Het castratiecomplex (CC) ligt aan de basis van de neurotische structuur. Hoe wordt het gevormd? Het fallische ontwikkelingsstadium houdt verband met het feit dat het libido geconcentreerd is in het genitale gebied. Een teveel aan seksuele spanning in het genitale gebied is een traumatische ervaring en veroorzaakt de zogenaamde feitelijke angst: 'rauw'. ongemedieerde angst, niet gerelateerd aan het object. Het ego probeert spanning kwijt te raken door acties gericht op ontspanning - door motorische activiteit, dwanghandelingen, urine-incontinentie, masturbatie. Werkelijke angst wordt geassocieerd met geboortetrauma. Vanaf de vorige ontwikkelingsfase heeft het kind de ervaring een object te verwerven dat bescherming kan bieden tegen deze primaire angst: dit is de fallische moeder. Het verlies van dit object vormt een bedreiging voor de verwezenlijking van primaire angst. Deze dreiging op zichzelf veroorzaakt ook angst – maar dit is angst van een ander soort – het is een alarmsignaal: het signaleert de gevaarlijke nabijheid van de primaire angst. Daarom hebben we het hier over primaire repressie, die de feitelijke angst – de angst – heeft begraven is de hoeksteen die de feitelijke neurose en de daaropvolgende neurotische constructie verbindt. Een karakteristiek kenmerk van de fallische ontwikkelingsfase is – naast de verschuiving van het libido naar het genitale gebied – de wens van het infantiele subject om kennis te hebben over genderkwesties: het verschil tussen de geslachten, de geboorte van kinderen, de relaties tussen de geslachten. . Pogingen om antwoorden op deze vragen te vinden, leiden tot nieuwe beelden en fantasieën: het fantoom van de castratie van de fallische moeder, het fantoom van de verleiding, het fantoom van de eerste scène en het geweld. Deze primitieve fantasieën vormen de basis voor toekomstige psychoneuroses. Nu wordt de behoefte aan een moeder omgezet in seksuele aantrekking tot haar. De penis in erectie (fallus) wordt in de fantasie van het kind een instrument voor hereniging met de moeder en daarom is hij zo waardevol. Tegelijkertijd verschijnt de vader in het gezichtsveld als een figuur die een bedreiging vormt voor deze nauwe relatie met de moeder: een gewelddadige vader, een figuur die macht over de moeder heeft en in staat is het narcistische fallische kind te vernietigen situatie hopeloos is, bevindt het ego zich ingeklemd tussen twee krachten: aan de andere kant de behoefte om een ​​band met de moeder te behouden, die vertrouwen en bescherming biedt tegen daadwerkelijke angst - maar de bevrediging van incestueuze verlangens komt neer op het verlies van de fallus, en dus het verlies van mensenlevens, “Trick or Treat.” Hoe gaat het ego om met deze pijnlijke tegenstrijdigheid? Dit zal meer één stap vergen om zich aan te passen/te beschermen. Libido wordt van oedipale objecten teruggeleid naar het ego, het ego wordt versterkt, waardoor identificaties ontstaan. In dit proces vindt secundaire onderdrukking plaats – zowel de incestueuze aantrekkingskracht als CC, en de fantomen die aan CC ten grondslag liggen, worden onderdrukt. De vaderfiguur verandert van bedreigend in een rolmodel – als bezitter van potentie en drager van het Ideaal – wat bijdraagt ​​aan de vorming van het Super-Ego van het kind. Aantrekking tot de moeder wordt gesublimeerd in tederheid en zorgzaamheid, haat tegen de vader verandert in respect en angst, de bevrediging van seksueel verlangen wordt uitgesteld tot later. De seksualiteit van het kind komt in de latente fase terecht - een zeer belangrijke periode waarin het verbale potentieel van het kind toeneemt zich ontwikkelt, het bereik van zijn interesses en creatieve mogelijkheden breidt zich uit, het kind wordt gesocialiseerd, verwerft zijn stem en spraak als equivalenten van potentie. Dit gaat door tot de puberteit - de feitelijke genitale periode in ontwikkeling, waarin de uiteindelijke seksuele identificatie en keuze van een object van liefde plaatsvindt. Dit is het hoogste niveau van organisatie van het libido en de seksuele ontwikkeling van het onderwerp. Het gepresenteerde model is echter een model van ideale ontwikkeling. In werkelijkheid ontvouwt CC zich vaak anders: het ego kan de spanning niet aan, het oedipale verlangen lost niet volledig op in identificaties - het conflict blijft bestaan ​​en legt de basis voor psychoneurose. Het deel van het libido dat niet in identificaties wordt opgelost, wordt omgeleid van het genitale gebied naar het fantasie-hysteriogene lichaam van de persoon. Dit lichaam is het beeld van zijn ‘ik’, dat hij».