We beginnen pas over ouderlijk geweld tegen kinderen te praten als dit geweld alle grenzen overschrijdt en de zaak voor de rechter komt. In andere gevallen wordt een riem in de handen van mama of papa vaak als de norm gezien, omdat je er zogenaamd niet zonder kunt. Op een dag was ik getuige van een van de volkomen ‘normale’ opvoedingsscènes. Ira en Olezhka gaan samen naar de tweede klas en zitten aan hetzelfde bureau. Elke dag gaan ze met de schoolbus naar lessen in een naburig dorp. En Oleg en Ira zijn neven. En nu kunnen ze zich hun bestaan ​​​​zonder elkaar gewoon niet voorstellen. De jongens studeren in de tweede ploeg. Als Irishka 's ochtends wakker wordt, is er niemand thuis: mama en papa gaan heel vroeg naar de boerderij, zijn oudere broer zit al op school. Op de een of andere manier raakte Ira verveeld als ze alleen haar huiswerk maakte. Dus pakte ze snel haar koffertje, pakte haar schooluniform en rende naar Olezhka. Zijn moeder is 's ochtends altijd thuis, wat betekent dat ze hem helpt met zijn huiswerk. De ochtend bleek warm en zonnig te zijn. De kinderen maakten snel hun huiswerk af en renden naar buiten. Maar is het mogelijk om daar niet vies te worden? Olezhka’s moeder moest een grote bak met water vullen zodat ze elkaar konden afwassen. Zodra het leuke zwemmen voorbij was, verscheen Ira's moeder. Ze was boos op haar dochter omdat ze zonder toestemming het huis had verlaten, en haastte zich onmiddellijk om het meisje in haar gezicht en hoofd te slaan. Van de woedende lippen van de vrouw kwamen woorden die alleen van toepassing konden zijn op een volwassen hoer, maar niet op een achtjarig kind. En de moeder dreigde ook haar vader alles te vertellen, zodat hij ‘dronken met zijn dochter zou omgaan’. Ira en Oleg werden stil. Het was alsof de vroegere vreugde nooit had bestaan. Gelukkig werd het conflict opgelost. Olezhka’s moeder en ik verdedigden de arme Irishka zo goed als we konden. Alleen die slechte woorden die de kinderen die ochtend moesten horen, konden niet uit mijn hoofd komen. Zijn ze ook echt de norm? Waarom zijn we dan verbaasd als onze kinderen zulke ‘normale’ uitdrukkingen in hun vocabulaire opnemen? En is het juist dat onze ‘normen’ voor volwassenen ons het recht geven om simpelweg de ochtend van een kind weg te nemen, die nooit meer zo speciaal zal zijn?.