onderdak en liefde nodig. Gevoelens van gehechtheid en verlies zijn primair en instinctief. Gehechtheid en vervolgens scheiding veroorzaken niet aflatende pijn - bij zowel mensen als dieren. Gevoelens Woede kan gericht zijn op zichzelf, op de overledene, op andere mensen en zelfs op God, op dingen die niet veranderd kunnen worden scheiden en onafhankelijk zijn. De baby huilt bitter en ervaart de scheiding van zijn moeder. Kleine kinderen doen hetzelfde. Maar als ouders het tonen van hun emoties verbieden, ontstaat er een zogenaamd 'gevoelsverbod', dat verbiedt om je gevoelens te leven en de gevoelens van andere mensen te accepteren, zelfs als je verdrietig bent bij een rouwende persoon: Laat de rouwende persoon zich uitspreken. Luister aandachtig, let op de gevoelens en gedachten van de rouwende persoon. Herhaal de uitspraken ‘ja’, ‘ik ga akkoord’, ‘ik herinner het me’, ‘ja’ en knik vaker met je hoofd. Vestig de aandacht van de rouwende persoon op de woorden die een positieve connotatie hebben. Onderbreek het gesprek niet en verander indien mogelijk niet van gespreksonderwerp. Laat de rouwende persoon op zijn gevoelens reageren, laat hem huilen, in sommige gevallen moet dit zelfs worden aangemoedigd. Zeg niet tegen de rouwende persoon: 'Ik begrijp je goed', 'Dit zal voor jou overgaan', 'Dat zal zo zijn een vakantie in onze straat.” Elk verdriet is individueel, en een andere persoon kan de toestand van een ander nooit nauwkeurig voelen en begrijpen, en kan ook niet weten wat er in de toekomst zal gebeuren. Let op de intonatie en de inhoud van de spraak wanneer u bij een rouwende persoon bent. Mensen die rouwen, kunnen hun eigen manier hebben om woorden die in hun aanwezigheid worden gesproken, waar te nemen en te interpreteren. Het is heel belangrijk om opmerkingen te vermijden die de rouwende persoon kunnen beledigen, en om grappen te vermijden die misschien niet worden begrepen. Een gesprek met een rouwende persoon moet zeer tactvol zijn. Uitingen van gevoelens kunnen gepaard gaan met hysterie. Het manifesteert zich in overmatige opwinding, toegenomen gebaren, snelle emotionele spraak, die overgaat in schreeuwen en snikken. Acties die u kunt ondernemen wanneer u wordt geconfronteerd met een hysterische reactie bij een rouwende persoon: Verwijder toeschouwers, vooral kinderen. Als er geen gevaar bestaat voor het gebruik van fysiek geweld door iemand die hysterisch is, is het beter om alleen met hem te blijven. Voer een onverwachte actie uit die een persoon enorm kan verrassen en verdoven, bijvoorbeeld door koud water over hem heen te gieten, een voorwerp te laten vallen of scherp te schreeuwen. Praat met een bevelende stem tegen de persoon en gebruik korte zinnen ("Drink water!", "Ga zitten!", "Was je gezicht!"). Meestal ervaart iemand na een hysterie een inzinking, dus leg hem indien mogelijk neer om te slapen. Als je iemand met hysterie helpt, moet je heel attent zijn en de situatie goed kunnen inschatten. Feit is dat het in sommige gevallen niet altijd mogelijk is om hysterie te onderscheiden van motorische opwinding (en andere soortgelijke aandoeningen). En als u de situatie verkeerd inschat en zich dienovereenkomstig verkeerd gedraagt, verbetert u de situatie mogelijk niet, maar verergert u deze integendeel. Als u er dus niet helemaal zeker van bent dat de persoon hysterie heeft en niet een andere aandoening,dan wordt het niet aanbevolen om de bovenstaande acties uit te voeren. Angst is een mentale toestand van anticipatie op gevaar, waarbij echt gevaar van een extern object komt, en neurotisch gevaar van een denkbeeldig object. De intensiteit van angst ligt in een zeer breed bereik: angst, vrees, angst, angst, afschuw. Uiterlijk manifesteert angst zich in een krachtige hartslag, snelle oppervlakkige ademhaling, spierspanning en verminderde controle over het eigen gedrag. Paniekangst kan zich uiten in een drang om te vluchten, gevoelloosheid veroorzaken