Vermijdende beperkende voedselinnamestoornis (ARFID) is een eetstoornis waarbij mensen niet genoeg voedsel of voedingsstoffen binnenkrijgen vanwege een gebrek aan interesse in voedsel of zorgen over de voedselinname over de gevolgen ervan aan het eten. Deze omvatten bepaalde zintuiglijke afkeer of angst voor lichamelijke reacties zoals stikken of braken. De persoon is dus niet in staat een gezond gewicht en voldoende voedingsbehoeften te behouden. Mensen met ARFID consumeren niet genoeg om aan hun voedings- en energiebehoeften te voldoen. Een eet- of eetstoornis kan resulteren in: aanzienlijk gewichtsverlies; aanzienlijke voedingstekorten; aantasting van de geestelijke gezondheid of het sociale leven van een persoon. De diagnose wordt gesteld als het eetpatroon van de persoon niet werd veroorzaakt door een gebrek aan beschikbaar voedsel, ontwikkelingsstadium, culturele praktijk, andere psychische aandoeningen of medische problemen. De ziekte komt meestal voor tijdens de kindertijd, maar kan soms ook optreden tijdens de adolescentie en volwassenheid. Tekenen die erop wijzen dat iemand ARFID heeft, zijn onder meer aanzienlijk gewichtsverlies, uitputting, aanhoudend gebrek aan energie, constant gevoel van kou, aanhoudende buikpijn, plotselinge voedselbeperkingen, afhankelijkheid van voedsel. additieven, angst om te stikken, braken of maagpijn, sterke voorkeuren voor de textuur van voedsel, dun haar, broze nagels en bij vrouwen onregelmatige menstruatie. Het kan moeilijk zijn om onderscheid te maken tussen een kieskeurig persoon en iemand met een eetstoornis. Zolang iemands eetgewoonten zijn vermogen om aan zijn calorie- en voedingsbehoeften te voldoen niet belemmeren en hij goed functioneert in het dagelijks leven, is hij waarschijnlijk gewoon een kieskeurige eter. Als dit niet het geval is, heeft het mogelijk ARFID. Andere mogelijke tekenen van ARFID zijn onder meer de weigering om te eten vanwege sensorische problemen en het plotseling optreden van vrijwillige voedselbeperkingen. Mensen met anorexia onthouden zich van eten vanwege zorgen over hun vorm en gewicht. Mogelijke tekenen van anorexia zijn onder meer het overslaan van maaltijden, het eten van kleine porties en het niet eten in het bijzijn van anderen. Maar mensen met ARFID hebben dergelijke angsten niet; hun afkeer komt voort uit de ervaring van het eten zelf. Wetenschappers begrijpen niet helemaal waarom ARFID ontstaat, maar verschillende factoren kunnen de kans op het ontwikkelen van deze ziekte vergroten. Een daarvan zijn problemen die verband houden met de voedselinname, zoals maag-darmproblemen, zure reflux en braken. Een andere factor zijn angstige ouders met eetstoornissen. Een andere factor is de aanwezigheid van bepaalde psychische aandoeningen, zoals autisme, obsessief-compulsieve stoornis, angst en aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit. Mensen met ARFID hebben hogere percentages autisme dan de algemene bevolking. Eén reden waarom mensen met ARFID bepaalde voedingsmiddelen vermijden, is omdat ze last hebben van de smaak, geur, temperatuur, kleur of textuur. Mensen met autisme worstelen ook met sensorische gevoeligheid, dus het voortdurend vermijden van bepaalde voedingsmiddelen tot het punt dat ze aan ondervoeding lijden, kan leiden tot de diagnose ARFID. Uit onderzoek is gebleken dat bij 1,5 procent van de kinderen van 8 tot 18 jaar in gastro-enterologische klinieken de diagnose ARFID is gesteld. De behandeling hangt af van de ernst van de aandoening. Het doel van de behandeling is om aan de fysieke en voedingsbehoeften van een persoon te voldoen, terwijl de onderliggende angst wordt aangepakt en het vermogen om te eten wordt versterkt. Cognitieve gedragstherapie, die helpt vervormde of onproductieve denkpatronen te veranderen, kan mensen die aan ARFID lijden ten goede komen, ongeacht of deze in een individuele of familiale context wordt gegeven. De therapie kan zich richten op het introduceren van nieuwe voedingsmiddelen bij de persoon, het aanpakken van voedselgerelateerde angsten en gevoeligheden.