De grens tussen “werken als psycholoog” en “psycholoog zijn” is meestal vaag. Als een psycholoog aanwezig is in zijn beroep, er gepassioneerd over is, dan zal hij binnenkort het beroep verlaten, d.w.z. een manier om de kost te verdienen, psychologie wordt een manier van leven. Dienovereenkomstig wordt de wereld om je heen meer 'psychologisch' - je begint bijvoorbeeld vaker stadsgekke mensen op te merken of sympathiseert met kinderen die, naar jouw mening, buitensporig worden uitgescholden door hun ouders. Als een psycholoog vriendelijk is tegen professionele grenzen, is hij min of meer in staat het professionele en het persoonlijke te scheiden. Behandel of onderwijs uw dierbaren bijvoorbeeld niet. Maar als dergelijke grenzen voor een psycholoog een belangrijke fase zijn in de professionele ontwikkeling, dan is de situatie met dierbaren en andere omringende mensen vaak gecompliceerder. Over het algemeen kunnen ze als volgt worden omschreven: de psycholoog gaat geen conflicten aan, is gereserveerd, hij weet conflicten goed op te lossen als ze zich voordoen, hij kent zichzelf en anderen heel goed en heeft daarom geen problemen. En omdat Omdat het psychologische gebied zich over bijna het hele menselijke leven uitstrekt, is het toepassingsgebied van dergelijke verwachtingen vrij groot. Voor een loodgieter komt zijn rol of beroepsfunctie bijvoorbeeld naar voren wanneer een leiding of kraan kapot gaat, d.w.z. Dit zijn vrij duidelijke grenzen van zijn activiteiten. En als ze iets van hem verwachten, is het hulp 'voor zichzelf' bij pech en bijvoorbeeld loodgieterswerk in zijn eigen huis volgens het principe: 'doet het goed voor anderen en doet het thuis goed' Als de psycholoog in dit opzicht nog steeds niet in het reine kan komen met zijn eigen onvolmaaktheid en nog steeds hoopt mooi en wonderbaarlijk te zijn, dan zal elke discrepantie met dit beeld zeer pijnlijk worden gevoeld. Dit weerhoudt beginnende psychologen er vaak van om met cliënten te werken. U kunt bijvoorbeeld uitdrukkingen horen als 'Ik ben er nog niet klaar voor' of 'Ik weet nog niet veel' van degenen die al jaren verschillende programma's volgen en meer dan één broek hebben versleten in de stoel van de cliënt. . In dit opzicht moet zo iemand vaker zijn gezicht behouden en vrijheid opofferen ter wille van een zeer abstract beeld. In het allereerste seminar over de onderscheidende kenmerken van de Gestalt-aanpak in de derde fase van de Gestalt-therapie, het volgende functie werd gehoord - "neuken als vrijheid." Het is als een vermoeden van verkniptheid. Met andere woorden: een psycholoog heeft het recht zichzelf te blijven en tegelijkertijd een volledig competente specialist te zijn. Een van de pijlers van deze competentie is het vermogen om de eigen onvolkomenheden te tolereren. En dit is niet alleen belangrijk in termen van ontwikkeling. Ik heb bijvoorbeeld een fout gemaakt: ik ging met de supervisor mee en werd nog beter. Voor cliënten die last hebben van giftige schaamte, die praktisch verdrinken in schaamte, is het veel gemakkelijker om de aandacht te tolereren van iemand die zichzelf het recht geeft om fouten te maken, deze kan toegeven en tegelijkertijd veerkrachtig blijft. Aan de andere kant riskeert een psycholoog die zijn best doet om zijn gezicht te redden het zoveelste onbereikbare ideaal voor de cliënt te worden, waardoor een einde komt aan het contact tussen twee mensen. In dezelfde geest vind ik het nutteloos om te proberen geen gezichtsverlies te lijden in het bijzijn van anderen, d.w.z. naar mijn mening zal dit vroeg of laat gebeuren. Fouten zullen en zullen niet alleen voorkomen bij degenen die helemaal niet betrokken zijn bij welke activiteit dan ook..