of, omgekeerd, agitatie en agressief gedrag. Acties die u kunt ondernemen wanneer u wordt geconfronteerd met een uiting van angst bij een rouwende persoon: Neem de hand van de rouwende persoon en plaats deze om uw pols. zodat hij je rustige pols kan voelen. Doe dit alleen als u zich kalm en zelfverzekerd voelt. Je toestand zou het signaal moeten geven: "Ik ben hier, je bent niet de enige, er is geen gevaar." Adem diep en gelijkmatig in. Probeer de rouwende persoon te helpen in hetzelfde ritme te ademen als jij. Dit kan worden bereikt door u eerst aan te passen aan zijn snelle ademhaling en vervolgens het ritme geleidelijk te vertragen, waardoor uw ademhaling bij elke ademhaling dieper wordt. Luister naar de rouwende persoon en negeer de betekenis van angst niet, gebruik niet de zinsneden: "Onzin, alles komt goed, je hebt niets te vrezen", in zo'n toestand kan iemand niet kritisch nadenken. Toon begrip, sympathie, praat over waar de rouwende bang voor is. Fase van schuldgevoel en obsessies (onderhandelingsfase) In deze fase heeft de rouwende moeite om betekenis te vinden in wat er is gebeurd. Hij onderhandelt met zichzelf en probeert de daders te vinden. Vaak lijkt het hem dat hij zelf de oorzaak is van wat er is gebeurd. “Als ik dan maar...” – zo beginnen de woorden van de rouwende persoon in deze fase. Acties die u kunt ondernemen: Luister aandachtig naar het verhaal van de rouwende persoon. Hij heeft de behoefte om het keer op keer te vertellen. Het wordt ten strengste afgeraden om waardeoordelen te geven aan de rouwende persoon: "Wat een gruwel!" 'Bij wie heeft hij je achtergelaten?' “Arme dingen!”, “Waar is de gerechtigheid?”, “Waarom ging hij heen? Als ik niet was gegaan, zou ik in leven zijn gebleven.’ Let uiterst goed op uw toespraak, zodat de rouwende persoon uw uitspraken niet verkeerd beoordeelt, zodat hij zich niet schuldig voelt. Stimuleer het verlangen van de rouwende persoon om anderen te helpen, door de betekenis te zien in deze fase van depressie (onthechting, vervreemding). Apathie - de persoon ziet er erg moe uit, hij wil niet praten of bewegen. Er is een gevoel van spirituele leegte, gedachten worden geremd, de perceptie van geluiden is alsof er door watten geen kracht is om gevoelens te uiten. Woorden en bewegingen komen met grote moeite. Als iemand lange tijd in deze toestand blijft, bestaat het gevaar van het ontwikkelen van een depressie. De staat van apathie kan enkele uren tot enkele weken duren, het manifesteert zich in een onverschillige houding ten opzichte van de wereld om je heen, trage en geremde reacties op wat er gebeurt, de spraak wordt langzaam, onderbroken door lange pauzes. Acties die je wanneer kunt ondernemen geconfronteerd met apathie: Praat met de persoon. Begin het gesprek met eenvoudige vragen die een duidelijk antwoord vereisen: “Hoe voel je je?”, “Heb je honger?”, “Heb je dorst?”, “Heb je het niet koud?” Vermijd vragen die een keuze vereisen, bijvoorbeeld: "Moet ik wat thee of sap voor je inschenken?" “Ga je nu of later eten?” In een staat van apathie is een persoon eenvoudigweg niet in staat te begrijpen waar anderen hem naar vragen, laat staan ​​een keuze te maken. Organiseer een plek waar de persoon kan ontspannen, waar de manifestaties van de buitenwereld minimaal zullen zijn, probeer hem te helpen zich op zijn gemak te voelen. De kamer moet warm en geventileerd zijn; zet de radio of tv niet aan. Creëer licht fysiek contact met de persoon. Houd zijn hand vast of ondersteun lichtjes zijn elleboog, plaats uw hand op zijn schouder of voorhoofd. Geef de persoon de gelegenheid om te slapen of gewoon te gaan liggen. Als de tijd het toelaat, blijf dan in de buurt, zodat de persoon het gevoel heeft dat er iemand voor hem zorgt. Als er bijvoorbeeld geen gelegenheid is om uit te rusten, ziet u dat uw collega op het werk in een staat van apathie verkeert, praat meer met hem, betrek hem bij eenvoudige zaken (2002)