Van de auteur: Ja, ze gaan naar een psycholoog alsof ze een venereoloog zijn: als het niet meer mogelijk is om te leven en tegelijkertijd het is vreselijk beschaamd en eng dat ze je zullen veroordelen en zieke medicijnen zullen voorschrijven. Mijn hart bonkte als een ei in een pan met kokend water. Wormachtige Maan De meerderheid weigert vrijheid uit angst. Sallust, Romeinse historicus. Daarom ontstaat er vaak weerstand, zelfs nadat je de eerste stap hebt gezet en de drempel van het kantoor bent overgestoken. Maar het getuigt uiteraard van vindingrijkheid en kleedt zich vakkundig als een ervaren carnavalsmeisje, en zegt niet: “Ik verzet me tegen veranderingen in mijn leven.” Verzet manifesteert zich altijd als een zeer rationele en logische verklaring die geen bezwaren tolereert: ik heb medelijden met het geld; “daar is nu – straks – geen tijd voor”; “de psycholoog begreep mij niet”; “en dus is het eigenlijk niet slecht”... En hier zijn er verschillende soorten “weerstand”: 1. Afwijzers zijn degenen die niet langer op het kantoor van de specialist verschijnen.2. Reizigers zijn cliënten die jarenlang naar verschillende psychologen gaan, omdat het doel niet is om het probleem op te lossen, maar om 'op te lossen' - en dit zijn verschillende taken van elkaar. Laten we ons een reiziger voorstellen die een berg beklimt. Er zijn verschillende paden - steiler, lager, gevaarlijker... maar als we langs één ervan lopen, zullen we vroeg of laat de top bereiken (elk in ons eigen tempo). Of je kunt, nadat je het ene pad hebt geprobeerd, op zoek gaan naar een ander - wat als het sneller en gemakkelijker is... en dan naar het derde - het blijkt mooier en leuker te zijn... en dan weer overspringen - zei een vriend dat het “zo cool” is... En je kunt deze reis langs de hellingen de rest van mijn leven maken, terwijl ik mezelf rechtvaardig “dit is mijn lot/ouders/partner...”3. Onomkeerbare slachtoffers van omstandigheden. Ze zijn integendeel bereid om jarenlang een psycholoog te bezoeken die medelijden met hen zal hebben en hun idee zal steunen dat het onmogelijk is om nu iets te veranderen, “zet het mechanisme van geduld aan” en “Ik zal je helpen verdriet te overleven. ” Zulke mensen zijn, als ze bij een eerlijke specialist komen, bang voor hem, als een kitten van een stofzuiger. Er kwam bijvoorbeeld een dame naar mij toe die al twee jaar bij een psychotherapeut was. Haar kinderen wonen bij hun vader en zijn ouders. Haar levensomstandigheden ‘laten haar niet toe haar kinderen in huis te nemen’, en ‘haar salaris stelt haar in staat alleen voor zichzelf te zorgen.’ De ouders van haar ex-man ‘zetten de kinderen’ tegen haar op en de kinderen ‘willen niet echt met hun moeder communiceren’. Toen hem voor de negende keer de heilige vraag “Wat wil je?” werd gesteld, was het antwoord absoluut magisch: “Zodat alles hetzelfde blijft.” Ze begrijpt categorisch niet wat ze van mij wil en waarom ze naar mij toe is gekomen. Als reactie op mijn opmerking “Je kunt niet willen dat alles hetzelfde blijft!”, barstte ze genadeloos in tranen uit en weigerde verder gesprek. Ja, de cliënt heeft, net als ieder mens, zijn eigen verwondingen en tragedies, maar u kunt uw pijnlijke plek zorgvuldig beschermen, niet toestaan ​​dat deze wordt aangeraakt en toestaan ​​dat deze uw hele lichaam overneemt, of u kunt akkoord gaan met therapie of zelfs een operatie . Gezien al het bovenstaande zing ik odes aan moedige cliënten en respecteer ik a priori iedereen die de moed heeft om hulp te zoeken bij een specialist. Tegelijkertijd instrueer ik cliënten dat psychologisch werk vergelijkbaar is met werk in de sport: als er geen inspanning is, het overwinnen van jezelf - je weerstanden en zelfs wanhoop, als er geen verlangen is om iets meer te doen dan de vorige keer, zal er geen groei. Welke soort groei impliceert psychologisch werk? Bewuster worden, onafhankelijker worden, in staat de problemen van het leven op te lossen, omgaan met moeilijke omstandigheden - dat wil zeggen, de auteur van je leven worden, de verantwoordelijke schepper ervan. Dit is onder andere het vermogen om onze angst, de angst voor ontoereikendheid, de angst voor onze dierbaren te accepteren, te begrijpen dat crises en vallen onvermijdelijk zijn - maar we vallen om op te staan ​​en verder te gaan. Daarom moet het werken met een psycholoog natuurlijk op een dag eindigen. Een psycholoog is geen steunpilaar, maar een tijdelijke metgezel die kennis heeft waar ik in een bepaalde levensfase iets aan heb. En het ergste van werken aan zelfverandering is het resultaat. In de eerste plaats zal ons milieu dat zijn.